Dank jullie wel. 

Cyranno herkenbaar. Ik heb dat nooit zo gezien dat mijn gezicht gezwollen was, omdat ik altijd al een rond gezicht had ´bolle´ wangen. Appelwangetjes zeiden mensen. Alleen nu is het gezwollene weg en dan heb je met 39 echt wel een ander gezicht opeens. Het 'babyvet' is er natuurlijk ongemerkt wel af gegaan in de tussentijd. (Of is dat een uitdrukking van de streek... nouja als je nog een beetje een jeugdig gezicht houdt bedoel ik)

Het is heftig en ik vind het nog heftiger dat mijn psychiater zegt dat het gewoon een stemmingsstabilisator is in bepaalde doseringen. Ik begrijp ook niet zo goed hoe het in theorie werkt want je geeft iets aan depressieve mensen dat suf maakt. Dat wil ik nog eens navragen. 

Ik heb een vriendin gebeld (ik heb sinds kort een vriendin die ik kan bellen....heel fijn) en ze zei, mensen hebben wel het recht om een doelgroep te bepalen. 
Alleen ik voel het anders. Want de doelgroep is 'jongeren met hun ouders'. 
Maar daar vallen dus ook 'ouders' onder en dat zijn gewoon mensen van mijn leeftijd die bij mij in de klas gezeten hebben. En dat voelt nu zo raar. 

Bovendien heb ik zelf jarenlang de betreffende activiteit georganiseerd en daar mochten mensen van 80 nog komen. Of 90. Of 100. En ik snap dat ik er niks over te zeggen heb nu ik het niet meer organiseer. Maar ik ben er ook stomverbaasd over. Je kunt ook niet uitgenodigd zijn maar toch welkom. Ik heb gewoon een berichtje gestuurd dat het me leuk leek. Dagenlang geen antwoord en nu dit. Ook in 'wij' vorm. Ze hebben duidelijk overlegd wie de boodschap moest brengen. 

Ik zou dat zelf nooit zo doen maarja. Ik ben nu eenmaal anders...

Nou ehm , 

Ik zou er nu  zelf ook geen trek meer in hebben . Ik heb geen zin om tussen ouders en hun kinderen te zetten,  totaal geen aansluiting bij. 
Al kun je t niet eens zijn met de keuze en de uitsluiting,  begrijpelijk hoor. 

Groet

Ik was jongerenwerker daar, ook al was het vrijwillig. Ik ben ook gewoon benieuwd hoe het met ze gaat. Ik heb het afscheid niet als een heel definitief afscheid gezien, ik dacht ik waai nog eens aan. Er was iemand die er ook al jaren niet meer officieel bij zat maar 1 x per jaar nog hielp en dat was allemaal prima. 

Ik heb met psychosenet gechat en het is wel zo dat alles nu door elkaar loopt. Het kinderwens verhaal, de medicatie, het denken dat je nog bij de groep hoort (ik zit nog in de appgroep maar dat geldt voor meer mensen die er niet officieel in zitten)

Ik ben opeens zo moe, ik stop maar ff. 

(Gaat om jongeren en hun ouders. Gezinnen dus. En ik realiseer me nu dat dat voor jongeren niet eens leuk is zo met je ouders. Wij deden die dingen zonder ouders) 

---

hoi lieve Feline 

ja van die kinderwens had ik ook maar ja nu toe oud voor ik herken wat je bedoelt 

jammer dat je niet meer naar dat jongerewerk mag komen 

ik hoop dat je dag vandaag oke is dat gun ik je wel 

en wat goed dat je al slaapt zonder de Seroquel ik vind het knap van jou dat je het hebt afgebouwd 

groet J

Hoi,
Ik bedoelde overigens NIET dat ik een kinderwens had/heb  (die heb ik nooit ontwikkeld.)  
Ik heb helemaal  niets met ouders met hun kinderen  activiteiten en gelegenheden  .
 Ik zou daar al  geen zin in hebben om erbij te zijn als dat de doelgroep is.  
Als kindvrije solo persoon zeg maar , 0 aansluiting. 

