Minimalistische is  prima. Maar als er een ware echoput   aan het ontstaan is is wel heel erg kaal .
Dan moet wel even een kleedje naast het bed.  Dat is ook fijn aan de voetjes. En wat leuks aan de muur. 
Planten op de slaapkamer zijn ook gezellig en  kunnen voor zuurstof zorgen .

Zo te horen mag het wel wat knusser en gezelliger  . Dat is wel iets anders dan een rommelbende.  Ga voor rustig en comfortabel. 

Als je 's nachts toch veel wakker ligt mag het best aangenaam en komfortabel zijn.
Groet.

Ja klopt, het is ook nog niet af. Wat ik in ieder geval NIET wilde, was alle oude rommel zo weer terug zetten. Ik heb wel een leuke plant neergezet, meteen toen het behangen klaar was. Deze lijkt tevreden. Hij (zij?) is ook aan een nieuwe, grotere pot toe inmiddels.
Kleed is ook zeker een goed idee.

Mijn broer (de behangbroer) had ook nog wat tips. We komen natuurlijk beiden uit hetzelfde huis vol spullen. Hij zelf hield zijn kamertje altijd wel netjes maar hij moest wel kruip door sluip door via een rommelkamer en rommelzolder zijn kamer bereiken.
In ieder geval, hij raadde me aan om het kleding-gebeuren in mijn achterkamertje te organiseren en vooral niet op de slaapkamer. Dus kledingkasten, wasrekken, strijkplanken, die dingen allemaal niet op de slaapkamer. Hij is zelf ook niet zo'n goede slaper maar gebruikt er geen medicatie bij. Hij vindt het in zijn eigen huis wel belangrijk dat de slaapkamer rustig is.

Ik zou eigenlijk een goede planning en begroting moeten maken. Dat ben ik nu wel aan het doen voor de huiskamer, maar voor de rest blijft het een beetje hangen.

Verder vind ik het echt jammer dat mijn UWV-begeleidster weg is. UWV mag niet of nauwelijks dingen in een dossier opslaan, in ieder geval niets medisch dus de gesprekken die ik met haar gevoerd heb zijn 'weg'. Ik zie af en toe leuk werk voorbij komen. Ik weet dat het nog te vroeg is, maar ik zal ook blij zijn als ik op een dag iets kan doen dat niets met GGZ te maken heeft.
Dat er eens één dag niemand het woord 'psychiater' of 'pil' noemt of over gekke afdelingsgenoten begint.
Die nieuwe UWV mevrouw leek me minder geschikt. Die was beetje aan het zoeken van 'hoeveel stickertjes plak je per uur' en 'hoe lang kun je staan'.

Gedroomd van de meneer met de auto.

Hij is de enige die hier ooit is blijven slapen. In mijn vorige huisje, waar ik 5 jaar heb gewoond is nooit iemand blijven slapen. Ook geen vriendin of familie, maar ook geen man. Ik heb daar ook altijd een klein bed gehad. In die tijd ging ik een enkele keer 'uit logeren' qua mannen maar dat is ook maar weinig geweest.
In dit huis is één keer de meneer met de auto geweest. Overigens die dag met de trein.
Zoals bij hem past, kwam hij aanwaaien op een moment dat het hem uitkwam en ik moest de dag daarna gewoon werken. Hij was nog moe en ik heb hem laten liggen.
Hij heeft zich nooit gerealiseerd wat voor ongelooflijke stap dat voor mij was, dat er iemand in mijn huis was terwijl ik er zelf niet was. Pas toen ik op mijn werk was, realiseerde ik me wat hij allemaal zou kunnen vinden aan dagboeken etc maar ik had het vertrouwen dat hij daar niet in ging zitten snuffelen.

Ik moest 3 uurtjes werken en we hadden appcontact: Hij zou nog even blijven en op mij wachten.
Ik heb die dag mijn werk behoordlijk afgeraffeld en om 12 uur de rest van de stapel bij een colllega gelegd zo van: Sorry Irma ik MOET vandaag op tijd weg.

