Hallo allemaal,

Weer even een teken van leven van mij, mede op verzoek van Jorin.
Ik lees hier wel elke dag mee, maar had niet de behoefte zelf te reageren.
Het gaat aardig goed met me.
Door de omstandigheden heb ik paar maanden amper iemand gesproken. Als je zo als ik alleenstaand bent dan word je aardig op jezelf terug geworpen.
Af en toe wat mensen bellen of contact via zoom, maar dat is toch anders. Gelukkig kan ik mij thuis aardig goed vermaken, nog nooit zoveel de TV aan gehad.
De depressie is aardig geweken, wel is er verveling en wat lusteloosheid doordat ik mijn (vrijwilligers) werk als ervaringsdeskundige bijna niet kan doen.
Je probeert er wat van te maken, zo heb ik om mijn huis wat knusser te maken twee manshoge palmen gekocht die nu staan te pronken in mijn huiskamer.
Ook ga ik er met mooi weer dagelijks met mijn scooter op pad, ik heb er een bruine kop van gekregen. Het lukt me ook om me er toe te zetten in mijn tuin aan het werk te gaan, veel snoeiwerk. De laatste paar weken begint mijn werk weer een beetje op gang te komen. Een paar keer op huisbezoek gegaan bij mensen die het even totaal niet meer zagen zitten. De mails en de projecten beginnen aarzelend op gang te komen. Verder heb ik afgelopen donderdag mijn derde cursusdag gevolgd. Onderwerp herstelgericht werken in de praktijk. Weinig nieuwe informatie maar het is wel weer fijn om met zes mensen op 1 1/2 meter te zitten en om ervaringen uit te wisselen. Het gaat dus nog steeds de goede kant op.

Groet, Bert

Wat fijn te horen Bert! Ja als je werk stil ligt moet je op zoek naar nieuwe doelen.
Ondanks dat je jezelf prima redt, is echt menselijk contact toch wel weer fijn hè. 
Zelf zie ik verveling en lustoosheid als onderdeel van mijn depressie, maar dat is bij jou dus niet het geval? Ben wel benieuwd hoe jij het onderscheid maakt/voelt.
Bedankt voor jouw bericht, groetjes!

Hoi Bert, 

Leuk om wat van je te horen! Je lijkt je toch aardig te redden, mooi!   Ik vraag me af of je je niet eenzaam voelt dan , maanden zonder contact.
Lusteloosheid en verveling kennen we allemaal...
Is je medicatie nu goed oningesteld?

Liefs, Mabel

Hoi Bert,

Wat fijn van je te lezen. Je lijkt je aardig te redden. 
Is je medicatie nu naar tevredenheid ingesteld?
Voel je je niet eenzaam met enkel afstandscontacten? 
Verveling en met name lusteloosheid herkennen we denk ik allemaal. 

Liefs, Mabel

Dank voor jullie reacties.

Jorin jij vertelt/vraagt:
Zelf zie ik verveling en lusteloosheid als onderdeel van mijn depressie, maar dat is bij jou dus niet het geval? Ben wel benieuwd hoe jij het onderscheid maakt/voelt.
Dat is geen gemakkelijke vraag merk ik nu ik er over na denk. Inderdaad is één van de symptomen van depressie lusteloosheid, aan de andere kant kan lusteloosheid ook een normaal gevoel zijn dat in deze tijd bij veel mensen voor komt. Eigenlijk heb ik geen pasklaar antwoord merk ik.
Heeft het te maken met mijn gevoel dat ik weer aardig kan mee draaien in deze wereld? In ieder geval leidt dat lusteloze niet echt tot passiviteit, het weg zakken er in. Ook heb ik niet de gedachten, een dikke vinger voor iedereen ik ga me isoleren of een stuk in mijn kraag zuipen. Misschien komt het omdat lusteloosheid en verveling vandaag niet samen gaat met andere symptomen van depressie, die er bij mij altijd wel waren? Het voelt gewoon als lusteloos, verveeld, maar het heeft niet dat loodzware gevoel dat we allemaal wel kennen bij depressie. Ook heeft het bijna geen invloed op het mijzelf veroordelen omdat ik me zo voel. Ik blijf wel goede maatjes met mijzelf. Maar nogmaals een pasklaar antwoord heb ik niet. Geeft dit een beetje antwoord op jouw vraag Jorin?

