Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Is mijn partner depressief of is dit iets anders?


#1

Ik vind het heel moeilijk om zomaar over mijn partner dingen te delen, maar ik loop er behoorlijk op vast. Mijn partner laat zich al een tijd steeds vaker negatief uit naar mij, en laatst zelfs tegen een oud-collega tijdens een reünie. Hij vindt dat hij op zijn leeftijd (iets boven de 60) alles mag zeggen wat hij denkt, en vindt dat veel mensen "te stom voor woorden" zijn. Hij vindt het steeds makkelijker om mij maar gewoon uit te schelden als iets hem niet aanstaat. Dan word ik "achterlijke" genoemd, of "mongool", of specifiek denigrerend omdat ik vrouw ben (en vrouwen zijn nou eenmaal drama-queens en zwak). Als het goed met hem gaat, is hij ontzettend lief geweest, al is hij ook in de goede tijden steeds kritischer op de wereld om ons heen. En zijn wereldje is steeds kleiner geworden, sinds hij ruim drie jaar geleden ontslag heeft gekregen. Hij houdt zich vooral bezig met roken en computeren in "zijn kamer", en muziek maken. Dat laatste is natuurlijk positief, omdat hij dan creatief bezig is. De laatste maanden heeft hij gelukkig wel achterstallig onderhoud buiten gedaan. Financieel gaat hij er vanaf deze maand flink op achteruit, de ww vervalt en er zijn nog meer financiële tegenvallers. Supervervelend natuurlijk, maar ook zonder deze omstandigheden heeft hij in het verleden al regelmatig langdurige "buien" gehad (chagrijnig, extra veel roken, nergens interesse in, onaangepast gedrag, alleen met zichzelf en eigen wensen bezig, mij totaal niet zien staan, mij niet op de hoogte brengen wat er speelt, en mijn vragen afdoen als gezeur, eventueel voorzien van een scheldwoord voor mij, zich lichamelijk slecht verzorgen, geen intimiteit willen maar wel eisen stellen aan wat ik eerst zou moeten doen om hem überhaupt nog voor mij te interesseren, etc.).
Hij is begin jaren 2000 van zijn toenmalige vrouw gescheiden, heeft volwassen kinderen. Zijn ex heeft blijkbaar tegen hem gezegd dat hij beter geen relatie kan hebben, en ook na hun scheiding en tijdens onze relatie heeft ze zich veelvuldig met mijn partner bemoeid. Volgens hem omdat zij hem wel begrijpt, hij kan zo goed met haar praten. Alleen is zij wel bij hem weggegaan, en heeft tot vorig jaar van hem verwacht dat hij met alle familiefeestjes, gezinsuitjes, Kerst, Pasen e.d. naar haar moest komen (en zijn vriendin thuis laten). Dat heeft hij allemaal braaf gedaan, tot een jaar geleden. Toen was hij inmiddels zo teleurgesteld in de desinteresse van zijn kinderen richting hem, dat hij besloot niet naar een verjaardag van één van zijn kinderen te gaan. Zijn ex heeft hem dat in een uitgebreide brief verweten, geprobeerd hem opnieuw bij het hele "gezins"gebeuren te betrekken, maar daar heeft hij niet aan toegegeven. Dat vond ik op zich positief, dat hij eindelijk voor zichzelf ging staan. Want hij heeft, door zich na zijn scheiding te blijven aanpassen aan de wensen van zijn ex, mij en onze relatie heel vaak flink tekort gedaan. Maar goed, het leek sinds vorig jaar hoopvol. 
Nu terugkijkend, is hij tegelijkertijd begonnen met zich negatief uitlaten naar mij toe. Steeds vaker, steeds grover en sinds deze week niet alleen emotioneel en psychisch maar ook fysiek. Als hij zich "goed" voelt kan er nog wel een knuffel af, mits niet langer dan een paar seconden, alsof hij constant haast heeft terwijl hij niks dringends te doen heeft (alleen roken, dat is altijd heel dringend, een groot pak shag is na anderhalve tot twee dagen wel leeg). Afgelopen dinsdag stonden we gezellig samen te koken. De muziek had hij keihard aangezet, de afzuigkap en de oven stonden veel herrie te maken en terwijl ik een receptbeschrijving probeerde te lezen stond hij iets tegen mij te vertellen. Ik merkte dat het mij niet meer lukte me te concentreren, omdat ik inmiddels drie keer dezelfde beschrijving had staan lezen en het niet meer tot me doordrong, en dat ik me trillerig voelde. Nu moet ik er bij vertellen dat ik vrij makkelijk een hypo krijg als ik niet op tijd eet, dat ik inmiddels doof ben aan één oor, dat ik steeds meer last heb van mijn tinnitus en draaiduizelingen, en verminderde concentratie e.d. door chronische whiplashklachten. Nou, eigenlijk viel het dinsdagavond allemaal zo'n beetje samen dat deze klachten een opleving hadden. Aangezien ik ook nog een hete schaal uit de oven moest halen en stond te trillen en draaien, zei ik dat tegen mijn partner. Ik zei dat het me even niet meer lukte me te concentreren, dus dat het ook niet lukte zijn verhaal te volgen.
