lieve Feline

We hebben gebeld. Ik heb gehuild, om alles, ook die verbouwshit. Was wel even goed. Ik mag het misschien niet zeggen maar hij heeeft toch ook iets autistisch.

Best veel onbegrip dat ik verdrietig ben terwijl hij degene is die heel ziek is.
Zijn familie gaat ook mee naar de afspraken die zijn ook radeloos.

En Kiepvogel je mag dat zeker posten.

Het is nu wel 'uit', we kunnen elkaar nog zien als vrienden maar hij weet dat ik weer op Tinder zit.

Toen kwam er nog niets. Ik heb die wandelvriend die een heel stuk ouder is en grotendeels met zijn ouders leeft. Ik had het onderwerp Tinder maar een beetje vermeden bij hem. Ik weet dat vroeger 'de vrouwen' hem van slag maakten en dat ik er niet zozeer naar hoefde te vragen want het was geen thema in zijn leven, hij had het zelf afgesloten.

Vandaag appte hij een verhaal over allemaal oud collega's van zijn vader, een ziek, een overleden en ik kon er even niet zoveel mee. Ik liet weten, ik kom er later op terug, ik ben iemand aan het daten van tinder maar die is in een paar weken heel ziek geworden en dat houdt me even bezig.

Tja toen kwamen de vragen hoe ik hem dan zag.
Maarja ik kon ook niet blijven verzwijgen dat ik dates heb. En wilde ook niet out of the bleu een keer  'HET GESPREK' aan gaan van, goh vind je me mischien leuk.

Ik kan niet meer typen. Zelfs niet eens gedronken maar moe. Dat kwam er dus nog achteraan.

Vandaag heb ik wel een goede dag. Ik ben weer naar de dagbesteding geweest en ben als de koningin ontvangen. Niet overdreven hoor maar gewoon zo´n warm welkom. 

Ze weten dat het soms teveel is met de GGZ gesprekken en het gedoe met mijn huis en dat ik er dan daarom niet ben en ik hoef dat niet af te bellen of uit te leggen, ze weten dat de inzet er wel is. De dagbesteding is ook geen doel op zich natuurlijk. Dat ik klusjesmannen zou afzeggen vanwege de dagbesteding. 

De wandelvriend van de GGZ.... dat kon nog wel eens iets lastigs worden. 
Door hoe zijn leven gelopen is, heeft hij nooit meegedaan in het spel van vriendjes/vriendinnetjes/verkering etc. En hij heeft in de groep ook wel verteld dat bij hem, gevoelens voor vrouwen hem uit balans brengen en dat hij eigenlijk daarvan geschrokken is en daarom alleen is gebleven. 
Hij heeft zijn leven op de rit, en zijn leven is met zijn ouders. Hij woont niet bij ze in, maar een klein stukje verderop, evenals zijn broer. De broer eet geloof ik in zijn eigen huis maar de wandelvriend eet bij zijn ouders, brengt de weekenden en vakanties door met zijn ouders, en zo hebben ze het goed. 

We kunnen het erg goed vinden maar ik ben toch wat avontuurlijker ipv zoek ook iemand met wie ik meer aantrekkingskracht heb. Natuurlijk 'rook ik wel onraad' toen ik in het voorjaar meegevraagd werd op een vakantie met zijn ouders. En daar hebben we het later wel kort over gehad, dat hij zich schuldig voelde dat hij dat zo impulsief gevraagd had en dat ik niet houd van zulke vakanties (het was met collega's van zijn vader ook nog) 

We hebben het wel over het onderwerp partners gehad door de jaren heen en toen was het verhaal nog dat ik hoopte een man te vinden en kinderen te krijgen. En dat ging niet over hem. 
Misschien door de jaren heen en nu ik 40+ ben dacht hij dat de situatie anders was geworden. 

IK had vrij bewust niks gezegd over mijn tinderactiviteiten. 

Maar gisteren appte hij over iemand die hij al heel lang kende die was overleden en er was nog iemand heel ziek, een collega van zijn vader van vroeger. Maar ik had er ff geen ruimte voor en had geen idee wie die mensen allemaal waren. 

En toen schreef ik dat ik op Tinder iemand had onmoet en dat die nu heel ziek is en dat ik dat ook even lastig vind. Dat ik hem terugschrijf als ik daar weer even tijd voor heb. 

Dus toen was het T woord gevallen. Wel fijn dat hij er meteen wat vragen over stelde maar wel een bevestiging dat dit niet is wat hij gehoopt had. Ik hoop dat hij met zijn ouders erover kan praten en dat het hem niet wiebelig maakt. Het is ook best moeilijk voor te stellen als je nooit een liefdesleven gehad hebt.... dat je bij wijze van spreken in de schuifelperiode ziek bent geworden en daarna, misschien ook door medicatie, het niet meer geprobeerd hebt.

Al die keren dat ik Bert heb aangeboden boodschappen te doen, hoefde het niet. En toen bedoelde ik eigenlijk gewoon in het winkelcentrum bij zijn huis en dan bij zijn voordeur brengen. 

Nu moest er toch iets... heel ingewikkeld, in de stad, weer en wind (en GLAD) en ze hadden kopie van zijn paspoort nodig en gedoe. En het zou klein zijn, ik zou het onderweg naar iets anders ophalen maar het was HUGE. 

ECHT NIET GRAPPIG. Had ik dit vooraf geweten dan had ik het even bij een vriend neergezet die in de stad woont. Maar ik dacht klein pakketje. Ik heb niet kunnen eten, ben veel te laat op t personeelsfeestje van dagbesteding gekomen terwijl het al bijna klaar was. Gezegd dat het zo glad was, wat het ook was. 