Onderweg liet hij weten dat hij toch was weggegaan. Ik kan me ergens voorstellen dat wachten in een leeg huis van iemand anders lang duurt. Maar hij had een rondje kunnen gaan lopen oid, ik was alweer bijna thuis. Vlak daarna appte mijn moeder dat ze onverwacht wilde gaan barbecuen die avond. Toen ben ik niet naar mijn huis gegaan maar meteen naar mijn ouders. Ik weet niet precies hoe want dat is met OV heel onlogisch maar misschien heeft mijn moeder me opgehaald ergens. Ik wilde niet naar mijn lege huis.

s Avonds was het vreselijk om weer in dat lege huis te komen. De meneer had het bed open geslagen, de gordijnen open gedaan (die 'hoorden' dicht en juist dat maakte het pijnlijk) en de wijnglazen vanuit de kamer op het aanrecht gezet.

Hij kan niet weten dat ik dat nooit doe, mensen in mijn slaapkamer laten, in mijn bed. Het was een bepaald vertrouwen omdat we elkaar al zo lang kende en ik zo verlangde naar dat vertrouwde, dat bekende lijf.

De scharrels die ik de laatste jaren heb gehad, zijn niet hier thuis geweest. Eentje maakte daar wel een probleem van, de andere twee niet. Het was niet puur vanwege de rommel. Anders had ik wel opgeruimd. Ik wilde met die mannen niet mijn veilige plekje delen.

Overigens is bovenstaande dus niet wat ik gedroomd had. Wat ik gedroomd had was iets dat we met de trein gingen maar hij wilde naar huis voor seks. Achteraf ben ik in de laatste appgesprekken steeds over 'gewone dingen' begonnen en hij steeds over seks. Hij heeft ook nooit meer naar mijn ouders gevraagd terwijl hij weet van het ongeluk. We hebben dezelfde geboortegrond, ook al hebben we elkaar heel ergens anders leren kennen. Misschien voelt het daarom vertrouwd. Onze opa's zullen elkaar ongetwijfeld gekend hebben, het was een klein dorp. (we zijn geen familie gelukkig)

Het heeft geen zin om het te romantiseren, het is een hele rare jongen. En hij voegt een soort instabiliteit toe die ik echt niet kan gebruiken nu. Ik denk dat ik ook daarom zo slecht sliep... ik dacht dat we iets aan het plannen waren om elkaar weer te zien maar hij liet niets meer horen als het op een concrete afspraak aan kwam.

Ik hoop echt dat hij helemaal niet meer appt. Laatste keer was al zo'n raar gesprek, het zou er niet beter van worden.

Nu nog ruim 2 uurtjes liggen voor de wekker gaat.

Edit: Of ik laat het verdriet er even zijn nu en ik zeg de dagbesteding af. Weet niet of het goed is om weer zo'n halfbakken nacht te hebben.
Dit soort verhalen kan ik daar niet delen aan de inpaktafel, dat past niet bij die mensen zeg maar. Sommigen hebben nog nooit een vrouw aangeraakt. Ik heb al een paar dagen niets gedronken. Als er dan verdriet boven komt, nu ik ook geen Seroquel meer slik, kan ik wel steeds de tranen wegduwen maar dat schiet ook niet op.

Dat lege huis, dat kapotte huis. Ik had zo gehoopt op de meneer met de auto EN zijn gereedschapskist en dat hij me zou helpen. Met alles. Hij heeft een hele menselijke kant met een enorm luisterend oor. Maar dat zet hij ook handig in bij de andere vrouwtjes, zeg maar.

De dagbesteding op vrijdag is wel relaxed. Maar op donderdag beetje hectisch soms en voor nu misschien even TE. Ik ben al eens huilend erheen gegaan maar toen was er thuis iets stuk en dat kon ik wel delen aan de koffietafel. Maar dit.... beter van niet.

