Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Mijn partner is depressief



Register or login to view the content
Antwoord


Ook ik kijk elke dag hoor! Vind het ook best stil. Zelf te kampen met gedoe met toetsenbord op iPad en daarom stiller. Wellicht probeer ik vnvd, heb best eea te melden.
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-12-2016, 13:31 door Leeuwin.)

Register or login to view the content
Goeienavond allemaal,

Ik ga er even voor zitten, achter de laptop want typen op iPad werkt niet.
Het gaat goed hier! Tuurlijk is er wel meer te zeggen dan dat hoor...

Ik kneep 'm vorige week toch ineens. Ik weet niet meer goed waarom eigenlijk precies. Ik merkte dat mijn vriend moe was; ik was bang dat hij inderdaad veel te veel had gedaan (maar ja, de dingen gingen hem ook goed af...) en dat hij dan op mij zou 'korten' vervolgens. Zo van "ik moet maar een stapje terug doen en L -ik dus- minder zien/aandacht aan besteden". Mijn gedachten...ik weet het, ik vul het maar in en dan ook altijd gelijk negatief voor mezelf natuurlijk Undecided  

Ook de opmerkingen "hou toch maar een beetje rekening met een terugval" hielpen ook niet echt. Want ik begon inderdaad te denken dat er nu wel weer een terugval zou komen na zo'n lange stijgende lijn. En toen bleek dat ik ook gewoon ongesteld moest worden; dat droeg ongetwijfeld ook bij aan korte piekermodus. Vaak heb ik dan even een pittige dag (blijkt de dag erna dat menstruatie rol speelde).


Maar goed, niks aan de hand dus. Mijn vriend en ik appten elkaar gelijktijdig vrijdagavond (dat appen voelt tegenwoordig zo anders dan poos geleden, levert geen stress meer op momenteel; erg fijn!!). Hij is dus weer het hele weekend bij me geweest, van vrijdagavond tot maandagochtend. Super!We werken samen aan het opknappen van kamer van mijn zoontjes, dat is superleuk. Hij neemt veel pauzes dus het kost best wat tijd maar dat geeft niet. Hij vindt doseren een enorme klus maar toch doet hij het nu goed; uurtje of iets langer werken en dan even pauze nemen (op de bank liggen/even slapen). Voor hem een grote strijd geweest om daaraan toe te geven.

Er kwam wel even een heel lastig puntje naar boven wat voor ons beiden voor behoorlijk wat spanning heeft gezorgd...Ik durfde het aan naar invulling kerst te vragen (heikel punt waar hij liever niks van wil weten). Hij zei alleen kerstavond naar zijn moeder te gaan voor kerstdiner met kids. Hij begon gelijk over 'al dat gezeik van iedereen over kerst en eenzaamheid etc. Ben jij ook eenzaam met kerst?' (cynisch dus). Ik keek hem veelbetekenend aan en zei dat ik inderdaad geen plannen (geen kids) heb op kerstavond. Dat had hij denk ik niet verwacht want bliksemsnel zei hij "ik ga alléén met de kinderen naar mijn moeder!" Heel resoluut. Hoewel ik normaal wellicht zou schrikken en vooral bang zou worden voor zijn verdere reactie, vooral dat hij zou opstaan en weggaan eigenlijk, bleef ik rustig en vroeg alleen "waarom wil je alleen gaan?" Ik heb erbij gezegd dat ik het leuk zou vinden als hij me mee zou vragen. Nou hij schrok er erg van en er kwam verder niets meer uit. We hielden er over op maar 's nachts lag hij wakker en ging naar beneden (gebeurt vaker). Ik voelde heel goed aan dat hij over kerst aan het piekeren was en op mijn beurt lag ik ook nogal te piekeren en stressen daardoor. 

