Ben wel weer rustiger zonder pam. Maar ik voel me zo leeg en raar en verdrietig. Morgen help ik broer bij de verhuizing, weet niet of dat ook nog een rol speelt. In hun oude huis vond ik het prettig om langs te gaan. Het was niet zo heel groot, gezellig. Ik weet niet of ik daar nu tegenop zie, dat ze straks een huis hebben waar het misschien niet gezellig voelt..? 

Of misschien is het iets heel anders, ik weet het niet. Mijn stemming is in een week best omgeslagen. 

En die medicatie daar heb ik ook een beetje een rommeltje van gemaakt. Extra pammetje, extra seroquel... bah.

---

Misschien doet de verhuizing me denken aan twee verhuizingen van mij waar ik geen controle over had. Ik heb net even gekeken of ik op psychosenet kon chatten maar ze zijn nu gesloten. 

Misschien is dat het. Het is twee keer (in iets meer dan een half jaar tijd) gebeurd dat ik ging verhuizen maar het helemaal niet meer aan kon. Lang geleden, het jaar van de opname. De ene keer had ik wel zelf gepland maar ik kon dat toen helemaal niet meer aan. Mijn ouders en broers hebben toen geholpen en eigenlijk hebben zij de regie gepakt. De keer daarna wilde ik niet echt verhuizen maar de verhuurder had besloten dat ik er uit moest. 
Laatst bij EMDR kwam ik er achter dat ik daar ook niet veel meer vanaf weet. Mogelijk had ik veel gedronken die dag. 

Morgen heb ik natuurlijk ook geen regie, en dat hoeft ook helemaal niet. Maar misschien voel ik me zo raar omdat het gevoel van toen weer even terug is. Aangezien de traumabehandeling (ongeveer) over die tijd ging, is dat misschien niet zo raar. 

En misschien is die mevrouw die hier komt opruimen in zekere zin ook wel bedreigend. Ik weet ook wel dat het anders met St Juttemis nog steeds een troep was... maar tegelijk heb ik ook geen zin in haar.

Achteraf gezien heb ik in de laatste weken van december wel een opgejaagd gevoel gehad. We moesten de EMDR afronden en doordat we op het laatst elke woensdag een afspraak hadden werd ik best druk in mijn hoofd. 
Ik had veel contact met die Date en wilde hem erg graag ontmoeten, dat gaf positieve drukte maar ook wel druk dus. 

Een heel druk hoofd. Kerstkaarten waar ik dan graag iets bijzonders op wilde zetten. Ik ben nog een heel eind met de trein geweest voor een cadeautje voor mijn neefje. Soms is mijn hoofd zo druk en dan MOET ik per se een ding hebben van Marktplaats hier ver vandaan. Niks duurs ofzo maar wel dat ene ding. En toen was ik daar en wilde ik mooie foto's maken (buiten) van de mooie dingen die ik zag. 

En er was een dag dat het landschap mooi winters was en toen wilde ik graag mooie foto's maken en meteen ook een rondje hardlopen. 

En ik wilde natuurlijk niet gewoon soep meenemen naar het kerstdiner maar echt Hele Lekkere Soep. 

Alsof er even een motortje in zat dat nu weer helemaal weg is. Ik vind het niet leuk om foto's te maken. Ik vind het vies buiten eigenlijk. Ik vind koken niet leuk, wil geen cadeautjes kopen voor mijn neefje. Vind mijn neefje niet leuk (ok dat is niet helemaal waar, maar ik beleef er minder plezier aan). 
Hardlopen niet meer gedaan sinds die woensdag denk ik. 

Ik schrijf maar wat. Misschien ga ik zo nog even de chat proberen. Het is zo jammer dat dat vuurtje weer weg is. En de psycholoog ook weer uit beeld is. Voel me echt heel leeg.

Ik had toch even gechat via psychosenet. Ik had het idee dat het helemaal leeg en stil was van binnen maar toen ik begon te praten toen was het juist heel veel wat ik wilde vertellen. 

