Er komt hier in de buurt een afbouwpoli. Mijn moeder had dit vernomen en belde gisteren.

We hadden eigenlijk net een plan uitgestippeld, maar dan nog steeds is er niet echt begeleiding op de medicatie/afbouw zelf. Wel het 'gewone' signaleringsplan van bipolaire stoornis en dat moeder meegaat naar de SPV.

En nu gaat het goed maar als mijn vader weer ziek wordt of de Date doet vervelend dan grijp ik zo weer naar de pammen of naar extra Seroquel. Of als ik gewoon stress heb.

Dus nu toch met de familie overleggen wat we nu gaan doen. Moeder wilde dat ik liever gisteren dan vandaag actie ging ondernemen maar ze overviel me ook. Ik probeer echt tussen de GGZ-dingen door ook wat niet-GGZ-dingen te doen. Maar ik snap ook wel dat zo'n afbouwpoli veel effectiever is dan nog 20 afspraken met de psychiater.

Het zou wel fijn zijn om iemand te spreken die gespecialiseerd is in afbouw. En als dan ook niet de hele familie mee hoeft om mij 'bij te staan'. Het is soms best lastig om de agenda's naast elkaar te leggen. Maar met alleen mijn huidige psychiater, zonder familie, kwam ik er ook niet uit. Ik kwam elke keer met wat anders thuis. Lamotrigine, prometazine, dormicum en ik had nog een lijst met antipsychotica die tegen mijn autisme zouden helpen. 

Ik zit nu ook best te klooien met die pillensnijder. Van jullie en vanuit mijn praatgroep heb ik gehoord dat het ook anders kan met Regenboogapotheek en taperingstrips. Iemand in de groep zei ook dat de werkzame stof soms niet helemaal gelijk verdeeld is in het pilletje. En die kleine tabletjes in vieren snijden, dat gaat nooit helemaal netjes. (dus 25 mg Seroquel in kwartjes snijden). Psychiater zegt dat het niet zo netjes hoeft maar in de laatste fase moet dat vlg mij juist wel. Dan kun je niet ene dag 4 slikken en volgende dag 8 omdat je het niet zo precies kunt snijden. Denk dat afbouwpoli wel wat meer praktische tips heeft.

Goed nieuws dit!
Meld je daar aan. Zorg dat je vast in t vizier bent al moet er nog worden opgestart (?) . Tot die tijd is t behelpen met je psychiater in familieverband , -  maar dan heb je die optie in het vooruitzicht. 
Info en bestelformulier van taperingstrips weet je te vinden . Kan je een hoop gepruts schelen. Voor vergoeding kun je bij je verzekeraar informeren. 

Ongemak en stress leren verdragen kan nu al n werkpunt zijn. 
Bedenk eens ; hoe deed je dat in die 22 jaar  voorheen  je al die medicatie tot je beschikking kreeg?  

Sterkte

Dank je Mabel.

Goede vraag. Vanaf mijn 19e met veeeel alcohol. Zoals later eens iemand zei: Jij was altijd zo extreem dronken.
Maar dat was wel met vrienden. Ik had toen veel vrienden en goede bekenden, bij de studentenvereniging. Een warm bad was het, en het was bijna 24/7 open. Dat was zo fijn. Dus het was praten in combinatie met drank. Daarnaast was er altijd wat te doen, klussen of afwasdienst bijv dus het was ook een soort dagbesteding. Soms was een muur schilderen heel fijn tegen de stress. Ik heb van alles geschilderd, een auto, biermeters, muurschilderingen.

In mijn tienertijd met schrijven ;-)
Ik had 3 beste vriendinnetjes en we hadden zo'n roulerend schrift. Ik vond het moeilijk om over dingen te praten en schreef ze makkelijker op.
Daar heb ik nu jullie voor, haha.
Verder hadden we bij de kerk een groep, catechisatie heette dat, daar konden we ook heel goed praten over de kleine en grote problemen. Verder was het in die tijd, gewoon doorgaan. Ik had een vol rooster, bijbaantjes, hobby's en ik had geen tijd om in bed te blijven liggen. En destijds had ik ook geen dagen dat het opstaan niet lukte.

We hebben een doorverwijzing nodig van de psychiater. Vanavond met de familie gebeld over hoe we deze het beste kunnen krijgen. Aangezien de beste man vindt dat hij zelf de afbouw goed begeleidt.

Het lastige is dat ik nog niet helemaal eerlijk verteld heb hoe ik heb lopen kloten met die pillen, het afgelopen jaar. Ook veel te veel lorazepam af en toe. (nooit bedoeld als overdosis maar gewoon lekker slapen) Dat ga ik ook niet 100% vertellen aan mijn familie.

Ouders hebben nu al het boek van Remke van Staveren in huis en zijn er hard in aan het lezen.

Heb er nu wel even moeite mee dat het nog zo donker is s ochtends. Ik heb een daglichtlamp in huis, zal vanmiddag eens kijken of het bijbehorende snoer er ook nog is. Maar ik gooi nooit losse snoeren weg dus ik denk van wel.

Vandaag weer naar de dagbesteding. Gisteren was er iemand voor het eerst die behoorlijk druk was. Hij zat aan de andere kant van de tafel maar richtte zich met praten soms tegen mij en het was nogal een persoonlijk verhaal dus wilde hem ook niet negeren.
Een andere client begon er dwars doorheen met een verhaal over een barbecue. Was expres om die nieuwe een beetje af te remmen.

Ik weet dat ik het wel tegen 'de leiding' mag zeggen als ik het te druk vind.

De beste man had een heleboel meegemaakt dus dan wil ik ook wel even luisteren. Maar niet iedere dag.

