Hoi allemaal,

Ik ga nu richting de 30 en word vaak overvallen door depressieve gedachten, angstaanvallen en dergelijke. Erg vervelend. Ik heb al meerdere keren bij psychologen gelopen en ook antidepressiva geprobeerd.

Uit mijn diepste dalen ben ik gelukkig elke keer weer geklommen, maar mijn gehele volwassen leven ben ik (op misschien een paar korte momenten na) nooit echt hersteld. Het is voor mij dan ook moeilijk om mezelf nog los te zien van mijn depressie.

Op willekeurige momenten kan ik wegzakken in paniek, angst of me verliezen in mijn gedachten. Afleiding houdt me veelal op de been, maar dat zou niet de bedoeling moeten zijn.

Hoe dan ook, ik hoop dat er mensen zijn die me wat warmte en steun bieden. Ik merk dat ik het lastig vind om mijn gevoelens over te brengen op niet-depressieve mensen zonder ze van me af te schrikken.

Hoi allemaal,

Ik ga nu richting de 30 en word vaak overvallen door depressieve gedachten, angstaanvallen en dergelijke. Erg vervelend. Ik heb al meerdere keren bij psychologen gelopen en ook antidepressiva geprobeerd.

Uit mijn diepste dalen ben ik gelukkig elke keer weer geklommen, maar mijn gehele volwassen leven ben ik (op misschien een paar korte momenten na) nooit echt hersteld. Het is voor mij dan ook moeilijk om mezelf nog los te zien van mijn depressie.

Op willekeurige momenten kan ik wegzakken in paniek, angst of me verliezen in mijn gedachten. Afleiding houdt me veelal op de been, maar dat zou niet de bedoeling moeten zijn.

Hoe dan ook, ik hoop dat er mensen zijn die me wat warmte en steun bieden. Ik merk dat ik het lastig vind om mijn gevoelens over te brengen op niet-depressieve mensen zonder ze van me af te schrikken.

Hoi, welkom op het forum!

Ik ben zelf ook heel wat vrienden kwijtgeraakt, omdat ze er niet mee om konden gaan, dus tegenwoordig praat ik nauwelijks meer over mijn problemen.
Op dit forum kun je lekker van je afschrijven. 
Wat is jouw ervaring met therapie en antidepressiva?

Veel sterkte!
x

Hoi, welkom op het forum!

Ik ben zelf ook heel wat vrienden kwijtgeraakt, omdat ze er niet mee om konden gaan, dus tegenwoordig praat ik nauwelijks meer over mijn problemen.
Op dit forum kun je lekker van je afschrijven. 
Wat is jouw ervaring met therapie en antidepressiva?

Veel sterkte!
x

Hoi Cellofaan, hoi Sara,

Cello, goed dat je hier bent en dank voor het delen! Ik ben 46 en pas nu gaat het goed met mij op een manier dat ik denk, "helemaal goed", durf zelfs te denken aan "helemaal hersteld". Wat ik sinds mijn ?? 12, 13, 14, 15e niet zo heb kunnen voelen.

Het was bij mij altijd golven onder de nullijn. Waarbij de relatieve pieken ("op de nullijn") me heel veel moeite en energie kostten.
Die dalen waren misschien (achteraf) de enige manier voor mijn systeem om weer op te laden.

Heel veel psy's hielpen mij ook niet en antidepressiva, a mixed bag, afgelopen februari eigenlijk voor het eerst wel baat bij gehad maar dat was kort gebruik, een soort "zetje" dat mij hielp. Heb ik eerder overigens op die wijze met vit D ervaren.

CGT, de "go to" behandeling bij depressie: heb ik helemaal niks mee, of aan gehad.

Ik ben overtuigd dat het niet "zo hard werken" zou moeten zijn. Tuurlijk moet je wel aan de slag met iets dat is helder. Maar niet zo lang (als ik en velen met mij) en zo vruchteloos. Het is toch niet raar dat je dan ontmoedigd raakt!

