Ach Mabel dat is rot. Of het nou lichamelijk of psychisch is... het is allebei niet leuk. 
Als je iemand belt en die neemt niet op, bellen ze dan terug of hoor je dan niks? (hoef je geen antwoord op te geven als je niet wilt)

Ik was meer van het appen dan van het bellen. En soms appte ik en dan kwam er niks... of dagen later: Ik heb veel aan mijn hoofd. 
Ik voelde dat toen erg als een afwijzing. 
Zeker in de lockdowns vond ik dat lastig. Dat ik dacht... je telefoon is toch niet kapot omdat we met die 1,5 meter zitten? 

Ik was gisteren in het poezenhuis en kon even niets vinden. Het is heel anders ingericht dan bij mij dus elk kastje of laatje dat ik open trok daar zat niet in wat ik hoopte. En het was totaal niet de bedoeling allemaal kastjes en laatjes open te trekken maar ik zocht een doekje, een schaar en een vuilniszak en het lukte allemaal niet. Vandaag weet ik iets beter de weg. Overigens is het heel fijn om even met die katten te zitten 'niksen'. 

Heb een goede dag gehad. Eigenlijk te moe om er veel over te zeggen. Het is fijn dat ik even in het poezenhuis kan zitten (ik slaap er niet), gewoon even weg van alles.

Hoi Feline, 

Lief dat je het vraagt. 

Nee niemand belde terug. 1 vriendin /bekende apte of ik dan vanmiddag tijd had om gebeld te worden .zei wilde wel contact en betrokken zijn vermelde ze me ooit nadat ik had gezegd dat ik me eenzaam voelde en dat het niet goed met me ging,  maar zo pakt het tot op heden niet uit. 
 Het zijn allemaal geen mensen die vanwege werk niet kunnen bellen.  
Ik begrijp er soms allemaal weinig van,  en ik wil me ook niet opdringen of iemand lastigvallen  , ( en dat doe ik ook niet)  maar het voelt vooral als onbetrokkenheid , niet van belang zijn .  Geen functie,  niets toe te voegen etc.  Zeker als ik me slecht voel , voelt het wel  als kwetsing/ afwijzing.

Groet

Heel herkenbaar. Zit nu op mijn telefoon en hoop later op de laptop meer te schrijven. 

Herkenbaar, ik denk soms: ja maar je telefoon is toch niet stuk? ‘Ik heb geen ruimte maar denk vaak aan je’ 
Ik trok daar mijn conclusies uit en wilde na heel lang dit soort dingen eigenlijk een punt achter een paar van dit soort contacten zetten. Maar dat vonden ze helemaal niet de bedoeling. Ik vertel later wel meer. 

Mister j, jij vroeg naar mijn psychologisch onderzoek. Ik heb de nieuwe spv per app gevraagd of we daar nog eens naar kunnen kijken. Ze ‘hoopt er tijd voor te hebben’. 
Nouja dan had ze dat nog niet zelf bedacht kennelijk… 
Ik wil toch aangeven dat de problemen deels voortkomen uit weinig energie en dat dat niet wordt opgelost door een cocktail van antipsychotica. Maar dan even aardig binnen komen… (dit is de mevrouw voor de prikkels/‘autisme’, eerste gesprek)

Oh jongens. Ik heb de deur van het poezenhuis dicht getrokken met de sleutel nog binnen. 

Ik kan een sleutel ophalen bij de moeder van vriendin om 14 uur. En ik dacht dan eet ik even een broodje in de stad. Maar nee…. Ik moet me legitimeren + qr code en heb legitimatie niet bij me. 

Zit nu met een pak kant en klaar pannenkoeken op een bankje in de stad. Mijn eigen sleutel ligt nl ook daar binnen…

Ik moet wel even rustig aan gaan doen nu dus. Rest van de dag poezen eten geven en nijd meer…

Hoi Feline 

ik hoop dat het allemaal  goed ge komen is 

sterkte

Pfff dat was met het dagje wel. 

Ik ben wel weer in huis gekomen. Want mijn eigen sleutel lag daar ook. Maar mijn telefoon was leeg en zij heeft geen TV of muziekinstallatie. En als mijn telefoon leeg is weet ik ook niet meer hoe laat het is en toen was ik het een beetje beu. Ben nu thuis. 

Maar ik vind dat het met één van de twee poezen niet zo goed gaat. Dus zo toch nog maar even kijken. Ik wil haar niet voor een wissewasje bellen maar ik weet het niet.... hij is pas geopereerd en ik houd het wel even in de gaten. Kwam er ook achter dat hij nog niet zo goed kan eten en dat de ander dan sneller is. Had m nu apart wat extra voer gegeven. 

Misschien vanavond maar een pammetje extra. Ik word echt heel moe van alles en iedereen. (niet hier hoor)

Ik zou nog even reageren. 

Mabel, hoe gaat het vandaag met je? 

Ik vind dat ook heel lastig. Bijv mensen die zeggen 'je bent altijd welkom'. En als je dan langs wilt komen dan ben je toch niet welkom. De autist in mij (daar kom ik nog op) die snapt dat niet. Ben ik nou welkom of niet? 

