Hallo allen , 

Ten eerste: ik kon eigelijk helemaal geen goede treffende titel voor dit topic vinden!   

Hoop wel dat het gelezen word desondanks.

Ik ben abnormaal veel alleen ( dat denk ik wel te kunnen zeggen teminste).  Ik weet niet beter meer, maar uiteraard , de mens is aanleg n kuddedier,  en ook ik heb behoefte aan , wat men noemt ,  betekenisvolle contacten. 

 Mijn voormalige sociale contacten, - zeg maar gerust 98 % van het  voormalig netwerk-    zoals dat zeg maar 10 jaar geleden er voor stond, zijn praktisch verdwenen. 
Vooral door het langzaam  ontbreken  van n gemeenschappelijke deler en overeenkomsten, toen ik in zn geheel afgleed naar 'de wereld der psychische stoornissen' . 
(-daarvoor was de glijpartij ten dele al vanaf de geboorte  ingezet overigens-  maar dat terzijde ) 
Daar zaten dus ook  jarenlange vriendschappen tussen van 10 - 35  jaar.  Dat is zuur , en ik heb er ook nog wel problemen mee, maar het word wat minder , de wrok.  
Het is nou eenmaal een feitelijke rotconclusie. 

Of ik me nog onder de 'nietpsychiatrische'  mensen begeef hangt vooral af hoe slecht ik me voel.
(- goed voelen , geen idee wat dat is , mischien ook wel nooit gevoeld- maar ook dat terzijde-  ). 

Ik kan het eenvoudigweg niet meer opbrengen erg depressief ergens boven n barbeque te hangen en gezellig  mee te praten over ? , en mn hele zijn maar compleet te negeren .   

Om dat wel te kunnen lijk ik iets  heel raars met mezelf te moeten uithalen ..  Vroeger beheerste ik dat Goed Genoeg. 
Bijv. De clown uithangen, de slimste moeten zijn  of wat anders  om erbij te horen, deel te kunnen nemen. Veel en veel harder moeten werken dan de rest om een plekje in de menselijk pikorde toebedeeld  te krijgen 
Gaat dus niet meer. Ik wil het ook niet meer.

'Je neemt jezelf toch mee '  , is wat men zegt , en zo is het ook . 
Maar bovenstaand geval vereist toch dat ik mezelf bij wijze van spreken thuislaat , en er n versie voor in de plaats zet. 
Ooit kon ik dat, maar gezond was het zeker niet , anders was ik nooit zo ziek geworden . 

Maar toch blijft het ergens vreemd eigenaardig , dat die versie blijkbaar dan nog WEL enigzinds de moeite was in sociaal opzicht . Men vind mij dan leuk, wat uitdagend, grappig , spitsvondig ( -ik vul het maar in , ik kan en mag ermee door iig-)  

Maar wie of wat moet er tegenwoordig dan bij de barbeque hangen  ? Of loopt/liep er dan op die werkvloer rond , trek het maar door.  Speelt de gezellige vriendin. 

Mij is eigenlijk  helemaal niet duidelijk meer hoe ik nog met anderen moet omgaan, en ik ook niet wie 'IK'  ben.   

Kijk bij lotgenoten is dat probleem veel minder n ding  , er  is in ieder geval  een gedeelde ervaring . 
Bovendien is er een enorm bijkomende probleem wat veel lotgenoten delen, ' de kunst om om te gaan/ geconfronteerd te worden met  een   - helaas ziek en helaas soms ronduit beschadigend -   ggz systeem. '   Een ongezonde afhankelijkheidsrelatie ontstaat- als je niet uitkijkt.  Zit je daar opeens in verstrikt , en je was al ziek. Dat krijg je - grofweg- in plaats voor je niet meer kunnen functioneren in die buitenwereld en je hulpverzoek. 

Maar, de wereld bestaat tenslotte niet alleen uit lotgenoten -  met of zonder ggz-  ervaring. 

