Dank je. Hij ziet zijn vrienden ook maanden niet in de winter en die zijn dat nu gewend. Maar ik zei, wij zijn niet als vrienden hieraan begonnen en een 'geliefde' die ik maanden niet kan zien dat is voor mij niet wat ik wil.
Het is nog lastiger omdat hij hier maar 5 min vandaan woont.

En ik weet ook niet hoe hij dan in de zomer is maar misschien matcht dat ook niet eens.

Afbouw-poli zijn maar twee afspraken en dat wist ik vooraf niet en ik baal er ook van.
Eerste keer moet je het adres al zoeken etc..... en het was de dag voor het stuken en ik had heel slecht geslapen. Je weet gewoon niet wat ze allemaal willen weten vanaf je geboorte tot nu en of je juist over je leven willen weten of over je behandeling of je pillen... Ik was alleen gegaan, juist omdat ik nu weer eens zonder de familie wilde.

Het was wel een intensief gesprek maarja wat past er in een uurtje..... van alles wat je meegemaakt hebt. Ze vond het ook jammer dat ik niemand had meegenomen. En ik op mijn beurt wist niet dat het alleen maar deze twee gesprekken waren... ik dacht het wordt een traject en dan neem ik later een keer iemand mee.

Dus toch weer mijn moeder mee gevraagd en het gesprek staat gepland a.s. woensdag. Maar dat zou dan meteen het laatste gesprek zijn en ik voel me even zo leeg.... het is zo'n gedoe geweest met al dat GGZ. Ik geloof ook nooit in van die hele korte 'dingen' dat je kennismaakt en advies krijgt en hop.
Juist het oprakelen van van alles, tijdens dat soort intakes, kost zoveel energie.

Moeder is nu ziek (grieperig) dus we overleggen morgen even wat wijsheid is.

Het is gewoon.... al die intakes.... elke contactpersoon weer.... Bij mij maakt het mij toch weer van slag. Geen tranen met tuiten maar je zit er bij als een klein vogeltje vind ik bij zo'n intake. En toen dacht ik dat het één gesprek zou worden in een reeks van gesprekken. Maar nee, het is intake, advies, en weer naar je gewone behandelaar.

Als ik dit had geweten had ik het denk ik gepland in een week dat er geen klusmannetjes kwamen.

Bert had een cadeaubon gestuurd om me op te vrolijken. En dit vooraf al aangekondigd. Het doet me weinig...het slaat zo de plank mis van wat ik nodig heb nu.

Naar mijn mening wel vreemd eigenlijk Feline
Bij een "afbouw-poli" denk ik aan een plek waar je dan ook echt terecht komt, waar meer begeleiding is dan 2 gesprekjes..
Misschien een beetje vergelijkbaar met een afbouwkliniek, daar ben ik nooit geweest maar wat ik begrijp is dat je daar ook tijdelijk echt fysiek bent om met ontwenningsverschijnselen te dealen en terwijl jij daarmee dealt dat er een structuur geboden word van iets eten of zolaat slapen zodat je naast de ontwenningverschijnselen dat niet ook nog eens zelf hoeft te dragen even.
Wat hebben ze voor advies gegeven dan, als ik vragen mag?

Dank je Joy. Mabel zei ook iets in die richting (als ik het goed samenvat)

Het voelt ook alsof ik op mijn laatste krachten naar dat gesprek toe gegaan ben. Maar ook nog wel een soort vrolijk vooraf want ik kreeg wel een lief berichtje van een tante.

Daarna een soort ingestrort. Sorry ik heb wat wijntjes gehad dus hier en daar een foutje. Ik was niet in de jubelstemming want durfde bijna niet te vertellen dat het maar 2 gesprekken waren waarvan ik er al één verkloot had voor mijn gevoel.

Dat was woensdag. Donderdag kwam de stucadoor maar ik kon niks meer doen die woensdag. Heb donderdag 6 uur de wekker gezet en nog eea aan de kant geschoven en toen die kerels kwamen ben ik weer gaan slapen.