Het is ook meer het gevoel van dat lege huis, dan de meneer zelf. Gewoon IEMAND die mijn gordijnen open doet, die al jaren dicht zaten.

Nou Feline, als de meneer instabiliteit veroorzaakt die jij niet kunt gebruiken dan laat het gerust voor wat het is.

hoi lieve Feline 

ik woon nu 7 jaar hier er zijn ook nooit veel mensen binnen geweest ik ga liever bij iemand op bezoek en er is ook sinds ik terug ben uit Rotterdam in 2009 nooit een vrouw bij mij in huis geweest laat staan in bed 

maar ja 

miss is het inderdaad beter om niet meer de appen met die man 

veel liefs J

Dank jullie wel. Was toch wel goed het even van me af te schrijven na die droom.

In eerste instantie liet hij weten misschien weer deze kant op te gaan verhuizen, back to his roots. Maar daar hoorde ik later ook niks meer over.
Het is heel vaak zo geweest dat hij wilde afspreken, dat er eerst geen concrete afspraak kwam (wat ik wel nodig vind als je zo'n eind uit elkaar woont want je hebt ook je reistijd) en als di er dan was dan reageerde hij een tijdje niet op appjes en vervolgens was hij ziek.

Het is natuurlijk debiel dat ik het altijd ben blijven proberen. Maar hij kwam achteraf met verhalen dat in die periode (dat gaat dan over 2015) het niet zo goed met hem ging en daar kan ik mij natuurlijk van alles bij voorstellen.
Rond 2018 heeft hij mij nog een tijdje benaderd, beetje zelfde verhaal. Toen zat hij volgens mij in een relatie en ging hij twijfelen als hij terug dacht aan 'ons'. Toen ook weer zo'n radiostilte en heb ik hem geblockt. Nu had hij me jaren later via Instagram weer benaderd.

Het heeft vast met het eerste moment te maken. Dat hij me als eerste weer 'zag' na alle ellende in de psychiatrie. Ik dacht dat nooit meer een man mij leuk zou vinden.

Voel me nu best verrot en lig nog/weer in bed. Ik moet ook nog een feets afzeggen van goede vrienden. Het is ver weg en ik ben er niet stabiel genoeg voor. Ze willen het voor 1 april weten.
Mijn moeder zei, schrijf maar een mooie kaart. Maar mijn motoriek is zo slecht nu, ik kan niet eens schrijven. Dan toch maar per app.

---

Ik voel me zo verrot. Ik lig onder drie dekens. Alles komt er ff uit.

Dan is het een kwestie van uitzieken Feline. 

Je broer heeft best goede ideeën. Ga daar in je hoofd vast eens mee aan de slag. Bedenk eens wat je wilt voor de slaapkamer en de kleding zooi. Ach begroting... Maak het niet moeilijker dan het is. Voor een paar tientjes ben je soms al een heel eind. 

Het is weer eens een mooie gelegenheid om een paar kringloopwinkels af te stropen op Marktplaats te kijken etc . Dat kan ook al mooi vanuit je ziekbed . Ideeën zat op internet om te kijken wat je wil of een richting te bepalen. 

Of te bedenken wat er nog in je stampvolle uiterlijk huis ronddoolt of bij vrienden en kennissen of elders in de familie.



Precies het mooie klusje wat jij nodig hebt,
om al die eindeloze gedachten gangen over die man uit je hoofd te mieteren. 

Het zal wel met die gast, boeien en ajuus. Visualiseer even dat je hem met schop onder de kont geeft en de voordeur dicht gooit. 


Liefs

Dank je wel Mabel.

Het loopt zo door elkaar. De herinnering aan ´beter tijden´ waar hij deel van uitmaakte.

