Cyranno,

Dan reageer kort en bondig terug.  'fijn dat je het begrijpt. Ik wens je nog een goede ...'   groet c. 
Oid . 

Alleen zit je dan nog met dat eeuwige knagende schuldgevoel, dat het toch nooit goed is . 
Dat kunnen verdragen, tot dat het niet meer optreed, en het een normale zaak is geworden,  is natuurlijk wel een hele kunst. Daar zou die therapeut eens behulpzaam in kunnen zijn. 

Ik voel met je mee lieverd! 

Liefs!

Dank je lieve mabel voor de steun die je me heeft , ik heb het erg moeilijk maar het is nu de moment. Ik mag niet meer toegeven ik moet breken met alle kracht die ik nog in me heb. Heb ook veel steun van vier vrienden en van dit forum dat weet ik , ik ga kort en bondig zijn als ze nog contact met me opnemen maar indien niet ik ga geen berichten meer sturen noch telefoneren. Het is genoeg geweest en ik sta op een breekpunt. Ik moet moedig zijn en kiezen voor mezelf. Met de steun van mensen om me heen die me dierbaar zijn en van jullie zal het me wel lukken. Ik ben nog nooit zo overtuigd geweest als nu. En het schuldgevoel zal wel minderen als ik ook denk aan hoe ze met mij zijn omgegaan de hele tijd. Dank je mabel  ik hou jullie op de hoogte  groetjes

Je klinkt overtuigd en vastberaden Cyranno.  

Veel sterkte, maak gebruik van het forum als het nodig is hè ! 

Liefs en sterkte!

ik ben wakker en het is nu bijna vier uur in de ochtend. Moet altijd eens opstaan s nachts en dan soms begin ik te malen als ik niet direct kan slapen weer. Ik denk na over wat de psycholoog me heeft aangeraden , nl  meer buiten komen en meer dingen ondernemen. Maar het probleem is ik voel me het rustigst als ik boven op mijn flat ben alleen en mijn huishouden doe , als ik bezig ben. De uren gaan dan tamelijk vlug en daarna lees ik een boek of kijk ik effe tv. Maar  ik kom wel buiten als ik een wandeling doe zo nu en dan en voor mijn boodschappen uiteraard. En als ik meega met mijn vriend die ook wel eens weg wil. Mijn psycholoog wil dat ik meer uit mijn leven ga halen maar ik voel me ok zoals het nu gaat , ik ben wel in om wat meer dingetjes te ondernemen maar stap voor stap en misschien als het wat beter weer is wat meer buiten komen. Maar ik ben steeds zo gespannen als ik onder de mensen ben en wil me rustig voelen. Onder de mensen komen voelt voor mij niet veilig.
Verder hoor ik niks van de familie en dat doet me goed , ik hoef het niet uit te leggen , hoef geen confrontatie aan te gaan. Maar er zal een moment komen dat ik het toch zal moeten uitleggen. Voorlopig vind ik het best zo. Zij hebben andere waarden en zitten in een andere levensfase . Ik heb door mijn depressies en persoonlijkheidsproblematiek al aardig wat psychische vorderingen moeten maken en voel me mijlenver verwijderd van de familie. Ik vind het best zo . Wil er geen energie meer gaan insteken. Mijn leven is te kort om me met mensen in te laten die me niks meer bij brengen. Sterker nog die me niks gunnen en die me constant veroordelen. Afstand moet dan maar. Het raakt me wel en soms kan ik mijn heftige gevoelens niet intomen maar word ik overspoeld maar daarna keert alles terug naar de basis en weet ik dat het de goede instelling is afstand. IK doe gewoon verder . Vele groetjes aan iedereen die dit leest C.

Ach lieve Cyranno, 

Het is wat je zegt als je je onder mensen niet veilig voelt is het niet heel motiverend om erop uit te gaan. Hoop dat die therapeut dat ook begrijpt , dat je daar niet om staat te springen dan. 
Dus stapje voor stapje inderdaad.  Je probeert s wat , - als je het kan opbrengen. Hoe lok je jezelf nou die flat uit . 

 Ergens in de horeca gaan zitten is misschien ook niet wat je therapeute bedoelt . 

Verlegen om ideeën? 
Het wemelt het tegenwoordig wel van de wandelgroepjes, ( in soorten en maten, tijdsduur, leeftijd / doelgroep, route en thema ) ,  dus mischien is n keertje n  proef meewandeling  een beginnetje.  Het is ook niet dat je veel moet praten tijdens n wandeling. 

Deelname aan n lotgenotengroep voor bps problematiek zou ook eens optie kunnen zijn . Dat voelt misschien wel veiliger , en je kan je  verhaal kwijt. Erkenning en herkenning  is goed voor elk  mens. Geen idee of zoiets in jouw omgeving is , dat is uit te zoeken. 

Of je iets zal moeten uitleggen aan je familie betwijfel ik .  Je kan je ook bedenken heeft dat zin en bovendien:  misschien moeten ze het er maar gewoon mee doen. Je hebt tenslotte ook altijd met hun houding moeten dealen,  daar zat je ook niet om verlegen,  en ik lees ook niet dat er ooit tekst en uitleg of begrip  aan jou is gegeven. 

Veel liefs  en sterkte 










.

