Hoi Desireless,

Mooi dat je een fijne dag had.
Je verhaal rond herstel herken ik deels. Na een korte crisis verdween mijn depressie vrij snel en heb ik nog een half jaar
een wat euforisch gevoel gehad. Daarna begon ik te landen wat ik wel jammer vond in het begin. Aan de andere kant kon ik toen in een rustiger tempo mijn herstel verder uitbouwen. Dan bedoel ik het rustig uitbouwen van innerlijke balans en rust, mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Dat was ook de periode dat ik er voor gekozen heb ervaringsdeskundige (in de dop) bij MEE te worden. Maatschappelijk herstel dus. Het was fijn om daar alle tijd voor te nemen.
Goed bezig Desireless, stapje voor stapje.

Groet, Bert

Hoi Desireless,

Mooi dat je een fijne dag had.
Je verhaal rond herstel herken ik deels. Na een korte crisis verdween mijn depressie vrij snel en heb ik nog een half jaar
een wat euforisch gevoel gehad. Daarna begon ik te landen wat ik wel jammer vond in het begin. Aan de andere kant kon ik toen in een rustiger tempo mijn herstel verder uitbouwen. Dan bedoel ik het rustig uitbouwen van innerlijke balans en rust, mijn gevoel van eigenwaarde en zelfvertrouwen. Dat was ook de periode dat ik er voor gekozen heb ervaringsdeskundige (in de dop) bij MEE te worden. Maatschappelijk herstel dus. Het was fijn om daar alle tijd voor te nemen.
Goed bezig Desireless, stapje voor stapje.

Groet, Bert

Bedankt Bert,

Hoe doe jij dat het uitbouwen van innerlijke balans en rust?
Zelf probeer ik er vaker uit te gaan, meer mensen persoonlijk te ontmoeten en meer bezig te zijn op forums en zoveel mogelijk te communiceren met anderen.
Ben wel positief, maar erg onrustig en doe de hele dag vaak meerdere dingen tegelijk, zal mijn adhd zijn.
Het aangaan van verantwoordelijkheden die op afspraak of tijd zijn ga ik nog  grotendeels uit de weg, behalve het vrijwilligerswerk.


Desireless

Hallo Desireless,

Eigenlijk lijk je twee vragen te stellen. Hoe ga ik om met mijn onrust in mijn lijf. Hoe bouw ik mijn innerlijke balans en rust verder uit.
Die onrust in mijn lijf valt wel mee, ik merk wel dat ik niet teveel hooi op mijn vork moet nemen, dan voel ik mij meer gespannen wat onrust teweeg brengt. 
Als die onrust sterk is trek ik er (bij aardig weer) op uit met mijn scooter, de wind langs mijn hoofd en mijn aandacht voor mijn omgeving. Dat helpt me dan.
Is het lichte onrust dan zoek ik afleiding thuis. Meestal lui een onbelangrijk TV programma kijken. Ik zoek dan juist geen mensen op, daar wordt ik niet rustiger van. Ik weet natuurlijk niet of ADHD bij jou een rol speelt, het is mijn ervaring dat een ieder met een dergelijke diagnose toch weer anders is. Een eigen karakter, andere achtergrond enz. Ik ken mensen die het aardig lukt om die onrust de kanaliseren. En weer stapje voor stapje.

Dan het uitbouwen van innerlijk rust. Dat betekent voor mij het regelmatig stil staan bij hoe voelt het daar van binnen. Wrikt het ergens, wil ik dingen bij stellen.
Het eerste jaar heb ik veel mindfulness beoefend. Rustig in mijn stoel met mijn gedachten die door mijn hoofd tolden, iedere keer een opkomende gedachte signaleren en hem daarna los laten, dan de volgende gedachte ..... enz., Net zo lang tot mijn hoofd zo'n beetje leeg was. Mij daarna een tijdje concentreren op de geluiden om me heen en verder niets. Dat niets werd de basis van een stukje innerlijke rust, denk ik achteraf.
Tijdens die in het begin korte periodes van innerlijke rust kon ik echt gaan voelen. Kon ik naar het niveau afdalen naar goede maatjes met mijzelf worden, mijzelf mild beoordelen. Naar het accepteren van "Dit ben jij dus, niets mis mee". Op basis van die rust ben ik piepkleine doelen gaan stellen die goed voelde.
Ben ik mij bewust anders gaan gedragen, bloedspannend vond ik dat. Net als een puber nieuw gedrag gaan uitproberen. In contact met anderen werd ik daardoor steeds meer mijzelf, geen maskers meer. Tot mijn verbazing werd dit door anderen juist gewaardeerd. En steeds weer even terug in mijn luie stoel na zo'n experiment "Hoe voelt het daar van binnen". Innerlijke rust uitbouwen is dus voor mij naar binnen gaan. Vandaag doe ik niets meer met mindfulness, maar ik zit nog wel geregeld in mijn luie stoel.
Geeft dat een beetje antwoord op je vraag?