De volgende ochtend zei hij als eerste dat hij wakker had gelegen van kerst. Klinkt misschien raar maar ik complimenteerde hem ermee dat hij dat gelijk zei! Ik zei dat ook wel te weten, ik voel dat echt wel. Maar waar hij vroeger op de vlucht zou slaan sprak hij nu gewoon zijn stress uit, dat is een enorme vooruitgang volgens mij! Niet dat er verder een oplossing kwam. hij zei dat ik er de vorige avond maar over door en door was gegaan. Dat was echt niet waar trouwens, er is alleen gezegd wat ik hier typte. Hij vertelde zich erdoor klem te voelen zitten. Ik heb alleen gezegd: "dat jij je klem voelt zitten betekent niet dat je ook echt klem gezet wordt, je voelt het alleen zo en dat vind ik heel vervelend voor je. Ik kan dat helaas niet voor je oplossen. Nogmaals, ik zou het fijn vinden als je me mee vraagt maar ik ga er geen halszaak van maken." En nu maar afwachten....Ik zeg wel dat ik er geen halszaak van maak maar ik vind het natuurlijk best wel belangrijk! Als ik dat nu zou zeggen leg ik alleen maar druk op hem dus dat doe ik niet.

ook met laptop nu problemen met typen, letters verschijnen met grote vertraging in beeld. Erg irritant...Ligt het aan de website misschien omdat ik het vanaf elk apparaat heb. Anderen ook dit probleem?? Zo snel typ ik nou ook weer niet...Oh nou doet 'ie het weer gewoon dus ff door.

Dat was dus even een 'dingetje' dit weekend. Maar tot mijn verrassing ging het de rest van de dag prima en hij heeft het er niet meer over gehad. Ik was er elk moment op bedacht dat hij weg zou gaan, zoals hij vroeger ongetwijfeld gedaan zou hebben! Gebeurde dus niet. Dan zie ik op zo'n moment echt wel heel veel winst. Ik heb dit niet concreet benoemd maar verder hebben we het er wel even over gehad dat er vooruitgang is. Hij noemde zelf vooruitgang maar corrigeerde direct door het woord 'verandering' te gebruiken. nee, zei ik, je mag gerust vooruitgang zeggen. Kijk maar eens naar een jaar terug hoeveel er toch echt verbeterd is. Ja dat ziet hij zelf ook wel, 'ik zet mijn stapjes wel, maar het is geen recht stijgende lijn'. 

Maar er zijn ook nog vele zorgen, voor hem en voor mij. Zijn zorgen trek ik me wel aan moet ik zeggen. Zo heeft hij serieuze financiele zorgen en kan hij eigenlijk zijn woonlasten niet betalen. Goedkoper wonen is in de buurt niet beschikbaar, tenzij hij echt kleiner gaat wonen en dus geen kamers voor zijn kinderen heeft. Dat wil hij echt voorkomen. Maandelijks komt hij tekort wat hij oplost door overbodige spullen te verkopen (en ik betaal hem ook voor de klussen die ik anders zou moeten uitbesteden. Voelde eerst raar omdat we dat natuurlijk niet deden toen hij hier woonde maar ja het is onder deze omstandigheden niet heel raar wellicht). Nu heeft hij veel spullen maar het levert veel gedoe op en zijn huis wordt er niet gezelliger op. Het kan hem niet schelen zegt hij, hij heeft alleen basis dingen nodig. Daar krijg ik niet helemaal de vinger op. Eerst vond hij die eigen plek en spullen wel belangrijk en nu, terwijl zijn stemming duidelijk veel beter is, kan het hem niet schelen. Een kast die hij zo mooi vond wil hij weg doen, de kleur op de muur is lelijk. Ik snap het niet zo goed, het zijn dingen die hij met zorg heeft uitgekozen. Toen hij paar jaar geleden richting crisis koerste riep hij ineens dat hij niet meer bij mij kon wonen, "ik moet in S wonen!!" Het klonk zo bizar. Nu woont hij inderdaad weer in S en lijkt het hem veel minder te boeien. Als het juist slechter met hem zou gaan zou ik het begrijpen, in de zin dat dingen hem onverschillig laten, maar dat is dus niet zo. Apart ook dat hij een grapje maakt over bij mij wonen "als jij nou groter behuisd was zou ik wel een kamer bij jou huren". Best pijnlijk voor mij natuurlijk dus apart grapje. Hij weet ook best dat ik dat moeilijk vind. Ik heb hem maar een knuffel gegeven en gezegd dat dit inkoppertje te makkelijk was, dat ik beter even mijn mond kon houden, met een ;-) . Daar kon hij gewoon om lachen dus echt beladen werd het niet. Maar het zet me later wel aan het denken (hem wellicht ook??). In die tijd begon hij ook ineens negatief te praten over de buurt waar ik woon (en hij toen ook). Het is een mooie groene wijk met jaren '30 huizen maar ineens noemde hij het een 'kakbuurt' met saaie burgerlijke mensen. Nu lijkt die negatieve toon verdwenen en hoorde ik hem positief praten over de buurt....Ik kan de vinger er totaal niet opleggen maar er veranderen dingen zo lijkt het.... Het hoe en wat kan ik totaal niet duiden, brengt me in verwarring. Het zet me aan het piekeren over de toekomst, gaan we ooit weer samenwonen en zo ja, wanneer dan?? Ik weet het, het heeft geen zin. Samenwonen lijkt mijlenver weg.....hij komt immers niet of nauwelijks als de kinderen er zijn, dat is te druk. Maar....tot voor kort kwam hij op een avond en ging de volgende ochtend weer weg, dat was het hoogst haalbare. En nu al poosje komt hij van vrijdag-maandag! Stomme ik...gelijk weer vol gas vooruit willen natuurlijk! :-) Wat gaat er in hem om? Denkt hij ook over de toekomst? Ik merk wel meer gevoel bij hem..maar een 'ik hou van je' heb ik nog niet gehoord. Hoewel die af en toe wel dichtbij lijkt te zijn. Tijdens het vrijen dit weekend hield hij me ineens lang heel stevig vast, dat was echt opvallend. Heeft hij eerder ineens ook eens gedaan, vlak na zijn instorten en toen zei hij (verbaasd over zichzelf) "ik ZIE je ineens weer!". Daar leek dit moment wat op. En gisterochtend bij vertrek zei ik "ik hou van je" en hij zei het weliswaar niet terug maar als soort antwoord leek hij even op mijn billen te kloppen (klinkt raar zo maar het voelde als soort antwoord).