Hoi Mabel leuke ideeën wel een wandelgroep of een lotgenoten groep dat zou me zeer welgekomen zijn , een lotgenoten groep maar betwijfel als dit bij ons ook bestaat ga het eens nakijken , zou leuk zijn met anderen te kunnen delen. Voor me ergens vast te leggen vind ik het nu nog moeilijk. ik weet nooit hoe mijn stemming zal vallen. Het kan maar zo zijn dat ik voor ik de deur uit moet mijn stemming keldert en ik al wenende moet vertrekken. Dus leg ik me liever helemaal nog niet vast , ik ga dat ook aan mijn psychologe zo uitleggen. Verder met de familie heel moeilijk , er komt geen reactie waar ik al blij voor ben maar ja ik denk dat die wel veel later komt. IK ga dan gewoon aangeven dat ze me met rust moeten laten en dat meen ik ook , het is gewoon te moeilijk. Verder moet ik binnen kort naar de psychiater ga wel wat extra ondersteunende medicatie vragen als dat mogelijk is want ik pieker veel , kom s nachts veel wakker en lig dan te malen over de kwestie kortom ik zie er van af. Ook de intense emoties krijg ik moeilijk onder controle. Misschien wat lichte aanvullende medicatie wie weet ga het er zeker over hebben met de psychiater. In tussentijd heb ik wel een crisis pil die ik mag nemen als ik te sterk overspoeld raak. Dus daar maar effe gebruik van maken. Mijn vriend zegt waar jij je nou druk over maakt??? Maar ja hij is dan ook mijn tegenpool haahha   allee vandaag een nieuwe dag hopelijk niet teveel piekeren groetjes aan jou mabel en aan iedereen die dit leest Cyranno

Herkenbaar Cyranno.
Als ik me zo slecht voel en op zich wel afleiding zou willen onder de mensen dan vind ik het ook lastig om wat af te spreken.
Komt er commentaar op m'n humeur? En hoe gaat men reageren als het me niet iedere week lukt om te gaan? 

Ik lees dat je wel steun hebt aan een aantal vrienden, hoe fijn. Dat heb ik zelf ook en ben ik blij mee. 

Veel liefs!

Hoi don t ja is wel goed van mezelf dat ik eindelijk eens voor mezelf kies maar ik voel me dan schuldig en verplaats me steeds in die andere persoon. Dit is ook mijn karakter ik ga soms heel ver in zelfopoffering. Bah ik moet eigenlijk eens meer op mezelf gaan denken en  me niet lullig voelen als ik voor mezelf kies , moet ik heel erg hard aan gaan werken. Want als ik steeds mezelf negeer ja dan voel ik een brok frustratie en depressie uiteraard. IK voel  me niet veilig in de overgebleven familie en wil er eigenlijk niet zijn. Ze zijn ook totaal anders als ik met totaal andere waarden . Het is familie maar ik voel me er niet meer thuis. Ik ben angstig en bang en voel me niet goed . Dus ik ga stilletjes aan afstand moeten nemen en een evenwicht zoeken. En don t ja als ik moest ingegaan zijn op de uitnodiging had ik ook weer de ganse namiddag spanning dus heb ik goed gekozen . Bedankt hoor voor jouw reactie groetjes C.

Lieve Cyranno,

Heel herkenbaar jouw gevoelens. Mijn familie was al klein en is nu wat ook mij betreft verleden tijd. Ik ben opgegroeid met alleen een moeder en twee tantes, twee ooms en een neefje en nichtje en mijn oma van moeders kant. Mijn vader heb ik slechts eenmalig ontmoet, geen eer aan te behalen helaas. Mijn moeder is inmiddels overleden, mijn oma ook en met hen had ik de beste band. Enige tijd terug is mijn ene tante hertrouwd met in mijn ogen een dikke narcist. De bruiloft moest ik missen doordat ik een been gebroken had in die tijd en nergens kon logeren en een hotel aldaar erg prijzig is. Een nabij gelegen camping had ik al benaderd voor ik mijn been brak maar met mijn nog overgevoelige dikke been en voet zag ik mij niet een tent in en uit kruipen. Buiten dat zag ik ook op tegen het weerzien met hen want zij kennen me eigenlijk amper. Vertrokken op mijn 22e uit mijn geboortestad en ze voor die tijd alleen op verjaardagen gezien en mijn moeder werd vooral veroordeeld door hen. Zij leven mijns inziens hun oppervlakkige leventjes en begrijpen niets van depressie en trauma's. Het is vooral ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Grenzen aangeven heb ik ook pas later in mijn leven geleerd en ik kan je zeggen, het is een zegen! Voel je niet schuldig als je niet aan een verzoek van hen kunt voldoen. Zij begrijpen jou hoogstwaarschijnlijk totaal niet met hun andere waarden en hebben waarschijnlijk een beschermd leven zonder depressie geleefd. Hoe treurig het ook kan zijn, als je je niet meer thuis voelt binnen je familie geeft het uiteindelijk rust als je geen tot weinig contact met ze hebt. Ik woon weliswaar ver van ze af, jij misschien niet maar blijf jezelf trouw. Als ze van je houden respecteren ze jouw grenzen uiteindelijk. Mocht dat niet zo zijn, kies dan voor jezelf. heel veel sterkte Cyranno.

Lieve groet MeMyselfandI