Ik begrijp eigenlijk ook helemaal niet meer hoe het met de rest te doen ...   
Heb zo langzamerhand zelfs de overtuiging gekregen dat ik er helemaal niets bij te zoeken noch te vinden heb, ( bij de ggz evenmin nog overigens )   Dat lijkt me toch ook niet gezond . 
Ook denk ik toch de wens te hebben in het leven me te verhouden tot allerlei mensen , niet alleen lotgenoten, zonder mezelf daar in ongemakkelijk te voelen en  mezelf in  rare bochten daar in  te moeten draaien.  

Hoe beleven jullie dit ?  


Liefs van Mabel

wat een herkenning meer kan ik niet schijven ik voel mij erg depri

je mag altijd een pb sturen

Hi Mabel,

Dank je voor je post. Ik herken veel van wat je schrijft. Het alleen zijn, verlies van jarenlange contacten, het spelen van een rol (idd de clown uithangen) en laten we het maar niet over de ggz hebben. Die zal overigens niet in alle gevallen slecht zijn maar ik lees en hoor toch veel schrijnende gevallen van kastje-muur, doekjes voor het bloeden en niet aansluitende behandelingen.

De contacten die ik nog heb zijn 'gezonde' mensen waarmee ik niet echt kan praten over mijn psychische problemen. Of wil, moet ik misschien inmiddels zeggen. Na de ervaring dat een paar lange en goede vriendschappen zijn beëindigd (door hen, nogal abrupt) ben ik bang geworden om iets te zeggen. Hou het dus maar luchtig, maar intussen zou ik willen schreeuwen, help! Het is zelfs zo dat ik nu steeds bang ben, als iemand belt of zo, dat ze gaan zeggen, laat verder maar zitten dat contact.

Het aangaan van nieuwe contacten is daarom ook erg moeilijk. Er is een wantrouwen ontstaan.

Ja, en wie ben ik dan eigenlijk. Ik denk dat niemand die vraag echt goed kan beantwoorden. Je bent een verzameling eigenschappen en gedachten denk ik, maar die veranderen ook. Die verzameling is echter bevuild zeg maar door langdurige depressie en verkeerde overtuigingen.

Ik vind praten over de spreekwoordelijke koetjes en kalfjes ook moeilijk maar probeer het toch maar. Dan zet ik maar weer even het masker op.

Of dit helpend is weet ik niet, maar zo beleef ik het. Ben ook benieuwd naar andere reacties.

Lieve groet,
Alais

Tja wat kan ik daarover zeggen.
Ik heb eigenlijk nooit een sociaal netwerk gehad. Althans vrienden of vriendinnen had ik eigenlijk niet.
De contacten die ik had kwamen voor mijn partner en ik deed maar een beetje mee. Op verjaardagen met een groep mensen voelde ik mij al helemaal niet thuis. Dan moesten er eerst een paar glazen in om de stress een beetje te verminderen. Ik ben al helemaal niet iemand die langer dan 5 minuten over koetjes en kalfjes kan praten, een gesprek met enige diepgang ging dan nog wel. Maar ja, ik was dan ook een in mijzelf gekeerde eigenheimer die nooit had geleerd sociaal met mensen in gesprek te gaan. Daarom ging het met werkcontacten wel wat beter, dan heb je een gezamenlijk doel voor ogen, maar ook dan moest het gesprek ergens over gaan. Tijdens mijn depressies isoleerde ik mijzelf volledig en had ik met niemand contact.
Ondanks het feit dat ik mij vandaag veel beter voel en niet depressief ben is er op het gebied van een sociaal netwerk niet veel veranderd.
Ik weet ook niet zo goed wie of wat nu een vriend/vriendin is. Ik ontmoet iemand regelmatig voor een bakkie koffie, we kunnen dan uren praten over onderwerpen die ons boeien of bezighouden. Dat is dan waarschijnlijk een vriendin? En ja de band met mijn zus is de laatste jaren veel beter geworden.
Wat wel is veranderd is dat ik niets meer moet van mijzelf op dit gebied. Ik ga bijvoorbeeld niet naar verjaardagen waar een groep bijeen komt. Soms ga ik dan 's morgens op de koffie, maar dat gebeurd maar zelden.
Mijn sociale netwerk bestaat uit werkcontacten, collega's van MEE, collega's van andere organisaties waar ik mee samenwerk en mensen die ik wat ondersteun. Als ik die mensen ontmoet dan is het voor mijzelf goed genoeg. Met sommigen heb ik zelfs een heel goede band. Zeker in deze Corona tijd heb ik me wel wat vaker eenzaam gevoeld, die werkcontacten waren veel minder en vooral via zoom of teams. Mijn gevoel van "er toe doen" werd daardoor minder, wat ik wel nodig heb om mij goed te voelen.