Dus: het gaat goed. Het is erg fijn samen. Hij zegt wel dat hij het emotioneel wel pittig vind zo'n heel weekend samen. Ik heb niet kunnen vragen wat hij precies bedoelde daarmee maar dat komt wellicht een andere keer...Ik zie vooruitgang bij hem in hoe hij met dingen omgaat en vooral ook in zijn houding naar mij. Hij is consequent bezig met het klussen, tuurlijk niet snel maar het gebeurt nu wel en de klad komt er niet in. Sterker nog, al jaren wil hij zelf de uitbouw bij mij gaan maken en ik ben telkens vertwijfeld wat ik nu moet doen, al dan niet een aannemer inschakelen of toch op hem wachten...Hij wil het heel graag zelf doen weet ik maar tot voor kort bleven diverse klusjes ook maandenlang stilliggen. Nu pakt hij dingen op en is daar ook echt enthousiast over. En dus vastberaden om in het voorjaar met begin uitbouw te starten. Tuurlijk in fasen en niet alles alleen doen maar hij wil het echt. Ben ik heel blij mee maar is ook spannend. Wat haalt hij zich op de hals, zo'n grote klus kan hij dat nu aan? Dat de wil er is en de passie dus ook, is heel positief. Hij doseert nu wel wat hij doet dus dat is ook goed. Maar hij moet niet over zijn grenzen aan en accepteren dat het een lang traject wordt dus niet overhaasten. EN: hij weet natuurlijk ook heel goed dat hij dan vaker hier zal moeten zijn! Blijkbaar ziet hij dat zitten en werkt hij daar nu voor zichzelf al een beetje naartoe? Het lijkt erop...