Vanuit het niets werd hij ziedend kwaad, begon te schreeuwen tegen mij en riep "altijd als ik eens goeie muziek op zet begin je weer te zeiken". Ik zei dat ik het ook goede muziek vond, maar dat het met mij even niet ging, had echt even een soort black-out. Het hielp niet. Hij bleef doorgaan met schreeuwen. Toen zei ik, heel rustig omdat ik geen greintje energie meer had, dat het me beter leek als hij dan het eten verder af zou maken. Ik was niet boos of zo, echt rustig. Toen riep hij dat hij het wel zou regelen, zette het fornuis af, zei dat er niet gegeten zou worden en ging kwaad naar boven, naar zijn kamer. Het is mij al met al enigszins gelukt om nog wat van het eten verder te bereiden, heb eerst zelf moeten eten omdat ik me niet in staat voelde naar boven te gaan. Nadat ik had gegeten en ik weer wat bij mijn positieven kwam, heb ik voor hem ook een bord eten bereid en heb dat naar boven gebracht. Inmiddels was ik best aangeslagen dat hij mij gewoon zo achterliet, en het is ook niet bepaald gebruikelijk en heb ook zeker niet de ambitie om als een soort moeder voor hem te zorgen. Boven aangekomen zei hij dat hij al gezegd had dat er niet gegeten zou worden. Dus in plaats van even terugkomen op hoe hij reageerde op het feit dat ik niet lekker werd, zat hij daar maar boos te zijn. Ik zei dat hij zijn prioriteiten moest kennen (mijn boze reactie). Laat op de avond kwam hij naar beneden om naar de wc te gaan, en zonder iets te zeggen wilde hij naar bed. Alsof ik in het luchtledige was opgelost of zo? Toevallig stond ik ook net klaar om naar bed te gaan, dus stonden we samen in de badkamer. Ik was inmiddels behoorlijk boos over zijn gedrag deze avond, en had het met zijn negatieve uitlatingen van de afgelopen weken inmiddels ook ineens gehad. Ik vroeg hem of hij weer van plan was op de toer van emotionele chantage te gaan, aangezien hij deed of ik er niet was. Hij keek alleen maar vernietigend, toen noemde ik hem l*l, terwijl dit totaal niet bij mij past. Voor ik het wist werd ik in een hoek op de badkuip gedrukt, zijn beide handen om mijn pijnlijke nek. En maar schreeuwen "hoe noemde je mij!" Toen ik weer iets kon zeggen, zei ik dat ik kwaad was op hem om zijn gedrag, om hoe hij me gewoon liet zitten en na al zoveel negativiteit was het me nu echt even teveel.
Er zijn twee volle dagen voorbijgegaan dat we allebei niet meer tegen elkaar praatten, al zette ik wel meerdere keren koffie voor hem en heb hem eten gebracht. Ook vandaag gaat hij stug door. Maar ik vond het genoeg, heb geprobeerd me kalm te houden en gevraagd om samen met een kop koffie het er over te hebben wat er loos is en hoe we het kunnen oplossen. Ook heb ik aangegeven dat ik zie en weet dat hij het moeilijk heeft met de gewijzigde financiële omstandigheden, en dat ik dat heel rot voor hem vind. En dat ik dat wil kunnen begrijpen, alleen dat hij geen begrip moet verwachten voor zijn gedrag naar mij. Dat soort dingen. Er komt geen enkele reactie terug. Hij heeft vandaag nog niets gegeten, denk ik, al zag ik wel een hoop chocola en ander snoep op zijn bureau liggen. Bij het draaien van de was kwam ik er achter dat er in anderhalve week tijd maar vier onderbroeken van hem bij zaten (ik vind dat weinig, eerst verschoonde hij zich dagelijks). Ik weet nu ook dat hij na dinsdagavond zich helemaal niet meer heeft gewassen of zijn tanden gepoetst. Mijn pogingen van vandaag hebben nog niets opgeleverd. En alhoewel hij dit soort dingen in het verleden ook deed, en ik deze keer braaf gedaan heb wat hij daar eerst altijd over zei (dat ik hem met rust moet laten en dat het vanzelf weer goedkomt), heeft het nog nergens toe geleid vanuit hem. Twee volle etmalen en nog gaande, dus blijkbaar nog niet lang genoeg gewacht op een eerlijke reactie en een stukje zelfbespiegeling over wat hij gedaan heeft?
Hij heeft al enkele keren in het verleden (al minstens een paar jaar geleden) bij de huisarts verteld dat hij depressief was. Blijkbaar vroeg de arts verder niets, heeft hem enkele keren een paar verschillende soorten pillen meegegeven, die hij gewoon heeft laten liggen. Er ligt nu dus een behoorlijke verzameling oude pillen. Hij zegt ze niet nodig te hebben (in tijden dat hij dan praat he). Zijn gedrag komt enerzijds depressief op mij over, anderzijds lijkt het soms alsof ik hier met een dwarse puber zit. Omdat hij echt helemaal nergens verantwoordelijkheid voor neemt, hij wil nu ook expres niet meer de koffie drinken die ik zet, maar zet voor zichzelf dan koffie. De mijne lijkt hij niet te vertrouwen?  Ook wil hij niet dat ik hulp voor hem zoek, en zijn verhaal delen blijkbaar ook niet.
Ik heb nu een behoorlijk negatief verhaal opgeschreven van een man die, als het goed met hem gaat, uiterst gevoelig en lief en creatief kan zijn. En van wie ik zielsveel houd. Maar ik heb nu echt geen idee hoe ik zelf nog positief en vol vertrouwen kan omgaan met het gedrag waarmee hij me heeft geconfronteerd deze week. Ik merk dat het mij teveel energie kost. Je zou kunnen zeggen, ga naar je eigen huisje (want dat heb ik). Maar daar zit ik dan de hele tijd alleen maar te denken hoe het met mijn partner gaat, en of hij wel voor zichzelf zorgt e.d. Graag zou ik willen weten of dit alles bij een depressie hoort? Of zit er mogelijk een stuk onverwerkte boosheid bij waar hij gewoon niet naar wil kijken? Of iets anders...
Antwoord

