Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief


(Dit bericht is het laatst bewerkt op 27-12-2016, 20:05 door Gietje117.)

Hallo iedereen! Het duurde een tijdje voor ik weer even achter mijn computer kon gaan zitten. Was van plan om een update van mij te geven, maar ik las net het stuk van Els en ik moet zeggen dat ik hier weer een heel vreemd gevoel bij heb. Zoveel herkenning, zoveel pijn, zoveel dingen die terug voorbij komen, zoveel woede en onbegrip ook. Ten opzichte van de ziekte dan.

Dus lieve, lieve Els,
Ik kan je helemaal niet zeggen wat je moet doen en wat je niet mag doen, maar op de manier hoe het nu loopt... Je maakt jezelf kapot. Ik weet dat het echt niet te beredeneren is. Ik weet dat je dicht bij hem wil zijn en dat je verlangt dat er iets positiefs komt, maar ik weet ook dat je nog ongelukkiger naar huis gaat. Alles is beter dan alleen en daarom denk ik dat je - net als ik - nog liever pijn mét hem ervaart dan pijn zonder hem, maar weet dat je het op deze manier niet kan blijven dragen.
Ik zit met heel veel dezelfde vragen als die van jou, maar op de een of andere manier bevestigt dat voor mij nog maar eens dat mijn vriend (en ook die van jou) echt ziek is. Ik heb me in het begin heel vaak afgevraagd of hij me niet gewoon beu was en me aan de kant schoof, maar hij vertoont zoveel gelijkenissen met jouw vriend en op bepaalde vlakken ook met die van Leeuwin,...
Het is zoals Leeuwin en ook Positiva al tegen mij gezegd hebben. Jij kunt eigenlijk niets meer doen. Hoe erg en moeilijk dat ook is. Het is zo moeilijk om het los te laten, maar je kan niet anders. Als het ooit nog iets wordt en ik zeg als, dan zal het van hem moeten komen. Ik ben ook soms bang dat hij dan misschien uiteindelijk niet meer zou durven, maar ik denk wel dat onze partners weten wat we voor hen voelen. Ze beseffen het niet op elk moment, maar als ze stilstaan bij het verleden en bij het gegeven 'ons' dan weten ze het ergens wel.

Ik ben op de een of andere manier ook altijd blij dat ik mijn vriend zie, maar ik moet zeggen dat ik dan ook meestal gebroken achterblijf. Zo was het ook zaterdag weer. Ik kon niet meer ophouden met wenen. Hij is in ons huis, zo dicht bij mij, dat mijn leven van hiervoor zo dichtbij komt. Alleen de band tussen ons is anders en dat doet verdomd veel zeer. Soms denk ik dat het beter is dat ik hem niet meer zie, maar daar mag ik dan ook weer niet aan denken omdat ik dat verschrikkelijk vind. Maar toch heeft me dat op de een of andere manier wat rust.
Ik weet ook niet wat ik moet doen en als ik iets doe, of ik er goed aan doe. En daar word ik echt helemaal gek van. Want ik ben  meer dan 15 jaar echt mezelf bij hem geweest en nu kan dat niet meer. Of het voelt alleszins zo.

Hoe je vriend doet, dat is net zoals mijn vriend. Hij zegt dezelfde dingen, doet dezelfde dingen. Is bot en lijkt alles vergeten te zijn. Hij lijkt ook echt vrede met de situatie te hebben en hij gaat ook weg met vrienden en zo. Alsof ze echt helemaal niets voelen. Ik vraag me nog steeds af of er een moment komt dat ze het wel zullen voelen en hoe moet het dan? Staan wij dan al verder in ons proces en willen we er niets meer over horen of moeten wij dan op dat ogenblik sterk zijn en hen bijstaan of komen ze überhaupt niet meer op hun stappen terug en zitten ze dan diep in de ellende en kunnen ze nergens terecht. Ik maak me daar echt zorgen over. Want ik weet dat mijn vriend niet snel met iemand contact opneemt... Hij weet nochtans dat ik er voor hem ben, maar toch...
Hij zei me zaterdag nog dat hij niet snapt dat ik hem nu nog altijd graag zie. Alsof die knop zo makkelijk om te draaien is. Echt heel vreemd, het lijkt alsof ze niets meer over liefde en relaties weten...
Jammer dat we net in dezelfde fase zitten, anders was het mogelijk om wat meer concrete raad te geven. Of misschien te kunnen zeggen: alles komt goed. Maar dat kan ik jammer genoeg niet. Weet wel dat je hier terecht kan als je steun nodig hebt! Ik heb ook heel veel aan vrienden rondom mij, maar de raad van dit forum is toch nog net dat tikkeltje anders... Knuffel!

