Hallo Desireless,

Dank voor je bericht.
Wat betreft mijn onrust, soms is het er opeens. De laatste jaren heb ik vaak geen idee waardoor. Het komt gelukkig veel minder voor dan voorheen.
De echt negatieve gedachten zijn er al een paar jaar niet meer. Als ik vroeger in een depressie belandde, met veel negatieve gedachten, dan isoleerde ik mijzelf volledig van buitenwereld. Nam ook de telefoon niet meer op. Als het iets beter ging was mijn scooter de manier om buiten te zijn, zonder iemand te spreken. Maar wel met het gevoel dat ik onder de mensen kwam.

Het lijkt me erg naar als die onrust in je hoofd haast niet kan temperen en die chaos in je hoofd steeds.

Ik zoek soms ook wel op internet, maar ik heb 6 jaar geleden ontdekt dat het bijna nooit een bevredigend antwoord gaf. Sterker nog het leverde vaak weer meer nieuwe vragen op, waar ik dan weer niets mee kon. Ik ben altijd een man geweest die alles rationeel beredeneerde en op die manier naar oplossingen zocht. Dat heeft er toe geleid dat ik forse depressies ontwikkelde omdat ik mijzelf mijn halve volwassen leven voorbij rende. Bij mij ligt de oplossing bij leren voelen en daar ook bewust geregeld tijd voor vrij maken. Dat was een intensieve periode in mijn leven, ik heb moeten leren om vanuit mijn gevoel stappen te zetten in mijn leven. Vandaag ben ik daardoor veel meer in balans. Zo zie je maar weer een ieder doet het weer net even anders.

Wat betreft dat bloedspannend, dat was zo'n 5 jaar geleden en is nu veel minder aanwezig. Ik voel het nu ook meer als zoals jij het beschrijft. Die innerlijke rust geeft ook veel meer zelfvertrouwen. Ik zeg wel eens, ik ben een betere versie van mijzelf geworden.

Inderdaad denk ik nu dat emotionele verwaarlozing in mijn jeugd een belangrijke rol heeft gespeeld, het heeft mij een onzeker mannetje gemaakt die voelde dat hij er niet bij hoorde. Gevolg veel gepest en ik werd ook af en toe op het schoolplein in elkaar geslagen. Niet fijn maar ik heb mij hier uitgewerkt en sta nu heel anders in het leven.

En ja hoe kwam ik uit mijn depressies. Eigenlijk kon ik voor mijn gevoel niets doen om er uit te komen. Ik probeerde het wel voor te zijn door veel te werken en weinig thuis te zijn. Er voor te vluchten. Dat maakte de depressie eigenlijk alleen maar zwaarder om dat ik mijzelf zo forceerde en uiteindelijk niets meer kon.
Alleen mijn laatste depressie van een paar geleden kon ik wel beïnvloeden.  Ik voelde de symptomen aankomen en ik ben vanuit acceptatie deze depressie aan gegaan. Ik heb mijzelf bewust toestemming gegeven om niets meer te moeten en heb al mijn activiteiten op een laag pitje gezet of gestopt. Door het accepteren voelde deze depressie milder en ging mijn zelfbeeld ook niet onderuit. Ik was er voor het eerst ook open over naar de buitenwereld.
Ik had voor het eerst het gevoel dat ik de depressie wat kon controleren, dat ik zelf achter het stuur bleef zitten.

Poeh, weer een heel verhaal.

Groet, Bert

Hoi Bert,

Bedankt voor je  uitgebreide uitleg.

De onrust is vervelend, maar het is al zo'n enorme verbetering doordat de depressie wegviel.

De onrust is niet constant aanwezig en voel me ook regelmatig gewoon rustig van binnen.

Ik was ook altijd heel rationeel bezig met mezelf, kon mijn gevoel wel beschrijven, maar zocht houvast in rationele oplossingen.

Kreeg altijd wel in de indruk van mensen om me heen dat ik wel een aardig persoon ben, maar tijdens depressie ben je eigenlijk alleen maar bezig met wat niet goed is.

Ben destijds gaan onderzoeken waarom ik niet in staat was anders te denken en vond toen een uitleg waarom dat zo goed als onmogelijk was.

Toen ben ik stil gaan staan bij mijn gevoel en gedachten patroon... van wat heb ik nodig om me beter te voelen en welke dingen streef ik nu na die juist het omgekeerde veroorzaken.

