Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 31-12-2016, 11:37 door MinnieMouse.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord


Bedankt Minnie voor de mooie woorden! Soms heb ik het gevoel dat ik meer dan ok doe, soms heb ik het gevoel dat ik nergens sta en dat ik op elk moment kan instorten. Maar dat is wellicht wel wat normaal. Ik denk dat ik me nu vooral moet focussen op werken en sport. Het lukt me niet altijd, om mijn focus strak te houden, maar het zal moeten. Een tweede job heb ik echt wel nodig om mijn huis te kunnen houden.

Ik heb er nog niet kunnen over praten met mijn broer en dat is wel vervelend, ja. Ook voor mijn ouders. Want zij vinden het absoluut niet kunnen hoe zij mij behandelen, maar het is ook hun kind en ik wil niet nog meer miserie op onze nek. Ik had altijd gehoopt dat mijn broer tegen mijn vriend zou zeggen: op die manier laat je iemand niet stikken, je kunt rust vragen en mijn zus geeft je die ook, maar weet ook dat jullie supergelukkig waren. Maar zo'n dingen zijn helemaal niet aan bod gekomen. Je moet weten dat de week nadat P hier vertrokken was, mijn broer me belde om te zeggen dat hij vond dat P nooit een goeie partij voor mij was geweest... Vind ik dan zo dubbel. Waarom kunnen mensen niet gewoon oprecht en eerlijk hun mening zeggen? Heel dat feit heeft me enorm hoog gezeten. Ook dat ze me van heel de zomer geen enkel bezoekje gebracht hebben. Nooit eens gevraagd of ze mij op de een of andere manier konden helpen. Terwijl er hier wel vage kennissen aan de deur stonden om te vragen of ze eens mijn gras moesten afrijden. Dat kwelt me op de een of andere manier wel een beetje, maar ik probeer het de laatste maanden van me af te zetten. Ik probeer het een plaats te geven want ik wil niet verbitterd raken. Want tegenover dit verhaal staan er echt 10 andere, fijne verhalen. Van mensen die zoveel om me geven dat ik er vaak emotioneel van word. Gisteren nog stond hier een collega aan de deur. Dat was al de derde in een week. En dan weet ik: ze geven om, ze zijn bezorgd. Ik laat het toe van de mensen die het vanuit hun hart laten komen en ik erger me niet meer aan het feit dat het niet van de mensen komt waarvan je denkt dat het 'automatisch' zou moeten komen.
Daarnaast is er eigenlijk nog iets anders gebeurd met mijn broer. Al leidt me dat natuurlijk weer verder (en wordt het hier toch weer een behoorlijke brok tekst ;Wink. In september had ik mijn collega bij mij thuis uitgenodigd om samen wat voor school te werken. Ik kreeg plots een melding op Facebook. Toen ik het bericht opende, zag ik dat het van mijn broer kwam. Hij vertelde mij in dat bericht dat hij en zijn vriendin zouden gaan trouwen in 2017. Ik denk dat ik wit wegtrok achter de computer. Er stond iets in van: ik weet niet of mama het al gezegd heeft, maar wij zullen trouwen. We zijn 15 jaar samen en blablabla... Ik wist niet waar ik het had. Je moet weten dat ze nooit wilden trouwen en dat P en ik ook 15 jaar samen waren (net iets langer dan hen eigenlijk). In eerste instantie wilde ik onmiddellijk terug sturen, maar gelukkig hield mijn jonge (maar verstandige ;Wink collega me tegen. Heb buiten even een frisse neus gehaald en heb er die avond niet meer op gereageerd. Hij vond het beter dat ik er een nachtje over sliep. Hij had gelijk, maar veel geslapen heb ik niet. Heel vervelend. Heb al geen redenen genoeg om slecht te slapen. Heb er dan met mijn ouders over gepraat en zij wisten het al, maar ze vonden het niet aan hen om het te vertellen. En ze wisten ook dat dit nu een verschrikkelijk moeilijk onderwerp voor mij zou zijn. Het is inderdaad aan mijn broer om dat te zeggen. Maar kan hij dan niet even binnen komen en er met mij over praten. Wie doet dat in godsnaam via een privé-bericht op Facebook. Hij had gewoon verwacht dat mijn moeder weer met de boodschap zou komen zodat hij het niet moest doen. Maar hij kan dat niet verwachten van mijn ma. Dat doe je niet vind ik. En dat is nog niet alles. Toen ik vroeg aan P of hij het al wist dat mijn broer zou trouwen dan wist hij het al. Eerder dan ik. Dat vond ik nog het toppunt... Hij vertelt het eerder aan zijn (ex-)schoonbroer die hij geen partij vond voor zijn zus dan aan mij... Dat steekt wel ja en ik zie zo op tegen die trouw. Ben 15 jaar zo gelukkig geweest met mijn vriend en droomde ook van een trouw. Ik dacht dat het bij ons heel symbolisch zou kunnen, na een jaar of 20 samen zo, met onze kindjes erbij. Ik zag het al helemaal voor me. Nu weet ik niet eens of ik nog ooit een partner zal vinden, laat staan kinderen zal krijgen. Dus het steekt enorm. En zeggen dat ik daar op 19 mei alleen zal zitten. Zelfs mijn ouders zien er enorm tegenop omdat ze weten dat hun ene kind gelukkig zal zijn en hun andere kind 9 op de 10 doodongelukkig... Ik ga er nog niet te veel bij stilstaan, anders word ik gek.