Ik schreef al eerder dat ik nooit therapie in de GGZ heb gevolgd, ik vond dat ik het allemaal zelf moest oplossen.
Verder vind ik dat de GGZ vaak faalt, als het gaat om te helpen de verbinding tussen je hoofd en je hart, je gevoel tot stand te brengen.
Therapieën richten zich op het hoofd, cognitieve gedragstherapie bijvoorbeeld of juist de andere kant mindfulness of meditatie. 
En die verbinding met je gevoel is nu juist essentieel om een beetje een leuk leven te hebben, althans dat is mijn kijk er op.

Dat is beetje zoals ik in het leven sta.

Groet, Bert

Hoi Bert, 

Dat lijkt me eerlijk gezegd echt heel naar en eenzaam , als je nooit vrienden had. ( als ik die nooit had gehad was ik nu helemaal gek, van hen leerde ik tenminste nog wat- en kreeg nog wat bijstand )  
Ik denk, als ik het zo lees , dat er wel vriendschappen zijn ontstaan inmiddels hoor,  die mogelijk ook buiten werk vriendschappelijk zijn. 

Wat je zegt over verbinding  met jezelf vind ik mooi , als het daar goed gaat , kan je je ook  beter met de ander verbinden. ( daar gaat het bij mij mis- word aan gewerkt) 
En de beperkingen van het ggz aanbod wat betreft hoofd/hart,  helemaal mee eens.  

Duidelijk dat je deelname aan de herstelbeweging voor jou heel heilzaam is geweest. 
(Voor mij is er nog steeds  aversie om me belangeloos in te zetten voor anderen , vanuit mn achtergrond  ws)

Vraag me wel af of je er ook mag zijn , zonder dat je bijdraagt. Ik denk een nadruk op ' bijdragen' te lezen.  

Groetjes van Mabel.

Hoi Mabel,

Had mijn verhaal al klaar, dacht even douchen en daarna nog even teruglezen en toen was het ineens weg
Wil vaak graag op verhalen reageren, maar merk vaak dat ik niet op een rijtje krijg wat ik moet antwoorden en moet wachten tot het wel lukt.
Vaak als het te lang duurt laat ik het maar zitten en laat ik het los.

Schrok best dat je schreef dat langdurige vriendschappen naar zoveel jaar nog stuk kunnen lopen al wist ik van mijn vriendin dat het haar ook wel was gebeurt.
Moet er niet aan denken dat mijn langdurige vriendschappen na 20-30 jaar voorbij zijn.
Nieuwe vriendschappen opbouwen zie ik niet echt zitten momenteel...gewoon te moeilijk.
Ben al blij dat mijn sociale leven iets groter is dan voorheen al zit ik nog steeds 90-95% alleen thuis.

Mijn denken is vooral gericht op problemen, over dingen als werk, kinderen, samenwonen, vakanties etc kan ik eigenlijk niet meepraten.
Kwam eigenlijk amper nog buitenhuis vanaf een jaar of 21, behalve therapie, hield me vooral bezig met het kleine groepje om me heen.
Me anders voordoen dan ik me voel is bijna onmogelijk het gevoel is zo overweldigend dat interesse tonen om sociaal over te komen vrijwel onmogelijk is.
Het vrijwilligerswerk was eigenlijk precies wat ik niet nodig had, interesse tonen in mensen die compleet anders in het leven staan.
Zodra het over problemen gaat lijkt het of mijn hersens zich thuis te voelen, nadenken en "oplossingen" vinden dat voelt fijn.