Groet, Bert

Hoi Bert,

Ten eerste bedankt voor je uitgebreide uitleg.

Het is voor mij van belang om te kijken hoe andere personen die hun klachten gedeeltelijk of grotendeels overwonnen hebben.

Weet dat je het beste kan kijken naar mensen die hun klachten overwonnen hebben om er van te leren hoe hun de klachten achter zich hebben kunnen laten en te kijken of je er nog meer dingen kan opsteken die het herstel  nog verder kunnen uitbreiden.

Er zijn inderdaad best veel dingen die we op dezelfde manier doen, maar lees ook de we bepaalde situaties vrijwel andersom ervaren.

Misschien begrijp ik het verkeerd, want ik ervaar onrust door positieve en negatieve gedachten en bij negatieve gedachten en gevoelens ga ik niet naar buiten.

Ook het bv buiten alleen wandelen vind ik moeilijk omdat ik door meerder mishandelingen het gevaar met buiten associeer en op de motor een "veilig" gevoel ervaar omdat ik voor mijn gevoel dat gevaar kan ontvluchten.

Zelf is het voor mij bijzonder moeilijk om lichamelijk onrust te verzachten en heb daar eigenlijk nooit echt van een antwoord op kunnen vinden.

Ben vaak heel chaotisch in mijn hoofd en het is alsof mijn hersens alleen maar constant bezig willen zijn met afleiding in een hoog tempo.

Soms probeer ik dingen uit te zoeken op internet voor mezelf en nog vaker voor anderen waar ik van probeer te leren.

Eigenlijk zou ik vaker dingen moeten uitzoeken, maar veel vaker niet dat wel vind ik een antwoord waar ik niets mee kan en die keren dat ik er niets mee kan geeft het onrust en is de motivatie laag om het verder uit zoeken.

Heb zelf  minder last van negatieve gedachten nog, de keren dat wel voorkomt vaak na teleurstelling of twijfel over keuzes, vertel ik mezelf dat het maar voor eventjes is en bijzaak is.

Hoe jij beschrijft hoe je anders gedragen bloedspannend is voelt voor mij ook anders,  door de rust en het minder belangrijk maken van zaken om heen gaat het meer automatisch, alleen dingen die ik voorheen bijzonder stressvol ervoer leveren nog spanning op bv het spreken in grote groepen, het maken van nieuwe vriendschappen in het echte leven of  het beginnen aan nieuwe dingen waar ik geen ervaring mee heb.

Andere voorheen zeer moeilijke zaken als een praatje maken met vreemden gaat wel bijna automatisch.

Denk het jezelf zijn vooral gebeurt door het ervaren van rust wat je zelfvertrouwen verhoogd waardoor een hele rij aan positieve eigenschappen naar boven komen.

Ik weet niet precies wat jouw klachten allemaal veroorzaakt heeft, behalve dat ik me herinner dat je vroeger emotioneel verwaarloost bent.

Zou je kunnen beschrijven hoe je in het begin uit de depressie bent gekomen?

Weet dat je het als signalen van je lichaam begon te zien, maar waren er nog andere dingen die je destijds daarbij geholpen hebben?

Hallo Desireless,

Dank voor je bericht.
Wat betreft mijn onrust, soms is het er opeens. De laatste jaren heb ik vaak geen idee waardoor. Het komt gelukkig veel minder voor dan voorheen.
De echt negatieve gedachten zijn er al een paar jaar niet meer. Als ik vroeger in een depressie belandde, met veel negatieve gedachten, dan isoleerde ik mijzelf volledig van buitenwereld. Nam ook de telefoon niet meer op. Als het iets beter ging was mijn scooter de manier om buiten te zijn, zonder iemand te spreken. Maar wel met het gevoel dat ik onder de mensen kwam.