Groet

Dank jullie wel. 

Er lopen dingen door elkaar, dat zie ik zelf ook nu. 

Ik ben begonnen bij dat jongerenwerk toen ik 23 was en nog niet zo lang uit de dagbehandeling was. Dat had toen helemaal niets te maken met het al dan niet hebben van kinderen. Ik had zelf goede herinneringen aan de organisatie (kerk), ik had niets te doen en zij hadden iemand nodig. Dat was alles. 
Maar ik ben er lang bij gebleven. En ben toen ook in de fase gekomen dat er voor jongeren t/m 25 dingen te doen waren en voor volwassenen vanaf 35. Ik viel daar toen tussen. Toen was dat al een beetje vreemd maar ik heb er niets mee gedaan. 
Nou en op een gegeven moment bestond onze 'jeugdraad' bijna alleen nog uit mensen die zelf allemaal kinderen hadden en dus echt vanuit 'gezinnen' dachten. Alleen Nick, mijn jeugdwerk-maatje, was nog heel jong zonder relatie of kinderen. So far so good, Nick werd ook ouder, ging op een gegeven moment uit de club en kon het ook niet meer echt vinden in de kerk... mede omdat het idd zo gericht is op oude mensen en kinderen. 

Maar ik heb die jongeren altijd leuk gevonden. Het is leuk om ze te zien binnen komen als ze 12 zijn, ze als vervelende puber mee te maken en te zien dat ze toch ook wel weer bijdraaien met een jaar of 18. Ik heb mijn ziel en zaligheid er in gestoken. Ik had geen 'werk' maar dat was mijn werk. 

En nu is het dubbel. Vooral als oud-vrijwilliger maar toch ook als kinderloze. Dat ik me niet kan aanmelden en dat allemaal leeftijdsgenoten met kinderen een mooie uitnodiging ontvangen. (Ik denk trouwens helemaal niet dat ze komen, althans echt niet in groten getale maar dat doet er nu niet zo veel toe)

Ik was vandaag bij N, de hypnotherapeute. Was er sinds juli niet geweest, ik heb nu de psycholoog B. Nu eens in de paar maanden naar de hypnotherapeute ter ontspanning. Ze vindt dat ik even op de rem moet trappen want ik ben net van de Seroquel af en ik wil nu al van alles. 

Ze zei iets heel nuttigs. Als zij mensen met autisme behandelt (of iets van autisme spectrum) dan kadert ze dat heel duidelijk. Hoe lang duurt het gesprek, wat gaan we doen, wat eerst, wat daarna, hoe sluiten we het af. 
En dat was heel nuttig. Want DAAR heb ik nou precies moeite mee. Niet bij haar maar wel bij GGZ. Ik zou graag een lijstje zien van wat we allemaal moeten invullen (qua behandelplan, signaleringsplan, vragenlijsten etc.) en dat dan gewoon eerst afmaken. Want elke keer kom ik en dan moet er weer iets ingevuld worden en daar ben ik bijv. verbaasd over. Of ik zit iets te vertellen en opeens gaan ze een schema maken op een whiteboard. Ik snap dan niet waarom. 
En bij de psychiater weet ik het helemaal niet meer. Duurt zo'n gesprek nou 45 min of 1,5 uur? Waar gaan we het over hebben? Kunnen we eens één keer de pillen laten zoals het is zonder altijd halfje erbij, kwartje er af, oranje bril op, nog 5 suggesties voor nieuwe pillen etc. 

Ik overdrijf nu een beetje maar ik vond het fijn dat hypnotherapeut dat onder woorden bracht. Kaderen. Ik kon het zelf niet goed uitleggen.

Klinkt  goed Feline ,
 die B sluit goed aan blijkbaar!

Denk dat ze gelijk heeft , bijv. kijk n eens ongeveer 66 dagen zonder seroquel aan. 
Dat is een gemiddelde periode ( is onderzocht!) waarop een mens zich een verandering aanleert / afleert en dat het beklijft . Dus een automatisme of iets feitelijks word . 
En dan verder kijken. 

