Hele gekke dag. 

Want eigenlijk was ik best relaxed. Gisteren was mijn eten niet goed gevallen en heb ik s avonds laat overgegeven. Zodoende ook de medicatie er uit.... maar ik voelde me echt stukken beter zo. 

Vandaag thuis aan het rommelen en ik voelde me wel oké. Ik zag op FB een berichtje van iemand die aan het schaatsen was en toen had ik in de familie-appgroep gevraagd of er in t dorp al geschaatst werd. 

Later zag ik  een berichtje binnen komen van vader en ging er vanuit dat het over het schaatsen ging en niet eens echt goed gekeken. Pas later ging ik echt lezen en bleek dat hij en moeder een ongeluk hadden gehad met de auto. Jongste broer en schoonzus zijn daar vanmiddag geweest om alles op te vangen en af te handelen dus ik weet nog steeds niet zo heel goed hoe het allemaal gegaan is. Het was iig eenzijdig zonder dat er anderen bij betrokken waren. Ouders zijn lichamelijk oké maar de auto is wel stuk. 

Het had ook niet echt zin om te bellen want wat hebben ze er aan als er allemaal mensen gaan bellen.... en het was nou ook niet echt weer om erheen te gaan en daarvoor geldt hetzelfde.... wat moet je.... 

Ik dacht toen wel, wat zou het fijn zijn als je een vriendin hebt die je altijd kunt bellen voor zulke dingen. Ik kijk dan in mijn telefoon en dan weet ik echt niet wie op mijn telefoontje zit te wachten terwijl ik dan eigenlijk wel behoefte heb mijn ei kwijt te kunnen. En er is GGZ hulplijn maarja.... dan krijg ik weer naar mijn hoofd dat ik autistisch ben omdat ik mijn emoties niet kan handelen..... 

En ik had Bert nog op de app over dat gevaarte dat hij nog moet komen ophalen en toen ik vertelde over mijn ouders vroeg hij of hij me even zou bellen. Nou dat was wel heel fijn. Als geliefde is hij waardeloos (met een knipoog... maar ik bedoel alle dates afzeggen) maar als persoon is het echt wel een prima gast. 

We zijn het ook eens geworden over de Joekeloekes (een woord van Bert Visser). Want waarschijnlijk is het een hele grote doos met uiteindelijk een heel klein dingetje erin. Dus ik mag t open maken van hem en dan breng ik dat kleine dingetje nog een keer langs. Want hij is zelf nog steeds niet echt mobiel. Dat heb je wel vaker natuurlijk, dat ze een klein artikel verpakken in een mega doos met voor de rest allemaal piepschuim.

Ik doe natuurlijk geen oog dicht. 

En ik wil liever ook geen extra medicatie nemen. Als straks het echte afbouwen met de afbouwpoli van start is, is dat eigenlijk ook de bedoeling niet meer. 

Ik herinner me, een tijdje geleden bood een bekende mij zijn stacaravan aan. Hij zit er een aantal maanden per jaar, met name in de nazomer. Hij zei: Ga jij maar eens proberen hoe lang jij zo kunt leven, in je eentje in een stacaravan. En dat bedoelde hij echt neutraal en positief. Ook echt lief bedoeld want die caravan is alles voor hem, ik had nooit verwacht dat ik daarvan gebruik zou mogen maken. 

Daarna hebben we het er niet meer over gehad. In slechte tijden is het natuurlijk De Horror om in je eentje in een stacaravan op een Yuppencamping te staan. Maar als je goed in je vel zit.... en het is voorseizoen.... wie weet.

Register or login to view the content

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Hoi Jarnu, wat leuk dat je op het forum meteen zo betrokken bent. 

Ik vind psychiatrie eigenlijk een fascinerend iets. Bij ons zijn, eigenlijk aan alle kanten van de familie, mensen opgenomen geweest door de jaren heen. 
Maar bijv sommige oudtantes van mijn moeder heb ik nooit gekend dus dat zegt mij dan niets. Ook is niet iedereen in staat geweest om naderhand nog over de opname te praten. 
En misschien dat sommigen dat alsnog gaan doen. Maar velen zijn ook al overleden. Maar het is wel bijna schrikbarend hoe echt aan alle kanten de 'voorouderen' al een geschiedenis van opnames kennen. 

