Dat klinkt goed. Vakantietijd kan op een gegeven moment ook wel saai worden natuurlijk, sommige mensen vinden het heerlijk en anderen gaan liever weer aan het werk. Zolang je uitkijkt naar iets (in dit geval de afspraken), maak ik mij geen zorgen

Hier gaat het redelijk. Ik ben sinds een paar dagen gestopt met bupropion en gestart met nortriptyline, omdat de bupropion toch niet voldoende ondersteunde. Tot zover weinig last van bijwerkingen (25mg). Over paar weken naar 50.

Hoi Jorin,

Mag ik vragen op welk gebied bupropion jou te weinig ondersteunde? Waar ben je naar op zoek?

Hoi Jorin,

Mag ik vragen op welk gebied bupropion jou te weinig ondersteunde? Waar ben je naar op zoek?

Dat mag, maar vanwaar deze vraag Bert?

Het hielp voor meer energie, maar niet voor de stemming. Daarnaast was ik nog erg stressgevoelig. Dat had ik voorheen met de citalopram niet, daarmee kon ik functioneren als een gemiddeld persoon van mijn leeftijd. Dus ik zoek iets vergelijkbaars (maar dan zonder de seksuele bijwerkingen) en dat is nog wel een zoektocht blijkt..

Uit interesse voor jou Jorin.

Je probeert me hier met raad en daad bij te staan, je steekt mij een hart onder de riem wat ik zeer waardeer. Het viel me op dat jij je  bescheiden op stelt als het gaat om jouw eigen verhaal. Als je mijn vragen vervelend vind mag je ze ook negeren hoor.
Hoe is je stemming de laatste tijd, niet optimaal meen ik te lezen?

Niet vervelend hoor, alleen maar lief! Ik vroeg mij af met welke achtergrond je de vraag stelde, bijv. bepaalde ervaring met die medicijnen oid. 
Maar puur uit interesse kan natuurlijk ook, ben ik niet zo gewend denk ik haha. 


Klopt het gaat niet optimaal, ik kan maar weinig hebben. Tijdens en paar weken na mijn vakantie ging het echt de goede kant op. Toen gebeurden er een paar dingen in de privé-en werksfeer en merkte ik dat ik nog onvoldoende buffer heb om onder stressvolle omstandigheden in balans te blijven. Echt naar dat het zo lang duurt.
Dus nu nieuwe medicijnen proberen en binnenkort aanmelden voor schematherapie. Ik ben zelf alvast begonnen in een boek hierover.
Ik heb weinig positieve ervaringen met behandelaars en therapie, dus ik heb mijn twijfels. Diep van binnen denk ik dat het toch wel weer verspilde energie zal zijn.

Ja, zo'n proces kan soms als eindeloos aanvoelen. Er lijkt dan geen eind aan te komen.

Jouw ervaringen met therapie herken ik wel. Naar mijn idee deed ik in het begin wel wat theoretische kennis op tijdens therapie, daarna voelde het aan als routine, een beetje in een cirkel rond draaien, weinig nieuws meer. Jij gaat een boek lezen over schematherapie, in feite heb je daarna als een deel van die theorie tot je genomen al voor je de therapie start. Misschien in de hoop om sneller naar die kern te gaan?
Bij mij drong het niet binnen op gevoelsniveau, geen aha beleving, geen emotionele ontdekkingen waardoor mijn gevoelsleven op zijn kop ging staan.  Dat had ik ook bij behandelaars, ze gaven me het gevoel dat zij op routine hun plaat afdraaide. Maar misschien ben ik wel een eigenwijze beukennoot, die de dingen op zijn eigen manier wil doen. Maar pas toen ik zelf achter het stuur ging zitten en bijvoorbeeld op basis van mijn criteria een psycholoog ging zoeken begon het zijn vruchten af te werpen. Lukt het jou een beetje om dicht bij je gevoelsleven te blijven, het voortdurend peilen van jezelf wat gebeurtenissen met je doen en op dat moment jezelf de ruimte te geven?
Ik zelf maakte/maak vaak keuzes op basis van mijn ratio (lees zo zou het moeten gaan) en eiste daardoor teveel van mijzelf. Daardoor herkende ik stress, angst pas laat, te laat. Hoe ga jij daar mee om?

Hoor het graag.

Groet, Bert

Goedenavond Bert,

Ik had gister even niet de puf om te reageren, dus vandaar alleen even een "like" om te laten weten dat ik het had gelezen.