In mijn ogen moet er heel wat veranderen in de GGZ.
En clienten spelen daarin ook een rol.
Al is het maar door hulp die niet werkt, of zelfs van de regen in de drup helpt, niet te accepteren.
Stop daar "gewoon" mee.
Dat is dus niet gewoon, dat is moeilijk, misschien zelfs bijzonder moeilijk, omdat de helpenden het vaak goed bedoelen en misschien ook niet (meer) geloven in echt herstel.
Maar daar heb je dus niks aan (en zij eigenlijk ook niet, maar dat is hun zaak en keuze).

Dus: elke keer dat je stopt met zoiets, of vertelt dat je ermee stopt: hoera! Goed voor jou.
(En voor "het systeem," maar dat komt later wel, of niet... jij hebt je handen vol aan jezelf, dat is genoeg).

Het is ook zo moeilijk omdat de depressie je vertelt dat er geen hoop is. Die is het dus eens met de kansloze situatie en wil je daar ergens wel in houden. Lekker makkelijk. Bekend.
En misschien zijn er mensen om je heen die je vertellen dat je gewoon moet doorzetten.
Dat is wel zo... maar je moet wel (tenminste ergens) geloven in hetgeen je doet.
Een spoortje van geloof hebben. Er moet vooruitgang zijn.

En verder: je bent niet je depressie... je hebt last van een depressie, je ervaart een depressieve periode, sombere gevoelens, je zit vast in een deprimerend gedachtenspoor of leven of situatie... maar je BENT dat niet.

Je bent een uniek wezen met eigen behoeften.
Je depressie vertelt je dat aspecten daarvan nu niet vervuld worden - misschien al heel lang niet.
En dat dit niet werkt.
Naar dat signaal mag je luisteren, je mag het serieus nemen. Er moet iets veranderen.
Maar wat? Dat weet je depressie weer niet. Dus zo lang hoef je er (ook weer niet) naar te luisteren.
Je moet dingen anders gaan doen. En wat, hoe... daarbij heb je misschien hulp nodig.

En mensen die je daarbij ondersteunen.

Zelfs de hersenen zijn flexibeler dan we vroeger dachten (neuroplasticiteit).
En het hart "denkt" ook een handje mee (heel veel grijze massa rond het hart).

Wat mij (wel) hielp:
- intakegesprekken met div (vrijgevestigde) psy's, of het "klikte," of ik er een goed gevoel/vertrouwen in had, tot ik er een vond. Het proces helpt ook, is heel leerzaam en steunend, dat je je eigen gevoel hierin serieus neemt en ernaar handelt. Dat dat mag en kan.
- daarbij deze (Engelse) checklist gebruiken: https://www.hgi.org.uk/therapist-registe...-checklist
- lichaamsgerichte dingen als haptonomie, yoga (maar dan met van een liefdevolle houding naar mezelf, dat heb ik moeten leren, dus ook moeten leren dat ik een redelijk fijngevoelige teach met zo'n houding nodig heb, om me daarbij te helpen, dat mede van te kunnen leren)
- aandacht geven aan mijn lijf, wat voel ik overal (bodyscan), mag dat er zijn, wat wil het vertellen? (Focussen, zie Gendlin)
- wandelen/buitenlucht met een doel bv. (klein) boodschapje
- babysteps nemen en waarderen, mezelf aanmoedigen en blij er om zijn, het is al genoeg
- daarom: alles wat ik doe noteren (kort met checklists) en mezelf erkenning voor geven, tevreden over zijn
- bij diepe dalen mezelf laten vallen (om op te laden) in fijne boeken, series e.d.
- goede voeding met name groente en fruit. In de winter extra vit D.
- mijn hart "inschakelen" - zie boek van R. Doty: magisch hart, magisch brein - en daarmee leren vertrouwen en zien dat andere mensen echt ook wel wat kunnen (...) en het bijna altijd goed met me en met elkaar voorhebben.
- dat onze buurkater regelmatig op bezoek komt om te knuffelen. Lief!

Over vrienden (Sara): ik ben gestopt heel veel te vertellen/praten over mijn depressie. Enerzijds heeft een goede vriend aan een half woord genoeg. Anderzijds is veel praten over voor mij een manier om niet te voelen en (gek genoeg, en waarom voor mij CGT e.v.a. therapieen niet werken) juist de depressie in stand te houden. Vriendschappen die alleen daarom draaiden, voelde ik me altijd heel moe of rottig na een ontmoeting, die heb ik laten uitdoven of soms wat explicieter "uitgemaakt".