#2

Hallo Bella,

Ten eerste vind ik het goed van je dat je je hier op dit forum hebt gemeld. Welkom.

Ten tweede heb je mijn ogen verder geopend: de beschrijving van je man is voor een behoorlijk deel van toepassing op mezelf. Ja, ook ik ben zo'n klootzak, ik hoop in een iets lichtere variant, maar toch.

Op het forum heeft iemand, toen ik het over mijn vader had, ooit gevraagd of hij misschien een narcist was. Ik heb dat gegoogeld en kwam erachter dat dat inderdaad zo was. Of ik ook een narcist ben? Het zou kunnen, maar mijn gedrag zou ook te maken kunnen hebben met mijn jeugd en zo'n vader.
Hoe dan ook, zoek het eens op.

Mijn partner kent mij en laat me zoveel mogelijk met rust (ook op een muziekkamer), weet wanneer hij iets kan zeggen of niet (meestal). 
Mijn gedrag is eigenlijk nog schandaliger, dan dat van jouw man, want ik weet het van mezelf en doe er niets aan. Zwak gezegd: ik kan er niets aan doen, het zit in me en mijn k*tgevoel moet eruit. Tegen een muur praten heeft geen zin, dus pak ik degene die het meest dichtbij staat. Tegen vreemden ben ik de getapte jongen, altijd vrolijk, altijd vol humor etc.

Het motto is: het ligt niet aan jou. Hij heeft een probleem met zijn gevoel, waar hij zelf niet uitkomt en ook niet wil uitkomen (pillen niet nemen). Wat je ook doet, hij zal zich altijd weer op jou richten met zijn onmacht, vertaald in woede.
Het enige dat je op korte termijn kan doen is hem helemaal met rust laten.
Als hij op mij lijkt zit hij nu te balen van de situatie en weet hij niet hoe hij dit moet oplossen. Wat hij niet kan laten gebeuren is dat jij het oplost. Dus zul je voor de lieve vrede moeten afwachten ...

Op lange termijn zou ik hem tijdens een goed moment toch eens confronteren met je zoekresultaten van narcisme. Misschien ziet hij het licht dan wel.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • bella
Antwoord

#3

Hallo Bella,

Welkom op dit forum.

Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt. Mijn mening?
Het gedrag van jouw partner heeft weinig met depressie van doen. Natuurlijk kan hij somber zijn
omdat het leven niet is gelopen zoals hij had gewenst. Ik vind het eerder gedrag waarbij hij zijn kop diep in het zand steekt, zodat hij problemen niet onder ogen hoeft te zien en aan te pakken. In plaats daarvan vindt hij iedereen om zich heen waardeloos en geeft er op af.
Wat hij jou aan doet noem ik geestelijke mishandeling. 
Maar hieronder pleegt hij een misdrijf.
 Voor ik het wist werd ik in een hoek op de badkuip gedrukt, zijn beide handen om mijn pijnlijke nek. En maar schreeuwen "hoe noemde je mij!" 
Daar is hij voor mij over grens gegaan die niet zonder gevolgen mag blijven. Het risico is te groot dat fysiek geweld zich herhaald en verergerd.
Je verhaal zo lezend wordt je emotioneel heen en weer geslingerd tussen de lieve man waar je van houd en waar jij je zorgen om maakt en de agressieve man die je dan maar voor lief neemt. Ik voel aan dat je hem niet zomaar los zal laten, je schrijft dit eigenlijk ook.
Maar realiseer je wel dat je risico loopt op dit moment in die relatie.
Mijn advies: Bel Veilig Thuis! Je kunt aan hen, anoniem als je wilt, jouw verhaal kwijt. Zij hebben veel ervaring op dit terrein en kunnen jou goed adviseren. En volgens mij kun je advies in deze situatie erg goed gebruiken.

Groet, Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • bella
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-11-2018, 16:58 door bella. Edit Reason: tweede deel was antwoord op ander bericht )

Dankjewel voor je reactie en de tips, Bert. Wat hij deze week heeft gedaan is (gelukkig) nog nooit eerder gebeurd. Ik heb, nadat hij een paar dagen maar chagrijnig en stilletjes in zijn kamer zit, hem er op aangesproken. Gezegd dat ik wil begrijpen wat er gebeurt. Ook ben ik zojuist nog naar hem toe gegaan. Hij heeft inmiddels twee volle dagen helemaal niets meer gegeten en dat is hem ook aan te zien. Hij zegt geen honger te hebben en spreekt onduidelijk met gedempte stem. Wat is dit dan Bert? Ook niet gebruikelijk voor hem.

Gelukkig heeft hij begin van de middag eindelijk weer eens gedoucht. Ik heb aangegeven dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is of hij wel of niet eet, en dat ik absoluut niet wil moederen. Maar dat ik me wel zorgen maak over hoe hij met zichzelf en met mij omgaat. Nogmaals aangegeven dat ik open sta voor een eerlijk gesprek, terwijl ik onder geen beding begrip ga hebben voor wat hij mij heeft aangedaan. Dat ik zijn situatie ontzettend rot vind voor hem, maar dat dit ook mij aan het hart gaat. Ook ikzelf heb het nodige meegemaakt en nog steeds, los hiervan, en ik heb mijn nare situatie nooit gebruikt om hem aan te vallen. Sterker, ik heb mijn tijd genomen om mijn situatie te accepteren en de negativiteit er omheen los te laten, en, zo zei ik zojuist, ik wil dat jij je verleden en je negativiteit stopt te omarmen en loslaat (hij is als kind behoorlijk beschadigd geraakt, volwassenen gingen stelselmatig over zijn grenzen, details zal ik hier niet opschrijven). Ook heb ik gezegd het gevoel te hebben dat hij zijn woede en onmacht op mij projecteert, maar dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat hij meemaakt en ook niet voor zijn gedachten daarover en gedrag naar mij toe. En dat ik het gevoel heb dat hij mij net zo min kwijt wil als ik hem, maar dat hij heel eerlijk tegen zichzelf moet zijn en nagaan welke angst achter zijn frustraties zit, en als dat de angst om mij ook nog kwijt te raken is, dat eerlijk aan zichzelf en mij moet toegeven. En dus (nogmaals) de negativiteit en het verleden loslaten. En dat ik verder ook niet weet wat nog precies hieraan toe te voegen, en hoop dat hij inziet dat hij momenteel het tegenovergestelde aan het bereiken is van wat hij voor mijn gevoel wil. Dat ik nog vreselijk veel van hem houd, maar zal moeten zorgen dat ik me thuis en veilig bij hem kan voelen. En hoe, dat is zijn verantwoordelijkheid.