Jazeker Mabel, af en toe voel ik mij eenzaam. Zeker nu je in deze tijd amper mensen echt ontmoet. Gek genoeg merk ik dat ik als ik rond rij op mijn scooter en allerlei mensen zie, dat me dat al goed doet. Er zit altijd een vast groepje op een bankje in het centrum, voorheen ging er wel eens bij zitten. Maar nu stop ik niet, ik heb helemaal geen behoefte aan prietpraat met die mensen.  
Mijn medicatie is weer terug op het niveau van zeg maar twee jaar geleden. hoe voelt stabiel aan.

Hoi Spruitje, ja het gezellig maken en opknappen doet mij wel goed. Ik zit geregeld naar die twee joekels van planten te kijken en het voelt dan wat meer als een gezellig thuis. Als ik die kleine dingen in huis doe, of in de tuin werk dan ben ik toch ook wel tevreden dat het er weer netjes, schoon uit ziet. Met name al de bloemen in de tuin in combinatie met mijn voerkorven met mezen en musjes en af en toe een worstellende ekster die probeert bij het voer te komen. Daar kan ik wel van genieten.

Groet, Bert

Ik begrijp wat je bedoelt, duidelijk antwoord hoor. Voor nu welterusten en genietse van je tuin!

Hoi Bert,

Wat fijn om te horen dat je je wat beter voelt en dat de medicatie goed aanslaat.
Zelf ben ik ook de laatste maanden niet actief op het forum geweest. Mijn depressie is in de sluimerstand gegaan en ik sta op de wachtlijst voor persoonlijkheidsproblematiek. Ik ben wel van plan weer actief te worden op het forum.
Ik heb mij niet verveeld de laatste maanden, veel gelezen of diamond painting gedaan. Vanaf vandaag mocht ik weer naar het vrijwilligers werk, toch wel weer spannend.

Hallo Lettigo,

Fijn om weer wat van je te horen.
Kan me voorstellen dat vrijwilligerswerk weer even spannend was.
Ik zelf had al maanden amper iemand ontmoet en toen startte de cursus live in een groep. Ik voelde me wat onzeker en moest er echt weer even aan wennen om met anderen in gesprek te gaan.

Hallo ,

Toch 'fijn'  om dit te lezen.  Doordat ik erg veel alleen ben, krijg ik ook vaak spanning  als ik  dani iets met/onder mensen met doen.  
Soms zo erg dat ik er bij voorbaat al van af zie, ik zie er dan alleen nog maar tegen op.,
Dat heb ik toch echt meer dan vroeger.  
(Er komt ook n oud minderwaardigheidsgevoel  en schaamte om de hoek piepen dan ).
Tja alles wat je niet vaak meet doet word wat moeilijker, niet iets fijns. 

Liefs, Mabel

Hallo allemaal,

Weer even een teken van leven van mij, mede op verzoek van Jorin.
Ik lees hier wel elke dag mee, maar had niet de behoefte zelf te reageren.
Het gaat aardig goed met me.
Door de omstandigheden heb ik paar maanden amper iemand gesproken. Als je zo als ik alleenstaand bent dan word je aardig op jezelf terug geworpen.
Af en toe wat mensen bellen of contact via zoom, maar dat is toch anders. Gelukkig kan ik mij thuis aardig goed vermaken, nog nooit zoveel de TV aan gehad.
De depressie is aardig geweken, wel is er verveling en wat lusteloosheid doordat ik mijn (vrijwilligers) werk als ervaringsdeskundige bijna niet kan doen.
Je probeert er wat van te maken, zo heb ik om mijn huis wat knusser te maken twee manshoge palmen gekocht die nu staan te pronken in mijn huiskamer.
Ook ga ik er met mooi weer dagelijks met mijn scooter op pad, ik heb er een bruine kop van gekregen. Het lukt me ook om me er toe te zetten in mijn tuin aan het werk te gaan, veel snoeiwerk. De laatste paar weken begint mijn werk weer een beetje op gang te komen. Een paar keer op huisbezoek gegaan bij mensen die het even totaal niet meer zagen zitten. De mails en de projecten beginnen aarzelend op gang te komen. Verder heb ik afgelopen donderdag mijn derde cursusdag gevolgd. Onderwerp herstelgericht werken in de praktijk. Weinig nieuwe informatie maar het is wel weer fijn om met zes mensen op 1 1/2 meter te zitten en om ervaringen uit te wisselen. Het gaat dus nog steeds de goede kant op.

Groet, Bert

Wat heerlijk om te horen Bert!