Herken dat wel dat je in bepaalde situaties gewoon niet meer weet hoe  er mee om te gaan het het zich vooral in je gedachten afspeelt.
Heb wel ervaren dat toen ik grotendeels herstelde het probleem zich ineens veel minder voordeed omdat ik gewoon veel minder stress ervoer.
Ook het afvragen van wie ben ik en wat wil ik en wat heb ik nodig ging en gaat nog steeds wel door mijn hoofd.
Denk dat je jezelf bent als je rustig bent omdat je dan geen stress ervaart, alleen met tijdelijke rust tijdens depressie draait het systeem nog op de achtergrond, maar toch ben je dan tijdelijk meer jezelf.
Tijdens depressie en alles wat daaruit voortvloeit ervoer ik het vaak of dat mijn persoonlijkheid was en dat was een wirwar aan negatieve gedachten en gevoelens.
Tijdens depressie is nieuwe dingen ondernemen  in mijn beleving vrijwel vragen om teleurstelling, maar om je beter te voelen moet je iets veranderen.... maar wat?
Je sluit je af omdat je gevoel je dwingt niet meer risicovolle situaties aan te gaan die extra stress kunnen of zullen veroorzaken bovenop je al ondraaglijke ellende.

Desireless.

Hallo Mabel,

Mooi hoe je die zin zo subtiel formuleert.
Vraag me wel af of je er ook mag zijn , zonder dat je bijdraagt. Ik denk een nadruk op ' bijdragen' te lezen.  

Een aantal jaren geleden belandde ik in de ziektewet en daarna in de WW. Ook ik ben professional met ruim 30 jaar ervaring in de gezondheidzorg.
Ik heb toen lang nagedacht over wat ik nog wilde op het gebied van werk. Dat was in een periode dat ik langzaam maar zeker echt voor mijzelf ging kiezen. 
Wil ik die druk en stress nog op mijn nek laden? Wat wil ik graag? Uiteindelijk heb ik de bewuste keus gemaakt om niet meer te gaan werken en heb ik mijzelf toestemming gegeven om in de WW te blijven en goed voor mijzelf te gaan zorgen.
Zelfs in mijn eerste jaar als ervaringsdeskundige op vrijwillige basis moest ik nog veel te veel van mijzelf, ik moest zo nodig hulpverlener spelen en anderen vooruit helpen. In die tijd zat ik veel in mijn te stoel te mijmeren en ging ik vaker bij mijzelf naar binnen kijken. Toen ben ik het subtiele verschil tussen moeten bijdragen en het gevoel hebben dat je er toe doet gaan ontdekken. Voor mij zit dat subtiele verschil in het "voelen" en dus juist niet in het moeten en daar gefrustreerd van raken.  Dat was een mooie ontdekking voor mij, want daardoor ging ik wat vaker een soort innerlijk rust ervaren.
Ik mag dus helemaal niets bijdragen aan de maatschappij ook niet als ik als vrijwilliger aan de slag ga. 
Dit heeft mijn kijk op dingen en de manier waarop ik nu mijn vrijwilligerswerk doe behoorlijk veranderd. Ik moet niets meer, ik moet ook niet meer helpen.
Ik pik af en toe een kleine krent uit de pap, waarbij ik het gevoel heb dat ik er toe doe en dat mij een fijn gevoel geeft. Ik denk dat daar het subtiele verschil zit.
Als ik nu met iemand in gesprek ga dan maak ik mijn hoofd leeg en zorg ik dat ik rustig ben. ik heb geen eigen agenda meer en geen doelen.
Ik richt mij volledig op die ander die mij zijn verhaal verteld en dat is op zich al genoeg. Als ik die klik heb gemaakt waardoor die ander veel durft te vertellen
en ik bij hem/haar soms een zekere opluchting zie, dan ben ik al zielstevreden. Het is dan aan de ander of er een vervolg komt.
Geeft dit een beetje antwoord op jouw subtiele vraag?

Groet, Bert 

Prima uitleg Bert ,  
Fijn dat je gewoon jezelf mag inbrengen , zonder allerlei voorwaarden   en dat dat voldoende mag zijn. Dus niet perse ' ten behoeve van ' de ander .

Groet, Mabel

Heel mooi onderwerp maar ik moet ook best diep gaan om een reactie te schrijven. Ik herken veel... moet er een keer echt voor gaan zitten.

verwijderd