We wachten af....Het zou wel heel fijn zijn als hij wat beter zou slapen trouwens want nu paar nachten op rij slecht geslapen (waarop ik natuurlijk denk dat hij dan wel niet meer bij mij zal willen komen omdat het wellicht aan mij ligt...) Nou ja, hij heeft ook wel gezegd dat hij overwoog om zondag weg te gaan vanwege slecht slapen. Omdat hij bij hem thuis eerder uit bed gaat of juist een koptelefoon opzet met meditatie die hem ontspant. Dus: volgende keer koptelefoon gewoon meenemen. Ook energie kan nog stuk beter want om de haverklap moet hij even rusten (maar slecht slapen zal ook niet helpen). Als hij bijvoorbeeld klust ziet hij het niet zitten om ook nog een rondje met de hond te lopen. En even naar de Gamma tussendoor is ook too much. Dus enerzijds doet hij zeker veel, veel meer dan eerst in ieder geval. Anderzijds zijn er ook nog veel beperkingen, qua energie, drukte, prikkels, dingen overzien.

Maar ik sluit nu af: het gaat goed! Heel goed zelfs. Voor nu zie ik al een flinke poos - sinds eind september- een (sterk) stijgende lijn (hijzelf is voorzichtiger maar ook positief dat er zeker vooruitgang is)!!

Welterusten allemaal.
Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 07-12-2016, 14:45 door Gietje117.)

Je hebt wel gelijk, als het beter gaat, dan heb je ook niet zoveel nood aan het forum. Ik merk dat het met mij heel wat minder gaat en daar komt de nood weer bovendrijven... Eergisteren plots weer beginnen huilen (door iets stoms eigenlijk) al had ik het gevoel dat de tranen al een paar dagen ergens op de loer lagen. En eergisteren vroeg mij ma gewoon of ze de aardappelen moest stampen met de wortels of dat ik ze afzonderlijk wilde eten en hup... daar waren ze. Omdat mijn vriend zo'n lekkere 'stoemp' kon maken... Ik mis hem zo, in zo veel kleine dingen. Zo wreed eigenlijk. Gisteren is hij net zes maanden geleden vertrokken en ik vraag me nog altijd af hoe ik dat in godsnaam heb overleefd. Oké, door dit forum, door veel goeie moed en onnoemelijk veel steun van vrienden en familie. Maar die steun zal minder worden, dat voel ik nu al. Niet dat de mensen niet meer met mij inzitten, maar wel omdat het intussen zes maanden is. Het is allemaal niet meer zo vers en de omgeving denkt wellicht dat ik er stilletjes aan weer bovenkop kom. Of dat ik het toch een plaats zal moeten geven.
Maar ik blijf het gevoel hebben dat ik dit niet zal kunnen. Het zal me uiteindelijk misschien wel lukken, maar er gaat echt héél veel tijd voor nodig zijn. Ik had hem mijn hart gegeven en ik hoefde eigenlijk niet meer terug. Het was bij hem in goeie handen. Maar nu heb ik het gevoel dat hij het gewoon bij het groot huisvuil heeft gezet. 
Gisteren nog even gebeld met mijn vriend en hij is heel erg zeker van zijn zaak. Hij mist niets en het is veel beter zo. Hoe lang moet ik wachten tot het besef komt? Komt het nog? 
Iedereen in zijn omgeving (behalve zijn ouders want die spreek ik niet meer) noemen hem ziekelijk. Er is echt niemand die nog graag in zijn buurt vertoeft. Ze noemen hem kinderachtig en de helft van de tijd is hij onder invloed van pillen en alcohol... Hoe lang nog? Wanneer beseft hij dat dit de manier niet is...
Hij weet dat hij me onnoemelijk veel pijn doet, maar hij lijkt het niet te beseffen. Het raakt hem echt niet. Maar ik denk nog steeds dat hij het niet kan voelen. Hij mindert wel met het innemen van zijn antidepressiva, maar hij 'foefelt' ermee. Als hij een soort niet meer in voorraad heeft, neemt hij gewoon zijn andere soort dubbel. Ik vind dat echt heel gevaarlijk... Maar wat doe ik er aan. Het zijn mijn zaken niet meer zegt hij.