Mijn eigen overtuigingen, verlangens stonden me bijzonder in de weg bij wat ik zag wat nodig was om gelukkiger te worden door rust te vinden.

Toen bedacht dat het meer fantasie was dan waarheid, als geluk uit mezelf moet komen grotendeels kan ik ophouden met allemaal dingen na te streven die het interne probleem niet gaan oplossen.

Mijn klachten zullen grotendeels veroorzaakt zijn door de constante afkeur door velen in mijn omgeving  en het niet in staat zijn van delen van gedachten en emoties.

Toen ik destijds wel gehoor kreeg bij iemand was het eigenlijk al te laat om me nog iets anders te doen geloven dan wat ik aangeleerd had.

De trauma's die ik heb beleefd, de verwaarlozing thuis, de mishandelingen buiten, het altijd bang zijn weer het doelwit te worden, de zeer traumatisch ervaringen met medicatie, de vele afwijzingen etc...hier heb ik nog geen manier voor gevonden om mee te dealen.

Ondanks al die dingen is de grootste boosdoener grotendeels verdwenen en kan ik weer redelijk goed functioneren en voelt het alsof er i.p.v. 3 zakken er nog 1 zak aan mijn rug hangt.

Ook voor mij is het beschrijven van mijn gevoelen, het schrijven van berichten een hele inspanning, daarom wacht ik vaak even met reageren tot ik denk...nu lukt het wel.

Ik lees soms verhalen van mensen die van zware langdurige trauma's hersteld zijn en dan beschrijven hoe ze dat voor elkaar kregen in gedachten en gevoel.

Het is vaak niet te begrijpen...kan het gewoon niet op mezelf toepassen qua beleving of manier van denken.

Ook niet alles wat jij beschrijft begrijp ik compleet gelukkig het meeste wel,  begrijp wel dat mensen anders handelen in dezelfde situatie omdat ze dat aangeleerd hebben.

Denk dat het daarom ook zo bijzonder moeilijk om mensen werkelijk dingen in te laten zien, aangezien ze het moet vertalen naar hun eigen denken en emoties die vaak bijzonder complex zijn.

Desireless

Nou Bert,  
Volgens mij mag je best vertellen wat voor jou werkte.   Fijn dat je gevoel zo duidelijk is !
Ik krijg er amper iets qua richting  uit afgelezen . Voel me vaak (onaangenaam) leeg en niets of vaak  iets in de richting van  boos, ( dat levert nog wat aan energie).   Kan dat toch  maar lastig als kompas gebruiken.  
 Mijn lichaam geeft continue signalen van spanning en stress en ik ben doodmoe.  Er gebeurt amper nog  iets in mn leven want dit heb ik overal bij en hou daardoor ook amper iets vol.  Eenmaal gedaan valt t altijd mee en vooraf en tijdens dus niet.  Ik ben nogal geneigd het te negeren dus , want anders kan ik helemaal niets meer. 
Ik leef dan ook op basis  van mn hoofd . Niet dat mn gedachten nou zo prettig zijn, maar van de rest word ik ook niet veel wijzer qua sturing .

Groetjes Mabel

Hallo Mabel,

Dat lijkt me inderdaad erg zwaar en slopend. Het klinkt eerder als overleven dan leren leven.
Bozig zijn geeft inderdaad tijdelijk wat energie en is misschien wat minder geschikt als kompas. Al bedenk ik me nu wel dat mijn gevoel van "verbetenheid" ook voort kwam uit boos zijn. Dus zou het kunnen zijn dat jouw boosheid toch een trigger kan worden om een nieuw pad te vinden?

Groet, Bert

Hallo Alais,

Na die korte maar heftige crisis, waarbij alle emoties die ik kan bedenken door mijn hoofd en lijf raasden, heb ik het zittend in mijn stoel uitgeroepen. 
Nooit meer! Nooit meer zal ik die krampachtige, angstige man zijn, met al die stress in mijn lijf en negatief in mijn kop. Er ontstond een soort drive, het woord dat er het dichts bij komt is "verbetenheid". Mindfulness heeft mij in het begin geholpen mijn hoofd leeg te maken en mijn lichaam te ontspannen. Dat gaf af en toe een beetje innerlijke rust. Daarna ben ik (met dat beetje innerlijke rust) al mijn aannames, overtuigingen, mijn zogenaamde zekerheden tot op de bodem gaan uitzoeken. Dat was een forse klus en niet altijd gemakkelijk. Vanuit die korte momenten van innerlijke rust kon ik de gedachten rond "je bent goed genoeg" onder de loep nemen en voeden. 
Poeh ik merk dat ik heel moeilijk vind om aan dat voelen woorden te geven. Het zal ook voor iedereen weer anders zijn. 
Ik zit ook nog steeds erg veel in mijn hoofd, mijn gedachten gaan van links naar rechts overal naar toe. Dus dat hoeft in ieder geval voor mij geen belemmering te zijn om mij redelijk oké te voelen. Zoals ik al eerder schreef, ik geef bijna nooit meer advies. Ik kan hooguit een poging doen aan te geven hoe ik het heb aangepakt. Hoop dat het een beetje antwoord geeft op je vraag Alais.