Sorry dat het van mijn kant zo lang stil bleef. Het waren drukke tijden. Aangezien ik in het onderwijs sta, dan is de laatste week voor de kerstvakantie echt een gecros van hier naar daar. Rapporten moeten worden gemaakt, kerstkaartjes geschreven, kerstgebeuren voor de school in elkaar boksen,... Dat ging me redelijk af al had ik wel wat mindere dagen. Ik heb het gevoel dat het tot mijn verjaardag op het einde van november wel oké was (omdat ik kon uitkijken naar een feestje), maar dat het daarna wat bergaf ging. Heb me ook echt al heel eenzaam gevoeld.
Ik vind het vooral heel erg lastig dat ik - van het moment ik thuis kom - tegen niemand nog kan praten. Dat het hier de hele avond zo stil is. Oké, ik praat nog tegen heel veel mensen via FB, maar dat is hetzelfde niet... Maar zal er toch moeten aanwennen vrees is. Ik zie er niet onmiddellijk verandering in komen. Dat neemt niet weg natuurlijk dat ik dat mis. Een babbeltje aan tafel, een zoen voor het slapengaan, een knuffel tussendoor, elkaar een drankje brengen of zo... Zoveel dingen die ik zo gewoon was en waar ik zo van hield.

Bon, daar heb ik het dus moeilijk mee en ik zag enorm op tegen vorige vrijdagavond. Dan begint de vakantie, dan is iedereen uitgelaten en is iedereen blij dat je naar je familie, naar je gezin kan trekken. Ik vond dat ook altijd een zalige avond. Even helemaal geen stress meer, niets moet en alles mag. Maar nu vind ik die avonden echt de hel (en vakanties al helemaal). Gelukkig heb ik echt hele lieve collega's en hebben zij mijn vrijdagavond gevuld. Sowieso stond er nog een kerstmis op het programma (met de kids van de school) en achteraf zijn er nog twee collega's croques komen eten bij mij. Ja, ook die knappe van 22 Wink. Hij is superlief en steunt me enorm, maar ik ben en blijf braaf!

Door hun komst, bezorgdheid en steun kon ik mijn vakantie behoorlijk inzetten. Ik voelde me wel oké en had zin om de vakantie aan te vatten. Wat lezen, wat tv-kijken, voorbereidingen treffen wat mijn lessen betreft, wat vrienden opzoeken, wat sporten, wat opruimen thuis,... Zaterdagmorgen uitgeslapen en dan even met mijn moeder gebeld. Maar toen ik juist de telefoon toelegde zag ik een auto parkeren voor de deur... Ik moet zeggen dat het koud zweet me meteen uitbrak. Echt niet normaal. Beven,... Normaal komt mijn vriend nooit op het onverwachte, maar dat deed hij nu wel. Ik ben al een week gsm-loos en dus kon hij me niet bereiken zei hij. Al weet hij best dat ik elke dag online ben. Dus Facebook was zeker een mogelijkheid, maar kom...

