Pff ik brak even tijdens het wandelen (verdrietig). 

Er is hier een nieuwe woonwijk met best leuke huizen. Alles netjes, leuke tuintjes etc. En het was wel apart want ik liep alleen maar kwam telkens hetzelfde jonge stel tegen. Eerst liepen ze achter mij (beetje ongemakkelijk precies dezelfde weggetjes) toen namen we een ander weggetje en 5 min later kwamen we elkaar weer tegen en zij moest lachen. 

Ik dacht ik neem een andere route anders blijft het zo. En toen liep ik in zo’n mooie straat met allemaal gezellige huizen en mooi verlicht en van die gezinstafereeltjes en opeens moest ik zo huilen.
Ik ben maar weer terug gelopen want ik kon bijna niet verder die straat in. Aan de ene kant was het prettig even mijn verdriet te voelen maarja het was wel midden op straat.

Heb toch de tranen maar weer wat gedroogd. Hopelijk komt de volgende huilbui gewoon thuis…

Och   dat herken ik wel, 

Je loopt er maar wat,  allemaal leuk en gezellig - maar niet voor jou, je mag er naar kijken,  en dan kan je je plots zo zielig en verloren voelen . 

Ik was vroeger ooit erg verdrietig dat mn relatie was stukgelopen . In zo een geval dus nooit op zondag door n park lopen! Allemaal stelletjes, gezellig gearmd . 
Ook zoiets.  

Niet leuk.
Beter maar een natuurgebiedje of zo , vermijd associaties . 

Sterkte , wat kan n mens zich toch sip voelen soms hè.

Dank je. 

Ik merk dat ik best afgestompt raak van routes waar ik vaak loop. Maar dit was een nieuwe buurt en een soort wake-up. Ik liep er eigenlijk wel prettig, te kijken naar al die huizen, me afvragend hoe groot het was en hoe ze ingedeeld waren. Was best leuk. 
Alleen toen, om niet weer achter dat stel aan te lopen sloeg ik een straat in en het overweldigde me zo. Al die gezelligheid, verlichting in de tuinen. 
Ik kon gewoon niet doorlopen, moest weg daar. 

Ik heb al een paar weken het idee tegen huilen aan te zitten en het is ook wel prettig als het een keer doorbreekt. Maar zo op straat is gewoon niet handig. 

Het is ook wel een raar gevoel dat mijn psycholoog weg is. Ik zou hem dit in drie zinnen kunnen uitleggen. Maar iemand anders bij ggz vertaalt het misschien weer anders naar ‘pillen nodig’ of ‘praatgroep over rouw’ dus het is de moeite niet waard om erover te beginnen. 

Verder vind ik het avondwandelen wel prettig, zo in het donker.

---

Ik moet iets bedenken waardoor ik die lorazepam niet meer wil. Net als met de sigarettendoosjes ofzo. Enge waarschuwingen. 

Ik vind het gewoon heel lekker spul. Andere pillen zijn bitter of smaken gewoon naar vergif en dan geloof ik meteen dat ze niet goed voor me zijn. Of ze hebben enge kleurtjes bijv net als de smurfen. 

Maar de pammetjes in hun blauw witte doosjes zien er zo onschuldig uit en ze smaken ook niet vies en ik word er zo heerlijk rustig van. Ik heb er gewoon niet een associatie bij dat het slecht is. 

Ik zal nog wel eens gaan lezen over de negatieve kanten. Bij mijn andere pillen moet ik me elke dag ergens overheen zetten voor ik ze inneem alleen die pammen wil ik juist wel. 

Grrrr.,

Hoi Feline 

ik wandel meestal ook de zelfde route miss moet ik ook eens anders wandelen 

tja die pammen wat moet ik er over zeggen ik gebruik ze al zo lang het zijn inderdaad fijne pillen inderdaad niet zo vies en mooi wil geen kleurtjes ik geef je gelijk met de pammen ik stop dan met denken 

liefs en knuffel J

Ach J wat lief aangeboden! Het was zo’n situatie waarin je als kind of jongere waarschijnlijk je ouders belt. En misschien als je een partner hebt je partner. 

Ik heb zowel op de heen- als de terugweg gisteren wel stress gehad. Misschien ben ik daarom vandaag ook moe. 

Mijn schoonzus heeft mogelijk Corona en ik heb haar zoontje gisteren gezien (mijn neefje). Dus het is nu even wachten op haar officiële test. 

Als ik risico heb gelopen dan kan ik denk ik het onderzoek niet doen vrijdag. Ik wacht het bericht van broer en schoonzus nu maar af.

Feline, je zou ook een zelftest kunnen doen. Heb ik ook al een paar keer gedaan. 
Hoe loopt het verder met de mevrouw die praktisch kwam helpen?  (nieuwsgierig vraagje)

Dank je joy, zij komt volgende week weer. 

