De titel zegt het eigenlijk al, hoe gaan jullie eventuele eenzaamheid tegen?
Ik heb eigen geen sociale cirkel, alleen mijn vriend, en een suffe coach, maar het geen vriendinnen hebben, en ver weg van mijn familie zijn zolang slopen mijn eigenwaarde en gevoel dat ik ertoe doe, enorm.

Ik heb 1001 dingen geprobeerd, ik ben ook zeker niet een stil persoon, ik praat altijd wel. Maar in het verleden zo vaak in mijn rug gestoken of tegen de lamp aangelopen met vriendinnen waarvan ik dacht, ja jij bent voor het leven, ik durf het gewoon niet meer. 

Digitaal ook van alles geprobeerd, maar niks blijft hangen zeg maar. Vertrouw mijzelf soms ook niet meer, kies altijd verkeerde types uit blijkbaar.

Tips? Iemand? 
Liefs.

De titel zegt het eigenlijk al, hoe gaan jullie eventuele eenzaamheid tegen?
Ik heb eigen geen sociale cirkel, alleen mijn vriend, en een suffe coach, maar het geen vriendinnen hebben, en ver weg van mijn familie zijn zolang slopen mijn eigenwaarde en gevoel dat ik ertoe doe, enorm.

Ik heb 1001 dingen geprobeerd, ik ben ook zeker niet een stil persoon, ik praat altijd wel. Maar in het verleden zo vaak in mijn rug gestoken of tegen de lamp aangelopen met vriendinnen waarvan ik dacht, ja jij bent voor het leven, ik durf het gewoon niet meer. 

Digitaal ook van alles geprobeerd, maar niks blijft hangen zeg maar. Vertrouw mijzelf soms ook niet meer, kies altijd verkeerde types uit blijkbaar.

Tips? Iemand? 
Liefs.

Hoi Muppet,

Laat ik beginnen met dat ik me zelden nog echt eenzaam voel. Ik voel me wel eens alleen. Voor mij voelt dat anders dan eenzaam. En je kunt je ook eenzaam voelen tussen een hoop mensen, dat heb ik ook wel eens ervaren.
Ik vind het wel ironisch om te lezen dat we beiden weer net anders willen; ik heb wat vrienden en zou toch die relatie ook willen, jij hebt de relatie en zou ook wat vrienden willen. 

Dat je zegt dat je in het verleden "in je rug gestoken" heb gevoeld of tegen de lamp gelopen zal denk ik wel meespelen. Zo weet ik dat eerdere issues die ik heb gehad ook mee spelen in het aangaan van een relatie.
Ik snap ook dat als je pijnlijke ervaringen hebt gehad het dan moeilijker is om opnieuw vriendschap aan te gaan.

Heb je hobby's? Misschien kun je je aanmelden bij een wandel/sport/knutsel/lees clubje in de buurt.

Liefs Joy

De titel zegt het eigenlijk al, hoe gaan jullie eventuele eenzaamheid tegen?
Ik heb eigen geen sociale cirkel, alleen mijn vriend, en een suffe coach, maar het geen vriendinnen hebben, en ver weg van mijn familie zijn zolang slopen mijn eigenwaarde en gevoel dat ik ertoe doe, enorm.

Ik heb 1001 dingen geprobeerd, ik ben ook zeker niet een stil persoon, ik praat altijd wel. Maar in het verleden zo vaak in mijn rug gestoken of tegen de lamp aangelopen met vriendinnen waarvan ik dacht, ja jij bent voor het leven, ik durf het gewoon niet meer. 

Digitaal ook van alles geprobeerd, maar niks blijft hangen zeg maar. Vertrouw mijzelf soms ook niet meer, kies altijd verkeerde types uit blijkbaar.

Tips? Iemand? 
Liefs.

Hoi Muppet,

Welkom op het forum, zag dat ik nog niet op jou eerder gereageerd dus doe ik dat nu.

Lastig. Ik heb zelf geen vrienden, of een relatie. En ervaar exact het zelfde.
Ben ook niet een stil, persoon ik praat best veel als ik de juiste personen vind.
Maar niemand blijkt dat te waarderen of uit eindelijk intresse in te houden.

Zelf ben ik al ontzettend lang alleen. Ben pas 27, maar het is ontzettend lang.
Ik ben al te lang eenzaam, dat je het gaat accepteren.
Zelf weet ik het echt niet meer..

Ik kan je helaas geen tips geven.

Fijne dag in iedere geval en sorry als het niet een nuttige reactie was.

Als jij nog eventueel tips heb lees ik ze heel erg graag!

Oeps, zag dat je al een tijd op het forum zat, haha.

Dus dat Welkom is dan vanuit mijn kant dat ik voor de eerste keer een berichtje van je lees!

Groeten Jupiter

Hee, bedankt voor je reactie en warme welkom! Ja zit hier al wel tijdje, maar niet erg actief wanneer ik het erg moeilijk heb met mijn depressie. 
Ik ben ook al jaren alleen qua vriendschappen hoor, denk alweer 11 jaar ofzo, ben nu 31. Je raakt er aan gewend inderdaad, maar het gemis is er soms wel.

Als ik ideeën heb zal ik ze hier neerzetten! 

