Met moeder gesproken over werk. Ik denk bij werk altijd aan moeilijke dingen achter de computer. 
Aan dingen die om 5 voor 6 nog niet af zijn terwijl om 3 over 6 je tram gaat, je nog geen idee hebt wat je s avonds gaat eten en of het iets met of zonder vitamines wordt. 

Maar de lat kan ook lager natuurlijk. 

Het lastige bij de dagbesteding vind ik dat er helemaal geen tempo hoeft te zijn. Ik liep om de zoveel plantjes naar de klok en dan waren er weer een paar minuten voorbij. En na een uur werken een half uur koffie drinken. Ik merkte dat sommige mensen zich er ontzettend thuis voelen en dat is mooi maar ik was achteraf vooral verdrietig. De jongen tegenover mij heeft ook geen woord gezegd, ook niet als ik iets vroeg. 

Ik weet ook wel dat ik het best nog een tijdje kan proberen. Maar ook nu rollen de tranen over mijn wangen. 

En tegen mijn moeder zei ik dat ik bijv een tuincentrum nog best leuk zou vinden. 

Want ik had wel iets meer medicatie geslikt dan de ‘zo nodig’ en niks gevaarlijks maar kennelijk wel zichtbaar. Terwijl ik zelf dacht, dit is wel lekker rustig zo in mijn hoofd. (Ik was op de fiets, rijd geen auto)

Mijn moeder zei ook, die mensen van de musical gaan op maandagochtend door met hun bezigheden en jij probeert contact te houden maar voor hun hoeft dat helemaal niet. 

Ik heb steeds gedacht, van detailhandel word ik niet rijk. Maar het voordeel is dat die mensen dat allemaal niet worden dus niemand gaat zes keer per jaar op vliegvakantie of elk weekend drie keer uit eten. Die sociale druk is veel minder. 

Als ik uit verveling terug ga naar de oude dosering pillen (of meer) is toch zonde. 

En bijv bij musical vond ik mensen om me heen wel fijn. Nou waren sommigen wel HEEL erg aanwezig maar het was ook een erg kleine ruimte met een paar hele grote jurken. Maar als ik weer alleen thuis ben mis ik de gezelligheid.

---

Hele dagen achter de computer is niet zo’n goed idee meer denk ik. Maar parttime in een winkel kan misschien wel. Niet een action ofzo,  maar een gezellige winkel. 

Als nu de dag begint dan baal ik gewoon want ik kan niks leuks bedenken. Of wel bedenken maar daar blijft het dan bij.

hoi Feline 

ja dagbesteding is inderdaad geen tempo in het begin moest ik daar ook aan wennen maar ik ben er aan gewent aan geraakt nu door de corona ik het maar 3 uurtje maar binnen kort is het weer 4 uur bij mij met een half uur pauze ik persoonlijk vind dat ook te lang een half uur pauze 
en ja miss ik werken wel wat voor jou ik weet het kan via het UWV miss is dat een idee miss vind je van niet ik denk maar hard op ik hoop dat je dat niet erg vind Feline 

ik zelf zou wel weer verhuizer willen zijn maar ja met wat ik allemaal slik kan die niet meer en ik weet ook dat ik de druk niet meer aan kan

Dat is het lastige he. In het verleden zou je het misschien gekund hebben maar met je huidige medicatie niet meer. En zo blijf je in een cirkeltje. Nee ik vind het juist fijn als je mee denkt. 

Misschien moet ik wel van de gewoonte af om zo laat nog iets te typen hier. De avonden zijn minder moeilijk dan de ochtenden, maar dat blijft ook zo denk ik als ik s avonds nog veel prikkels krijg. 
Ik wil niet van het schrijven af, maar niet meer zo laat. 

Vandaag voel ik me beter en heb zelfs al iets voor social media gedaan voor het vrijwilligerswerk. Maar misschien voel ik me beter juist omdat ik gisteren een zombie-dag had. Dan zie ik er kennelijk anders uit en ik praat langzaam en ben ook nog van een trappetje gevallen maar de prikkels komen minder binnen.

Het is gewoon verveling. 

Vroeger hadden mijn ouders nog een tuin waaraan van alles moest gebeuren. Dat was wel lekker, het was eigenlijk nooit klaar. Maar op een gegeven moment heeft broer hem onderhoudsarm gemaakt (juist omdat het nooit klaar was). En nu hebben ze kippen dus als ik evt iets zou zaaien halen de kippen het meteen overhoop. 

Zelf heb ik een balkon maar je raadt het al... ik haal er de laatste jaren geen plezier uit. In de beginjaren nog wel, zette ik leuke bloemen neer. 

En zoals ik nu een paar keer gezegd heb, het wegvallen van het vrijwilligerswerk van de kerk heeft me geen goed gedaan. Ik ben zelf gestopt in 2019 maar toen had ik leuk werk een een opleiding. Ik wist natuurlijk niet dat daarna de Coronatijd aan zou breken zonder kerkdiensten of iig niet zomaar toegankelijk. 
En zelfs als ik nu terug zou willen, ik vrees dat er geen jongeren meer zijn om activiteiten voor te organiseren. Dat ging heel snel achteruit. 