Hij kwam zijn post halen en wilde het nog even over de verkoop hebben. Ik snap helemaal niet dat hij eigenlijk nog wil komen. Ik had hem voorgesteld om de post in zijn bus te laten deponeren door iemand, maar dat wilde hij niet. Hij zou er wel om komen. En toch zegt hij dat hij hier eigenlijk niets meer te zoeken heeft. Het gesprek ging eigenlijk weer zoals de voorbije keren. Hij geeft ervoor aan dat hij wil praten, maar van het moment ik begin te praten, dan begint hij te blazen. Net zoals bij Els ook, kijkt mijn vriend me ook heel weinig aan. Hij kijkt constant links of rechts langs mij. En dat is echt zo irritant. Dat doet hij eigenlijk al maanden.
Eerst wilde hij zelfs niet zitten, gewoon zijn post mee en weer gaan. Maar heb hem uiteindelijk zo ver gekregen om te gaan zitten. De dingen die hij zegt, voelen voor mij vaak heel erg vreemd aan. Ik kan ze niet allemaal meer herhalen, maar nu was het dat hij er in 2010 beter al een punt had achter gezet. Dat het toen nog een paar maanden een heel klein beetje beter is gegaan, maar dat het daarna eigenlijk jaren een ramp is geweest. Maar dat was het ECHT niet. En dan heb ik het heel erg moeilijk om daar niet op te reageren.
En toen gebeurde er weer iets vreemds. Ik zat - net als Els - ook heel de tijd te huilen en toen zei ik hem: Kijk, iedereen zegt mij dat je het niet verdient, maar ik hou echt nog van je. Heel veel. Ik zag tranen in zijn ogen komen en hij verbeet het ongelooflijk hard en plots liepen er echt tranen over zijn wangen. Ik heb je nooit zoveel pijn willen doen zei hij en op de een of andere manier zie ik je nog graag...
en dan hup, heel erg snel. Tranen weg, maar nooit meer als mijn vrouw zegt hij. En het moment sloeg weer helemaal om... Hij is gelukkig waar hij nu is, alles gaat prima en zijn pillengebruik zal in 2017 helemaal worden stopgezet. Zonder doktersbegeleiding. Wel nog één keer per maand therapie.

Toen hij wegging heeft hij me wel vast gepakt, wreef hij echt gemeend over mijn rug (mijn god, wat mis ik dat zo!) en gaf hij mij een zoen op het voorhoofd. We maakten zelfs een paar grapjes (door mijn tranen heen). We begrijpen elkaar ondanks alles zo goed...Hij is vertrokken en ik ben in elkaar gezakt. Letterlijk zowat en ik heb een halfuur zitten huilen, tranen met tuiten. Het doet gewoon zoveel pijn. Mag ik het gevoel hebben dat we gewoon bij elkaar horen, maar dat die kloteziekte hem nog steeds helemaal inpalmt? En dat het intussen al een jaar is dat hij er mee sukkelt en dat het er niet op lijkt dat hij op weg is naar genezing? Voor zichzelf wel, de genezing is het afsluiten met mij...

Daarom vandaag nog een telefoongesprek gehad en dat verliep weer héél erg stroef. Hij is het beu dat ik hem een schuldgevoel wil aanpraten (terwijl dat niet zo is). Heb gewoon gezegd dat ik altijd bij hem terecht kon en dat het nu moeilijk is om te beseffen dat ik dat niet meer kan.
Zaterdag zei hij nog dat hij er zo tegenop zag, tegen Oudejaar en dat hij alleen thuis zou blijven. Hij had immers toch geen reden om te vieren. Was nog van plan geweest om hem een heel kort bezoekje te brengen. Maar vandaag was het weer: ik sluit wel ergens aan. Zal het heel gezellig hebben en ook kerst was tof met mijn familie. Iedereen is lekker blijven slapen. Alsof de lege plaats aan tafel niemand was opgevallen...

Intussen kreeg ik bericht van mijn notaris en werd de akte opgemaakt. Heb die doorgenomen en die ziet er behoorlijk goed uit. We zullen dan samen naar de notaris gaan en alles officieel maken. Al zie ik deze stap nog steeds niet als een definitieve streep. Heb nog altijd het gevoel dat ware liefde alles kan overwinnen. Maar misschien is mijn geloof in de liefde te sterk...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-12-2016, 17:27 door Leeuwin.)

