Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 18-07-2017, 10:06 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
@ Positiva, beterschap voor je partner!

Tja hoe was het bij de psychiater? Het was goed om mee te gaan. Het raakte me wel om mijn partner te horen vertellen hoe diep hij soms zit, hoewel ik niets nieuws hoorde wat dat betreft. De psych verzuchtte ook "jeetje wat een lijdensweg joh". Dat raakte me wel. Het ging zo'n lange tijd echt een stuk beter maar nu is het echt wel wat minder. Ik geloof wel dat er wordt verwacht dat een deel van de problemen terug te voeren is op de schildklierproblematiek maar wat daar precies speelt weten we natuurlijk nog niet. De verwachting is in ieder geval dat hij schildkliermedicatie zal moeten gaan slikken en het is inderdaad frappant als je de klachten leest die mensen kunnen krijgen van schildklierproblemen; heel veel klachten waaronder depressie. Maar ja, in welke mate, hoe en wat is nog niet duidelijk.
Los daarvan wordt er wel weer gesproken over therapie, schematherapie/cognitieve therapie omdat het ook te kort door de bocht is om te denken dat met schildkliermedicijnen alles opgelost kan worden. Het is wrang, aldus psych, dat hij al jarenlang met deze klachten loopt en dat nu dus pas dit probleem wordt ontdekt.
Heel dubbel: ik hoop zeker dat daar een sleutel ligt die kan bijdragen aan oplossing van de problemen, maar vind het ook eng wat er precies uit gaat komen en inderdaad wrang dat het niet eerder opgemerkt is terwijl toch wel degelijk vaker bloedonderzoek is gedaan.

Voel me vandaag mega mega gespannen, wat een KUTgevoel. Het gaat gewoon duidelijk wat minder met mijn vriend en daar wordt ik gespannen van. Als ik nieuwe buurkinderen in de tuin hoor gillen vlieg ik volledig in de stress, bang dat mijn vriend dat niet trekt. Ik weet niet hoe ik daar beter mee om kan gaan...
Overmorgen op vakantie. Ik heb er veel zin in maar mijn vriend doet het niks, het lijkt eerder een opgave voor hem. Hij voelt er niks bij zegt hij. Ik snap het wel maar leuk is het niet, ik probeer mijn zin in de vakantie er niet door te laten beinvloeden maar het zou leuker zijn om ons samen erop te verheugen. Gisteren zei hij wel dat hij er het beste van ging maken. Wij gaan donderdag dus samen rijden en dan pikken we zaterdag mijn kids in Italie op. Dan nog een uurtje rijden naar de camping. Op donderdag vliegt hij 's middags terug. Ik ben er dus o zo blij mee maar ook o zo gespannen nu. Gisteren had ik wel het gevoel dat het allemaal wel goed komt maar nu hij vanmorgen weer zo gespannen was raak ik in de stress. Als hij zich zo voelt is hij het liefste alleen en dan zitten we straks met z'n vieren op een paar vierkante meters. Tuurlijk liggen de kids de hele dag in het water en wellicht knapt de stemming van mijn vriend ook wat op. In de ochtend is het sowieso wat minder dus wellicht voelt hij zich straks weer wat beter. Hij heeft trouwens wel wat kalmerends (Lorazepam) gekregen van de psych om de komende periode tot de schildkliermedicatie indien nodig wat te overbruggen. Dat zegt ook wel wat...ik krijg de indruk dat ze daar wel echt iets van verwachten dus. Maar ja, wat heb je er nu aan?! Frustrerend nu in de wacht. En dan schoot me net te binnen dat hij in het verleden echt wel zware paniekaanvallen heeft gehad op vakantie waarop hij weg wilde vluchten en dat maakt me bang. Ach dat heeft ook weinig zin. Die paniekaanvallen zijn lang (paar jaar) geleden dus dat hoeft nu niet weer te gebeuren, en hij heeft nu evt medicatie daarvoor, mocht het gebeuren. Al met al, ontspannen op vakantie gaan is het nou ook weer niet. Maar goed, jongens pep me gerust op door te zeggen dat ik ergens ook in mijn handjes mag knijpen: HIJ GAAT IMMERS WEL MEE. Hij wil dus wel graag bij mij en de kids zijn. Hopelijk hebben we het fijn en is het grootste probleem dat ik een beetje in een gat val als hij donderdag weer terug gaat. Zo dubbel, ik verheug me er zo op dat hij mee gaat maar ben ook bang, gespannen.
Dat relativeren blijft een kunst voor me hoor; ik krijg mijn gevoel er lastig 'onder'.
Maar Positiva, jij hebt ongetwijfeld ook wel weer wat positiefs te melden, even een opsteker, zoals ik van je gewend ben! ;-)
Antwoord