@ Els... Intussen heb ik zelf al weer zo'n lap tekst getypt dat ik weer half  vergeten ben wat jij naar mij toe schreef. Even terugkijken... Smile.
Afspreken zonder een 'materiële' reden hebben we eigenlijk niet meer gedaan. Ik vraag er niet naar en mijn vriend ook niet. Misschien één of twee keer is hij hier 'zomaar' geweest. Maar oké, hij weet ook wel dat hij me af en toe ziet als hij de post komt halen.
Ik heb hem al voorgesteld om die post in zijn bus te laten deponeren door iemand, maar dat wil hij niet. Ik weet eigenlijk niet waarom. Dat zou het voor iedereen makkelijker maken. Ik weet wel, van het moment dat hij eventueel verhuist en dus niet meer bij zijn ouders woont, dan draag ik gewoon zijn post tot bij hem en dan ga ik niet aanbellen. Maar dan kan ik het aan om tot bij hem te rijden. Tot bij zijn ouders wil ik niet komen. Ik wil daar echt niemand zien. Ik kan ook heel moeilijk voorbij dat huis. Dan staat mijn hart even stil. Dus ik hoop echt dat hij snel verhuist als hij niet meer hoeft af te betalen aan dit huis. Al weet ik niet of hij die sprong zal wagen. Hij heeft het nu heel erg makkelijk thuis. Maar toch hoop ik dat stiekem. Dan zal hij hetzelfde meemaken als ik. Dan zal hij zijn eigen bonen moeten doppen, dan heb je ook wat meer financiële zorgen én dan zit je gewoon alleen. Nu is hij dit nog niet gewoon geweest. Misschien dat er dan iets daagt. Al vind ik niet dat hij uit eenzaamheid tot bij mij terug moet komen. Ik vind dat hij uit liefde terug moet keren, maar ja, wat heb ik nog te vinden in heel dit verhaal...

Binnen een goed uurtje komt hij nog eens langs met een paar spullen van mij en dan moet hij nog komen om de akte te ondertekenen. Voor de rest zal er dan een pak minder contact zijn denk ik. En misschien is dat maar goed ook. Op zich wil ik contact, maar ik ben er telkens ondersteboven van. Ik moet me altijd weer samenrapen en 9 op de 10 heb ik de rest van de dag huilbuien... Dus leefbaar is dat ook niet. Zonder hem is ook hard, maar het moet, het kan niet anders. Als hij er zo voor kiest, hij weet intussen wel dat ik hem doodgraag zie, nog steeds. Wat hij niet begrijpt trouwens zegt hij. Ik hoop dat hij eens inziet wat dit betekent en dat hij diep vanbinnen voelt dat je zo'n 'gegeven' niet zomaar weggooit.

Bon, voor de rest ga ik gewoon voor dit huis gaan. Ik heb alle andere pistes overwogen. Ik kan terug naar mijn ouders, maar dat zie ik helemaal niet zitten. Ik woon tenslotte ook al 7 jaar niet meer thuis. Ik zou het niet gezond vinden voor mezelf, maar ook niet voor hen. Zij hebben ook hun eigen leven en het is nu ook al zwaar genoeg. Want sinds ik door een hel ga, doen zij dat ook...
Een andere optie is iets huren, maar dat zie ik eerlijk gezegd ook niet meer zitten. Heb dat al 6 jaar gedaan en ben op die manier ook al 15.000 euro kwijt. Dat vind ik niet niks. Wil later ook iets aan de kant hebben staan voor mijn kinderen (als die er nog komen). Ik ben tenslotte ook al 33. 
En dit huis verkopen en iets anders kopen, dat zou een optie zijn, maar dan snij ik in mijn eigen vel vrees ik. Dan moet ik een kleine 5000 euro boete betalen omdat mijn domicilie hier geen 3 jaar staat. Als ik dit huis koop betaal ik 1% schrijfkosten (nadat ik al schrijfkosten betaalde toen we het vijf jaar geleden kochten), koop ik een ander huis betaal ik 10%. Het geld dat ik hier in stak zal ik wellicht nooit terugkrijgen bij een eventuele verkoop want er is echt niks afgewerkt. En ik heb nu een behoorlijk grote tuin en een huis dat volledig mijn smaak is. Als ik iets anders moet kopen, dan zal het veel minder groot zijn, zal de tuin niet te vergelijken zijn en zal het niet zo mijn smaak zijn als hier. Dus gevoelsmatig heb ik geen keuze. Wat natuurlijk niet wegneemt dat ik het financieel moeilijk zal krijgen. Zeker de eerste vijf jaar. Want in die vijf jaar moet ik bovenop mijn lening nog eens 25000 euro zien bij elkaar te sprokkelen om uit te betalen aan mijn vriend. Een tweede job zal ik dus wel nodig hebben vrees ik. Maar ik lijk klaar om te knokken. Weet het niet, maar het voelt zo. Hopelijk kan ik dit gevoel vasthouden!
Antwoord