Citaat:Register or login to view the content
Ff kort. Ik zie zelfs heel erg veel vooruitgang Positiva. Eigenlijk elke keer dat ik hem zie vallen me dingen op. Ik ben alleen in verwarring (vandaag specifiek) omdat hij zelf weliswaar op punten vooruitgang ziet maar toch zegt dat het niet beter gaat. Vanmorgen kwam hij met zijn kids koffie drinken. Begon gelijk te vertellen dat hij medicijnen weer gaat afbouwen (omdat ze niks doen..?), nieuw medicijn daarna opbouwen. Ging allemaal tussen het koffie maken door, noemde nog vervolg ect en dat het dan zou kunnen dat hij me niet meer zou herkennen. Klonk allemaal luchtig maar toen hij weg was, was ik toch wel wat van slag.
Ik heb hem wel gezegd dat ik het niet kan rijmen wat hij zegt dat het niet beter gaat, met wat ik zie en merk. Ik zie zooo veel vooruitgang. Hij ontkent dat niet maar zegt anderzijds dat de dagen vaak een worsteling zijn. Toch gaf hij aan zelf ook wel te twijfelen aan afbouw medicijnen. Nou ja geen tijd gehad voor uitgebreid gesprek met 4 kids eromheen.
Maar ook nu weer vallen me bij kort bezoek positieve dingen op:
- hij gaat dagje met zijn kids op stap naar Dtsl en ziet dat zitten;
- begint gelijk zonder dat ik het vraag over medicijnen/behandeling te praten terwijl dat eerder heel beladen was;
- hij dacht te zien dat ik verdrietig was/huilde (was niet eens zo) en knuffelde me daarom. Er is hele poos geweest dat hij zoiets niet eens zou opmerken!!
- hij knuffelde kids en leek drukte nauwelijks te merken.

Net bij Carla geweest. Ik gaf aan wat verward te zijn en moest soms beetje huilen, ik ben toch niet gek als ik denk dat er zoveel progressie is?!? Carla moest eigenlijk stiekem beetje lachen om me ook... Hoezo zou ik twijfelen aan vooruitgang terwijl die zo overduidelijk is, mijn voorbeelden zijn legio en ook heel specifiek. Ik was begonnen aan een lijst van punten van vooruitgang die ik bij hem merk. Dat vond ze heel goed, juist ook om aan hem te geven. Zou goed zijn als hij dat ook aan psychiater zou laten lezen. Dus ik ga mijn (lange) lijst afmaken en aan hem geven. Vooruitgang is inderdaad onmiskenbaar. Maar waarom voelt hij dat (nog?) niet zo? Is het daarvoor nog te vroeg of durft hij het niet toe te geven (aan zichzelf) zoals Bruijntje zei. Ja zei hij ook nog, ik voel me vaak wel beter als ik bij jou ben. Als soort grapje zei hij het. Maar hé dat zou feitelijk stof tot nadenken voor hem moeten zijn denk ik dan  !! :-):-):-)
Register or login to view the content



Citaat?? Waarom staat er citaat? Geen idee dus..
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-12-2016, 17:58 door Positiva.)