Ik zou je kunnen zeggen, Leeuwin: Geniet dat hij erbij is, dat je op vakantie kan, dat je samen op vakantie kan. Daar is hier allemaal geen sprake  van. Geen vakantie, amper ademruimte, werken, werken, werken en nog eens werken. Ook hij heeft niets gepland. Gelukkig ga ik komend weekend wel een paar dagen weg met vrienden. Al zijn dat bijna allemaal koppels met kinderen, ook lastig.
Jij hebt dus veel leukere plannen als je het mij vraagt, MAAR ik snap wel dat het ook voor jou, Leeuwin, helemaal niet makkelijk is!!!
Ik denk dat het normaal is dat je stress hebt rond het hele gegeven van op reis gaan en net nu het wat minder met hem gaat, maar jullie zijn samen op weg en dat is het allerbelangrijkste. Dat hij je toelaat bij de psych, dat is ook een stap. Dat wil toch zeggen dat hij wil dat je aan zijn zijde staat, dat hij weet dat hij je nodig heeft. Jij bent zijn rots in de branding! Ook al is dat niet altijd makkelijk, dat begrijp ik volkomen.
Probeer dag per dag te zien, hoe moeilijk dat ook is. Maak per dag misschien een aantal doelen. Zo doe ik het hier. Dat ik me er kan in vastbijten zodat er net iets minder tijd om te piekeren is. Niet altijd simpel want ik pieker hier de laatste dagen ook weer erg (wellicht ook met vakantie en hormonen te maken). Het zou kunnen dat er een aantal dingen niet lopen zoals verwacht (op reis), maar zoals je al vaak eerder zei, hij maakt vorderingen, je partner. En soms gaat hij weer een stap achteruit. Maar dat ze nu ook met die schildklier bezig zijn, wijst erop dat jullie alleen maar met de neus in de goeie richting staan. Jullie worden geholpen. Ook al is het frustrerend dat het soms allemaal zo lang duurt. Maar je komt er wel, daar ben ik vast van overtuigd. Anders waren jullie nu al lang niet meer bij elkaar. En ik kan je verzekeren, dat is ook meer dan klote. Heel veel succes de komende dagen, we duimen mee van op afstand!
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Leeuwin
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Leeuwin
Antwoord


En als wij op de een of andere manier kunnen helpen, schreeuw dan maar via het forum Wink.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Gietje117 :   • Leeuwin
Antwoord


Hallo Gietje,

Het is maar een gevoel wat ik moeilijk te verklaren vind.
Uit zo'n cocon stappen is namelijk niet gemakkelijk. Voor mij is het een groeiproces waar ik dagelijks bij stil sta.
Weet je, je gaat kijken naar je werkelijk kwaliteiten en talenten, maar ook naar de wat minder ontwikkelde kant van je persoonlijkheid.
Voor mij was dat, zeker het eerste jaar erg confronterend. Ik moest me op allerlei levensterreinen kwetsbaar gaan opstellen.
Zoals ik al eerder schreef, als een puber voor het eerst soms nieuw gedrag uit proberen. Ondertussen tegelijkertijd werken aan een stukje eigenwaarde en zelfvertrouwen. Alles bij elkaar een flinke klus, die mij nog dagelijks bezig houd.
Zat mij net te bedenken dat dit ook voor de partner van .... opgaat.
Je hebt een relatie met elkaar, houd van elkaar. Je voelt je veilig bij elkaar ieder met zijn eigen kwetsbaarheden. Dan valt je partner in een depressie, je relatie staat op zijn kop, maar ook valt er een stuk veiligheid en geborgenheid weg. Dat zet je leven dan behoorlijk op zijn kop.
Je voelt je ineens heel kwetsbaar en allerlei emoties strijden om voorrang.
Men zegt nogal eens dat zo'n moeilijke periode je relatie uiteindelijk sterker kan maken. Ik vermoed dat het dan voor de partner van ... ook nodig is om stil te staan bij zijn/haar kwaliteiten en kwetsbaarheden. In feite ook een beetje uit je eigen veilige coconnetje te stappen en jezelf soms ook kwetsbaar op te stellen. Geen gemakkelijke opgave lijkt me. Herken je hier iets in Gietje en ook anderen?
Hoor het graag.

