Vandaag begon met zeer laag humeur. Voelde me echt heel naar, uitzichtloos, nerveus. Gesprek met apotheker aangevraagd over welke AD passen bij mijn hormoonprofiel. Goed gesprek met mijn partner die heel steunend is nu. Samen gewandeld en toen alleen naar de stad.
Had erg nieuwe schoenen nodig, heerlijk paar gevonden met leuke korting.
Offerte laten maken voor telefoon internet en tv in de winkel. En boodschap voor vrouw gedaan. Al met al tevreden over mijn activiteiten. Stemming ietsje beter

Vandaag begon met zeer laag humeur. Voelde me echt heel naar, uitzichtloos, nerveus. Gesprek met apotheker aangevraagd over welke AD passen bij mijn hormoonprofiel. Goed gesprek met mijn partner die heel steunend is nu. Samen gewandeld en toen alleen naar de stad.
Had erg nieuwe schoenen nodig, heerlijk paar gevonden met leuke korting.
Offerte laten maken voor telefoon internet en tv in de winkel. En boodschap voor vrouw gedaan. Al met al tevreden over mijn activiteiten. Stemming ietsje beter

Goed bezig Dipjes, ik lees dat je door een aantal activiteiten en contacten toch de stemming iets hebt kunnen verbeteren! En wat fijn dat je zelf ook baat lijkt te hebben bij dit topic.

---

Hallo, ik dacht laat ik ook eens wat schrijven over de dag. Ik kwam vandaag niet verder dan bank en lezen. In pyama, niemand gezien. Er was  geen noodzaak iets te moeten doen. En dat deed ik dan ook niet , want daarvoor moet je zin of behoefte ergens aan hebben, wat ik niet had- geen drijfveren,  intern noch extern. ik vind er niet veel van, niet goed noch slecht.  Gister ook grotendeels  hetzelfde op het kopen van een krant na.  

Groet Mabel

Hoi Mabel,

Fijn dat je zonder oordeel naar deze dagen kunt kijken. Hoe voelde je bij het kopen van de krant? Heb je er nog wat in kunnen lezen?

Liefs

Hoi Jorin,

Ach die zaterdagkrant vond ik wat tegenvallen... het kopen is een stukje lopen , dan beweeg ik tenminste nog wat . De verkoper is n wat eigenaardig mannetje, en ik heb nog wat flauwe grappen tegen m gemaakt, die die ook wel leuk vond. Was mijn indruk. Tja dat roept ie blijkbaar bij me op . Dat was ook de enige actie in het weekend wat betreft naar buiten gaan en contact. Verder lig ik maar op de bank en lees of kijk n serie of film. Deze situatie duurt nu alweer n paar maanden en ik lijk er wat in te berusten. Alternatief is dat ik aan mezelf loop te trekken als aan een dood paard, omdat ik iets zou moeten willen, doen, actief zijn, weet ik veel  wat- dat werkt gewoon niet. 
Gelukkig heb ik de winter die goed aansluit bij mijn 'winterslaap in hol' gedrag, 
In de zomer is het afschuwelijk met teveel en te lang licht, overbelicht, herrie van buiten.ik voel me dan echt veel abnormaler slechter en overprikkeld. Nee , voor mij hoeven de dagen niet te lengen, vind ze heerlijk kort. En ook  kijk ik graag naar de vogels op de voederbollen in mn tuin, regen, de schaduw van zwiepende takken voor de straatlantaarn.  In mijn zeer beperkte actieradius , met alleen mij erin , kan ik me ook knus en veilg voelen. Maar ook eenzaam en geisoleerd uiteraard, ik lig hier niet omdat t me goed gaat tenslotte. 

Groet Mabel

Wat jij beschrijft heb ik ook tijden gehad en nog wel eens een dag of wat.
Ik zag dat je al wat langer op dit forum zit. Is het bij jou een kwestie van uitzitten en wachten tot het vanzelf weer wat beter gaat en de zin terug komt?

Dat van die zomer ken ik wel. Veel mensen die opmerkingen maken als: "straks als de zon weer meer schijnt zal het ook wel iets beter gaan" Hoezo ?? Afgelopen zomer wilde ik helemaal niet naar buiten en ik had het idee dat het moest, want ja het is mooi weer. In de winter heb je dat inderdaad niet zo.
Nu het ietsje beter met mij gaat en ik weer kan genieten van bepaalde dingen heb ik juist wel weer zin in het voorjaar en zomer.