Ik heb zojuist een zelftest gedaan idd. Vanmorgen leek me iets nuttiger dan gisteren. Iig meer betrouwbaar. Was negatief. Heb Groningen gemaild en de situatie uitgelegd, gevraagd of ze zo even bellen. 

Hoop wel dat het doorgaat. Maar zou vervelend zijn als ze morgen vragen stellen en ik kom er dan pas mee.

Inderdaad avondwandelen in het donker,

Ben er onlangs ook mee begonnen, omdat ik knettergek werd en acuut iets moest doen , op stel en sprong het park ingestampt. 
Heel prettig was dat er veel minder prikkels waren ( er is daar ook weinig verlichting of geen ), en ik mezelf onzichtbaar anoniem voelde  . Ik vond de verlichte hondenbandjes heel leuk  om me heen en de baasjes zag ik niet door het donker.  Ik zag de  lasers in noord heel duidelijk. Ik zat zo vol adrenaline en gekte  dat ik geen last had van conditie en gedoe en liep zo bult op en af . Na een uur fors doorstampen en de Oxazepam die inmiddels begon te werken , kwam ik thuis en nam n koude douche want had het snikheet.  Ik voelde me toen wel wat beter voor de rest van de avond . 

Later nog s herhaald , toen veel later op de avond.  Toen was het ook mistig , ik kwam niemand tegen. Die keer werkte het niet zo.  

En ergens is het ook triest, hoeveel mensen zichzelf het huis moeten  uitjagen , bij nacht en ontij ook , om  maar lopend, rennend  of fietsend de zwarte ellende in hun hoofd rustig te krijgen . 
 
Ik weet dat er mensen zijn met ptss die snachts lopend hele steden doorkruisen tegen de hel. 
Gewoon slapen is een ongekende luxe geworden in een leven wat dagelijks al n ploetering is . 

Ik vind de pammen ook fijn hoor . Alleen bij regelmaat verlicht het ook weinig meer en je blijft maar in dezelfde shit liggen alleen wat comfortabeler .  Er verandert helemaal niets . 

Maar tja ,  je moet toch wat. Ik begrijp het wel.  N fulltime geterorriseert brein heeft rust en kalmering nodig.  We hebben niet allemaal -en ook niet altijd maar de energie-  laat staan de mogelijkheid  om er  wat anders tegenover te zetten.   

Nou tja, komt er opeens n heel verhaal uit.  

Liefs.

Dank je wel Mabel. 

Er begint hier op straat ook een soort nieuwe cultuur te ontstaan. Soort dorpskroeg maar dan buiten. 
Zaterdag kwam ik een ouder echtpaar tegen (overdag) dat helemaal wild was van 4 ransuilen in de boom. Ik ‘moest’ ook met de verrekijker kijken, die man ging m helemaal instellen voor me en het deed me wel goed. Zo’n ontmoeting waar je verder niets mee moet, niet over jezelf vertellen alleen uilen kijken. 

Ja het is zo. Met deze ‘verdoving’ dringt mijn situatie minder door maar er verandert ook niets. 

Ik had nog een theater gemaild waar ze klussers nodig hadden. Alleen nu hebben ze geen klussers nodig maar wel mensen v kantoor. Dat was nou juist niet de bedoeling, ik wilde iets met mijn handen doen. 

Het onderzoek is morgen geen probleem, ook niet met positieve test van schoonzus. Ik wilde het niet bij mij thuis (kan ook echt niet qua hygiëne momenteel, met bloedprikken). Gelukkig kan het in een zaaltje in de stad, van iemand uit mijn praatgroep die toevallig zaaltjes verhuurt.

Blech steeds zo’n soort angstig gevoel. Financieel gaat het ook niet lekker, er gaat meer uit dan er binnen komt. En veel dingen zoals apparaten en fiets heb ik al een tijd en die zullen ook eens kapot gaan. 

De psychiater raadde een tijd geleden een piekercursus aan hiervoor maar ik denk dat een (zwart) baantje beter helpt. 

Ik had gehoopt dat het daten wat energie zou geven en in de chat-fase was dat ook zo. Maarja dat was ook snel weer voorbij.

Eerst maar naar buiten straks.

F, 

Ik heb ook zo een baantje als schoonmaakster privé.  Niets mee, 2,5 uur stom rauzen, en extra inkomsten. 


Geen idee of er n voedselbank in de buurt is maar vaak vragen ze er inpakkers. Gewoon eenvoudig  fysiek werk , met de handen , repetatief   en het hoofd heeft rust.  Tuurlijk kan  n piekercursus ook helpen. 

Groetjes