Klopt wel wat je zegt, dat ik alvast begin met het boek, zodat ik hopelijk sneller tot de kern kom tijdens therapie. En ook omdat ik geen zin heb in passief wachten, maar alvast aan de slag wil. Én ik hoop beter voorbereid te zijn, zodat ik controle houd over de behandeling. Dat klinkt heel erg controlfreakerig, maar tot nu toe heb ik ervaring met psychologen die naar mijn idee van de hak op de tak springen. Ze komen met een goed plan en beloven bergen, daarna een opdrachtje hier, opdrachtje daar en van de helft komt niks terecht. Eigen risico en verzekeringen op en ik geen steek verder. Dus ik ben wel van plan eerder te evalueren, naar mijn gevoel te luisteren en te stoppen als ik denk dat de behandeling nergens naartoe gaat.

Alleen lezen helpt mij niet, maar hier staan ook opdrachten in. Ik denk wel dat het mij verder op weg kan helpen en dat een psycholoog ernaast wel fijn kan zijn om mee te sparren tijdens dit proces. 

Ik leer steeds beter voelen, maar merk het nog vaak pas als het moment al voorbij is. Mijn man heeft het vaak eerder door dan ik als ik ergens mee zit, stress of angst heb. Achteraf denk ik dan ohja..hij had wel gelijk.
Ik ben ook bezig met mindfulness, dat zou wel moeten helpen dit te ontwikkelen.

Vaak nog overruled mij ratio mijn gevoel. Iets voelt niet goed, maar toch push ik dan door. Ik durf er nog niet op te vertrouwen, juist ook door de depressie en faalangst denk ik. Dan wil je vaak ook dingen vermijden, maar is het een vals gevoel wat je juist niet uit de weg moet gaan. Dit onderscheid tussen echte en valse gevoelens vind ik lastig te maken.

Hoe heb jij dat voelen en jezelf de ruimte geven geleerd?

Hoi Jorin,

Je schrijft:
Dus ik ben wel van plan eerder te evalueren, naar mijn gevoel te luisteren en te stoppen als ik denk dat de behandeling nergens naartoe gaat.
Dat bedoel ik dus met zelf achter het stuur gaan zitten. Voor mij was dit erg belangrijk. Zelf een plan maken, een hulpvraag formuleren. Zelf een therapeut uitzoeken op basis van mijn criteria. Zelf het voortouw nemen voelde goed en maakte mij sterker.

Er is inderdaad wat lef voor nodig om welk gevoel dan ook niet uit de weg te gaan, maar het aan te gaan. Ook ik heb een jaar mindfulness beoefend, vooral om te leren in het hier en nu te komen en er een tijdje te blijven. Ik ben het als instrument gaan gebruiken om in hier en nu te gaan voelen. In het hier en nu vond ik voelen zonder oordeel iets minder moeilijk. Voelen hoe je lijf aan voelt, of en waar er een kramp zit, puur lijfelijk dus. Gedachten spelen een onder geschikte rol en faalangst ook, het is puur lijfelijk. Het riep soms wel emoties op waardoor ik schijnbaar zonder reden begon te huilen. Pas later begon ik de vertaalslag te maken naar hoe mijn lijf aanvoelde en de link naar mogelijke gebeurtenissen die dag.
Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik er in die tijd bijna verbeten mee bezig was. In het begin deed ik dit zeker tien keer per dag.
Ik had mij namelijk heilig voor genomen dat ik nooit meer die krampachtige, angstige man zou zijn. Ik deed dit in het begin zittend in mijn stoel, maar ging dit na een tijd ook steeds vaker tijdens gebeurtenissen of gesprekken doen. Dus een gesprek voeren en tussen door even voelen wat het effect er van was daar van binnen. Weer later stelde ik mij kleine doelen, waardoor ik met nieuw gedrag ging experimenteren, bloed spannend vond ik dat. Daarna zat ik dan weer in mijn stoel te voelen wat het met me deed. Zo heb ik dat heel langzaam opgebouwd.
Vandaag doe ik dit nog steeds, wat minder intensief omdat voelen al wat vanzelfsprekender wordt. Maar er blijven nog genoeg gebeurtenissen over om bij stil te staan.  

Geeft dit een beetje antwoord op je vraag? 

---

Hoi Jorin,

Je schrijft:
Dus ik ben wel van plan eerder te evalueren, naar mijn gevoel te luisteren en te stoppen als ik denk dat de behandeling nergens naartoe gaat.
Dat bedoel ik dus met zelf achter het stuur gaan zitten. Voor mij was dit erg belangrijk. Zelf een plan maken, een hulpvraag formuleren. Zelf een therapeut uitzoeken op basis van mijn criteria. Zelf het voortouw nemen voelde goed en maakte mij sterker.