Hallo Jorin,

Tja dat is n beetje het probleem,  ik vraag me af of die zin er eigenlijk überhaupt ooit wel is geweest. Ik heb t leven eigenlijk altijd wel met angst en beven tegemoet gezien,  een moeten, maar n duidelijk willen,  nee. Men verwachtte dan ook nog dat ik het leuk vond en daar blijk van gaf; en dat gebrek  is me ook verweten en werd een obstakel .Dus maar toneelspelen op momenten dat het verwacht werd. Op wilskracht en stoïcijns doorgaan kwam ik een heel eind maar vorm van beloning in de zin van een goed gevoel, trots, eigenwaarde en zelfvertrouwen bleef eigenlijk altijd uit. Waar deed ik het dan allemaal voor? Daar heb ik zelfs nog eens specefiek dopamine ad voor geslikt,  om een goed gevoel ergens over te kunnen krijgen, helaas werkte dat ook niet.
Ik vind het ook niet vreemd dat ik dat geen levenlang volhoudt.  Ik heb geen intrinsieke motivatie . Ik vind t leven geen geschenk,  of "feestje  maar je moet zelf de slingers ophangen ".  Tja, met n kapot innerlijk kompas is het moeilijk navigeren. Ik weet dan ook echt al erg lang niet meer wat ik met het leven aanmoet. De laatste maanden lukt het me ook steeds slechter onder mensen te zijn; ik ben de uitzondering waar het nooit goed mee gaat. Ik heb het gevoel dat ik een figurant of n toeschouwer ben. Ik voel me niet gezien, gehoord, verbonden. Dit forum voldoet wat dat betreft wel aan een behoefte.
Alle praattherapie en pillen ten spijt,  ik krijg het van binnen niet wezenlijk anders.
Af en toe heb ik een opleving, die maakt dat ik iets opstart , maar dat stoïcijns doorgaan lukt niet meer. Na n maand of twee haak ik dan af omdat ik me weer te slecht voel en niet meer inzie voor wie, wat of waarom ik t doe. 
Ik kan mezelf het vreselijk kwalijk nemen allemaal, wat het nog zinlozer en ondraaglijk maakt en leid tot allerlei geworstel, het trekken aan n dood paard. 
Dus nu ben ik passief en teruggetrokken, wat in onze wereld en binnen de GGZ als 'fout' gedrag word bestempeld . Dat vind ik niet fijn, ben geneigd ne weer te verdedigen en verantwoorden daarvoor maar dat ben ik ook zo zat.

Tjee , lang verhaal geworden. Bedankt voor de belangstelling en het lezen!

Liefs, Mabel

Hallo Jorin,

Tja dat is n beetje het probleem,  ik vraag me af of die zin er eigenlijk überhaupt ooit wel is geweest. Ik heb t leven eigenlijk altijd wel met angst en beven tegemoet gezien,  een moeten, maar n duidelijk willen,  nee. Men verwachtte dan ook nog dat ik het leuk vond en daar blijk van gaf; en dat gebrek  is me ook verweten en werd een obstakel .Dus maar toneelspelen op momenten dat het verwacht werd. Op wilskracht en stoïcijns doorgaan kwam ik een heel eind maar vorm van beloning in de zin van een goed gevoel, trots, eigenwaarde en zelfvertrouwen bleef eigenlijk altijd uit. Waar deed ik het dan allemaal voor? Daar heb ik zelfs nog eens specefiek dopamine ad voor geslikt,  om een goed gevoel ergens over te kunnen krijgen, helaas werkte dat ook niet.
Ik vind het ook niet vreemd dat ik dat geen levenlang volhoudt.  Ik heb geen intrinsieke motivatie . Ik vind t leven geen geschenk,  of "feestje  maar je moet zelf de slingers ophangen ".  Tja, met n kapot innerlijk kompas is het moeilijk navigeren. Ik weet dan ook echt al erg lang niet meer wat ik met het leven aanmoet. De laatste maanden lukt het me ook steeds slechter onder mensen te zijn; ik ben de uitzondering waar het nooit goed mee gaat. Ik heb het gevoel dat ik een figurant of n toeschouwer ben. Ik voel me niet gezien, gehoord, verbonden. Dit forum voldoet wat dat betreft wel aan een behoefte.
Alle praattherapie en pillen ten spijt,  ik krijg het van binnen niet wezenlijk anders.
Af en toe heb ik een opleving, die maakt dat ik iets opstart , maar dat stoïcijns doorgaan lukt niet meer. Na n maand of twee haak ik dan af omdat ik me weer te slecht voel en niet meer inzie voor wie, wat of waarom ik t doe. 
Ik kan mezelf het vreselijk kwalijk nemen allemaal, wat het nog zinlozer en ondraaglijk maakt en leid tot allerlei geworstel, het trekken aan n dood paard. 
Dus nu ben ik passief en teruggetrokken, wat in onze wereld en binnen de GGZ als 'fout' gedrag word bestempeld . Dat vind ik niet fijn, ben geneigd ne weer te verdedigen en verantwoorden daarvoor maar dat ben ik ook zo zat.