Ik heb daar op de chat helemaal niet het idee dat ik teveel ben oid. Terwijl ik in het gewone leven snel het idee heb dat mensen mijn aanwezigheid zwaar vinden. Sommigen zeggen dat ook. 

Ik had heel lang niet gechat, ruim 2 maanden niet denk ik. 

Ik moest ook even spuien omdat die mevrouw hier binnen is geweest met opruimen. Dat is gewoon nieuw, voor mij.

Gisteren heel emotioneel geweest maar het lijkt wel of het iets heeft opgeruimd. 

De normale dosis seroquel en lorazepam genomen, wel onrustig geslapen maar toch iets helderder dan met alle ‘zo nodigs’ erbij. 

Hoop dat iedereen een goede dag heeft.

Wat fijn dat de chat helpend is Feline
Ik kan me voorstellen dat het opruimen niet makkelijk is, het zijn dan wel spullen en het is praktisch maar er kunnen toch een hoop emoties loskomen soms. 

Jij ook een fijne dag.

hoi lieve Feline 

hoe is je dag tot nu toe ? ik hoop wel oke 

liefs en knuffel J

Dank je Joy. 

Ik heb ook niet zoveel inzicht met opruimen. Als iemand anders zegt: De boeken bij de boeken en de sokken bij de sokken... dan is dat best logisch. 
Maar ik heb dan een boek, ik weet niet zeker of ik het wil bewaren, of ik leg het klaar voor de kringloop. En een boek waar ik in bezig ben ligt ook ergens anders. Gewoon categorieën maken en vaste plekken, ik zie dat niet zo goed. 

En ik weet echt niet zo goed hoe dat komt. De hulpverleners zeggen ook (niet vervelend) dat je als je me ziet, niet direct zou verwachten dat ik zo leef. 

Ik blijf dan toch de hoop houden dat ik bijv met minder medicatie de logica weer zie, of als na de traumatherapie alles weer een beetje geland is. Of het kan toch iets van ADD zijn waarbij hopelijk ritalin oid nog kan helpen. 
De hulpverlening was nooit eerder hier thuis geweest. Die zijn in december voor het eerst hier geweest dus hebben nu een beter plaatje. 

Vandaag heb ik broer geholpen verhuizen. Echt, als het mijn verhuizing was geweest dan was ik huilend in een hoekje gaan zitten. Ik zie dan overal dozen en spullen en dan weet ik het niet meer. Maar ze hadden het goed georganiseerd, overal stond op waar het naartoe moest en dan kan ik het wel uitvoeren. En met schoonzus samen had ik nog wat dingen in elkaar gezet en dan weet zij hoe het moet en dan lukt het wel. 
Het gekke is, als ik er alleen naar kijk dan weet ik het allemaal niet. Maar als iemand zegt: Deze la moet hier en dit schroefje moet daar, dan kan ik het wel uitvoeren. 

Verder blijft mijn stemming raar. Niet zo goed eigenlijk. Ik had vorige week vrijdag het onderzoek en toen kon ik nog oprecht zeggen dat ik geen gedachte had om er niet meer te zijn oid. Maar sinds vorig weekend, ergens, denk ik, is dat gevoel er wel weer. Afgelopen week heb ik veel in bed gelegen eigenlijk en ik heb een paar dingen afgezegd die ik gepland had. Vannacht/vanmorgen wilde ik de verhuizing eigenlijk ook afzeggen. Omdat ik ook het idee had niets toe te voegen omdat er ook een aantal sterke kerels kwamen. 
Ik dacht eigenlijk dat mijn broer me gevraagd had omdat hij me niet wilde passeren. Dat soort gedachten. 
En vanmorgen dacht ik vooral, ik zal blij zijn als ik vanavond mijn medicatie weer kan nemen. Nouja dat spreek ik daar natuurlijk niet uit. 

Ik hoop maar dat dit even tijdelijk was, voor een week. Dat het ellendige gevoel niet blijft hangen.

Vannacht niet super geslapen. Maar als ik overdag genoeg te doen heb dan kom ik zo’n dag wel door. 