Zoiets?  66 dagen is n duidelijk kader .

Groet!

Ik heb dat nog nooit eerder gehoord maar het is inderdaad een duidelijk kader en een mooi streven. 

De psychiater zal er wel weer een ander idee over hebben. Maarja. Ik kan idd morgen in mijn agenda tellen wanneer er 66 dagen om zijn. Dat zal ergens voor kerst zijn, zo uit mijn hoofd. 

IK mis echt iemand om tegen te praten nu. Ik bedoel gewoon in huis. Het aparte is dat ik nu op de poezen pas van een goede bekende... alleen nu is het raar dat zij zelf niet thuis is zegmaar. Normaal ben je op visite en dan is die persoon thuis. Nu ben ik op visite alleen zit ik weer alleen. Ik ben nu overigens thuis. Maar als ik de katten eten geef blijf ik daar ook even, dat is ook de afspraak. Ik vond het zelf leuk om dit te doen... alleen het is zo stilletjes bij nader inzien. En dan kom ik in mijn eigen huis en is dat ook weer stil... 

Ik zal zo mijn lorazepam wel nemen. Ik was nog zoveel aan het nadenken dat ik nog niet 'uitgedacht' was. 

Dat vrijwilligerswerk daar kan ik nog niet zo goed over uit. Je bent 'altijd welkom' totdat je een keer langs wilt komen. Dan moet je op een of andere ingewikkelde wachtlijst en 2 weken later nog eens mailen. Ik zou het zelf niet eens verzonnen hebben.

Ik heb dat nog nooit eerder gehoord maar het is inderdaad een duidelijk kader en een mooi streven. 

De psychiater zal er wel weer een ander idee over hebben. Maarja. Ik kan idd morgen in mijn agenda tellen wanneer er 66 dagen om zijn. Dat zal ergens voor kerst zijn, zo uit mijn hoofd. 

IK mis echt iemand om tegen te praten nu. Ik bedoel gewoon in huis. Het aparte is dat ik nu op de poezen pas van een goede bekende... alleen nu is het raar dat zij zelf niet thuis is zegmaar. Normaal ben je op visite en dan is die persoon thuis. Nu ben ik op visite alleen zit ik weer alleen. Ik ben nu overigens thuis. Maar als ik de katten eten geef blijf ik daar ook even, dat is ook de afspraak. Ik vond het zelf leuk om dit te doen... alleen het is zo stilletjes bij nader inzien. En dan kom ik in mijn eigen huis en is dat ook weer stil... 

Ik zal zo mijn lorazepam wel nemen. Ik was nog zoveel aan het nadenken dat ik nog niet 'uitgedacht' was. 

Dat vrijwilligerswerk daar kan ik nog niet zo goed over uit. Je bent 'altijd welkom' totdat je een keer langs wilt komen. Dan moet je op een of andere ingewikkelde wachtlijst en 2 weken later nog eens mailen. Ik zou het zelf niet eens verzonnen hebben.

Hoi Feline 

ik heb dat ook dat het stil is in huis soms heb ik dat graag maar zit nu in een periode dat ik het niet fijn vind : ik voel mij ook zo eenzaam met al mijn problemen ach ja nu ben ik weer aan het huilen 

ik hoop dat je een goede dag hebt/had zal hopelijk beter zijn als die van mij 

liefs en knuffel J

Tjonge, 

Ik zat hier ook de hele dag alleen met de stilte ( nou jah , wel n muziekje erbij opgezet)  . Vervelend is het toch , ik voelde me te beroerd wat te ondernemen , en te lusteloos,  heb iets onder de leden lijkt t , last van buik en werd wakker met n nachtmerrie waarvan t gevoel lang bleef hangen . 
Lange,sombere dag.  Probeerde nog wel wat mensen te bellen, maar niemand neemt op.  

Groet, en  hopelijk is de avond wat  beter voor ons.