Groetjes,  Bert
Antwoord


Register or login to view the content
Even kort, maar inderdaad heel erg herkenbaar Bert! Scherp opgemerkt ook.
Register or login to view the content
Antwoord


Die cocon die had ik inderdaad en dat is waar ik het nu zo moeilijk mee heb. Dat ik die geborgenheid nu al zo'n lange tijd moet missen. Sommige vrienden proberen dit gemis op de een of andere manier wat op te vangen, maar dat komt jammer genoeg niet in de buurt. Niet dat ze hun best niet doen, daar niet van, maar een vriend of vriendin is geen partner.
Je bent inderdaad heel kwetsbaar en zelfs alleen al het wenen hier... Ik heb in de 15 jaar dat we samen waren echt niet zo vaak geweend. En als ik weende was hij er 9 op de 10 om mij te troosten. Soms met weinig woorden, gewoon een knuffel of een kus. Hij kon me altijd tot rust brengen. Wanneer je dat alleen moet doen is dat een pak moeilijker. Zeker omdat ik dat al jaren niet meer gewoon ben.

Mijn vriend heeft aangegeven dat hij terug een pak rustiger en positiever is. Dus hij is ook wel flink met zichzelf bezig. Dat is goed ook, moet je ook doen als je uit die depressie wil komen. Maar ik vind het zo moeilijk dat ik absoluut niet meer in dat verhaal voor kom.
Het lijkt voor hem heel duidelijk: er is te veel gebeurd en er is geen weg meer terug. En ik vind juist dat we hier sterker kunnen uitkomen (zoals je zegt). Ik heb nog energie om voor ons te vechten. Mijn vriend omschrijft het: het is nu zo gelopen, daar kan niets meer aan veranderd worden. Maar dan heb ik zoveel zin om te schreeuwen: alles kan weer anders... maar hij ziet het niet en ik weet niet hoe ik hem de ogen kan openen...
Antwoord


Hallo Gietje,

Ja je word nu behoorlijk op jezelf terug geworpen. Dat is lastig om mee om te gaan.
Maar het biedt, is mijn vermoeden, ook een kans. Je schrijft dat je er samen sterker uit wil komen.
Hij heeft een hoop werk te doen schrijf je. Het bied jouw een kans om je kwetsbaarheid grondig onder de loep te nemen.
Zo heb ik het in ieder geval gedaan. Mijn wat minder ontwikkelde kant van mijn persoonlijkheid recht in de ogen kijken.
Kleine doelen stellen en op die levensterreinen gaan leren leven. Nieuw gedrag uitproberen. Mijn eigenwaarde flink oppoetsen en ook op die terreinen zelfvertrouwen gaan opbouwen. Zo probeer ik vandaag te leven.
Als je er samen sterker uit wil komen moeten jullie misschien beide sterker worden?

Groetjes,  Bert
Antwoord


Ik ben vooral heel erg zoekende. Ik stel mezelf in vraag en is ook niet altijd goed. Vooral omdat je niemand hebt om op terug te vallen tijdens onzekere dagen. Wel vrienden en zo, maar dat is toch niet hetzelfde.
Ik weet niet hoe ik sterker moet worden. Op bepaalde gebieden wel. Mijn plan kunnen trekken zonder hem. Ik heb het gevoel dat ik nogal versteunde op hem en dat ik hem daar wellicht te veel heb mee belast. Maar dan zijn er weer vrienden die het anders zien en zij vonden mij dan weer de sterkste. Ik dacht dat er vooral een goed evenwicht was. En nu ben ik het evenwicht tussen ons en in mezelf helemaal kwijt. Ik weet alleen dat ik hem terug wil, voor de rest weet ik nog betrekkelijk weinig. Mijn job geeft me minder voldoening, ook uitstapjes met vrienden en zelfs mijn droomhuis hier. Ik vind moeilijk nog rust. Alles lijkt zo veel minder mooi zonder hem....
Antwoord


(18-07-2017, 10:00)Leeuwin schreef: Register or login to view the content
@ Positiva, beterschap voor je partner!

Tja hoe was het bij de psychiater? Het was goed om mee te gaan. Het raakte me wel om mijn partner te horen vertellen hoe diep hij soms zit, hoewel ik niets nieuws hoorde wat dat betreft. De psych verzuchtte ook "jeetje wat een lijdensweg joh". Dat raakte me wel. Het ging zo'n lange tijd echt een stuk beter maar nu is het echt wel wat minder. Ik geloof wel dat er wordt verwacht dat een deel van de problemen terug te voeren is op de schildklierproblematiek maar wat daar precies speelt weten we natuurlijk nog niet. De verwachting is in ieder geval dat hij schildkliermedicatie zal moeten gaan slikken en het is inderdaad frappant als je de klachten leest die mensen kunnen krijgen van schildklierproblemen; heel veel klachten waaronder depressie. Maar ja, in welke mate, hoe en wat is nog niet duidelijk.
Los daarvan wordt er wel weer gesproken over therapie, schematherapie/cognitieve therapie omdat het ook te kort door de bocht is om te denken dat met schildkliermedicijnen alles opgelost kan worden. Het is wrang, aldus psych, dat hij al jarenlang met deze klachten loopt en dat nu dus pas dit probleem wordt ontdekt.
Heel dubbel: ik hoop zeker dat daar een sleutel ligt die kan bijdragen aan oplossing van de problemen, maar vind het ook eng wat er precies uit gaat komen en inderdaad wrang dat het niet eerder opgemerkt is terwijl toch wel degelijk vaker bloedonderzoek is gedaan.