Ik zei steeds, ik wil er hier niet over schrijven want herkenbaar nu met naam en toenaam. Maar als verschillende mensen de informatie hebben gelezen en toch wel wat meer hadden verwacht... waarom dan niet.

Er is zoveel te bespreken, langwerkend, kortwerkend, mijn ervaringen toen ik letterterlijk ziek werd van verkeerder medicatie. Het kan eigenlijk niet in een intake en een adviesgesprek. Hoe kundig die mevrouw ook is.

Dit kan niet in twee gesprekken. Ik voel me al 10 dagen zo zwaar klote, falen, zwak, dat ik niet hoppakee een knopje om zet en die hele zooi afbouw. Alsof je bij een soort dietist komt die zegt: vervang witbrood maar door roggebrood, dan komt alles goed.

Ondertussen probeert Bert op zijn manier mij aandacht te geven. Met een cadeaubon en hij wil steeds bellen.
Maar ik wil wil niet bellen en zeker niet weer over zijn medische toestand. Ik heb gevraagd of hij voortaan kan denken over een samenvatting daarover in plaats van die hele lange verhalen.
Misschien  einde van de week even s avonds daar langs.

Hij lijkt niet te snappen dat ik ook verdrietig ben DOOR HEM.
IK wist niet dat hij niet naar buiten kan. Dat hij af en toe half dood gaat en dat dat daarna toch weer mee valt.
Dat hij me na het eerste weekend overladen heeft met mooie woorden die hij ook heus wel meende maar waarvan ik niet wist dat dat een have maand later allemaal niet meer zou kunnen wegens zijn ziekte.
En ik kan het hem niet verwijten want hij vindt het zelf ook niet leuk.

Ik dacht dat deze dag van helemaal niks doen, geen zin had. Maar ik lees nu wel veel meer rust dan gisteren dus het helpt toch.

En op een onverwacht moment komt het woord eruit.... hij heeft angst en schaamte.

Wat ik natuurlijk al wist. Al die verhalen over die labuitslagen, plannen om te emigreren........ het is angst en schaamte maar dat wil hij niet laten zien. Ben wel blij dat hij het eruit floepte, per ongeluk.

Ik ben nu wel steeds eerlijker tegen Bert.

Hij heeft tot in detail uitgelegd hoe zijn hormonen werken, in september, maar hij heeft mij niet verteld dat hij een aantal maanden per jaar niet naar buiten wil/durft.
Want het heeft geen zin. Hij kan wel nog meer artsen gaan raadplegen maar als hij maandenlang in zijn eentje in zijn huis zit gek te worden dan is dat het probleem niet. Dan kan hij wel cadeaubonnen sturen maar het zijn dingen die niet met elkaar in verband staan. Als ik me thuis alleen voel, niet specifiek vanwege hem maar gewoon alles.... dan helpt een cadeaubon niet. Zo eentje die over de post komt en die hij ook al 'verklapt' had.
Als hij stress heeft maar hij wil de stress niet behandelen dan gaat een nieuwe lamp niet werken.

Ik was zaterdag echt in tranen aan de telefoon want ik vind dat iemand die het huis niet uit komt, dat er best even bij mag vertellen voordat hij iemand gaat daten.
Allemaal mooie beloften maar even vergeten te vertellen dat hij niet niet naar buiten wil.

Niet dat ik er nog een relatie in zie, maar ik wil wel weten hoe het gaat verder met m.

Ik wou gister nog een comment plaatsen van mischien dat hij sociale angst heeft. Maar was het vergeten. Hij is er dus vooruit gekomen zo te lezen.

Wat rot Feline..
Jammer

Mischien helpt dit verhaal lezen een klein beetje Feline;

https://wijzijnmind.nl/psychische-klachten/psychipedia/agorafobie/verhaal-monique-agorafobie

Liefs en sterkte