Ben weer aan t lezen over de pammen. Ik heb zelf geen rijbewijs maar zou ook niet mogen rijden ivm de lorazepam. 
Ik lees ook dat pammen je dopamine kunnen verhogen. Wil dat nog eens navragen bij psychosenet want je wordt er tegelijk ook juist suf van. 

Verder vind ik het apart dat ik jaren geleden bij mijn psychologisch onderzoek een EXTREEM lage verwerkingssnelheid had, en dat ze toen geen link hebben gelegd met mijn lorazepamgebruik maar onlangs eigenlijk weer niet toen we er weer naar keken. 

Het vervelende is alleen dat je er zo moeilijk vanaf komt. 

Ben er wel een aantal jaar vanaf geweest maar toen was de seroquel vrij hoog. En daar ging ik dan weer van spoken. Pfff stom spul allemaal.

Wat bedoel je met spoken Feline? 
Dat je niet kan slapen en dan maar wat afleiding gaat zoeken s'nachts? 

Ik herken wel wat je schrijft met de medicatie.. 
Ik denk ook vaker, misschien als ik wat afbouw heb ik minder last van bijwerkingen/ kan ik misschien beter slapen/ voel ik me misschien minder gejaagd en opgefokt of kan ik weer eens makkelijker ff huilen zodat het ook echt oplucht (ssri) of voel ik me minder vermoeid en helderder in m'n hoofd (benzo)
En dan neem je weer wat meer van het één en minder van het ander of andersom. En soms ben ik het helemaaal zat dat ik zovaak met pillen bezig ben. En soms denk ik ook, moet ik niet andere? Misschien gaat het dan wel wat beter. 

Of dat ik me toch afvraag of EMDR wel handig is, want oprakelen van herinneringen is ook weer moeilijk. Maar als ik het niet doe kom ik misschien ook niet verder en blijven er triggers... pfff

Ik vind de medicatie-keuze-tool op psychosenet trouwens wel fijn. Allerlei medicatie en de vaakst voorkomende bijwerkingen ervan in een overzicht.
Er zou er ook eentje voor SSRI's komen.

Opeens herinner ik me meer uit 2005. Begin dat jaar zou ik verhuizen maar het was me echt teveel en ik kon het ook niet meer terugdraaien. 

Ik heb een periode op mijn oude studentenkamer gezeten en veel gedronken, maar of dat dagen geweest zijn of weken dat weet ik niet zo goed. 

Mijn broer heeft nog geholpen met schilderen. Ik weet nog dat ik s ochtends al best wat gedronken had. Ik weet niet of hij het echt niet merkte/rook of dat hij deed alsof. Hij vroeg (s ochtends) of ik een milkshake wilde op het station en ik moest er echt niet aan denken. 


Ik ben ook weer een tijd bij mijn ouders geweest, we deden veel spelletjes maar ik dronk ook veel alcohol en snap niet zo goed dat dat steeds doorging, dat niemand er echt op in ging. Ze zullen het toch geroken hebben…

Soms moest mijn moeder werken en moest ik de kattenbak verschonen en dan draaide en tolde alles… 

Veel herinneringen opeens. 

Bij EMDR wilde de psycholoog een afgebakend stuk behandelen, een periode. Dus andere dingen die nog naar boven kwamen konden we  niet ‘meenemen’ want dan was het einde zoek eigenlijk, voor de beperkte tijd. 
Het kwam net opeens voorbij flitsen. 

Ik weet ook nog dat ik mijn moeder aan de telefoon had en dat ze begon over sneeuw. En ik had geen flauw idee, had helemaal niet naar buiten gekeken. 

Ok alles door elkaar… ik ga nog wel opzoeken wanneer die sneeuw was, dat is nog wel te vinden. En dan nog even tv kijken en slapen…

---

Ik ga donderdag weer een keer naar de hypnotherapeut. Eigenlijk voor iets anders maar ik kan ook besluiten het hier nog over te hebben. 

Het zat in mijn hoofd als ‘depressie’ maar vandaag herinner ik me meer de losse dagen. Alleen niet zo goed de volgorde.