Ik heb steeds gedacht dat ik iets met mijn opleiding (betaald door UWV) moet doen en op een kantoor moet werken. Maar er zijn natuurlijk genoeg andere dingen te bedenken. En UWV heeft denk ik liever dat ik wel werk maar niets met die opleiding doe, dan dan ik helemaal niet meer werk. 

Ik denk dat er wel mensen zijn met een gezin, die meer voldoening uit de dagen halen. Maar ik voel me zo verschrikkelijk nutteloos. Het lijkt na de musical wel weer erger geworden te zijn. En misschien ook nu bij het vrijwilligerswerk iemand is die zonder morren haar taken oppakt in plaats van mij steeds te appen of bellen. 

Ik had die oppaskatten een beetje toegezegd tegen het nutteloze gevoel maar ik kom er nu achter dat katten bij mij daar niet tegen werken. Vind het vooral lastig daar elke keer heen te moeten. 

Verder heb ik niet zoveel met zorg of bejaarden dus dat vrijwilligerswerk valt allemaal al af.

Ik zit maar wat te schrijven. 

Opeens merk ik dat mijn hoofd wat positiever wordt en dat er weer spanning op de kaken komt. Geval van medicatie uitgewerkt kennelijk.

Ik heb vorig jaar een ‘moeilijke vriendin’ ontmoet en in de winter kwam daar wat wrijving en toen viel het stil. 

Ik had onbewust toch het gevoel dat ze weer zou kunnen bellen met ‘het is mooi weer dus we moeten per se naar het strand’ of iets in die trant. Of iets met verwijten. 

Nu stuurde ze een respectvol bericht dat ze van verder contact af ziet. En ik ben daar eigenlijk wel blij mee dat het nu ‘officiëel’ klaar is. Ik zou dat zelf niet zo snel doen uit angst voor gedoe.

Ik heb per mail geprobeerd een ontspanningsmassge te reserveren voor morgen. Het kan alleen per mail daar. 

Zij is bekend met depressies dus het gaat om meer dan alleen aanraken, ze probeert echt iets met je energie te doen. 

De lastige vriendin over wie ik schreef is 20 jaar ouder en het zou nooit echt gelijkwaardig worden. Niet dat dat niet kan, maar iig niet tussen ons. 

Ik moet vanmiddag iets doen voor de stichting. En weer die katten. Niet zo’n zin in.

Je zo nutteloos voelen is naar Feline. 
Je zal hier op het forum wel voor een aantal mensen van nut zijn hoor al zal dat je gevoel misschien niet zo veranderen. 
Ik heb ook vaak dat ik wel weet dat ik dingen voor m'n gedachte zo kan draaien dat ik bv wel íets waard ben maar me zo voelen is iets anders.
Ook het eeuwige discussie-onderwerp tussen GGZ en mij...

Dank je Joy, dat is fijn dat je dat zegt. Op het forum zijn veel mensen elkaar gelukkig tot nut. 

Ik had vanmorgen opeens telefoon van een psychologe van GGZ. Of eigenlijk een gemiste oproep, en toen belde ik en kreeg de voicemail van een GZ-psychologe van GGZ. Ik had even geen idee waar het over ging maar ik dacht dat er misschien toch een opvolger was van de psycholoog die in december is weggegaan en daar was ik wel even heel blij mee. 

Maar toen ik haar later sprak ging het over een groeps-psychotherapie waarvoor ik op de wachtlijst sta. En ze willen a.s. dinsdag een kennismakingsgesprek. 
Tja dat kwam een beetje onverwacht en dinsdag heb ik al twee afspraken. Ik ben eigenlijk ook vergeten te vragen waar die groepstherapie dan is. 

Het is zo raar dat ik op wachtlijsten sta waar ik zelf niks vanaf weet. Tijdje terug ook al zo'n telefoontje. Ik weet niet meer precies wat dat was maar ik had er echt nog nooit van gehoord. 

Terwijl ik weet dat massa's mensen op de wachtlijst staan maar nooit binnen komen. Dat vind ik dan wel het wrange. Die zouden misschien een gat in de lucht springen van zo'n telefoontje.

Ik heb net gehoord dat iemand die zou gaan scheiden, waarvan de mensen zeiden ik weet nog niet of dat echt gaat gebeurden, nu toch daadwerkelijk apart is gaan wonen. 
En ik ben helemaal overstuur. Denk dat ik mijn gevoelens lang onderdrukt heb omdat het niet kon, niet mocht etc. 

Maar zoals ik thuis leef, met overal afval en lege flessen (ik heb de Casamanager één keer op de slaapkamer gelaten maar daarna niet meer.... dat mag toch OOK niet. Ik zie gewoon de zin van het leven niet, zo eenzaam. )

Ik droom vaak over hem, wetende dat het niet kan. Maar als het nou opeens wel kan... (er is nog niets gebeurd tot nu toe)