Het lijkt me erg naar als die onrust in je hoofd haast niet kan temperen en die chaos in je hoofd steeds.

Ik zoek soms ook wel op internet, maar ik heb 6 jaar geleden ontdekt dat het bijna nooit een bevredigend antwoord gaf. Sterker nog het leverde vaak weer meer nieuwe vragen op, waar ik dan weer niets mee kon. Ik ben altijd een man geweest die alles rationeel beredeneerde en op die manier naar oplossingen zocht. Dat heeft er toe geleid dat ik forse depressies ontwikkelde omdat ik mijzelf mijn halve volwassen leven voorbij rende. Bij mij ligt de oplossing bij leren voelen en daar ook bewust geregeld tijd voor vrij maken. Dat was een intensieve periode in mijn leven, ik heb moeten leren om vanuit mijn gevoel stappen te zetten in mijn leven. Vandaag ben ik daardoor veel meer in balans. Zo zie je maar weer een ieder doet het weer net even anders.

Wat betreft dat bloedspannend, dat was zo'n 5 jaar geleden en is nu veel minder aanwezig. Ik voel het nu ook meer als zoals jij het beschrijft. Die innerlijke rust geeft ook veel meer zelfvertrouwen. Ik zeg wel eens, ik ben een betere versie van mijzelf geworden.

Inderdaad denk ik nu dat emotionele verwaarlozing in mijn jeugd een belangrijke rol heeft gespeeld, het heeft mij een onzeker mannetje gemaakt die voelde dat hij er niet bij hoorde. Gevolg veel gepest en ik werd ook af en toe op het schoolplein in elkaar geslagen. Niet fijn maar ik heb mij hier uitgewerkt en sta nu heel anders in het leven.

En ja hoe kwam ik uit mijn depressies. Eigenlijk kon ik voor mijn gevoel niets doen om er uit te komen. Ik probeerde het wel voor te zijn door veel te werken en weinig thuis te zijn. Er voor te vluchten. Dat maakte de depressie eigenlijk alleen maar zwaarder om dat ik mijzelf zo forceerde en uiteindelijk niets meer kon.
Alleen mijn laatste depressie van een paar geleden kon ik wel beïnvloeden.  Ik voelde de symptomen aankomen en ik ben vanuit acceptatie deze depressie aan gegaan. Ik heb mijzelf bewust toestemming gegeven om niets meer te moeten en heb al mijn activiteiten op een laag pitje gezet of gestopt. Door het accepteren voelde deze depressie milder en ging mijn zelfbeeld ook niet onderuit. Ik was er voor het eerst ook open over naar de buitenwereld.
Ik had voor het eerst het gevoel dat ik de depressie wat kon controleren, dat ik zelf achter het stuur bleef zitten.

Poeh, weer een heel verhaal.

Groet, Bert

Mooi hoe jullie je depressies beschrijven en wat voor jullie werkt om eruit te komen of het in ieder geval beheersbaar te maken. Ben zelf nog steeds zoekende. Heb het zoeken op internet opgegeven omdat het idd nooit een bevredigend antwoord gaf. Of maar tijdelijk. Leren voelen is misschien wel de essentie. Moeilijk, want je wil eigenlijk niet voelen, althans geen depressie voelen en dan ga je vluchten in hard werken, verslaving of wat dan ook. Ik probeer wel te voelen, maar weet dan vaak niet goed wat ik voel, hoe ik dat moet benoemen. En of het wel klopt, ik bedoel dat ik vaak denk dat mijn gevoel me voor de gek houdt. Dat maakt het dan weer moeilijk om stappen te ondernemen.