Qua therapie heb ik het meest gehad aan Oplossingsgericht (Solutions Focus), Voice Dialogue, EMDR en IEMT. Deze methoden zijn vrij specifiek, al zijn er wel veel die EMDR doen. Iets algemener voelde ik me meestal thuis bij therapeuten die Integratieve en/of Clientgericht (client centred) therapie methoden gebruiken. Daarbij ligt minder nadruk op de diagnose. De diagnose (ik heb gemengde gevoelens over diagnose als concept) is echter wel nodig voor vergoeding door de verzekering.

Als je huisarts een goede praktijkondersteuner (POH GGZ) heeft kan dat ook al veel helpen, dat wordt altijd vergoed. En als je geen klik hebt met je huisarts en of je POH, kun je ook op zoek naar een ander.

https://www.psynip.nl/vind-een-psycholoog/
https://www.psychotherapie.nl/clienten-e...otherapeut
https://lvvp.info/

Heel veel succes allebei (en wie er mee leest).

Ik gun jullie "licht" lucht en liefde in overvloed ook (vooral) vanbinnen.
Het is er als het je lukt op te laten, je veilig te voelen, vertrouwen te krijgen en je hart te openen.

Vera

Sorry, beetje off-topic. Maar Vera, ik ben zo blij voor je als ik jouw berichtjes lees! Het enthousiasme en de positiviteit spatten er van af! Ook knap dat je je jezelf genezen durft te noemen. Ik vind dat bij mijn partner nog steeds lastig omdat ik bij ieder signaaltje hem toch net iets meer in de gaten hou..en denk Ojee. En als laatste: fijn dat je nog steeds het forum bezoekt. Zo kunnen de mensen die jouw berichten lezen misschien nieuwe inzichten krijgen. In ieder geval de wetenschap dat er zelf na 30 jaar (pfftt..echt??) nog een omslagpunt kan komen!

@Sara Heb verschillende antidepressiva gebruikt (wisselend succes, ben niet anti of zo) en heb een aantal keren een traject van een jaar doorgelopen bij de psycholoog/etc.

Therapieën hielpen altijd wel redelijk, maar ik merkte wel dat ik het moeilijk vond om dat af te stellen op mijn behoefte. De ene keer vaker, dan weer minder, er is moeilijk op te plannen. Dus vaak gebeurde het dat ik thuis de dagen zat af te tellen tot de psycholoog, maar de keer erop zat ik dan weer zonder echt iets te vertellen.

Zelf heb ik er veel last van dat ik gevoelsmatig niet bij mijn 'vrienden' en familie terecht kan met deze problemen. Ik voel me een ballast tijdens de gesprekken, en achteraf voel ik me alsof ik me volledig voor schut gezet heb. Ik vind het lastig in ieder geval.

Ik heb een vurig verlangen erover te praten. Het is lastig voor mij dat ik iets dat zoveel invloed heeft op mijn gedrag en emoties, verborgen "moet" houden. Het knaagt aan me, en dat merk ik eigenlijk elke dag.

Nou ja, gelukkig ben ik hier inderdaad.

Sorry, beetje off-topic. Maar Vera, ik ben zo blij voor je als ik jouw berichtjes lees! Het enthousiasme en de positiviteit spatten er van af! Ook knap dat je je jezelf genezen durft te noemen. Ik vind dat bij mijn partner nog steeds lastig omdat ik bij ieder signaaltje hem toch net iets meer in de gaten hou..en denk Ojee. En als laatste: fijn dat je nog steeds het forum bezoekt. Zo kunnen de mensen die jouw berichten lezen misschien nieuwe inzichten krijgen. In ieder geval de wetenschap dat er zelf na 30 jaar (pfftt..echt??) nog een omslagpunt kan komen!

Hoi Positiva,

Dank voor je reactie. Fijn dat je blij bent voor me!