En van alle neven en nichten.... aan beide kanten.... ben ik dan weer de enige. Dat is dan ook weer zoiets raars. 

Ik denk dat er tijden geweest zijn dat het om 'rust, reinheid, regelmaat' ging. De mensen die in die tijd openomen zijn geweest, die benijd ik. 
Ik ken locaties die op mij overkomen als een soort bungalowparken. Groene omgeving, ruimte. 
Ik heb zelf op een soort achteraf-vleugel van het algemeen ziekenhuis gelegen en ik begrijp oprecht niet, hoe je kunt denken dat een mens daar tot rust komt. Overal was drukte en herrie. Geen frisse lucht. De ramen konden op een heel klein kiertje en dat gaf zo'n frustrerend gevoel, dat je in al die ellende niet eens de vrijheid hebt een raampje open te zetten. 

Anyway.... wat medicatie betreft, er zijn ook mensen die het er wél goed op doen. Een goede vriend van mij slikt een cocktail van 4 psychofarmaca en voor hem werkt deze combinatie. Hij heeft s ochtends zin in de dag, onderneemt veel, beweegt veel, hij slaapt voldoende. Hij heeft één heel goede psychiater gehad die deze combinatie zo samen gesteld heeft. 
En bij hem geldt een beetje het omgekeerde, elke keer als hij een nieuwe behandelaar krijgt, begint deze over afbouwen. En elke keer moet de vriend zich verdedigen dat hij niet wil afbouwen, dat hij op deze combinatie goed kan leven. 

Deze vriend is wat meer psychosegevoelig dan ik, en bij hem is het op jonge leeftijd al begonnen. Zelf heb ik 1 opname gehad maar hij heeft er denk ik 4 gehad door de jaren heen. 

Ik zag Jim van Os in een filmpje en ik dacht... is hij vooral arts... is hij meer een beetje een soort joviale gezellige man..... maar ik denk dat hij vooral vader is. Dat ik vooral een vader zie van iemand die zich moet redden in GGZ-land. En dat hij toen is gaan nadenken over het hele systeem. 

Ik heb vanmiddag mijn broer gesproken over hoe het ongeluk nu precies gegaan is. Zonder in detail te treden was het wel een beetje de druppel van de situatie van mijn ouders...... dat ze het eigenlijk niet meer redden in hun huidige woonsituatie. Gelukkig zijn er geen andere mensen bij betrokken geraakt. 

Ik heb mijn broers per app laten weten dat ik blij ben dat zij de verzekeringstechnische kant oppakken. En dat ik volgende week naar de afbouwpoli ga en dat dat HET gesprek is. De afbouwpoli is twee gesprekken en dat is het. Ik kan de kans pakken of ik kan het verkloten. Meer smaken zijn er niet en meer kansen komen er ook niet. 

Dus eigenlijk heb ik laten weten dat ik komende week niet voor mijn ouders kan zorgen. Het is keihard. Maar ze hebben allemaal lieve broers, zussen, buren. Dat hele dorp is lief. 

Maar als ik nu het afbouwgesprek verkloot dan hebben we niks meer. 

Natuurlijk wil ik best een keertje boodschappen doen ofzo. Maar het hele verhaal, met alles wat erbij komt met verzekeringen en alles.... dat mogen mijn broers en schoonzussen doen voor de komende 1,5 week. 

Ik heb 1 gesprek en ik mag het niet verkloten.

Misschien moet ik het een beetje loslaten. 

Ze gaan bij GGZ geen pistool op mijn hoofd zetten als ik aangeef dat er een auto-ongeluk heeft plaatsgevonden in de familie en dat de dingen een klein beetje anders lopen. 

Ik had vanmiddag een muis gezien. Ik was echt wakker en helder, ik weet het zeker. En het was me eerder in de week al opgevallen dat er kleine gaatjes in een vuilniszak gebeten waren. 

Alleen ik was mijn portemonnee kwijt. Vanmorgen al... en toen kon ik met wat contant geld me toch redden vandaag. 
Maar in mijn portemonnee zit ook mijn pas voor de afvalcontainer. En toen wilde ik ivm de muis het vuilnis wegbrengen.... alleen ik had mijn pas niet.... en toen moest ik heeeel goed nadenken wanneer en waar ik mijn portemonnee had gehad. Maar ik durfde ook niet zo goed in een tasje te voelen, bang dat daar misschien ook een muis zou zitten. 

