Mijn leven als iemand met een psychiatrische aandoening en als moeder met een wajong 

Hoi allemaal even voorstellen ik ben een moeder van 33 jaar oud van 2 kids en getrouwd. Laat ik beginnen met mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in en onstabiel gezin, veel ruzie alcohol een moeder die erg labiel
Was etc. Ik heb 2 halfzussen, met 1 ervan ben ik opgegroeid met de ander heb ik nu wel weer contact. Als jong meisje voelde ik me altijd al anders als derest, ik deed me ding maar voelde toch vaak dat er iets was dat mij anders maakte, ook het gezin waar ik in leefde paste ook niet bij wat ik zag bij vriendjes of vriendinnetjes, wat dat was wist ik toen nog niet. Wat ik mij zo herinner in die tijd was dat ik me vaak schaamde schaamde voor mijn vader en moeder ze dronken veel en vaak en dit werd in mijn beleving steeds meer. Er was veel ruzie stonden mijn zus en ik weer boven aan de trap te huilen. Mijn zus die er altijd voor me was. Als er niet gekookt werd deed zei het mijn tweede moeder. Plots kreeg ze verkering en was ze weg 17 jaar ging met haar vriend mee die eerst bij ons een tijdje had gewoond, in die tijd was ik vaak weg om te proberen mijn eigen weg te vinden. En nou wie zorgde er nou voor mij, deed ik dat zelf al niet? Een tijdje later gingen mijn ouders uit elkaar 14 was ik wat een helse tijd was dat. Ik verhuisde vanaf mijn 14 de tot mijn 21 ste 7 keer. Eerst met mijn moeder mee ( tegen mijn pa werd gezegd dat we gingen shoppen). Toen weer terug ( mijn vader bedreigde ons dat hij iedereen overhoop knalde),ik wou niet maar ging uiteindelijk toch want ik was leerplichtig, en zag het niet zo zitten om in een caravan te wonen. Weer liep ik weg bij mijn vader( oja mijn moeder woonde bij mijn zus en haar vriend. Ik liep weg en kwam weer bij mijn moeder, daar ben ik ook weer weggegaan weer na mijn pa etc. Dit ging jaren door totdat ik hulp kreeg omdat het werken niet lukte. Ik kreeg hulp van ggnet en kreeg een wajong want ik moest wat en het leek haar ook verstandig om op mezelf te gaan het werkte gwn niet tussen mijn ouders en mij. Ik was 16 toen ik mijn eerste echte vriendje kreeg anderhalf jaar, ik ging vreemd met mijn buurjongen die erg gek op me was en ik op hem maar ik vond hem te jong en ik was bang. Ik maakte het uit met mijn vriendje en ging verder met mij buurjongen dit duurde niet lang want ik deed me eerste zelfmoordpoging. Ik werd opgenomen twee weken maar het werd me aangeraden om weer na huis te gaan want ik was niet gek maar emotioneel gebroken. Ik liep weer weg en kwam bij een crisisopvang vanuit daar ben ik op mezelf gegaan. Ik kreeg heimwee en ging weer terug en ging weer aan het werk toen leerde ik een jongen kennen waarmee ik ben samen gaan wonen, weer een helse tijd anderhalf jaar mishandelingen over en weer. Weer Terug naar mijn pa en opmezelf. Diepongelukkig was ik maar ik probeerde er het beste van te maken. Ik werkte weer 3 dagen en sporte om mijn frustratie de baas te blijven. Ik leerde mijn man kennen en we trouwden na 3,5 jaar en ik was zwanger van de eerste, daarna kwam de tweede. Ik stopte met werken maar wilde altijd wel aan het werk. Tien jaar geprobeerd om aan het werk te komen door middel van vragen bij het uwv proberen enz. Uiteindelijk voordat ik zwanger was heb ik met pijn en moeite nog een opleiding gehaald. Nu na 7 jaar thuis te hebben gezeten ben ik al 2 jaar vrijwilliger en nu sinds kort ook 9 uurtjes aan het werk. Ik vind het leven soms zo saai en onwennig vaak voel ik me nog zo ongelukkig waardoor ik me alleen maar schuldig voel. Dan denk ik joh kijk eens wat je hebt, maar tis ook zo’n sleur ik weet vaak niet wat ik moet mijn leven ik weet niet wat ik leuk vind echt geen idee. Soms wil ik niet meer ik heb vaak ook zo geen zin in dingen maar ook wel weer juist om veel te doen. Ben ik dan echt zo raar?!

Welkom Shadow. Goed dat je je verhaal hier vertelt. Je hebt het niet makkelijk gehad, he? Geen goede start in het leven. Veel mensen hier op het forum herkennen dat. Je bent echt niet raar hoor.

Heb je professionele hulp? Een psycholoog of zo? Dat kan veel schelen. Zo niet, praat eens met je huisarts en vertel waar je mee zit. Die kan je dan verwijzen.

Daarnaast kun je altijd hier op het forum je zorgen delen met lotgenoten. Ik vind dat zelf altijd erg troostend.

Veel sterkte en laat weer wat horen, he?

Lieve groet,
Alais

Welkom op het forum Shadow. 

Groetjes van Djyn