Zijn gevoel blijft op en dat is nu al een hele tijd zo. Terwijl hij toen hij vertrok beloofde om terug te keren. Benoemde het ook zo in berichten: hij moest tijd krijgen om te genezen. 
Ik heb het gevoel dat ik die jongen zal blijven graag zien. Ik wilde oud met hem worden en ik weet echt niet hoe ik dit moet verwerken. Ga ik nog iemand kunnen vertrouwen? Zitten kinderen er nog in? Ik heb nu het gevoel een mislukkeling te zijn ook al weet ik dat dit wellicht niet terecht is. Toch voelt het zo aan... En hij lijkt de sterkste te zijn. Wat van een depressie past nog in het verhaal? Is hij nu gewoon een koele kikker geworden? Beseft hij binnen hier en zoveel maanden (jaren) wat hij heeft gedaan? Komt er nog een crash? Gaat hij gewoon door, leert hij iemand anders kennen en begint hij opnieuw? Ik kan het niet aan om daarover na te denken. En al die vragen, daar heeft niemand een antwoord op. Dat weet ik. Het komt erop aan om niet te denken, maar laat dat nu net zo moeilijk zijn...

Hopend op wat wijze woorden en wat raad...

(07-12-2016, 14:06)Gietje117 schreef: Je hebt wel gelijk, als het beter gaat, dan heb je ook niet zoveel nood aan het forum. Ik merk dat het met mij heel wat minder gaat en daar komt de nood weer bovendrijven... Eergisteren plots weer beginnen huilen (door iets stoms eigenlijk) al had ik het gevoel dat de tranen al een paar dagen ergens op de loer lagen. En eergisteren vroeg mij ma gewoon of ze de aardappelen moest stampen met de wortels of dat ik ze afzonderlijk wilde eten en hup... daar waren ze. Omdat mijn vriend zo'n lekkere 'stoemp' kon maken... Ik mis hem zo, in zo veel kleine dingen. Zo wreed eigenlijk. Gisteren is hij net zes maanden geleden vertrokken en ik vraag me nog altijd af hoe ik dat in godsnaam heb overleefd. Oké, door dit forum, door veel goeie moed en onnoemelijk veel steun van vrienden en familie. Maar die steun zal minder worden, dat voel ik nu al. Niet dat de mensen niet meer met mij inzitten, maar wel omdat het intussen zes maanden is. Het is allemaal niet meer zo vers en de omgeving denkt wellicht dat ik er stilletjes aan weer bovenkop kom. Of dat ik het toch een plaats zal moeten geven.
Maar ik blijf het gevoel hebben dat ik dit niet zal kunnen. Het zal me uiteindelijk misschien wel lukken, maar er gaat echt héél veel tijd voor nodig zijn. Ik had hem mijn hart gegeven en ik hoefde eigenlijk niet meer terug. Het was bij hem in goeie handen. Maar nu heb ik het gevoel dat hij het gewoon bij het groot huisvuil heeft gezet. 
Gisteren nog even gebeld met mijn vriend en hij is heel erg zeker van zijn zaak. Hij mist niets en het is veel beter zo. Hoe lang moet ik wachten tot het besef komt? Komt het nog? 
Iedereen in zijn omgeving (behalve zijn ouders want die spreek ik niet meer) noemen hem ziekelijk. Er is echt niemand die nog graag in zijn buurt vertoeft. Ze noemen hem kinderachtig en de helft van de tijd is hij onder invloed van pillen en alcohol... Hoe lang nog? Wanneer beseft hij dat dit de manier niet is...
Hij weet dat hij me onnoemelijk veel pijn doet, maar hij lijkt het niet te beseffen. Het raakt hem echt niet. Maar ik denk nog steeds dat hij het niet kan voelen. Hij mindert wel met het innemen van zijn antidepressiva, maar hij 'foefelt' ermee. Als hij een soort niet meer in voorraad heeft, neemt hij gewoon zijn andere soort dubbel. Ik vind dat echt heel gevaarlijk... Maar wat doe ik er aan. Het zijn mijn zaken niet meer zegt hij.