En toen voelde ik wel dat ik een beetje op het randje zat. 

Paniek-actie 1 was dat ik probeerde een hotel-overnachting te regelen om in ieder geval één nacht normaal te slapen zonder muis. 
Paniek-actie 2 was dat ik een kat geprobeerd heb te regelen. Ik ging daarvoor overleggen met een kennis die bij het asiel gewerkt heeft maar ze zei dat de gemiddelde kat tegenwoordig echt geen muizen meer vangt en dat ik voor de aanschaf van een kat wellicht iets langer moet nadenken. 

Oja er was ook nog iets met de oven dus het brandalarm ging af. 

Het is voor mij heel spannend dat mijn escape er straks niet meer is. Die hand vol pillen.... gordijnen dicht, doen alsof ik niet thuis ben. 
Ik heb 7 jaar in een soort grot geslapen, met die kale muren.... en mijn grot is niet meer, het is nu een net kamertje. 

Mijn grot. En dan deed ik een slaapmasker op én een oranje bril. Luxaflex dicht, rolgordijn dicht en ik overwoog om nog extra gordijnen te nemen omdat er toch nog een randje licht naar binnen piept. 

En dan de avonden met Netflix, en die hele berg pillen innemen en dan een soort van 'out' gaan. En dan bedoel ik gewoon de voorgeschreven hoeveelheid. 

Maar als ik kies voor het leven.... dan moet ik wel uit de grot stappen. De wereld in. 

Ik ga wel weer een lekker plekje maken om lekker te cocoonen hoor. Maar Remke zegt dat ik aan mijn biologische klok moet werken en dan is het niet zo handig om overdag in een volledig donkere kamer te blijven Netflxen. 

Het wordt nog extremer want ik kan niet meer goed Netflixen. Ik kan al een hele tijd die series niet volgen, niet bevatten.

Hoi Feline 

mij is het door de structuur in het leven ook wel redelijk gelukt om uit de grot bij mij dan van opnames te komen en nu 2 jaar geleden het netwerk van mij beter in te zetten en 1,5 jaar geleden de vriendschap met die vrouw ook al denk ik dat het soms niet goed zit tussen die vrouw en mij door mijn onzekerheid leef mij dagboek 

je doet het vind ik al beter als paar jaar geleden je date toch maar en je gaat toch al naar dagbesteding ook al is het nog niet elke week ik ging in het begin ook niet altijd 

je hebt ook al de stap gezet naar de afbouwpoli en een andere psychiater zijn goed punten vind ik van jou 

meer weet ik ff niet te typen zie mijn dagboek 

heel veel liefs en knuffel J

Hoi Feline, ik ben blij dat je het op prijs stelt. Het is me niet altijd in dank afgenomen. Ik denk dat het komt omdat veel mensen dat niet van me verwachten. Maar er is niks mis met mijn empatische vermogen.

Psychiatrie is super fascinerend, net zoals Erik Scherder die daar op een gelijke manier over de hersenen kan vertellen. Dat maakt het verhaal eigenlijk nog groter en bijzonder. 

Medicatie is absoluut belangrijk en in sommige gevallen, zoals die van je vriend, noodzakelijk. Het is zo jammer dat de één er heel goed mee overweg gaat en de ander minder. Het is nog altijd de patient die moet aangeven waar hij het meest bij gebaat is. Wat ik vooral probeerde te benadrukken is dat veel mensen niet beseffen dat het pilletje geen oplossing is in de gevallen van een (milde) depressie. Dat wist ik ook niet toen ik er aan begon. Ik geloof wel dat het invloed heeft op je levensverwachting.

Ik denk dat Jim van Os meer wetenschapper is dan arts. Hij kan zeker nog veel voor GGZ-land gaan betekenen.

Goed dat je je grenzen hebt aangegeven. Je gaat een belangrijk traject in en dan is er niks mis mee dat je even wat afstand neemt. Zo heb ik dat ook gedaan in een vergelijkbare situatie.

Kun je me misschien uitleggen hoe je een afbouwgesprek kunt verkloten?

