Desireless, dank je wel voor je reactie! De angst is soms ook niet zo goed te plaatsen. Dan is het buiten proportie vergeleken met de situatie.

Hoi Feline,

Begrijp wat je bedoelt, het is denk ik niet anders dan bij depressie, de gedachten zijn niet rationeel, maar worden wel zo ervaren.
Denk dat het een aangeleerd mechanisme is van vroeger wat steeds weer opnieuw opduikt, omdat het denk ik nog niet goed behandelt is en nog allerlei associaties maakt met situaties uit het verleden.

Desireless

Dank je Desireless. Ik heb lang het idee gehad dat ik geen angst kende, omdat ik altijd vrij rustig kan blijven als er iets aan de hand is. Inmiddels realiseer ik me dat ik wel degelijk voor allerlei dingen bang ben, maar dat het niet altijd als angst voelt. 

Zo ben ik momenteel best bang voor monteurs (en ook voor de stucadoor) omdat ik ze liever niet in mijn huis wil nu. En in plaats van dat ik ga kijken hoe ik de situatie minder beangstigend kan maken, blijf ik hangen in mijn bangheid. 

(en terwijl ik dit schrijf denk ik.... dit kan ik toch niet opschrijven...)

Dank je Desireless. Ik heb lang het idee gehad dat ik geen angst kende, omdat ik altijd vrij rustig kan blijven als er iets aan de hand is. Inmiddels realiseer ik me dat ik wel degelijk voor allerlei dingen bang ben, maar dat het niet altijd als angst voelt. 

Zo ben ik momenteel best bang voor monteurs (en ook voor de stucadoor) omdat ik ze liever niet in mijn huis wil nu. En in plaats van dat ik ga kijken hoe ik de situatie minder beangstigend kan maken, blijf ik hangen in mijn bangheid. 

(en terwijl ik dit schrijf denk ik.... dit kan ik toch niet opschrijven...)

Hoi Feline,

Denk dat het te maken heeft dat je jezelf alleen kent in de situaties die je meegemaakt hebt en dan ervaar je dingen in de loop van je leven die je nog niet kent.
Je maakt immers maar een fractie mee in je leven van alle mogelijk situaties.
Prima wat je schrijft hoor, niks raars aan.

Desireless

Dank je, mooi wat je zegt. Wel iets om over na te denken ☺️

Ik heb sinds kerst bij mijn ouders gelogeerd. De negatieve gedachten waren te erg om in mijn eigen huis te blijven. Mijn therapeute suggereerde dat ik de feestdagen misschien ook gewoon uit moest zitten. (en zij had vakantie dus kon ook even niks betekenen). Ik ben tussendoor nog wel heen en weer geweest voor de planten. 

Nu terug in mijn huis en ik vind het prettiger dan ik gedacht had. Ik zie in dat ik wat druk en chaotisch geweest ben. Ik zag in de berging verhuisdozen (nog nieuw) en kon een paar minuten niet bedenken waar en wanneer ik ze gekocht had. Inmiddels weet ik het gelukkig weer. 

Heb vanmiddag het fragment teruggekeken waarin het ging over heupdysplasie, in het programma Een huis vol. Dat was de reden dat ik vroeger in het ziekenhuis gelegen heb. Eerder heb ik altijd het gevoel erbij gehad: Die operatie is heel goed geweest. 
Pas afgelopen zomer kwamen er andere gevoelens bij en nu voor het eerst walgde ik er een beetje van, zulke kleine kinderen met zo'n zware ingreep. Ik denk dat het voor een kind ook niet te begrijpen is dat het gezond het ziekenhuis in gaat en dan zo ziek wordt na een operatie. Ik kon immers wel lopen ondanks mijn afwijking, het zou alleen op de lange duur problemen hebben gegeven. 
Ook was ik thuis in het dorp heel beschermd opgevoed en was ik het grootste deel van de tijd thuis met mijn moeder. Het AMC in Amsterdam zal een compleet andere wereld geweest zijn. Zojuist op de fiets vroeg ik mij voor het eerst af hoe het geweest zou zijn als ze niet ingegrepen hadden. Dan had ik een blijvende lichamelijke beperking gehad maar waren de kinderjaren wel onbezorgder geweest. Niet dat ik het echt gewild had maar voor het eerst vroeg ik het mij af. 
Het is natuurlijk niet de bedoeling dat je heel boos wordt op de dokter en mijn ouders hadden ook erg veel respect voor hem. Maar vanuit de kindergedachte zou het wel fijn geweest zijn om een boosdoener te kunnen aanwijzen. 

Straks slapen en ik hoop dat het lukt. Ben wel bang dat morgenvroeg de stucadoor weer op de stoep staat. Soort van boos, kijken of ik nu wel open doe. Het is geen reële gedachte maar ik hoop dat het niet gaat spoken in mijn hoofd vannacht.

Het was weer geen rustige nacht. Ik ben voor twaalven al in slaap gevallen maar werd iets na 12 uur wakker waarbij mijn hart hard klopte. Het werd wel minder toen ik eenmaal wakker was, maar ik durfde niet meteen weer te gaan slapen. Heb nog wel een paar uurtjes geslapen maar was ook weer vroeg wakker.

Waar ik al bang voor was, spookte die stucadoor wel door mijn hoofd. Bang dat hij boos is want ik zag later dat hij echt vaak gebeld heeft vorige week.

Ik heb de stucadoor gebeld... hij was not amused. Volgens hem hadden we een telefonische afspraak vorige week woensdag half 8. Hij had me zelf gesproken zei hij. 

En dat kan ik me dus niet voorstellen. Ik zou dat niet zomaar vergeten zijn. Het klopt wel dat ik zijn telefoontjes genegeerd heb.... mogelijk heb ik ook een voicemailbericht gemist omdat die meldingen op mijn telefoon niet goed binnenkomen. Allemaal niet zo netjes natuurlijk..... maar ik heb niet telefonisch ingestemd met een afspraak. Dat zou ik nog wel weten. 

Ik heb hem een tijdje gesproken en toen werd hij wel wat rustiger. 

En toch zou het fijn zijn als er nu een stoot adrenaline kwam en ik de dingen goed ging regelen en de slaapkamer opruimen. En die komt nog niet. 

Ergens ben ik ook wel blij dat ik niet thuis was. Stel je voor dat ze op de stoep hadden gestaan en ik niks voorbereid had. Ze kwamen namelijk echt al om de klus te klaren, niet alleen om voor te bereiden. Ik voel me wel schuldig en vooral om dat ik de gemiste oproepen niet beantwoord heb. Maar dat ik in een gesprek met hem echt een datum en een tijd heb afgesproken... dat kan niet.

Fijn dat hij na een tijdje wat rustiger werd. Goed aangepakt lijkt me.

Dank je. Ik snap echt dat het heel vervelend was, ze stonden klaar met hun spullen. Maar dat hij me vooraf gesproken heeft dat kan gewoon niet...

Vanmorgen had ik een gesprek met een mevrouw van de kerk. Het is een kerk hier in de stad, waar ik zelf niet bij zit. Maar in april heb ik contact gezocht toen ik zo eenzaam was met Corona. 

Ik wilde vertellen hoe het was, maar ben eigenlijk te moe om te schrijven. Was ik s nachts maar zo moe