Groet, Bert

Hi Bert,

Dank voor je bericht. Het is inderdaad moeilijk om je gevoelens te benoemen he? Ik kom niet veel verder dan lamgeslagen de laaste maanden/jaar. Ook boos, op mezelf, de wereld, maar dat geeft me geen kracht. Ik zit letterlijk maar te wachten maar waarop weet ik niet goed. Ja, hulp, maar die laat (lang) op zich wachten. En ook op iets in mezelf dat me in beweging zet. Ook dat kan ik maar niet vinden. Ik ervaar wel dat als ik eenmaal in beweging ben, het wat beter gaat, maar ik kom nauwelijks ergens toe vanuit mezelf. Moet echt worden aangedreven doordat ik ergens heen moet, boodschappen doen, een afspraak (die ik zelf maar moeilijk maak). Nogmaals dank voor je bericht, het is altijd fijn om andermans ervaringen te lezen.

Groetjes,
Alais

Hallo Desireless,

Waardevol zoals je jouw herstelproces verwoord.

Groet, Bert

..........

Afgelopen week korte ( 4-5 dagen) maar beangstigende terugval gehad i.v.m zeer vervelende toestand vriendin.
Vanmiddag heeft ze eindelijk gebeld haar situatie uitgelegd en hebben een uur gepraat en voelde me vereerd dat ze mij als enige op de hoogte bracht.
Eergisteren en gister bezoek gehad van beste vriend en nog iemand, was wel gezellig.
Vandaag bij een voormalig vriend zijn vriendin en dochter op bezoek geweest wat ik best moeilijk vond.
Weet dan niet echt wat ik moet zeggen tegen dochter ( 8 jaar) en zijn vriendin.
Daarna bij mijn broer zijn vriendin en kinderen ( 17 & 19 jaar) op bezoek geweest.
Dat contact met de kinderen gaat nu wel vrij ontspannen wat voorheen echt heel moeilijk was voor me.
Met zijn allen gegeten en daarna paar km samen gewandeld.
Blij voldaan gevoel vandaag.

Desireless

Dat klinkt als hele bewogen dagen en heel sociaal. Heb het idee dat het allemaal niet vanzelf gegaan is maar dat je je echt inzet om de contacten te behouden. Dat is mooi.

Ik wilde eigenlijk in het algemeen zeggen (tegen iedereen) dat ik het fijn vind dat er zo respectvol gesproken wordt op het forum. Na een kleine dip van een paar weken geleden lijkt het wel of mensen nog opener geworden zijn. En ik waardeer het hoeveel tijd een ieder steekt in het typen van reacties.

Ik weet niet of er een complimententopic of iets dergelijks bestaat hier :-)

Dankje Feline,

Het viel me op dat jij veel actiever bent op het forum dan voorheen.
Valt  me ook op dat  jij met jouw klachten veel socialer bent met contacten dan ik.
Zeker bij vreemden of jonge kinderen vond ik het bijzonder moeilijk interesse te tonen.
Ben zelf niet heel veel bezig met het typen van reacties, maar dat heeft zijn redenen.
Op het andere forum kan je een duimpje omhoog, knuffel geven of iemand bedanken.
Vind het ook wel leuk dat je daar Privé foto's kan uploaden zonder link.

Desireless

Ja inderdaad Feline en desireless.  

Inderdaad, complimenten aan ons allen! 
We leveren allemaal naar kunnen  een bijdrage,  tot steun, delen info, een luisterend oor, etc . 

Op dit moment  draait het forum goed ! 

Liefs, Mabel

Ik vind dit een fijn forum ik zit ook ander forum maar vind dit forum fijner