Ik woon zelf in een vrij open gebied en ik zie regelmatig verschillende katten, door het hele jaar heen met muizen in hun bek lopen. Dat vinden ze leuk, dat zien ze als speelgoed. Ik durf te wedden dat een muis of een spin banger is voor jou dan jij voor hem.

Ik herken je angst om je escape straks niet meer te hebben. Is er misschien alternatief wat je huidige escape plan kan vervangen? Het kan natuurlijk nog steeds, maar dan zonder de pillen. Ben wel benieuwd of je dat anders gaat ervaren. Jij ook?

Ook al ken je alle stappen uit je hoofd, je moet stappen uit je hoofd. - Fresku

Dank je wel J, wat een mooie waardevolle woorden.

Ik ben s nachts af en toe in de war. Maar ik werd rond 8 uur wakker en merkte dat ik wel écht geslapen had, ik was even helemaal van de wereld geweest.

Ben even bij mijn ouders geweest. Alles is heel erg dubbel. Want alles was heel 'gewoon' en mijn vader was druk bezig vervangend vervoer te regelen. Vader zat dus veel te bellen, moeder vertelde wel het verhaal van het ongeluk.
En het is zo'n heel ander verhaal dan dat van broer.

Het is niet dat ze niet de waarheid spreken, maar beiden hebben kennelijk op dezelfde middag, dezelfde situatie helemaal anders ervaren. Ik laat het maar een beetje, ik was er niet bij.

Een lieve oom heeft ze opgevangen na het ongeluk en vanmiddag kwam diezelfde oom even bloemen brengen. Ook is bij met zijn auto beschikbaar om te rijden. Als ze ergens naartoe zouden willen, of voor oud papier/boodschappen etc. Nu moet ik zeggen dat mijn ouders het principe van hulp vragen nooit zo goed begrepen hebben dus ik weet nu al dat ze nevernooit die oom gaan bellen. Maar het aanbod is lief.

Ik was wel oprecht verdrietig het autootje niet meer op de oprit te zien staan. Ik heb helemaal niks met auto's... maar mijn ouders hadden de laatste tijd een heel fijn autootje.
Vroeger altijd van die grote station dingen en altijd ruzie wie er in de achterbak moest... andere tijden zeg maar.

Het ging ook over het gesprek met de afbouwpoli. Ik zat er over te vertellen en raakte emotioneel.
Mijn ouders zijn dan niet mensen die naast je gaan zitten of een arm om je heen slaan. Nee je zit je te verslikken in je woorden en dan laten ze dat zo en beginnen ze gewoon over iets anders. Deze keer ging het over iets wat mijn vader op televisie had gezien en een studio en hoe heette dat programma nou toch.... En toen hadden ze een tijdje daarover zitten te zeuren. En toen vroeg mijn moeder: Ben je alweer in staat om te vertellen wat je wilde vertellen?

Er zijn ook moeders die, als de dochter verdrietig is, even gaan troosten. Maar mijn moeder heeft dat van huis uit niet op die manier meegekregen. Dus ze doet wel heel veel maar ze kan ook heel kil zijn.

'Ben je in staat om verder te praten'.

Maarja iedereen is een beetje geschrokken. En als ik een letterlijke arm om mij heen wil, dan ligt die niet bij mijn ouders. Dat lichamelijke dat zit er gewoon niet in en dat gaat ook niet meer komen denk ik.

Ik heb wel eens een vriendin gehad die mij echt lichamelijk kon troosten. Tot haar hele trui vol met snot zat. Zo'n vriendin heb ik op dit moment niet en met degene die ik noemde, is het contact helaas verwaterd.

Vandaag zei mijn moeder het weer letterlijk. Dat ze hoopt dat ik nooit zo word als haar eigen moeder. Gek is dat he, die moeder dochter lijn die is zo sterk. Als dat ergens verstoord raakt dan blijft dat generaties lang verstoord.

---

Die vriendin had van die lelijke wolle truien. En hoewel ik geen huilebalk ben, kon ik dat bij haar wel zijn.
En dan kwamen mijn tranen en mijn snot allemaal op die lelijke wollen trui en het maakte niet uit.

Zij was echt niet altijd zo aardig en gezellig. Maar ze was er toen gewoon en ze was wie ze was. Zij kon ook bij mij terecht.
Ze woont nu niet meer in de buurt. Of eigenlijk zijn we beiden een paar keer verhuisd en we wonen nu echt niet meer bij elkaar in de buurt.