We komen er wel :

Ik voel me vaak alleen, niet eenzaam. Maar het bizarre vind ik dat wanneer je behoefte aan troost, intimiteit, gehechtheid het grootst is, je het zover mogelijk van je afhoudt. Althans, zo werkt het voor mij wel in een depressie. 
Alles voelt afstandelijk aan, alsof de ander (of dat nu je partner, familie of vrienden zijn) onderdeel uitmaakt van een andere wereld en je- wanneer je je arm uit zou steken - niks anders zou raken dan de wand van je eigen bubbel. 
Daarnaast houd ik mensen in die tijd al tijden af omdat ik geen behoefte heb aan contact, afspraken, activiteiten, telefoongesprekken etc, ik alles afzeg en ik het mezelf niet gun om dat alles in mijn leven te hebben. Of ineens de angst heb mensen onder ogen te komen, me kwetsbaar op te stellen enzovoorts. En niet te vergeten al die impulsieve momenten waarop je anderen kwetst door het nemen van juist net de verkeerde beslissingen. 
Dus tja, het zou heel simpel zijn als contra gedrag dan makkelijk uit te voeren was. Maar dat is nou net niet het geval. En zo blijft de vicieuze cirkel bij mij in stand.

Herkenbaar Jamison.... 

Zo heb ik ook regelmatig tijden (gehad) dat ik me terugtrok in mijn torentje. Laat me maar...
En als mensen dan uit bezorgdheid of interesse vragen hoe het met je gaat voelt dat pijnlijk,  want ik zou ze graag iets mooiers vertellen dan hoe ik me echt voel.

Hee, bedankt voor je reactie en warme welkom! Ja zit hier al wel tijdje, maar niet erg actief wanneer ik het erg moeilijk heb met mijn depressie. 
Ik ben ook al jaren alleen qua vriendschappen hoor, denk alweer 11 jaar ofzo, ben nu 31. Je raakt er aan gewend inderdaad, maar het gemis is er soms wel.

Als ik ideeën heb zal ik ze hier neerzetten! 

We komen er wel :

Geef toch niet, je bent niet verplicht hier iets te schrijven en soms is een forum ook niet het juiste middel als je het erg moeilijk hebt.

Jij 11 jaar al geen vriendschappen?

Ik heb iets langer geen vrienden, ik kan het cijfer niet plaatsen ik schaam me er voor, en het wekt verdriet op, ondakts dat ik zeg dat ik het geaccepteerd heb.

Lees het graag in de toekomst.

Fijne nacht!

Groeten Jupiter.

Ik heb zelf al 10 jaar geen echte vriendschappen meer, op onlime vriendschappen na (die ik ook stuk heb gemaakt). Ik kwam er achter dat ik mensen afstoot en hun flaws niet accepteer. Maar vooral accepteer ik mijzelf niet, ik ben de laatste jaren erg stil geworden

Je zou je op kunnen geven voor een vriendenkring als dat bij jou in de buurt is, ging ik eerder ook heen

Hoi, 

Wat is opgeven voor n vriendenkring? 

Ik heb ook weinig sociaal leven. Door ziekte, uitval, verhuizing en ook leeftijdfase  is het sociale wel gekrompen met 98%. Vergeleken met 10 jaar geleden zeg maar. 
Eenzaamheid heb ik vanuit de jeugd met me meelopen, ook wantrouwen jegens anderen.
Alleen zijn vind ik op zich niet zo erg .  Voor mij kan de omgang met anderen heel vermoeiend zijn. 
Relatievorming leeft voor mij niet echt meer. 

Tips : verwacht niet dat iemand voor het leven is. Probeer het in het nu te beleven. 

Groet!

Jamison, ik vind jouw post heel mooi. Het beschrijft eigenlijk wat ik denk dat met een vriendschap van mij gebeurd is. De ander zat denk ik in jouw schuitje en die heeft het contact zo lang af gehouden dat ik op een gegeven moment dacht 'nu hoeft het niet meer'. 

Ik ben wel ontzettend eenzaam geweest, vanaf de eerste Coronatijd maar eigenlijk daarvoor ook al. Wel mensen 'kennen' maar niemand eigenlijk waar ik zo mee af kon spreken. Mensen waren druk met gezin, met andere vrienden, met werk en al die dingen. En ik vond het ook moeilijk me open te stellen en daarom bleven mensen meer goede bekenden en werden niet echt vrienden. 

Ik ben in het verleden ook op een nare manier mijn beste vriendinnen van toen kwijt geraakt. Het lag niet aan hun of aan mij, het was overmacht. Maar het maakt wel dat je denkt 'ik wil dit niet nog eens meemaken'. En dan word je voorzichtig. 

Op een gegeven moment kwamen mijn contacten vooral uit GGZ-hoek. Twee mensen met een persoonlijkheidsstoornis hebben zich 'op mij gestort' maar na een jaar ongeveer hield ik dat niet meer uit. Begon vaak met s ochtends vroeg contact zoeken en als je dan de boot een beetje afhield werd het alleen maar erger. Dan kwam ik de berichtjes overal tegen, op FB, app, mailbox. Gek werd ik ervan. 

Ik heb nu via een Facebooksite toch drie of vier leuke contacten opgebouwd. En het is hard werken hoor, mensen hebben soms wel een gebruiksaanwijzing op 'onze' leeftijd. Ik ben nu rond de 40. Het is botsen, uitpraten, geduld hebben. Maar ik heb met één daarvan ook meegemaakt dat ze belde en dat ik zei: Ik kan niet bellen want ik ben aan het huilen. 
Nou dan huil je maar, zei ze. Dan praat ik gewoon. En dat vond ik zo prettig... dat heb ik echt al 16 jaar niet meegemaakt. 

Dus.... geef niet op. 

En ik ben ook enorm blij met de mensen hier. Een warm bad is het. Maarja niet iemand die je ophaalt als je band lek is, zegmaar. Dat verwacht ik ook niet.