Heel herkenbaar, mijn man heeft dezelfde schroom en achterdocht, waar ik af en toe van baal, want waarom kan hij niet ('gewoon") net zo blij zijn als ik en meegenieten? Maar ook begrijp ik zijn voorzichtigheid en wantrouwen, en hij heeft natuurlijk ook heel veel last gehad van mijn moeilijke fasen en moet door iets van rouw heen, "zelfs als het waar is," zelfs als hij het wil/kan geloven.

Ik durf mezelf genezen te noemen, tegelijk houd ook ikzelf realistisch slag om de arm en mezelf in de gaten, een terugval kan altijd, en ik heb ook een helder terugvalplan. Daarnaast blijf ik in elk geval dit (kalender) jaar elke maand een afspraak met de POH doen, om de "lange lijn" te bewaken en mezelf te beschermen tegen "losslaan" in de euforie.

Misschien zou ik zelfs zo ver gaan depressie geen ziekte te noemen, maar een signaal dat er iets Echt Niet Goed zit (bv. dat je niet dicht genoeg bij jezelf, je energiebron, je eigen midden oid zit). Waarbij niet zozeer behandeling nodig is, maar vooral goed (= met vriendelijke nieuwsgierigheid en volle aandacht) luisteren. Of leren luisteren. Of de intentie hebben te luisteren. Of ruimte geven/maken voor het signaal.

De diagnose bipolair II helpt mij wel mijn eigen patroon te herkennen en duiden, ook terugwerkend, en hopelijk, tijdig bij te sturen voor de bewegingen te groot worden.

Ja, dus zo zie ik het, mijn "ziekte", als te grote pendel bewegingen, in eerste instantie ook zonder natuurlijk of eigen "midden", centrum, aarde. Ik probeerde rond iets te pendelen dat niet mijn eigen midden was. Dat kostte natuurlijk superveel energie en daarom ontstond dan steeds die spanning, en uitputting die steeds verder opbouwden, tot weer een Diep Dal, dat eigenlijk ook niet verraste...

Het hier delen heeft mij enorm geholpen in mijn proces en ik kom hier nog steeds, niet alleen voor de anderen maar ook voor mezelf, om mezelf nu in de gaten te houden, en omdat het nog steeds helpt te benoemen wat mij helpt/heeft geholpen. En wie weet doe ik het ook wel een beetje voor "mezelf in een dal," zoals ik degenen beschouw, die nu in een dal zitten.

Hmmmm offtopic, ja, maar waar zou je dit anders kunnen plaatsen Positiva? En sorry Sara en Cello, hope you don't mind, en als wel... dank voor jullie tolerantie.

Hartelijke groet,

Vera

Hoi Cellofaan, hoi Sara,

Cello, goed dat je hier bent en dank voor het delen! Ik ben 46 en pas nu gaat het goed met mij op een manier dat ik denk, "helemaal goed", durf zelfs te denken aan "helemaal hersteld". Wat ik sinds mijn ?? 12, 13, 14, 15e niet zo heb kunnen voelen.

Het was bij mij altijd golven onder de nullijn. Waarbij de relatieve pieken ("op de nullijn") me heel veel moeite en energie kostten.
Die dalen waren misschien (achteraf) de enige manier voor mijn systeem om weer op te laden.

Heel veel psy's hielpen mij ook niet en antidepressiva, a mixed bag, afgelopen februari eigenlijk voor het eerst wel baat bij gehad maar dat was kort gebruik, een soort "zetje" dat mij hielp. Heb ik eerder overigens op die wijze met vit D ervaren.

CGT, de "go to" behandeling bij depressie: heb ik helemaal niks mee, of aan gehad.

Ik ben overtuigd dat het niet "zo hard werken" zou moeten zijn. Tuurlijk moet je wel aan de slag met iets dat is helder. Maar niet zo lang (als ik en velen met mij) en zo vruchteloos. Het is toch niet raar dat je dan ontmoedigd raakt!

In mijn ogen moet er heel wat veranderen in de GGZ.
En clienten spelen daarin ook een rol.
Al is het maar door hulp die niet werkt, of zelfs van de regen in de drup helpt, niet te accepteren.
Stop daar "gewoon" mee.
Dat is dus niet gewoon, dat is moeilijk, misschien zelfs bijzonder moeilijk, omdat de helpenden het vaak goed bedoelen en misschien ook niet (meer) geloven in echt herstel.
Maar daar heb je dus niks aan (en zij eigenlijk ook niet, maar dat is hun zaak en keuze).