Ook dit vond ik weer erg moeilijk om te zeggen maar voor mijn gevoel moest ik dat wel doen. Hij zat aan zijn bureau en ik stond schuin achter hem bij de deur, waardoor ik niet zijn gezicht goed kon zien. Ik zag wel dat hij even voorover ging hangen en in zijn ogen wreef. Geen boze blik. Maar ook nog steeds geen woord. Je hebt gelijk dat er een grens is overschreden en dit mag nooit meer gebeuren. Ik probeer er desondanks voor te waken dat ik mee ga in zijn drama en negativiteit. Waarschijnlijk komt dit bij hem net zo goed over als afwijzing. Dat heb ik overigens ook nog gezegd, dat ik inmiddels teveel negativiteit over me heen heb gekregen en nu is echt de grens bereikt van wat ik aankan en nog wil. En dat ik snap dat dit frustrerend voor hem is, omdat hij jarenlang gewend was dat ik me nogal veel liet welgevallen, en logisch dat hij daaraan moet wennen nu hij daarover geen controle meer heeft. En dat hij er maar beter aan kan wennen en vanuit eerlijkheid en echtheid er een nieuwe basis moet komen wat mij betreft. Ik besef dat dit ook veel van hem vraagt, maar ik kan en wil mijn eigen ontwikkeling niet ongedaan maken. Super moeilijk vind ik dit. Hopelijk komt hij alsnog over de brug. En ik bedoel niet dat hij zijn karakter moet veranderen, zeker niet. Alleen loslaten van de ballast...
Antwoord

#5

(16-11-2018, 19:45)Ray schreef: Hallo Bella,

Ten eerste vind ik het goed van je dat je je hier op dit forum hebt gemeld. Welkom.

Ten tweede heb je mijn ogen verder geopend: de beschrijving van je man is voor een behoorlijk deel van toepassing op mezelf. Ja, ook ik ben zo'n klootzak, ik hoop in een iets lichtere variant, maar toch.

Op het forum heeft iemand, toen ik het over mijn vader had, ooit gevraagd of hij misschien een narcist was. Ik heb dat gegoogeld en kwam erachter dat dat inderdaad zo was. Of ik ook een narcist ben? Het zou kunnen, maar mijn gedrag zou ook te maken kunnen hebben met mijn jeugd en zo'n vader.
Hoe dan ook, zoek het eens op.

Mijn partner kent mij en laat me zoveel mogelijk met rust (ook op een muziekkamer), weet wanneer hij iets kan zeggen of niet (meestal). 
Mijn gedrag is eigenlijk nog schandaliger, dan dat van jouw man, want ik weet het van mezelf en doe er niets aan. Zwak gezegd: ik kan er niets aan doen, het zit in me en mijn k*tgevoel moet eruit. Tegen een muur praten heeft geen zin, dus pak ik degene die het meest dichtbij staat. Tegen vreemden ben ik de getapte jongen, altijd vrolijk, altijd vol humor etc.

Het motto is: het ligt niet aan jou. Hij heeft een probleem met zijn gevoel, waar hij zelf niet uitkomt en ook niet wil uitkomen (pillen niet nemen). Wat je ook doet, hij zal zich altijd weer op jou richten met zijn onmacht, vertaald in woede.
Het enige dat je op korte termijn kan doen is hem helemaal met rust laten.
Als hij op mij lijkt zit hij nu te balen van de situatie en weet hij niet hoe hij dit moet oplossen. Wat hij niet kan laten gebeuren is dat jij het oplost. Dus zul je voor de lieve vrede moeten afwachten ...

Op lange termijn zou ik hem tijdens een goed moment toch eens confronteren met je zoekresultaten van narcisme. Misschien ziet hij het licht dan wel.

sterkte,
Ray

Hallo Ray,

Dankjewel voor je reactie en tips. Ik merk dat ik nog even wegwijs moet raken op dit forum, en dat ik per ongeluk bij een ander bericht van jou een dankjewel heb geplaatst zonder te weten waar dat over ging. Het is even zoeken hier, maar komt goed.

Zojuist heb ik uitgebreid beschreven in reactie aan Bert wat ik nog gedaan heb vandaag. Oeps, dat is het tegenovergestelde van afwachten. Dat heb ik al een paar dagen gedaan en gezien zijn gedrag van deze week, vond ik dat hij al eerder eerlijk had kunnen zijn. Heb ik ook nog gezegd zojuist hoor, dat ik ruim twee etmalen maar heb zitten wachten, en dat ik vind dat hij in beweging had moeten komen naar mij toe. Dat was het moment dat hij met zijn hoofd op zijn hand ging steunen, met zijn hand voor zijn ogen, en in zijn ogen wreef. Ik kon niet zien of dat uit verveling was of emotie. Ben er niet naar toe gelopen om te kunnen kijken, wat hij deelt is zijn verantwoordelijkheid. Ik heb zelfs nog gevraagd of het feit dat hij al twee dagen weigert te eten een schreeuw om hulp is, of wat hij hiermee anders wil bereiken. Het is best goed gelukt om rustig te blijven verder, dus ik heb niet dramatisch gedaan. Maar vind het wel lastig om niet mijn gevoelens en gedachten hierover te delen.

En ja, ik heb al vaker wat opgezocht over narcisme. Maar ik heb geen idee of dat helpend gaat zijn...?

En oplossen, daarvan heb ik gezegd dat dit bij hem ligt. Valt sowieso al niet mee dat hij zo bepalend is voor de sfeer e.d. Maar na deze week vind ik het wel erg moeilijk om maar vooral rekening te houden met hem, andersom gebeurt dat zeker niet nu. Komende maandag ben ik jarig, en gelukkig dat ik er weinig zin in heb (los van dit), en alvast tegen familie gezegd dat het misschien op een later moment nog wel komt of zo, maar dat weet hij niet eens. Vraagt me niets, of het nu gaat over een cadeautje of wat ik wil doen. Zou zomaar kunnen dat hij me gewoon laat barsten wegens te druk met zichzelf. Ik ben dus maar iets aan het bedenken om in mijn eentje te gaan doen, zodat ik hopelijk zelf nog wat ontspanning heb. En ook dat is hartstikke lastig, want zou het liefst samen ergens wat gaan drinken, maar alleen als hij oprecht daarin is, als hij het meent. Over een week heeft hij zelf wat gepland staan, ik weet vrijwel zeker dat het masker dan weer op gaat en hij een niets-aan-de-hand-show gaat geven. Wat er minder gaat, dat ligt toch gewoon aan mij, of aan iemand anders. Hij kan het mooi vertellen tegen de buitenwereld. Helaas herkenbaar. Dankjewel voor je openheid trouwens. Nu loop ik ook al een tijdje met een vraag, nieuwsgierigheid en hopelijk wil en kun jij dit dan beantwoorden. In hoeverre kun je je hart openstellen voor je partner, en je kwetsbaar opstellen? Is dat überhaupt mogelijk?