Zijn gevoel blijft op en dat is nu al een hele tijd zo. Terwijl hij toen hij vertrok beloofde om terug te keren. Benoemde het ook zo in berichten: hij moest tijd krijgen om te genezen. 
Ik heb het gevoel dat ik die jongen zal blijven graag zien. Ik wilde oud met hem worden en ik weet echt niet hoe ik dit moet verwerken. Ga ik nog iemand kunnen vertrouwen? Zitten kinderen er nog in? Ik heb nu het gevoel een mislukkeling te zijn ook al weet ik dat dit wellicht niet terecht is. Toch voelt het zo aan... En hij lijkt de sterkste te zijn. Wat van een depressie past nog in het verhaal? Is hij nu gewoon een koele kikker geworden? Beseft hij binnen hier en zoveel maanden (jaren) wat hij heeft gedaan? Komt er nog een crash? Gaat hij gewoon door, leert hij iemand anders kennen en begint hij opnieuw? Ik kan het niet aan om daarover na te denken. En al die vragen, daar heeft niemand een antwoord op. Dat weet ik. Het komt erop aan om niet te denken, maar laat dat nu net zo moeilijk zijn...

Hopend op wat wijze woorden en wat raad...



@ Leeuwin: Dat van die tekst die achterkomt, daar heb ik ook vaak last van! Ik weet niet hoe het komt. Ik typ dan vaak gewoon in Word en plak het hier dan in. Nu gaat het wel goed. Ik had mijn antwoord hierboven al geschreven, maar ik had jouw bericht nog niet gezien. Wat fijn voor je dat het goed gaat.
En ik weet niet hoe het komt, maar ik word altijd wat rustiger als ik jouw verhaal heb gelezen. Er zijn zoveel verschillen in onze verhalen en misschien kun je ze wel helemaal niet vergelijken, maar er zijn zoveel kleine punten die jij aanhaalt, die ik ook op ons kan plakken. Zo vergroot mijn vriend ook heel veel dingen uit. Zoals dat vastzetten of klemrijden. Ik heb het gevoel dat dit helemaal niet zo is, maar hij wel en hij kan daar serieus over doordrammen. Hij spreekt dan ook vaak van gelijk halen, maar daar gaat het bij helemaal niet om.

Ik denk dat het voor jou ook heel erg lastig moet zijn als je vriend zegt dat je niet mee mag naar zijn moeder... Hoe raar allemaal. Hij is graag bij jou, het gaat beter, maar dat lijkt dan weer een stap te ver. Hoe moeilijk, die koord van ons leven momenteel. Ongelooflijk. Dat lijkt toch allemaal evident voor ons. Op kerstavond samen zijn en omgeven worden door de mensen die je graag ziet. Maar voor hen ligt het blijkbaar veel gevoeliger. 

Er waren nog dingen die ik wilde aankaarten, maar ik heb het wel vaker de laatste tijd dat mijn gedachten in de war geraken. Ik haal ze wel een volgende keer aan Smile. Het is al goed voor nu. Ik hoop echt dat die stijgende lijn alleen maar blijft bij jullie en dat dit misschien ooit nog eens gebeurt bij ons... Dat mijn partner gewoon weer verliefd op mij wordt als hij 'genezen' is.... Want zo'n verhaal stond eens op het oude forum...
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
@Gietje, balen dat het weer minder gaat voor je gevoel. Maar fijn dat je steun hebt aan forum. Herkenbaar hoor. Voelt minder alleen en de depressie is tastbaarder dan op één of andere manier lijkt het.

Klinkt alsof je vriend niet goed bezig is met alcohol en pillen. Neem aan dat je met pillen AD bedoelt en geen drugs ofzo? Maar dan nog. Je kunt niet maar op eigen houtje klooien met dat soort medicatie, moet je nauwgezet innemen. Maar misschien gaat het wel om kalmerende medicatie, maar dan nog, klinkt niet verstandig, al helemaal niet in combi met alcohol. Komt op mij over als iemand die voor zichzelf op de vlucht is eigenlijk, maar ja wie ben ik, ik ken hem niet.

@Positiva, wat een herkenbare dingen in je verhaal! Wilde ergens op reageren maar ben t even kwijt. Eerst jouw stukje straks maar even teruglezen.