Ik moet er gewoon even bewust afscheid van nemen, dan maar onder drie dekens en met tranen. We halen niet het goede in elkaar naar boven.

Alles bij elkaar is ook een beetje druk geweest terwijl mijn lijf klappen krijgt van de afbouw. Ik heb inmiddels met een paar mensen gedeeld dat ik nog steeds het idee heb dat ik er alleen voor sta qua afbouw, met GGZ. Want inmiddels is het de bedoeling dat mijn eigen SPV en arts het oppakken maar ik heb daar mijn twijfels over. Zo bang dat ze gaan zeggen dat ik beter weer mijn oude pillen kan gaan slikken als ik zo´n last heb.
Dus dat zit me ook dwars.

Ik had gehoopt dat de meneer kon toveren. Had ook al laten weten dat ik in een lastige periode zit maar dat ik het niet iets vond om allemaal op app te bespreken en het liever face to face zou vertellen. Misschien heeft dat hem afgeschrikt.
Ik dacht dat ik met hem naast me misschien beter zou slapen. Ik heb het misschien wat te hoog ingeschat allemaal.

En het is nog steeds de oude psychiater. Stukje voor stukje kom ik er achter dat hij er ECHT naast zat. Artikelen die ik lees, verhalen uit mijn omgeving.

Vandaag maar even een dagje zonder prikkels van buitenaf. Eerst de binnenwereld weer een beetje op orde.

Feest van vrienden heb ik afgezegd. Ik vind het heel erg jammer maar het is te ver, te veel, te 'triggerend'. Ook daarom verdrietig.

---

Er gaat misschien toch iemand mee naar de SPV volgende week. Dat wilde ik eerst niet. Maar ik ben zo bang dat ze me terug op de Seroquel willen zetten. Terwijl ik daarmee ook hele rommelige nachten had.

Ga gewoon proberen voor die tijd goed uit te rusten en bij te slapen. Geen huil-toestanden over mannen. Een beetje stabiel overkomen (wat tot gisteren redelijk goed ging alleen die droom vannacht was een kantelpunt)

Feline, misschien dat het heel bot overkomt
Zo is het niet bedoeld
Maar wat verwacht je eigenlijk van de mannen? 
Soms als ik je lees heb ik een beetje het idee dat je misschien wat teveel bij de mannen wil leggen (onbewust) maar dat is wat ik soms lees hè, dus dat is mijn interpretatie.
Daar wil ik jou gevoel overigens niet mee wegpraten en ook niet bagetaliseren wat zij met jou doen!
Dat zou ik wel even erbij willen zeggen.
Ik heb trouwens behoorlijk moeite met inschatten wat nu een "gezonde" dynamiek is in een relatie en wat niet, ook omdat het eerder zo naar is gelopen allemaal.

Met je psychiater snap ik wel, en ook wel wat herkenning in hoe dat gaat. Hopelijk dat ze wel wat meer willen begeleiden bij je afbouw van alle pillen.
En hopelijk ook dat je nog een meneer gaat hebben waarmee het allemaal wat stabieler is en die je kan steunen.

Feline,
 je gaat niet terug op die pillen, dat wil je niet. Dan ben je terug bij af . 
Dat hebben ze bij de GGZ niet te bepalen,  jij bepaalt dat.

Geef het de tijd. Geen paniek. 
Is toch logisch dat het nu k** is? Dat hoort er allemaal bij. Nou dan is het maar k**,  het is zoals het is en het blijft niet zo.
Het zal best een tijd duren voor het allemaal in n rustige vaarwater is. 

Het is voor n goed doel en  daarbij , we zijn wel wat gewend toch? 
 
Er hoeft niets te gebeuren. Blijf gewoon liggen, wees gewoon ziek. 
Blijf goed drinken, ga desnoods aan de bouillon als je geen honger hebt.  Ga bij je ouders uitzieken desnoods. Misschien is dat wat prettiger. 

Liefs.