Nogmaals bedankt.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen bella :   • Ray
Antwoord

#6

(17-11-2018, 16:57)bella schreef: En ja, ik heb al vaker wat opgezocht over narcisme. Maar ik heb geen idee of dat helpend gaat zijn...?

En oplossen, daarvan heb ik gezegd dat dit bij hem ligt. Valt sowieso al niet mee dat hij zo bepalend is voor de sfeer e.d. Maar na deze week vind ik het wel erg moeilijk om maar vooral rekening te houden met hem, andersom gebeurt dat zeker niet nu. Komende maandag ben ik jarig, en gelukkig dat ik er weinig zin in heb (los van dit), en alvast tegen familie gezegd dat het misschien op een later moment nog wel komt of zo, maar dat weet hij niet eens. Vraagt me niets, of het nu gaat over een cadeautje of wat ik wil doen. Zou zomaar kunnen dat hij me gewoon laat barsten wegens te druk met zichzelf. Ik ben dus maar iets aan het bedenken om in mijn eentje te gaan doen, zodat ik hopelijk zelf nog wat ontspanning heb. En ook dat is hartstikke lastig, want zou het liefst samen ergens wat gaan drinken, maar alleen als hij oprecht daarin is, als hij het meent. Over een week heeft hij zelf wat gepland staan, ik weet vrijwel zeker dat het masker dan weer op gaat en hij een niets-aan-de-hand-show gaat geven. Wat er minder gaat, dat ligt toch gewoon aan mij, of aan iemand anders. Hij kan het mooi vertellen tegen de buitenwereld. Helaas herkenbaar. Dankjewel voor je openheid trouwens. Nu loop ik ook al een tijdje met een vraag, nieuwsgierigheid en hopelijk wil en kun jij dit dan beantwoorden. In hoeverre kun je je hart openstellen voor je partner, en je kwetsbaar opstellen? Is dat überhaupt mogelijk?

Nogmaals bedankt.

Hoi Bella,

Er is nooit één oplossing en wij zijn geen deskundigen hier. We proberen met het delen van onze ervaringen slechts steun te geven.

Narcisme is slechts een diagnose die misschien inzicht kan geven, alhoewel het voor degene die het betreft lastig kan zijn dit te erkennen. Daarom gaf ik aan dit op een rustig moment te doen. Het inzicht alleen kan al helpen iemands ogen te openen (is bij mij gebeurd) en gericht hulp te gaan zoeken. Het risico dat een gezellig samenzijn daarmee verstoord wordt, is aanwezig, maar het te berde brengen in de strijd is geen optie, denk ik.

Mijn gedrag uit zich niet in algehele gevoelloosheid naar mijn partner toe, in tegendeel. Ik zorg voor hem, ik regel van alles om het hem zo goed mogelijk naar de zin te maken, ik houd altijd rekening met hem (hij is licht autistisch). Het gaat om momenten dat ik me slecht voel en dat zijn vooral veel kortdurende periodes. Op die momenten sabel ik hem rücksichtlos neer met mijn cynisme.

Zoals gezegd; hij kan mij goed aan en hij gaat de confrontatie niet altijd uit de weg. Dat voor zichzelf opkomen is wel een proces van jaren geweest. 
Op zijn meer autistische momenten houd ík me in. Dan gaat hij naar zijn kamer en ga ik het altijd goedmaken, terwijl ik niet altijd fout zit.

Me kwetsbaar opstellen? Nee, ik vertel hem zelden dingen die er echt toe doen, maar of dat één op één te vertalen is naar jouw situatie? Het autisme van mijn vriend uit zich o.a. in monotone korte antwoorden. Als ik mijn hart open en hij reageert steevast met ja, nee of aha, dan leer je dat snel af. Ik weet dat het door zijn aandoening komt, maar toch … Bovendien kan hij slecht tegen veranderingen, zeker als het om gevoelens gaat. Helaas.
Lekkere combinatie ook, mijn vriend en ik, maar we kennen elkaar 30 jaar en wonen bijna 20 jaar samen. Dus het kan zeker ook goed gaan.

Wat je partner precies mankeert is moeilijk te zeggen, maar het lijkt er wel op dat hij de controle wil houden en als dat zo is, dan zal hij zich altijd gecontroleerd geven. Dat betekent dat je waarschijnlijk nooit de echte partner te zien krijgt.

sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • bella
Antwoord

#7

(17-11-2018, 18:07)Ray schreef: Hoi Bella,

Er is nooit één oplossing en wij zijn geen deskundigen hier. We proberen met het delen van onze ervaringen slechts steun te geven.

Narcisme is slechts een diagnose die misschien inzicht kan geven, alhoewel het voor degene die het betreft lastig kan zijn dit te erkennen. Daarom gaf ik aan dit op een rustig moment te doen. Het inzicht alleen kan al helpen iemands ogen te openen (is bij mij gebeurd) en gericht hulp te gaan zoeken. Het risico dat een gezellig samenzijn daarmee verstoord wordt, is aanwezig, maar het te berde brengen in de strijd is geen optie, denk ik.

Mijn gedrag uit zich niet in algehele gevoelloosheid naar mijn partner toe, in tegendeel. Ik zorg voor hem, ik regel van alles om het hem zo goed mogelijk naar de zin te maken, ik houd altijd rekening met hem (hij is licht autistisch). Het gaat om momenten dat ik me slecht voel en dat zijn vooral veel kortdurende periodes. Op die momenten sabel ik hem rücksichtlos neer met mijn cynisme.

Zoals gezegd; hij kan mij goed aan en hij gaat de confrontatie niet altijd uit de weg. Dat voor zichzelf opkomen is wel een proces van jaren geweest. 
Op zijn meer autistische momenten houd ík me in. Dan gaat hij naar zijn kamer en ga ik het altijd goedmaken, terwijl ik niet altijd fout zit.