Qua mijn vriend ben ik er in gedachten best mee bezig dat hij kerst bij zijn moeder ingewikkeld vindt (waarom??) en al die andere dingetjes die lijken te verschuiven en die ik (nog) niet kan duiden. Oh ja kwam mede door stukje van Positiva (mbt partner die samenwonen niet aan lijkt te durven, bang dat hij het niet aankan etc) dat er een kwartje bij mij leek te vallen. Mijn vriend is natuurlijk ruim 2,5 jaar geleden ingestort en in zwaar overspannen toestand direct na een vakantie verliet hij het huis. Hij wist het allemaal niet meer maar zei dat het 'zo niet langer kon, het werkte niet' etc. Geen idee wat hij daarmee eigenlijk bedoelde. Maar in zijn hoofd heeft hij in ieder geval op enig moment (dat was denk ik enige tijd daarna) de gedachte vastgezet dat hij geen relatie met mij meer kon of wilde hebben, het samengestelde gezin niet aankon, alleen moest en wilde zijn etc etc. Heel rigide gedachten die wat mij betreft nergens op sloegen. Ook toen hij veel vaker bij me weer was zei hij nog tegens mensen dat hij "alleen" was, zo vertelde hij me eens (au...). Nadrukkelijk zei hij niet het woord vrijgezel maar alleen, omdat hij alleen wilde zijn.
Maar nu....nu gaan die gedachten die hij in zijn hoofd heeft vastgezet over hoe hij is/moet zijn/moet leven misschien weer beetje wankelen...En dat is wellicht doodeng. Want hij wil immers toch niet zo graag alleen zijn als hij dacht. Maar om ook openlijk sanen aan kerstdiner te zitten, dat is dan wellicht een grote (haast officiële) stap: naar buiten treden met je partner. Nou deed hij dat in mijn ogen ook al op mijn verjaardag. Maar dat was bij mijn familie en niet zijn familie; dat is misschien anders.
Tja ik denk dat dat is wat er nu een beetje speelt...meerdere ideeen die hij zich vast in zijn hoofd had geprent (bijv iets onzinnigs als dat mijn woonbuurt bekakt en burgerlijk is...waar slaat dat oo?? Vond het heel irritant toen hij dat ineens paar jaar terug begon te zeggen) blijken toch minder vaststaand als hij dacht....Klinkt plausibel maar is natuurlijk maar mijn analyse...Zou me voor kunnen stellen echter dat het inderdaad zo werkt en ook best beangstigend is...En hoe nu verder de weg weer terugvinden? Zoiets....

We wachten af....Register or login to view the content
Antwoord


Ik begin hier nu zelfs al te typen op mijn werk. Ben hier zojuist in huilen uitgebarsten. Heb het gevoel dat ik het weer even allemaal niet meer kan dragen. Ik weet niet hoe het moet. Wellicht ook omdat de verkoop steeds dichter komt. Zo lang dit nog niet geregeld was, zag ik nog een mogelijkheid om er door te komen. Nu is dat ook al iets dat wegvalt. Hij blijft volharden in zijn manier van het af te handelen... Al heb ik toch al een aantal dingen kunnen bereiken. Ik mag er blijven en ik hoef het geld niet allemaal in één keer aan hem op te hoesten. Ik ga een afbetalingsplan aan met hem zodat ik het volledige bedrag niet bij de bank hoef te lenen. Vijf jaar 5.000 euro betalen en dan heeft hij alles. En dat is wat hij wil. Zijn geld en opnieuw beginnen, met iemand anders. Zo crue stelt hij het... Alsof hij het tegen een vreemde vertelt. Daarom ben ik nog altijd overtuigd van zijn gemoedstoestand en zijn depressie. Of is zijn gevoel gewoon weg en doe je dan zo tegen iemand die je zo graag hebt gezien voor zo'n lange tijd... Ik denk het niet. Het duurt gewoon heel erg lang voor hij beseft wat hij doet en wat voor gevolgen dat heeft, zowel voor hem als voor mij. Sommige denken dat hij het maar zal beseffen eens hij daar zal zitten met zijn geld, maar moederziel alleen. Nu kan hij rekenen op zijn ouders en zit hij niet alleen. In een appartement of huis alleen is dat al iets helemaal anders.... Al zegt hij van niets te kopen alleen. Hij ziet dat niet zitten. Dus zal hij wachten op een nieuwe relatie...