Intussen is mijn vriend hier nog eens geweest. Nog een paar spullen terug gebracht.
Ik moet het lossen zegt hij en dat is wat ik ga doen. Hoe moeilijk ook... en dan zien we wel.
Zijn verdriet is over zegt hij, hij heeft alleen nog frustraties. Maar een pak minder omdat hij het wel kan loslaten. 
Het blijft hierop neerkomen. Hij is depressief geworden omdat hij zodanig vast zat. Hij zat vast en nu beseft hij dat dit door onze relatie kwam. Heeft dit zelf nooit geweten. Nu tot die inzichten gekomen. Hij verwachtte dingen van mij die ik hem niet kon geven. Al kan hij eigenlijk niet verwoorden welke dingen dat dit waren. Hij zegt dat hij verwachtte dat ik hem beter kende. Maar je kunt toch maar iemand leren kennen als je je ziel durft bloot te leggen? En dan nog, na 15 jaar ken je toch iemand en zeker na alle gesprekken die wij in die tijd hebben gevoerd. Ik hoor de praat van zijn moeder wel doorschemeren. Als je gelukkig bent in je relatie, dan kun je niet depressief worden. Flauwekul vind ik dat. Of ben ik verkeerd?

Dat hij dus al jaren met het idee liep om het gedaan te maken, dat is het zeker niet. Maar hij is er wel van overtuigd dat het al jaren niet meer zo goed zat tussen ons. Ik voel me op de een of andere manier zo schuldig. En toch vind ik nog steeds dat dit geen reden is om 15 jaar zomaar overboord te gooien. Dan probeer je er samen uit te komen, maar hij gooit mij gewoon overboord (of zichzelf). Uiteraard kan ik hem niet dwingen. Hij zegt gewoon dat hij het niet meer kan, hij kan het niet meer opbrengen en dat zegt hij al maanden. Zou niet weten hoe dit ooit nog kan keren. Hij hoopt dat ik snel terug gelukkig word want ik zie het aan hem dat hij er ook van afziet dat ik zo afzie. Want dan zit ik hier maar te snikken. Ik zeg het niet, maar denk: geef ons toch niet zomaar op. Vecht voor wat we waard zijn. Maar hij heeft de kracht niet meer. Als ik het juist voel dan komt het door de depressie en heeft hij misschien later wel weer de kracht. Eerst zelf genezen... We zullen zien. Hopelijk brengt 2017 heel wat schonere momenten dan 2016... Geniet ervan vanavond!
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-01-2017, 07:56 door Superman.)

Bericht in verkeerd forum stuk excuses.
Antwoord


@ Els: loslaten... tjah... ik weet het wel, maar ik voel het helemaal anders... Ik zeg heel de tijd in mijn hoofd: ik ben niets meer met iemand die niet meer 100% voor mij kiest, die niet meer bij mij wil zijn, maar ik wil het wel nog heel graag. Dit was de eerste Nieuwjaar na 15 jaar dat ik alleen moest vieren. En ik weet dat mijn vriend moederziel alleen thuis zat... Eigenlijk was ik veel liever bij hem gaan zitten, maar denk niet dat dit een goed idee was. Ik moet hem loslaten, maar ik laat de hoop niet varen. Ik hoop echt dat hij nog tot het besef komt dat we bij elkaar horen.
En ik hoop voor jou dat hij zich echt niet meer zo bot gedraagd. hatelijk é als je van iemand houdt... Ik duim mee dat je toch naar het feestje bent geweest en dat het al bij al gezellig was! Ik ga nu proberen te slapen.... Na zoveel jaar alleen. Maar ach, ik was hier gisteren ook alleen en morgen wellicht ook. Dus zoveel verschil maakt het niet uit. x
Antwoord


(31-12-2016, 17:20)Gietje117 schreef:  Als je gelukkig bent in je relatie, dan kun je niet depressief worden. Flauwekul vind ik dat. Of ben ik verkeerd?

Deze reactie kreeg ik ook deze week: als het thuis goed zit, dan komt je man wel uit z'n depressie... 
Weet ook niet wat ik ermee moet. Vaak is je relatie juist DOOR die depressie niet al te best. Alles komt onder druk te staan, hij heeft geen interesse in mij(n leefwereld). Ik ken ook iemand die depressief was, is gescheiden, opnieuw getrouwd met een ander, en nooit meer depressief geweest.
Antwoord


Register or login to view the content
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • AnnA
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
20-06-2024, 23:58
Laatste bericht: pimgr00
19-06-2024, 23:00
Laatste bericht: Wannabejulia
  Rollercoaster in mijn hoofd Started by Skims
2 Replies - 178 Views
18-05-2024, 08:52
Laatste bericht: Skims
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 344 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 2,175 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)