Me kwetsbaar opstellen? Nee, ik vertel hem zelden dingen die er echt toe doen, maar of dat één op één te vertalen is naar jouw situatie? Het autisme van mijn vriend uit zich o.a. in monotone korte antwoorden. Als ik mijn hart open en hij reageert steevast met ja, nee of aha, dan leer je dat snel af. Ik weet dat het door zijn aandoening komt, maar toch … Bovendien kan hij slecht tegen veranderingen, zeker als het om gevoelens gaat. Helaas.
Lekkere combinatie ook, mijn vriend en ik, maar we kennen elkaar 30 jaar en wonen bijna 20 jaar samen. Dus het kan zeker ook goed gaan.

Wat je partner precies mankeert is moeilijk te zeggen, maar het lijkt er wel op dat hij de controle wil houden en als dat zo is, dan zal hij zich altijd gecontroleerd geven. Dat betekent dat je waarschijnlijk nooit de echte partner te zien krijgt.

sterkte,
Ray

Hoi Ray,

Dankjewel weer voor je uitvoerige reactie. Inderdaad een heel goede tip, dat rustige moment.

En fijn hoe je het in jullie relatie beschrijft, dat geeft herkenning. Trouwens ook de reacties van je partner, ook daarin herken ik mijn partner. Hij heeft dus wat van jullie allebei. Die controle is dan ook een heel ding en dat hangt dan weer samen met kwetsbaar opstellen, of juist het gebrek daaraan.

Dankjewel!
Antwoord

#8
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-11-2018, 20:27 door Bert.)

(17-11-2018, 15:15)bella schreef: Dankjewel voor je reactie en de tips, Bert. Wat hij deze week heeft gedaan is (gelukkig) nog nooit eerder gebeurd. Ik heb, nadat hij een paar dagen maar chagrijnig en stilletjes in zijn kamer zit, hem er op aangesproken. Gezegd dat ik wil begrijpen wat er gebeurt. Ook ben ik zojuist nog naar hem toe gegaan. Hij heeft inmiddels twee volle dagen helemaal niets meer gegeten en dat is hem ook aan te zien. Hij zegt geen honger te hebben en spreekt onduidelijk met gedempte stem. Wat is dit dan Bert? Ook niet gebruikelijk voor hem.

Gelukkig heeft hij begin van de middag eindelijk weer eens gedoucht. Ik heb aangegeven dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is of hij wel of niet eet, en dat ik absoluut niet wil moederen. Maar dat ik me wel zorgen maak over hoe hij met zichzelf en met mij omgaat. Nogmaals aangegeven dat ik open sta voor een eerlijk gesprek, terwijl ik onder geen beding begrip ga hebben voor wat hij mij heeft aangedaan. Dat ik zijn situatie ontzettend rot vind voor hem, maar dat dit ook mij aan het hart gaat. Ook ikzelf heb het nodige meegemaakt en nog steeds, los hiervan, en ik heb mijn nare situatie nooit gebruikt om hem aan te vallen. Sterker, ik heb mijn tijd genomen om mijn situatie te accepteren en de negativiteit er omheen los te laten, en, zo zei ik zojuist, ik wil dat jij je verleden en je negativiteit stopt te omarmen en loslaat (hij is als kind behoorlijk beschadigd geraakt, volwassenen gingen stelselmatig over zijn grenzen, details zal ik hier niet opschrijven). Ook heb ik gezegd het gevoel te hebben dat hij zijn woede en onmacht op mij projecteert, maar dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat hij meemaakt en ook niet voor zijn gedachten daarover en gedrag naar mij toe. En dat ik het gevoel heb dat hij mij net zo min kwijt wil als ik hem, maar dat hij heel eerlijk tegen zichzelf moet zijn en nagaan welke angst achter zijn frustraties zit, en als dat de angst om mij ook nog kwijt te raken is, dat eerlijk aan zichzelf en mij moet toegeven. En dus (nogmaals) de negativiteit en het verleden loslaten. En dat ik verder ook niet weet wat nog precies hieraan toe te voegen, en hoop dat hij inziet dat hij momenteel het tegenovergestelde aan het bereiken is van wat hij voor mijn gevoel wil. Dat ik nog vreselijk veel van hem houd, maar zal moeten zorgen dat ik me thuis en veilig bij hem kan voelen. En hoe, dat is zijn verantwoordelijkheid.

Ook dit vond ik weer erg moeilijk om te zeggen maar voor mijn gevoel moest ik dat wel doen. Hij zat aan zijn bureau en ik stond schuin achter hem bij de deur, waardoor ik niet zijn gezicht goed kon zien. Ik zag wel dat hij even voorover ging hangen en in zijn ogen wreef. Geen boze blik. Maar ook nog steeds geen woord. Je hebt gelijk dat er een grens is overschreden en dit mag nooit meer gebeuren. Ik probeer er desondanks voor te waken dat ik mee ga in zijn drama en negativiteit. Waarschijnlijk komt dit bij hem net zo goed over als afwijzing. Dat heb ik overigens ook nog gezegd, dat ik inmiddels teveel negativiteit over me heen heb gekregen en nu is echt de grens bereikt van wat ik aankan en nog wil. En dat ik snap dat dit frustrerend voor hem is, omdat hij jarenlang gewend was dat ik me nogal veel liet welgevallen, en logisch dat hij daaraan moet wennen nu hij daarover geen controle meer heeft. En dat hij er maar beter aan kan wennen en vanuit eerlijkheid en echtheid er een nieuwe basis moet komen wat mij betreft. Ik besef dat dit ook veel van hem vraagt, maar ik kan en wil mijn eigen ontwikkeling niet ongedaan maken. Super moeilijk vind ik dit. Hopelijk komt hij alsnog over de brug. En ik bedoel niet dat hij zijn karakter moet veranderen, zeker niet. Alleen loslaten van de ballast...