Hallo Alais,

Ja dat vluchten heb ik dus ook gedaan, inclusief een alcohol verslaving. Zes jaar geleden mee gestopt.
Leren voelen was voor mij de essentie om verder te komen. Je lijkt denken en voelen te combineren, denken dat je gevoel je voor de gek houd.
Nu had ik misschien de mazzel dat ik er mee begonnen ben toen ik mij goed voelde. Misschien dat dan je gevoel aanvullend is aan je stemming.
Ik heb na een korte maar heftige crisis het besluit genomen om nooit meer die onzekere krampachtige wat angstige man te zijn. Daarna ben ik een tijdje licht euforisch geweest, met een enorme motivatie. Daardoor werd het mogelijk om te gaan voelen. In het begin vooral hoe voelt mijn lijf aan, is je buik hard, je spieren gespannen enz. Ik heb nooit ervaren dat mijn lijf me bedroog. Daarnaast ben ik mijn depressie symptomen echt gaan voelen, nadat mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen flink was gegroeid. Voor mij maakt dat een wereld van verschil. Misschien kun je beginnen met voelen hoe je lijf voelt, als je dat wil natuurlijk.
Hmmm. Er merk dat ik een verkapt advies geef, dat had ik mijzelf nu net afgewend.

Groet, Bert

Nou Bert,  
Volgens mij mag je best vertellen wat voor jou werkte.   Fijn dat je gevoel zo duidelijk is !
Ik krijg er amper iets qua richting  uit afgelezen . Voel me vaak (onaangenaam) leeg en niets of vaak  iets in de richting van  boos, ( dat levert nog wat aan energie).   Kan dat toch  maar lastig als kompas gebruiken.  
 Mijn lichaam geeft continue signalen van spanning en stress en ik ben doodmoe.  Er gebeurt amper nog  iets in mn leven want dit heb ik overal bij en hou daardoor ook amper iets vol.  Eenmaal gedaan valt t altijd mee en vooraf en tijdens dus niet.  Ik ben nogal geneigd het te negeren dus , want anders kan ik helemaal niets meer. 
Ik leef dan ook op basis  van mn hoofd . Niet dat mn gedachten nou zo prettig zijn, maar van de rest word ik ook niet veel wijzer qua sturing .

Groetjes Mabel

Hallo Bert,

Niets mis met advies hoor, fijn juist. Ik denk inderdaad dat ik denken en voelen door elkaar haal of combineer. Ik zit erg in mijn hoofd, net als Mabel. Wat ik me afvraag is hoe wat je lijfelijk voelt je dan helpt. Ik voel bijvoorbeeld best dat bepaalde spieren vaak gespannen zijn en als ik me dat realiseer probeer ik die bewust te onstpannen. Maar dat blijft dan een lichamelijke ervaring zonder effect op hoe ik me geestelijk voel. Ik zou wel willen weten hoe jij je lichamelijke ervaringen gebruikt om je geestelijk beter te voelen. Kromme tekst, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.

Groetjes,
Alais

Hallo Alais,

Na die korte maar heftige crisis, waarbij alle emoties die ik kan bedenken door mijn hoofd en lijf raasden, heb ik het zittend in mijn stoel uitgeroepen. 
Nooit meer! Nooit meer zal ik die krampachtige, angstige man zijn, met al die stress in mijn lijf en negatief in mijn kop. Er ontstond een soort drive, het woord dat er het dichts bij komt is "verbetenheid". Mindfulness heeft mij in het begin geholpen mijn hoofd leeg te maken en mijn lichaam te ontspannen. Dat gaf af en toe een beetje innerlijke rust. Daarna ben ik (met dat beetje innerlijke rust) al mijn aannames, overtuigingen, mijn zogenaamde zekerheden tot op de bodem gaan uitzoeken. Dat was een forse klus en niet altijd gemakkelijk. Vanuit die korte momenten van innerlijke rust kon ik de gedachten rond "je bent goed genoeg" onder de loep nemen en voeden. 
Poeh ik merk dat ik heel moeilijk vind om aan dat voelen woorden te geven. Het zal ook voor iedereen weer anders zijn. 
Ik zit ook nog steeds erg veel in mijn hoofd, mijn gedachten gaan van links naar rechts overal naar toe. Dus dat hoeft in ieder geval voor mij geen belemmering te zijn om mij redelijk oké te voelen. Zoals ik al eerder schreef, ik geef bijna nooit meer advies. Ik kan hooguit een poging doen aan te geven hoe ik het heb aangepakt. Hoop dat het een beetje antwoord geeft op je vraag Alais.

Groet, Bert