Misschien kun je je psychiater een mail sturen :
met het verzoek de  doorverwijzing in orde te maken, omdat je gebruik wil maken van de specialisatie vd afbouwpoli mbt je hulpvraag. 
Kort , zakelijk , geen gelul. 

Groetjes

Ja dat is idd wel het makkelijkst. 

Vandaag weer dagbesteding gehad. Dat gaat eigenlijk wel prima. De fietstocht vind ik lastiger, het is ZO druk op de weg. En er zijn meerdere situaties waar de voorrangsregels niet zo duidelijk zijn en daarbij kent niet elke verkeersdeelnemer die regels even goed. 
In de zomer was dit niet zo, maar sinds de scholen weer begonnen zijn en de mensen weer aan t werk zijn is het heel erg druk overal. Er zijn meerdere routes mogelijk en ik ben nog aan t kijken waar je de minste vervelende punten hebt. 

Verder steeds blijer met deze plek. Die begeleiders zijn zó lief. Er zijn echt mensen die behoorlijk beperkt zijn, door autisme, niet-aangeboren hersenletsel etc. En beperkt is een vervelend woord maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Vanmorgen bij de koffie een man die ging huilen toen ik iets aan hem vroeg. Hij was door een ongeluk heel erg 'beperkt' geraakt en zijn vrouw kon er uiteindelijk niet meer mee om gaan. Nu is hij van huis weg en weet hij nog niet hoe verder. 

Ik kan er best goed tegen merk ik, die verhalen. Eerder zou ik het me vreselijk aantrekken maar nu niet echt. Gelukkig maar anders hield ik het niet vol. In de kliniek destijds vertelden mensen ook vaak hun verhaal maar daar kon ik niet weg, ik kon niet 'naar huis', ik zat 24/7 met dezelfde mensen. Als ik nu naar huis fiets heb ik mijn volle aandacht nodig voor alle stoplichten etc en dan ben ik die mensen thuis wel weer kwijt.

**


De eerste ontmoeting was hij ook volledig in paniek en we gaan elkaar tweede keer zien maar nu heeft ie ook paniek en alles. Ik snap dat niemand perfect is maar de hele tijd verhalen over wat ie allemaal mankeert vind ik ook vermoeiend. Vorige keer werd hij wel rustiger na een tijdje. 

De vakantieman was een grote sterke sportieve vent en heel rustig. Was veel buiten aan het sporten en ik geloof niet dat daar een stand 'paniek' op zat. Maarja die had weer andere minpunten, namelijk dat hij zomaar kon verdwijnen. Het verschil is alleen erg groot.

Hoog tijd om samen wat aan ontspanning  te gaan doen ! Deze man vind het veel te spannend , en jij kan hem daar bij helpen Feline .  
Volgens mij kan dit een heel leuk contact gaan worden ! 

Liefs

Dank je wel Mabel! 

Vandaag ook bij hem geweest. 
Wat ik wel lastig vind, is dat hij niet zo graag buiten komt. Vorige week dacht ik dat het een momentopname was. Vandaag stelde ik voor om een stukje te gaan lopen buiten maar hij wilde na 2 minuten weer terug naar binnen. Hij heeft lichamelijk iets waardoor hij snel moe is, maar ik vraag me dan ook af of er niet een stukje stress/paniek bij zit maar dat weet ik natuurlijk niet omdat ik niet kan weten wat hij voelt. 

Hij vertelde ook dat hij helemaal niet graag op vakantie gaat. Ik vroeg of hij het erg zou vinden als ik wel zou gaan. Hij zegt dat hij het prima vindt als hij maar niet mee hoeft. 
Ik heb momenteel niet zo veel geld voor vakantie. Maar als ik een goedkope reis zie of ik verdien misschien weer iets, dan wil ik wel graag. Ik had er niet echt rekening mee gehouden dat hij daar niet van zou houden. Dus dat is even wennen aan het idee, dat iemand daar geen plezier aan beleeft. 

Het is voor mij geen probleem om alleen te reizen. Ik heb alleen altijd gehoopt op een dag met iemand samen te kunnen reizen. Maargoed dat weet ik nu, dat vindt hij niks. 

Het is wel one-of-a-kind, het is een aparte vogel. Maar het was wel fijn om samen te zijn. 

Ben nu weer thuis. Ik vind het een soort nachtmerrie als ik om me heen kijk met die troep en alle achterstallige klussen. Misschien kan hij tzt helpen met dingen een beetje plannen. Ik bedoel niet dat hij hier moet klussen maar misschien even de goede personen bellen die alles kunnen fixen (woningbouw, vrijwilligers, apparaten laten bezorgen die vervangen moeten worden). Ik weet zelf niet zo goed wanneer ik hier thuis de grip ben verloren. De eerste jaren ging het nog wel goed. Bij Date is het trouwens ook een soort verzameling van van alles en nog wat maar hij heeft alles netjes gestapeld en het is wel schoon. Bijv stapels boeken waarvan het me verbaast dat ze niet omvallen. Hij stapelt heel netjes ;-)

Ik ben wel moe. Ik was al moe en nu ben ik anders moe, maar ook moe. Word ook een beetje negatief door mijn eigen vermoeidheid nu.

Jammer dat je date niet van reizen houd idd. In het begin is het denk ik ff puzzelen om te zien of er genoeg samen is waar je mee verder kunt. 
Fij n dat er een afbouwpoli in je buurt is. Ik hoop dat je daar terecht kunt. 
Hoe zit je verdet nog? Ik lees weinig meer over CM.. 
Of is dat nu klaar?