Het pakket staat nu wel in mijn berging, redelijk heel gebleven maar het is ziekelijk, dit. Alles wat hij van over de hele wereld bestelt om maar beter te worden. 

Heb het er ook niet meer over gehad. Hij weet dat het hier staat nu. 

Zijn ouders en broer zijn er mee bezig. Ik hoor het wel als ze de Joekeloekes willen komen ophalen. Ik ga er de straat niet meer mee op.

Nee dat is niet fijn , echt niet, helemaal niet.  

Volgende keer kan ie t prima bij zn ouders laten leveren lijkt me . 

In al je vriendelijkheid naar hem toe proef  ik nog steeds dat je je belazerd voelt door hem. 
Daar helpt dit nou ook niet bij . 

Sterkte lieve Feline . 
Het is zuur. Mischien maar even alleen zuur zijn , geen dienstverlening aannemen.

Dank je. 

Ja het is natuurlijk al scheef dat mijn aanbod is 'boodschappen doen in de wijk' en dat er dan ineens een mega pakket ergens uit de binnenstad moet komen. 
Maargoed het was een vraag, ik had ook nee kunnen zeggen. 

En ook toen ik bij de balie stond, zei hij, als het niet gaat dan gaat het niet. Maar ik vind het dan weer onzin om zo'n pakket wat ik al voor mijn neus heb, weer terug te laten sturen naar China zeg maar. 

Maar dit was eenmalig. We zijn niet meer aan het daten.... hij is 'onder de zorg' van zijn ouders en zijn broer, ik hoef hier niets meer mee. 

Ik vind boodschappen doen voor een ziek persoon toch wel een normaal aanbod... maar ben er inmiddels ook achter dat zijn ouders met pensioen zijn en dichtbij wonen dus dat die dat prima kunnen doen. 

Het gaat niet goed me hem, dat is duidelijk. Hij vertelde dat zijn boer, zonder hem, naar de huisarts was geweest om de situatie te bespreken. Dus dat is goed om te weten, dat zijn ouders en broer wel oprecht betrokken zijn. 

De verkering is wel echt uit, om even in die termen te spreken. Alles liep natuurlijk door elkaar, het feit dat we elkaar van Tinder kenden en daarnaast dat het met allebei niet zo goed ging. Maar dat verhaal is echt klaar.... hij kan bij zijn ouders logeren als dat voor zijn gezondheid nodig is en ik hoef er niet zo veel meer mee. 

Ik heb nog een huge pakket in de berging maar dat is van later zorg, daar moet hij maar een oplossing voor bedenken. En als hij dood gaat dan gaat ie dood.... ik kan niet iedereen redden.

Wat verdrietig Feline
Jammer dat het zo gelopen is.

DAnk je Joy. 

Het is ook heel verdrietig dat hij zo ziek is. Ik wil natuurlijk niet te herkenbaar schrijven over hem. maar het probleem is dat hij in de zomer een ander mens is dan dan in de winter. En in zijn geval is dat heel extreem. 

En ik heb ook een paar weken geleden uitgesproken dat het in de liefde dan niets kon worden. Aangezien hij mij niet wil zien als hij ziek is en aangezien hij een aantal maanden per jaar ziek is.... standaard. 

En toen ben ik wel weer verder gegaan op Tinder. Dat wist hij dus. En ik heb nu een nieuwe, hele leuke match. 

Alles is een beetje een rommeltje. Iemand in de familie heeft kanker, opeens, heel heftig. Ze is 23. En dan word ik mij ook bewust van dat mijn psychisch nog te verhelpen is, ofzo, en hoe definitief die kanker is. En dan wordt alles ook weer relatief ofzo.

Er was nog iets, gisteren.

Zoals jullie ws weten is mijn moeder erg bezig met de psychiatrie en pillen en Jim van Os en alle nieuwe inzichten. Waarbij sommigen ook vinden dat ze er veel te veel mee bezig is.

Mijn moeder is verpleegkundige en in mijn 'beleving' was dat altijd de ouderenzorg. Tenminste dat deed ze toen ik op de middelbare school zat en waar ik mij bewust van was.

Voordat ze trouwde heeft ze voornamelijk in het ziekenhuis gewerkt. En ze heeft voor het trouwen een enkele keer ingevallen in de psychiatrie maar dat zei mij nooit zoveel.

Gisteren reden we langs die plek (een andere dan waar ik gezeten heb). Toen bleek dat ze er wel wat vaker en wat langer gewerkt heeft, niet alleen maar een keer invallen. Dat is in de jaren 70 geweest en toen waren de medicijnen wel in opkomst. Dus zij heeft ook mensen hun medicatie moeten geven en toen was het gewoon haar werk en dacht ze er niet zo veel van.

En nu begint ze steeds meer het idee te krijgen dat de medicatie de mensen ziek maakt of ziek houdt. Tenminste bepaalde soorten heftige medicatie en bepaalde combinaties/hoeveelheden. En ze voelt zich nu soort schuldig dat ze daar toen aan heeft meegewerkt.

Verder zei ze gisteren dat ze nog weet hoe zorgvuldig destijds (2005) alle voors en tegens zijn afgewogen om met lithium te beginnen. Tijdens de opname ben ik er nog niet aan begonnen en daarna is het proces heel goed begeleid en gemonitord. Heel vaak geprikt.
En hoe verbaasd ze is over alles wat daarna lukraak erbij gedaan is en opgehoogd en nog een beetje. Dat wist ze niet, ik heb heel lang gewoon zelf die weg bewandeld eigenlijk tot vorige zomer toen ze een middel zag liggen waarvan ze totaal niet snapte waarom ik het slikte. Toen zijn we samen gaan zitten met alle pillen.

Maar dat verklaart iets beter de 'hype'. Zij voelt ook haar rol als verpleegkundige in het verhaal.