Hallo Bella,

Allereerst ik heb groot respect voor de manier waarop je met jouw vriend in gesprek bent en hoe je dit hier verwoord.
Inderdaad zorg er wel voor dat jij je grenzen goed bewaakt. Niemand heeft er iets aan als jij jezelf langdurig voorbij loopt.
Neem af en toe wat afstand en doe ook dingen waar jij je goed bij voelt zonder hem. Je moet af en toe even bijtanken.

Ik kan moeilijk inschatten wat er in zijn hoofd om gaat en kan zijn gedrag dus moeilijk verklaren. Op basis wat jij over hem hebt verteld is het goed mogelijk dat verschillende problemen tegelijkertijd spelen. Het niet eten en onduidelijk praten kan weer wel met depressie van doen hebben. Gebruikt hij drugs of veel alcohol?
 
De negativiteit en het verleden loslaten is niet altijd mogelijk Bella. Niet zelden is het zo verweven met andere ervaringen in je leven dat je het niet goed kunt vastpakken en dus verwerken. Soms wel maar dan is er vaak intensieve therapie noodzakelijk.
Er beter mee leren omgaan kan wel, dan gaat het over praten wat hem bezig houdt (wat op dit moment niet lukt) in het hier en nu kleine stapjes zetten op het gebied van eten, dag/nacht ritme even wandelen enz. 

Zorg goed voor jezelf en ik hoor het graag.

Groet,  Bert

(17-11-2018, 15:15)bella schreef: Dankjewel voor je reactie en de tips, Bert. Wat hij deze week heeft gedaan is (gelukkig) nog nooit eerder gebeurd. Ik heb, nadat hij een paar dagen maar chagrijnig en stilletjes in zijn kamer zit, hem er op aangesproken. Gezegd dat ik wil begrijpen wat er gebeurt. Ook ben ik zojuist nog naar hem toe gegaan. Hij heeft inmiddels twee volle dagen helemaal niets meer gegeten en dat is hem ook aan te zien. Hij zegt geen honger te hebben en spreekt onduidelijk met gedempte stem. Wat is dit dan Bert? Ook niet gebruikelijk voor hem.

Gelukkig heeft hij begin van de middag eindelijk weer eens gedoucht. Ik heb aangegeven dat het zijn eigen verantwoordelijkheid is of hij wel of niet eet, en dat ik absoluut niet wil moederen. Maar dat ik me wel zorgen maak over hoe hij met zichzelf en met mij omgaat. Nogmaals aangegeven dat ik open sta voor een eerlijk gesprek, terwijl ik onder geen beding begrip ga hebben voor wat hij mij heeft aangedaan. Dat ik zijn situatie ontzettend rot vind voor hem, maar dat dit ook mij aan het hart gaat. Ook ikzelf heb het nodige meegemaakt en nog steeds, los hiervan, en ik heb mijn nare situatie nooit gebruikt om hem aan te vallen. Sterker, ik heb mijn tijd genomen om mijn situatie te accepteren en de negativiteit er omheen los te laten, en, zo zei ik zojuist, ik wil dat jij je verleden en je negativiteit stopt te omarmen en loslaat (hij is als kind behoorlijk beschadigd geraakt, volwassenen gingen stelselmatig over zijn grenzen, details zal ik hier niet opschrijven). Ook heb ik gezegd het gevoel te hebben dat hij zijn woede en onmacht op mij projecteert, maar dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat hij meemaakt en ook niet voor zijn gedachten daarover en gedrag naar mij toe. En dat ik het gevoel heb dat hij mij net zo min kwijt wil als ik hem, maar dat hij heel eerlijk tegen zichzelf moet zijn en nagaan welke angst achter zijn frustraties zit, en als dat de angst om mij ook nog kwijt te raken is, dat eerlijk aan zichzelf en mij moet toegeven. En dus (nogmaals) de negativiteit en het verleden loslaten. En dat ik verder ook niet weet wat nog precies hieraan toe te voegen, en hoop dat hij inziet dat hij momenteel het tegenovergestelde aan het bereiken is van wat hij voor mijn gevoel wil. Dat ik nog vreselijk veel van hem houd, maar zal moeten zorgen dat ik me thuis en veilig bij hem kan voelen. En hoe, dat is zijn verantwoordelijkheid.

Ook dit vond ik weer erg moeilijk om te zeggen maar voor mijn gevoel moest ik dat wel doen. Hij zat aan zijn bureau en ik stond schuin achter hem bij de deur, waardoor ik niet zijn gezicht goed kon zien. Ik zag wel dat hij even voorover ging hangen en in zijn ogen wreef. Geen boze blik. Maar ook nog steeds geen woord. Je hebt gelijk dat er een grens is overschreden en dit mag nooit meer gebeuren. Ik probeer er desondanks voor te waken dat ik mee ga in zijn drama en negativiteit. Waarschijnlijk komt dit bij hem net zo goed over als afwijzing. Dat heb ik overigens ook nog gezegd, dat ik inmiddels teveel negativiteit over me heen heb gekregen en nu is echt de grens bereikt van wat ik aankan en nog wil. En dat ik snap dat dit frustrerend voor hem is, omdat hij jarenlang gewend was dat ik me nogal veel liet welgevallen, en logisch dat hij daaraan moet wennen nu hij daarover geen controle meer heeft. En dat hij er maar beter aan kan wennen en vanuit eerlijkheid en echtheid er een nieuwe basis moet komen wat mij betreft. Ik besef dat dit ook veel van hem vraagt, maar ik kan en wil mijn eigen ontwikkeling niet ongedaan maken. Super moeilijk vind ik dit. Hopelijk komt hij alsnog over de brug. En ik bedoel niet dat hij zijn karakter moet veranderen, zeker niet. Alleen loslaten van de ballast...

Hallo Bella,

Allereerst ik heb groot respect voor de manier waarop je met jouw vriend in gesprek bent en hoe je dit hier verwoord.
Inderdaad zorg er wel voor dat jij je grenzen goed bewaakt. Niemand heeft er iets aan als jij jezelf langdurig voorbij loopt.
Neem af en toe wat afstand en doe ook dingen waar jij je goed bij voelt zonder hem. Je moet af en toe even bijtanken.