Toen we 19 waren woonden we bij elkaar in de flat. Sliep zij hemelsbreed misschien 50 m bij mij vandaan.

Ik zou daar een moord voor doen nu. Voor een flat met vriendinnen binnen handbereik. Maarja zo werken de dingen niet. Hier in de buurt heeft iedereen met iedereen ruzie en moet je uitkijken met wie je je inlaat, want hoe dan ook heb je de andere helft van de buurt tegen je. Geen mensen met wolle truien waar je je snot in kwijt kunt.

Dus enerzijds word ik heel liefdevol omgeven door allemaal lieve mensen. Anderzijds.... dat fysieke dat is er niet. Geen knuffel, niet huilen.

Psychiater Remke van Staveren gaf mij het gevoel alsof ik een schoolmeisje was dat beter haar best moest doen. 
En dat bedoel ik niet negatief. Want ik GA mijn best moeten doen, als ik na 17 jaar een berg rommel slikken, daar nog vanaf wil. 

Je kunt ook denken, het is al veel te laat. Wat waarschijnlijk mijn oude psychiater dacht. 

Tegelijk is de gedachte aan het schoolmeisje wel prettig. Ik was een gedreven meisje, heb hard gewerkt en heb een diploma gehaald met mooie cijfers. Ik was oprecht geïnteresseerd in mijn vakken. 
Zo iemand waarvan iedereen dacht dat ik op zijn minst chirurg zou worden. Maar dat is een beetje anders gelopen. 

Ik herinner me nog heel goed, op de afdeling (2005) dat ze alle ambitie eruit gehaald hebben. Ik moest rustig doen, mijn mond houden, mijn ziekte accepteren (welke ziekte?), mijn bord leegeten, niet uit mijn bed komen en vooral, pillen slikken. 
Als ik braaf was mocht ik met ontslag. 

Het is ze gelukt. Er was niets meer van mij over. En toen mocht ik naar huis. 

Grappig dat juist een psychiater dat gevoel van dat schoolmeisje weer in mij aanwakkert. Ik moet schema's invullen, stukken lezen, ik moet heel hard werken. 

Het voelt alsof ik 1 dag in de brugklas heb gezeten en ik moet meteen eindexamen doen. 

Tegelijk heb ik zelf de Lamotrigine er - zo goed als - af gehaald. Dit was niet afgesproken, maar het was nog wel een soort halflopende afspraak met mijn oude psychiater. Het is dus niet zo dat het echt niet mag of onverantwoord is. We hebben al geconstateerd dat ik het eigenlijk voor Jan Doedel slik. Dan vind ik het vervelend om het nog zes weken te slikken. 

Verder is het eigenlijk bizar dat ik qua Quetiapine (Seroquel) altijd eindeloos veel heb kunnen krijgen. Ik had een 'zo nodig' dosering erbij maar kennelijk houdt dat in dat er helemaal geen limit op zit want zowel de psychiater als de apotheek kijken er niet naar om. 
Ik heb ooit één berisping gekregen omdat ze het idee hadden dat ik de lithium niet trouw slikte. Terwijl dat toen juist helemaal niet aan de orde was. Maar soms vind je nog ergens een oud potje of loopt het om een andere reden niet helemaal gelijk. 

Dinsdag en woensdag kan ik een beetje mijn eigen gang gaan. Donderdag en vrijdag dagbesteding. Qua kerst is het vrij rustig. 

En ik moet het Ding van Bert nog een keer wegbrengen. Het gevaarte. t is maar 5 min fietsen en nu het gevaarte is uitgepakt, is het een kleinere doos. t Gaat er meer om wanneer Bert in staat is om de deur open te doen want hij voelt zich weer niet goed. 
En anders moeten zijn buren het maar aannemen.

Feline, ik vind het een beetje verdrietig om te lezen.
Ik las ook nog ergens dat je een kinderwens hebt (gehad) en ik vind het verdrietig voor je dat het allemaal anders is gelopen. En je opname lijkt me ook
verdrietig.. 
Geen wolle truien vol snot, maar ik kan me voorstellen dat je dat af en toe hebt, dat zou ik ook hebben..