Voel me vandaag mega mega gespannen, wat een KUTgevoel. Het gaat gewoon duidelijk wat minder met mijn vriend en daar wordt ik gespannen van. Als ik nieuwe buurkinderen in de tuin hoor gillen vlieg ik volledig in de stress, bang dat mijn vriend dat niet trekt. Ik weet niet hoe ik daar beter mee om kan gaan...
Overmorgen op vakantie. Ik heb er veel zin in maar mijn vriend doet het niks, het lijkt eerder een opgave voor hem. Hij voelt er niks bij zegt hij. Ik snap het wel maar leuk is het niet, ik probeer mijn zin in de vakantie er niet door te laten beinvloeden maar het zou leuker zijn om ons samen erop te verheugen. Gisteren zei hij wel dat hij er het beste van ging maken. Wij gaan donderdag dus samen rijden en dan pikken we zaterdag mijn kids in Italie op. Dan nog een uurtje rijden naar de camping. Op donderdag vliegt hij 's middags terug. Ik ben er dus o zo blij mee maar ook o zo gespannen nu. Gisteren had ik wel het gevoel dat het allemaal wel goed komt maar nu hij vanmorgen weer zo gespannen was raak ik in de stress. Als hij zich zo voelt is hij het liefste alleen en dan zitten we straks met z'n vieren op een paar vierkante meters. Tuurlijk liggen de kids de hele dag in het water en wellicht knapt de stemming van mijn vriend ook wat op. In de ochtend is het sowieso wat minder dus wellicht voelt hij zich straks weer wat beter. Hij heeft trouwens wel wat kalmerends (Lorazepam) gekregen van de psych om de komende periode tot de schildkliermedicatie indien nodig wat te overbruggen. Dat zegt ook wel wat...ik krijg de indruk dat ze daar wel echt iets van verwachten dus. Maar ja, wat heb je er nu aan?! Frustrerend nu in de wacht. En dan schoot me net te binnen dat hij in het verleden echt wel zware paniekaanvallen heeft gehad op vakantie waarop hij weg wilde vluchten en dat maakt me bang. Ach dat heeft ook weinig zin. Die paniekaanvallen zijn lang (paar jaar) geleden dus dat hoeft nu niet weer te gebeuren, en hij heeft nu evt medicatie daarvoor, mocht het gebeuren. Al met al, ontspannen op vakantie gaan is het nou ook weer niet. Maar goed, jongens pep me gerust op door te zeggen dat ik ergens ook in mijn handjes mag knijpen: HIJ GAAT IMMERS WEL MEE. Hij wil dus wel graag bij mij en de kids zijn. Hopelijk hebben we het fijn en is het grootste probleem dat ik een beetje in een gat val als hij donderdag weer terug gaat. Zo dubbel, ik verheug me er zo op dat hij mee gaat maar ben ook bang, gespannen.
Dat relativeren blijft een kunst voor me hoor; ik krijg mijn gevoel er lastig 'onder'.
Maar Positiva, jij hebt ongetwijfeld ook wel weer wat positiefs te melden, even een opsteker, zoals ik van je gewend ben! ;-)

Hi Leeuwin, even kort een berichtje van mij. Lorazepam kan zeker helpen, maar laat hem er in godsnaam niet vaak gebruik van maken. Ik heb het een halfjaar lang als zoethouder en klappen opvanger gekregen en ben nu doodziek omdat ik er vanaf wil komen. Als je googled op Lorazepam afbouwen, dan schrik je je kapot over het lijden dat mensen doormaken. Ik nu dus ook. Een keer gebruiken is dus niet erg. Structureel gebruiken kan na twee weken al een probleem geven. Waarschuw hem daar alsjeblieft voor... ik gun echt niemand, wat ik nu naast de depressie weer moet doorstaan.
Wel heel veel sterkte hoor met de rest van de puzzel van je leven. Die zorgen die je je steeds maakt en stress die je voelt, lijken veel van je te vragen!
x Liz


 Geef niet op... het licht gaat weer aan!
 
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
  Rollercoaster in mijn hoofd Started by Skims
2 Replies - 178 Views
18-05-2024, 08:52
Laatste bericht: Skims
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 344 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 2,175 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)