Tjee , lang verhaal geworden. Bedankt voor de belangstelling en het lezen!

Liefs, Mabel

Hoi Mabel 
Er zijn weer nieuwe middellen die uitgeprobeerd kunnen worden bij niet bipolaire depressie he, ketamine, psyllocibine. Experimenteel maar schijnt mogelijk effectief. Ik las erover. Ik dacht in Maastricht en leiden maar daar ben je zo achter met google he. Er zijn wel voorwaarden aan zoals niet bipo en leeftijdsgrens etc

Hoi Dipjes,

Bedankt voor t meedenken.
Ketamine al meegedaan aan het onderzoek maar kan nog voor behandeling gaan, zie alleen n opname van 6 weken niet zitten, aangezien ik de onderzoek start opname van een week al een aanslag daar vond. Maar mischien , heel mischien heb

 ik een andere optie. Maastrichts farma onderzoek vraagt om afbouw ad , 2 maanden advrij voor de trip... tegen die tijd ben ik alweer zo ziek van ontwenning, dan wil ik niet eens meer trippen... 


Ik ben momenteel niet bereid het risico te nemen mezelf n hoop ellende op mn hals te halen voor iets wat heel mischien werkt. 

Jammer dat het niet op maat kan, heb dat geprobeerd, maar helaas!

Groet en liefs, Mabel

Gister inspiratie kunnen halen uit de verhalen van de schrijfster van het boek "mijn naam is Selma", een 97-jarige overlevende van concentratiekamp Ravensbrück in de 2e WO
Iemand anders toevallig ook gezien? Het was in de wereld draait door.
Tegelijkertijd was ik erg verdrietig om hoe naar de mensheid en wereld kan zijn, maar erg geïnspireerd door de kracht van deze mevrouw.

Vandaag opnieuw in DWDD een inspirerend interview met een ongeneeslijk zieke jongeman.

Ook al weet ik niet voor hoe lang het duurt, ik haal er kracht uit om even iets anders/positiever tegen de dingen aan te kijken en in actie te komen. Als zij het kunnen, kan ik het ook!