Er is inderdaad wat lef voor nodig om welk gevoel dan ook niet uit de weg te gaan, maar het aan te gaan. Ook ik heb een jaar mindfulness beoefend, vooral om te leren in het hier en nu te komen en er een tijdje te blijven. Ik ben het als instrument gaan gebruiken om in hier en nu te gaan voelen. In het hier en nu vond ik voelen zonder oordeel iets minder moeilijk. Voelen hoe je lijf aan voelt, of en waar er een kramp zit, puur lijfelijk dus. Gedachten spelen een onder geschikte rol en faalangst ook, het is puur lijfelijk. Het riep soms wel emoties op waardoor ik schijnbaar zonder reden begon te huilen. Pas later begon ik de vertaalslag te maken naar hoe mijn lijf aanvoelde en de link naar mogelijke gebeurtenissen die dag.
Ik moet er eerlijk bij zeggen dat ik er in die tijd bijna verbeten mee bezig was. In het begin deed ik dit zeker tien keer per dag.
Ik had mij namelijk heilig voor genomen dat ik nooit meer die krampachtige, angstige man zou zijn. Ik deed dit in het begin zittend in mijn stoel, maar ging dit na een tijd ook steeds vaker tijdens gebeurtenissen of gesprekken doen. Dus een gesprek voeren en tussen door even voelen wat het effect er van was daar van binnen. Weer later stelde ik mij kleine doelen, waardoor ik met nieuw gedrag ging experimenteren, bloed spannend vond ik dat. Daarna zat ik dan weer in mijn stoel te voelen wat het met me deed. Zo heb ik dat heel langzaam opgebouwd.
Vandaag doe ik dit nog steeds, wat minder intensief omdat voelen al wat vanzelfsprekender wordt. Maar er blijven nog genoeg gebeurtenissen over om bij stil te staan.  

Geeft dit een beetje antwoord op je vraag? 

Of beter geformuleerd geeft dit een beetje een begin van een antwoord?

Groet, Bert

Dank voor jouw antwoord!

Dit lijkt mij geweldig om te kunnen:
 "Dus een gesprek voeren en tussen door even voelen wat het effect er van was daar van binnen."

Ik ben altijd zo bezig met wat ik ga zeggen en gefocust op hoe een ander reageert, dat ik op dat moment totaal niet door heb wat het met mij doet en waar mijn grenzen liggen.

Heb je hier nog tips voor of is het vooral veel thuis doen en het daarna ook in andere situaties oefenen?

Ja welke tips?

Het is allereerst goed om stil te staan bij hoe jouw lichaam reageert op bijvoorbeeld stress of angst, onzekerheid. Ik krijg dan bijvoorbeeld een maag die in de knoop lijkt te zitten Mijn brein gaat te keer, honderden gedachten spoken dan door mijn hoofd. Herken je bepaalde reacties bij jezelf? Dat kun je thuis doen.

Meestal kan het geen kwaad om voorafgaand aan de start even aan te geven hoe jij je voelt. zo van ik merk dat ik me wat gespannen voel voor dit gesprek. Dat gaf me dan wat meer ontspanning.

Het voelen hoe het voelt tijdens een gesprek gaat steeds beter als je het vaker doet. Dat moment duurt vaak maar een paar seconden.
In het begin zou ik dan een gesprek (gesprekken) kiezen waar weinig of niets van afhangt in een veilige situatie. Dus even voelen en wat terug geven aan de ander. Zo van, ik merk dat ik het wel een fijn gesprek gesprek vind, gezellig om zo bij te praten. 

Op allerlei momenten en/of situaties even voelen wat het met je doet, gewoon voor jezelf, zeker in het begin hoef je er niets over te delen, mag natuurlijk wel.

Op een gegeven moment wordt het even stil staan wat het met je doet steeds meer "gewoon", meer vanzelfsprekend en een onderdeel van je dagritme.

Dat zijn zo wat dingen die bij me op komen.

---

Even pas op de plaats.

Ik heb de laatste drie maanden mijn Sertraline afgebouwd van 150 mg naar 0.
Precies vandaag twee weken zonder, tot dus ver gaat het goed, voel me niet anders dan anders.
Verder sinds vijf dagen ook mijn slaapmutsje Mirtazapine 7,5 mg gestopt. Inslapen gaat nog wat minder en ik slaap ook nog wat "onrustig".
Mijn brein moet nog even ontdekken dat ie alle stofjes weer zelf aan moet maken.
Op dit moment ga dus medicijn vrij door het leven.