Bijv vriendin L, die had gezegd dat ik altijd welkom was. En ik vroeg haar een keer: Je zei dat ik altijd welkom ben, zullen we iets afspreken? 
En dan bedoel ik niet, ik sta over een uur op de stoep. Of misschien is dat voor haar juist makkelijker. 
Nou toen had ze met vriendin R overlegd een paar dagen later en toen vond ze het wel tijd voor afspreken met een groepje. Ok gezegd gedaan... alleen daar moest ik best lang voor reizen. En toen was het tijd om met de trein terug te gaan maar wilde niemand me naar het station brengen. Toen hebben L en haar partner mij heel laat met de auto naar huis gebracht.... enorm eind rijden. En zij dachten me daar een plezier mee te doen maar ik houd niet van autorijden en ook niet zo laat en ook niet dat afhankelijke. Ik had niet gedacht dat die 3 min rijden naar het station een probleem zouden worden. 

Dan weet ik het dus niet meer zo goed. Want ben ik dan welkom of niet? 
En als ik app en er komt niks terug. En dagen later iets van 'ik denk aan je maar mijn hoofd zit vol'. 

Later hoorde ik dat diezelfde L even in serieuze problemen zat. Maar... die dingen deelden we toch normaal gesproken? 

Ok dit is mijn eigen verhaal en geen antwoord op je vraag. 

Gisteren wel iets bijna grappigs met iemand van vrijwilligerswerk. Hij had gezegd dat ik altijd mag bellen als ik er niet uit kom. 
Ik had geappt of ik dan even mocht bellen. 
Nou zei hij, dat kan einde van de middag, dan bel ik jou wel. 
Ik vertelde waar ik tegenaan liep en hij zei: Ja je belt me maar wat verwacht je nu van me? 
Ik zei, nou je zei dat ik mocht bellen, en nu bel ik. 
(Uiteindelijk was het wel een oké gesprek en ik heb zwaar vermoeden dat hij iets van autisme heeft maar wel hoogfunctionerend. En dan had ik het iets anders kunnen inleiden, het gesprek) 

Het is allemaal erg verwarrend. Ik mis ook mensen bij wie ik er gewoon 'kan zijn'. Kopje thee zonder per se moeilijke gesprekken. Hier is alles zo in het kader van 'bezoek' of 'bijpraten' of 'koffietje doen'. Bij die laatste vertel je hoe je carriere gaat. Ik houd niet van koffietje doen.

Hoi Feline, 

Lief dat je het vraagt. Ik voel me miserabel. Vanmorgen in tranen uitgebarsten in de herstelgroep. Het ging allemaal n beetje langs me heen verder. Voelde me zo klein,  ongemakkelijk en denk ook angstig/ onrustig/ paniekerig.  En wanhopig .  Ik vind het ook zo ongemakkelijk om in het openbaar in tranen uit te barsten. 
Wat jij hebt voel ik ook, zeiden een paar anderen. 
Ik weet me gewoon geen raad met mezelf en wat ik met mezelf aanmoet, en voel me verloren.  
Ik probeer het maar te verdragen.


Vragen als ' en wat verwacht je nu van mij ' en ' wat heb je nu nodig' heb ik echt de schurft aan trouwens.  Maar zijn tegenwoordig blijkbaar gebruikelijk.  

Groet!

Herkenbaar van die vragen Mabel...

"Wat heb ik nu nodig?" Ja daar heb ik vaak ook het antwoord niet op... Ik voel me gewoon kl#te, en probeer de dag(en) door te komen, punt. 

Feline, ik hoop dat het goed is gekomen met je sleutels...

Dank je Joy. Ik kon gisteren de sleutels halen bij de ouders van de vriendin. En ook weer terugbrengen... het werd een rare dag. 

Vandaag fietste ik van mijn huis naar het poezenhuis en kwam in een enorme bui terecht, alles nat. Toen heb ik maar besloten de hele dag daar te blijven zodat mijn schoenen en sokken konden drogen. Maar mijn telefoon was bijna leeg, er is in het poezenhuis geen TV of muziek (denk dat ze alles via de laptop doen en die hadden ze mee)... mijn schoenen en sokken lagen nat op de verwarming. 

En toen had ik zomaar een hele dag daar, zonder prikkels. Ik moest om 20.00 weer ergens zijn maar verder.... stilte. Volgens mij heb ik de helft van de tijd rondjes gelopen, zo onrustig ben ik. Maar ik heb ook lang met de katten gespeeld.... en ik kan nu Vader Jacob spelen op de harp van de vriendin. 

Wat de 'hulp' van andere mensen betreft, ik wil soms zo graag gewoon welkom zijn. Ergens zitten met een kopje thee en dat is het. Twee voor twaalf kijken omdat ze dat toch zouden gaan kijken. Ik hoef helemaal niet over moeilijke dingen te praten, ik wil dan gewoon niet de hele avond alleen zitten. Ik hoorde van een vriendin dat zij als 'stel' overal uitgenodigd werd maar als losse vrouw niet. Ze is gescheiden dus. 
Ik kan het niet vergelijken... maar toen ik nog bij het dorp betrokken was kon ik zoveel mensen bedenken waar het s avonds gezellig was in huis, maar niemand heeft me ooit uitgenodigd. Ik heb het andersom wel eens geprobeerd maar dan waren ze ook een soort verbaasd van 'Oh maar het is toch geen vergaderdag?'

Zucht. Al zijn er maar twee mensen in de stad waar ik kan zitten te zitten, dan ben ik er al blij mee.