---

Hallo Jorin,

Tja dat is n beetje het probleem,  ik vraag me af of die zin er eigenlijk überhaupt ooit wel is geweest. Ik heb t leven eigenlijk altijd wel met angst en beven tegemoet gezien,  een moeten, maar n duidelijk willen,  nee. Men verwachtte dan ook nog dat ik het leuk vond en daar blijk van gaf; en dat gebrek  is me ook verweten en werd een obstakel .Dus maar toneelspelen op momenten dat het verwacht werd. Op wilskracht en stoïcijns doorgaan kwam ik een heel eind maar vorm van beloning in de zin van een goed gevoel, trots, eigenwaarde en zelfvertrouwen bleef eigenlijk altijd uit. Waar deed ik het dan allemaal voor? Daar heb ik zelfs nog eens specefiek dopamine ad voor geslikt,  om een goed gevoel ergens over te kunnen krijgen, helaas werkte dat ook niet.
Ik vind het ook niet vreemd dat ik dat geen levenlang volhoudt.  Ik heb geen intrinsieke motivatie . Ik vind t leven geen geschenk,  of "feestje  maar je moet zelf de slingers ophangen ".  Tja, met n kapot innerlijk kompas is het moeilijk navigeren. Ik weet dan ook echt al erg lang niet meer wat ik met het leven aanmoet. De laatste maanden lukt het me ook steeds slechter onder mensen te zijn; ik ben de uitzondering waar het nooit goed mee gaat. Ik heb het gevoel dat ik een figurant of n toeschouwer ben. Ik voel me niet gezien, gehoord, verbonden. Dit forum voldoet wat dat betreft wel aan een behoefte.
Alle praattherapie en pillen ten spijt,  ik krijg het van binnen niet wezenlijk anders.
Af en toe heb ik een opleving, die maakt dat ik iets opstart , maar dat stoïcijns doorgaan lukt niet meer. Na n maand of twee haak ik dan af omdat ik me weer te slecht voel en niet meer inzie voor wie, wat of waarom ik t doe. 
Ik kan mezelf het vreselijk kwalijk nemen allemaal, wat het nog zinlozer en ondraaglijk maakt en leid tot allerlei geworstel, het trekken aan n dood paard. 
Dus nu ben ik passief en teruggetrokken, wat in onze wereld en binnen de GGZ als 'fout' gedrag word bestempeld . Dat vind ik niet fijn, ben geneigd ne weer te verdedigen en verantwoorden daarvoor maar dat ben ik ook zo zat.

Tjee , lang verhaal geworden. Bedankt voor de belangstelling en het lezen!

Liefs, Mabel

He bah wat is het toch ook een rotziekte hè.
Je hoeft tegenover niemand verantwoordelijkheid af te leggen. Als jij even(voor hoe lang t duurt) niet de kracht en zin hebt om actiever te zijn of opnieuw iets te proberen wat zou kunnen helpen dan is dat jouw goed recht. Je kunt niet altijd in vechtstand staan.
En als kind, toen je nog onbevangen en zonder besef van verantwoordelijkheden was? Of heb je het al van kinds af aan? Bij mij kwam het pas rond puberteit, dus vandaar mijn vraag.

Hoi Jorin, 

Ik vermoed aanvankelijk niet ,  tot n jaar of 4/5... maar mijn opgroeiomgeving was ook best vijandig.  Goed bedoelende ouders, maar niet pedagogisch vaardig . Veel stoornissen, persoonlijkheid, depressie, angst en agressie in het gezin. . Buitengesloten op school, eigenlijk nergens veilig op mn plek. Afspraak met mezelf was te zorgen dat ik zsm het huis zou verlaten, het anders te doen als het voorgeschotelde en dat ik iemand zou vinden die van me hield op n gezonde manier. Tja, dat laatste was geen succes, maar de rest is wel feitelijk gelukt, al had ik nauwelijks bagage mezelf te kunnen redden .Alleen op mijn 21 ste kreeg ik mijn eerste depressie oid, moest mn studie stoppen,  ik melde me bij de ggz , toen zou het nog ptss zijn. Inmiddels ben ik 49.
Om het verloop te schetsen. 

Liefs, Mabel

Hoi Jorin, 

Ik vermoed aanvankelijk niet ,  tot n jaar of 4/5... maar mijn opgroeiomgeving was ook best vijandig.  Goed bedoelende ouders, maar niet pedagogisch vaardig . Veel stoornissen, persoonlijkheid, depressie, angst en agressie in het gezin. . Buitengesloten op school, eigenlijk nergens veilig op mn plek. Afspraak met mezelf was te zorgen dat ik zsm het huis zou verlaten, het anders te doen als het voorgeschotelde en dat ik iemand zou vinden die van me hield op n gezonde manier. Tja, dat laatste was geen succes, maar de rest is wel feitelijk gelukt, al had ik nauwelijks bagage mezelf te kunnen redden .Alleen op mijn 21 ste kreeg ik mijn eerste depressie oid, moest mn studie stoppen,  ik melde me bij de ggz , toen zou het nog ptss zijn. Inmiddels ben ik 49.
Om het verloop te schetsen. 

Liefs, Mabel

Ik zal even reageren via een pb, anders komen er misschien teveel off-topic berichten hier.