Dus: elke keer dat je stopt met zoiets, of vertelt dat je ermee stopt: hoera! Goed voor jou.
(En voor "het systeem," maar dat komt later wel, of niet... jij hebt je handen vol aan jezelf, dat is genoeg).

Het is ook zo moeilijk omdat de depressie je vertelt dat er geen hoop is. Die is het dus eens met de kansloze situatie en wil je daar ergens wel in houden. Lekker makkelijk. Bekend.
En misschien zijn er mensen om je heen die je vertellen dat je gewoon moet doorzetten.
Dat is wel zo... maar je moet wel (tenminste ergens) geloven in hetgeen je doet.
Een spoortje van geloof hebben. Er moet vooruitgang zijn.

En verder: je bent niet je depressie... je hebt last van een depressie, je ervaart een depressieve periode, sombere gevoelens, je zit vast in een deprimerend gedachtenspoor of leven of situatie... maar je BENT dat niet.

Je bent een uniek wezen met eigen behoeften.
Je depressie vertelt je dat aspecten daarvan nu niet vervuld worden - misschien al heel lang niet.
En dat dit niet werkt.
Naar dat signaal mag je luisteren, je mag het serieus nemen. Er moet iets veranderen.
Maar wat? Dat weet je depressie weer niet. Dus zo lang hoef je er (ook weer niet) naar te luisteren.
Je moet dingen anders gaan doen. En wat, hoe... daarbij heb je misschien hulp nodig.

En mensen die je daarbij ondersteunen.

Zelfs de hersenen zijn flexibeler dan we vroeger dachten (neuroplasticiteit).
En het hart "denkt" ook een handje mee (heel veel grijze massa rond het hart).

Wat mij (wel) hielp:
- intakegesprekken met div (vrijgevestigde) psy's, of het "klikte," of ik er een goed gevoel/vertrouwen in had, tot ik er een vond. Het proces helpt ook, is heel leerzaam en steunend, dat je je eigen gevoel hierin serieus neemt en ernaar handelt. Dat dat mag en kan.
- daarbij deze (Engelse) checklist gebruiken: https://www.hgi.org.uk/therapist-registe...-checklist
- lichaamsgerichte dingen als haptonomie, yoga (maar dan met van een liefdevolle houding naar mezelf, dat heb ik moeten leren, dus ook moeten leren dat ik een redelijk fijngevoelige teach met zo'n houding nodig heb, om me daarbij te helpen, dat mede van te kunnen leren)
- aandacht geven aan mijn lijf, wat voel ik overal (bodyscan), mag dat er zijn, wat wil het vertellen? (Focussen, zie Gendlin)
- wandelen/buitenlucht met een doel bv. (klein) boodschapje
- babysteps nemen en waarderen, mezelf aanmoedigen en blij er om zijn, het is al genoeg
- daarom: alles wat ik doe noteren (kort met checklists) en mezelf erkenning voor geven, tevreden over zijn
- bij diepe dalen mezelf laten vallen (om op te laden) in fijne boeken, series e.d.
- goede voeding met name groente en fruit. In de winter extra vit D.
- mijn hart "inschakelen" - zie boek van R. Doty: magisch hart, magisch brein - en daarmee leren vertrouwen en zien dat andere mensen echt ook wel wat kunnen (...) en het bijna altijd goed met me en met elkaar voorhebben.
- dat onze buurkater regelmatig op bezoek komt om te knuffelen. Lief!

Over vrienden (Sara): ik ben gestopt heel veel te vertellen/praten over mijn depressie. Enerzijds heeft een goede vriend aan een half woord genoeg. Anderzijds is veel praten over voor mij een manier om niet te voelen en (gek genoeg, en waarom voor mij CGT e.v.a. therapieen niet werken) juist de depressie in stand te houden. Vriendschappen die alleen daarom draaiden, voelde ik me altijd heel moe of rottig na een ontmoeting, die heb ik laten uitdoven of soms wat explicieter "uitgemaakt".