(28-12-2016, 17:25)Leeuwin schreef:
Citaat:Register or login to view the content
Ff kort. Ik zie zelfs heel erg veel vooruitgang Positiva. Eigenlijk elke keer dat ik hem zie vallen me dingen op. Ik ben alleen in verwarring (vandaag specifiek) omdat hij zelf weliswaar op punten vooruitgang ziet maar toch zegt dat het niet beter gaat. Vanmorgen kwam hij met zijn kids koffie drinken. Begon gelijk te vertellen dat hij medicijnen weer gaat afbouwen (omdat ze niks doen..?), nieuw medicijn daarna opbouwen. Ging allemaal tussen het koffie maken door, noemde nog vervolg ect en dat het dan zou kunnen dat hij me niet meer zou herkennen. Klonk allemaal luchtig maar toen hij weg was, was ik toch wel wat van slag.
Ik heb hem wel gezegd dat ik het niet kan rijmen wat hij zegt dat het niet beter gaat, met wat ik zie en merk. Ik zie zooo veel vooruitgang. Hij ontkent dat niet maar zegt anderzijds dat de dagen vaak een worsteling zijn. Toch gaf hij aan zelf ook wel te twijfelen aan afbouw medicijnen. Nou ja geen tijd gehad voor uitgebreid gesprek met 4 kids eromheen.
Maar ook nu weer vallen me bij kort bezoek positieve dingen op:
- hij gaat dagje met zijn kids op stap naar Dtsl en ziet dat zitten;
- begint gelijk zonder dat ik het vraag over medicijnen/behandeling te praten terwijl dat eerder heel beladen was;
- hij dacht te zien dat ik verdrietig was/huilde (was niet eens zo) en knuffelde me daarom. Er is hele poos geweest dat hij zoiets niet eens zou opmerken!!
- hij knuffelde kids en leek drukte nauwelijks te merken.

Net bij Carla geweest. Ik gaf aan wat verward te zijn en moest soms beetje huilen, ik ben toch niet gek als ik denk dat er zoveel progressie is?!? Carla moest eigenlijk stiekem beetje lachen om me ook... Hoezo zou ik twijfelen aan vooruitgang terwijl die zo overduidelijk is, mijn voorbeelden zijn legio en ook heel specifiek. Ik was begonnen aan een lijst van punten van vooruitgang die ik bij hem merk. Dat vond ze heel goed, juist ook om aan hem te geven. Zou goed zijn als hij dat ook aan psychiater zou laten lezen. Dus ik ga mijn (lange) lijst afmaken en aan hem geven. Vooruitgang is inderdaad onmiskenbaar. Maar waarom voelt hij dat (nog?) niet zo? Is het daarvoor nog te vroeg of durft hij het niet toe te geven (aan zichzelf) zoals Bruijntje zei. Ja zei hij ook nog, ik voel me vaak wel beter als ik bij jou ben. Als soort grapje zei hij het. Maar hé dat zou feitelijk stof tot nadenken voor hem moeten zijn denk ik dan  !! :-):-):-)
Register or login to view the content



Citaat?? Waarom staat er citaat? Geen idee dus..
Er staat citaat omdat je geen "new reply"  hebt aangeklikt, maar antwoord op een bericht. Het citaat waar je op reageerde heb je waarschijnlijk weg gehaald..

Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 28-12-2016, 21:22 door MinnieMouse.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 29-12-2016, 01:32 door Els..123.)

Register or login to view the content

@bruintje
Ik vind het echt heel knap van je dat je het zonder medicijnen doet! Ik ben zelf geen mega voorstander van medicijnen maar begrijp me niet verkeerd ik heb me er ook niet veel in verdiept. 

@grietje
Ooohh jaaa! Dat thuiskomen en niet je verhaal kunnen doen mis ik ook so verschrikkelijk.
"Soms moet iemand echt eerst alles kwijtraken voordat ie beseft wat kwijt is". Misschien moet en wil hij eerst van dat huis af omdat hij dan over 'los' van is. Het zijn rare gedragingen maar laat hem dat maar doen, je doet er namelijk niks tegen. Dit is wat hij wil. 
Ooit komt alles op een manier goed!! 

Ik wil wel meer typen maar typ via mn telefoon. Op de laptop zijn al mn letters zo traag. 
Allemaal een dikke kus en ben benieuwd naar jullie reactie op het oud en nieuw verhaal
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
  Rollercoaster in mijn hoofd Started by Skims
2 Replies - 177 Views
18-05-2024, 08:52
Laatste bericht: Skims
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 342 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 2,175 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)