Ik kan moeilijk inschatten wat er in zijn hoofd om gaat en kan zijn gedrag dus moeilijk verklaren. Op basis wat jij over hem hebt verteld is het goed mogelijk dat verschillende problemen tegelijkertijd spelen. Het niet eten en onduidelijk praten kan weer wel met depressie van doen hebben. Gebruikt hij drugs of veel alcohol?
 
De negativiteit en het verleden loslaten is niet altijd mogelijk Bella. Niet zelden is het zo verweven met andere ervaringen in je leven dat je het niet goed kunt vastpakken en dus verwerken. Soms wel maar dan is er vaak intensieve therapie noodzakelijk.
Er beter mee leren omgaan kan wel, dan gaat het over praten wat hem bezig houdt (wat op dit moment niet lukt) in het hier en nu kleine stapjes zetten op het gebied van eten, dag/nacht ritme even wandelen enz. 

Zorg goed voor jezelf en ik hoor het graag.

Groet,  Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • bella
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 17-11-2018, 21:31 door bella.)

(17-11-2018, 20:25)Bert schreef: Hallo Bella,

Allereerst ik heb groot respect voor de manier waarop je met jouw vriend in gesprek bent en hoe je dit hier verwoord.
Inderdaad zorg er wel voor dat jij je grenzen goed bewaakt. Niemand heeft er iets aan als jij jezelf langdurig voorbij loopt.
Neem af en toe wat afstand en doe ook dingen waar jij je goed bij voelt zonder hem. Je moet af en toe even bijtanken.

Ik kan moeilijk inschatten wat er in zijn hoofd om gaat en kan zijn gedrag dus moeilijk verklaren. Op basis wat jij over hem hebt verteld is het goed mogelijk dat verschillende problemen tegelijkertijd spelen. Het niet eten en onduidelijk praten kan weer wel met depressie van doen hebben. Gebruikt hij drugs of veel alcohol?
 
De negativiteit en het verleden loslaten is niet altijd mogelijk Bella. Niet zelden is het zo verweven met andere ervaringen in je leven dat je het niet goed kunt vastpakken en dus verwerken. Soms wel maar dan is er vaak intensieve therapie noodzakelijk.
Er beter mee leren omgaan kan wel, dan gaat het over praten wat hem bezig houdt (wat op dit moment niet lukt) in het hier en nu kleine stapjes zetten op het gebied van eten, dag/nacht ritme even wandelen enz. 

Zorg goed voor jezelf en ik hoor het graag.

Groet,  Bert


Hallo Bert,

Wederom dank voor je reactie. Voor mij is het erg nieuw nog, het bewaken van mijn eigen grenzen. Dat is hij nog niet gewend van mij, en het lukt nu niet meer om mij me weer volledig te schikken aan zijn buien. Dat zal dus wennen zijn, en de vraag is of hij nog meer in het verzet gaat of inzicht krijgt dat dit niet meer werkt. Ik begrijp dat het niet altijd kan om negativiteit en verleden los te laten, heb zelf ook veel te zware dingen meegemaakt als kind en dat vormt je. Het verschil is dat ik nu wel klaar ben met steeds tegen dezelfde dingen aanlopen, en dat vraagt om anders handelen om verder te komen. Ik zou het niet alleen voor mezelf maar ook voor hemzelf in de eerste plaats erg verdrietig vinden als het in plaats van ervaring alleen maar ballast is wat hij meezeult. Zo zie ik het dan. Therapie, hij erkent zijn problemen niet eens. Volgens hem ben ik de oorzaak van zijn problemen, vorig jaar waren het zijn kinderen en jaren geleden zijn ex. Ook zijn werkgever trouwens, en wat vrienden. Inmiddels zit hij in een isolement, en blijft hardnekkig volhouden dat het aan de hele wereld ligt, behalve aan hem. Hij is niet van plan om er zelfs maar naar te kijken, laat staan eens praten met de huisarts. De pillen die hij indertijd heeft opgehaald, was meer "bewijs" voor als er vragen zouden komen vanuit de werkgever, hij is niet echt van plan geweest om een traject aan te gaan, en nu ook niet. Als ik maar ophoud met zeuren komt het wel goed... Om op je vraag terug te komen. Hij gebruikt geen drugs of alcohol. Tenminste, twee kleine blikjes bier per avond de laatste dagen, alleen dus wel zonder te eten. Roken deed hij al erg veel, een groot pak shag is normaal na anderhalve tot twee dagen leeg. Het laatste pak binnen één dag. Op zijn kamer zit hij nagenoeg in het donker, er komt geen zonlicht binnen en de lamp gaat hooguit in schemerstand. Het is één en al donkerte, ook hoe hij uit zijn ogen kijkt. Hij wil sowieso niks met mij te maken hebben, en zal hooguit voor een pak shag even vlug naar de winkel lopen, maar dat bedoel je vast niet met wandelen.

Nogmaals bedankt voor het meedenken en je reactie Bert!
Antwoord

#10

Hallo Bella,

Hi! Met het bewaken van mijn grenzen ben ik ook pas vier jaar geleden begonnen. Dat was het moment dat ik na verschillende depressies ontdekte dat deze een helder signaal waren van "Zo kan je niet langer in het leven staan". Ik was altijd een wat onzekere, wat angstige man die het heel belangrijk vond wat anderen van mij vonden. Dus vanaf mijn zevende jaar erg onzeker en krampachtig in het leven gaan staan. Maar ik had dit zelf niet door, althans dat mijn probleem zo groot was.
Zo'n vier jaar geleden heb ik het besluit genomen volstrekt eerlijk en open naar mijzelf te gaan kijken. Geen gemakkelijk proces en zeker in het begin ook pijnlijk. Ik ben toen als ouwe bok als een puber nieuw gedrag gaan uitproberen. Bloed spannend.
Ik zit nog dagelijks even in mijn stoel en voel hoe het voelt van binnen. Vaak is het rustig, maar soms wrikt er wat van binnen.
Ik heb een soort innerlijke thermometer ontwikkeld waardoor ik mijn stemming en eventuele spanning snel opmerk. Fijn is dat.

Groet, Bert
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Bert :   • bella
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 75 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,348 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)