Intussen thuis en in bed. Zoveel gehuild vandaag dat ik moeite heb om mijn ogen dicht of open te doen. Soms denk je dat het zal opluchten, maar ik weet wel beter. Wenen lucht echt niet, het helpt me niet vooruit, maar ik kan het ook niet tegenhouden. Misschien moet ik toch maar weer een afspraak maken bij de psycholoog, maar dat zal wellicht ook niet veel uithalen.
Het komt nu hierop neer. Ik ben vanavond langs geweest bij de notaris en die zal een akte opstellen. Op die manier kan ik het huis overnemen. Maar zij zegt zelf dat het een heel zware dobber voor mij zal worden... En dat weet ik zelf ook wel. Mijn afbetaling zal al bij al meevallen, maar als je nog 5000 euro op een jaar zal moeten kunnen sparen om aan mijn vriend te geven, dan zal ik mezelf wellicht niets meer kunnen gunnen. Behalve misschien een extra job... 
Het weegt allemaal zo heel erg zwaar op mij. Ik had echt alles om gelukkig te zijn en nu schiet er eigenlijk niets meer over. In wezen wel hoor: vrienden, mijn job,... maar ik voel me echt maar een vierde meer van wat ik was. Ik voelde me sterk en gelukkig met mijn vriend aan mijn zijde, maar nu. Ik kan niet beschrijven hoe hard ik hem mis. 
Na de afspraak bij de notaris heb ik hem opgebeld om te laten weten dat ik bij de notaris ben geweest en hij laat duidelijk merken dat hij wil dat ik hem loslaat. Het is toch niet meer omkeerbaar voor hem. En als ik dan vraag waarom dan haalt hij zo'n bizarre dingen aan. Hij zei vandaag bijvoorbeeld dat ik hem altijd de mond snoerde als hij iets wilde zeggen. Maar dat is echt niet zo. Hij kon altijd zijn mening kwijt en we hadden altijd open gesprekken, over vanalles. Zei hij dan gewoon wat ik wilde horen op dat moment?! Of zit hij nu in een fase dat hij door de depressie onze relatie helemaal anders bekijkt? Ik weet het echt niet.

Hij voelt zich veel beter zegt hij, maar alle signalen die ik opvang wijzen op iets anders. Ik heb vandaag nog eens aan zijn verstand proberen te brengen dat je niet zomaar een relatie achterlaat. Dat er sowieso moet gesproken worden en eventueel aan gewerkt. Maar hij zegt dat het op is en dat het niet meer gaat. Alsof hij een ongelooflijke strijd heeft geleverd. Hij snapt nog altijd niet dat hij die strijd met zichzelf leverde en niet met mij, samen met mij... Heel vreemd echt.

@ Leeuwin: Wat die pillen betreft. Hij neemt inderdaad antidepressiva, geen drugs. Deze combineert hij met alcohol. Veel alcohol. Hij heeft dit ook toegegeven aan de telefoon vandaag. Dat het echt te veel van het goeie was. Hij was er op zondag om 8u30 ingevlogen (bier denk ik) en is doorgegaan tot rond 16u... of zelfs later. En daarna nog achter zijn stuur gekropen. Komt daar nog bij dat hij 's middags niets gegeten had... Ik kan me voorstellen dat hij niet meer om aan te zien was. En hoe hij omgaat met die antidepressiva, bangelijk. Hij is blijkbaar gestopt met Trazolan, bouwt Sipralexa af en neemt nog Wellbutrin (omdat hij die nog niet zo lang neemt). Maar plots had hij geen Wellbutrin meer in voorraad dus is hij gewoon die Sipralexa weer gaan ophogen. ik vraag me af wat dit vanbinnen bij hem doet... Niks zegt hij, alles gaat goed... Dan weet ik echt niet of hij eerlijk is of hij zich werkelijk goed voelt. Hij voelt het misschien niet door de alcohol... Ik heb helemaal geen idee...

en nu moet ik gewoon een poging doen om wat te slapen...

Bedankt voor jullie luisterend oor!
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-12-2016, 12:44 door Positiva.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord

(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-12-2016, 16:19 door Els..123.)

Register or login to view the content

Register or login to view the content
Antwoord


Register or login to view the content
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 99 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,948 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 689 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,356 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)