Qua therapie heb ik het meest gehad aan Oplossingsgericht (Solutions Focus), Voice Dialogue, EMDR en IEMT. Deze methoden zijn vrij specifiek, al zijn er wel veel die EMDR doen. Iets algemener voelde ik me meestal thuis bij therapeuten die Integratieve en/of Clientgericht (client centred) therapie methoden gebruiken. Daarbij ligt minder nadruk op de diagnose. De diagnose (ik heb gemengde gevoelens over diagnose als concept) is echter wel nodig voor vergoeding door de verzekering.

Als je huisarts een goede praktijkondersteuner (POH GGZ) heeft kan dat ook al veel helpen, dat wordt altijd vergoed. En als je geen klik hebt met je huisarts en of je POH, kun je ook op zoek naar een ander.

https://www.psynip.nl/vind-een-psycholoog/
https://www.psychotherapie.nl/clienten-e...otherapeut
https://lvvp.info/

Heel veel succes allebei (en wie er mee leest).

Ik gun jullie "licht" lucht en liefde in overvloed ook (vooral) vanbinnen.
Het is er als het je lukt op te laten, je veilig te voelen, vertrouwen te krijgen en je hart te openen.

Vera

Ik vind dit echt heel hulpzaam! dank u wel dat u dit heeft gedeeld. 
Kan zelf deze tips heel goed gebruikt! heel erg bedankt nogmaals!! 

Hoi Cellofaan, hoi Sara,

Cello, goed dat je hier bent en dank voor het delen! Ik ben 46 en pas nu gaat het goed met mij op een manier dat ik denk, "helemaal goed", durf zelfs te denken aan "helemaal hersteld". Wat ik sinds mijn ?? 12, 13, 14, 15e niet zo heb kunnen voelen.

Het was bij mij altijd golven onder de nullijn. Waarbij de relatieve pieken ("op de nullijn") me heel veel moeite en energie kostten.
Die dalen waren misschien (achteraf) de enige manier voor mijn systeem om weer op te laden.

Heel veel psy's hielpen mij ook niet en antidepressiva, a mixed bag, afgelopen februari eigenlijk voor het eerst wel baat bij gehad maar dat was kort gebruik, een soort "zetje" dat mij hielp. Heb ik eerder overigens op die wijze met vit D ervaren.

CGT, de "go to" behandeling bij depressie: heb ik helemaal niks mee, of aan gehad.

Ik ben overtuigd dat het niet "zo hard werken" zou moeten zijn. Tuurlijk moet je wel aan de slag met iets dat is helder. Maar niet zo lang (als ik en velen met mij) en zo vruchteloos. Het is toch niet raar dat je dan ontmoedigd raakt!

In mijn ogen moet er heel wat veranderen in de GGZ.
En clienten spelen daarin ook een rol.
Al is het maar door hulp die niet werkt, of zelfs van de regen in de drup helpt, niet te accepteren.
Stop daar "gewoon" mee.
Dat is dus niet gewoon, dat is moeilijk, misschien zelfs bijzonder moeilijk, omdat de helpenden het vaak goed bedoelen en misschien ook niet (meer) geloven in echt herstel.
Maar daar heb je dus niks aan (en zij eigenlijk ook niet, maar dat is hun zaak en keuze).

Dus: elke keer dat je stopt met zoiets, of vertelt dat je ermee stopt: hoera! Goed voor jou.
(En voor "het systeem," maar dat komt later wel, of niet... jij hebt je handen vol aan jezelf, dat is genoeg).

Het is ook zo moeilijk omdat de depressie je vertelt dat er geen hoop is. Die is het dus eens met de kansloze situatie en wil je daar ergens wel in houden. Lekker makkelijk. Bekend.
En misschien zijn er mensen om je heen die je vertellen dat je gewoon moet doorzetten.
Dat is wel zo... maar je moet wel (tenminste ergens) geloven in hetgeen je doet.
Een spoortje van geloof hebben. Er moet vooruitgang zijn.

En verder: je bent niet je depressie... je hebt last van een depressie, je ervaart een depressieve periode, sombere gevoelens, je zit vast in een deprimerend gedachtenspoor of leven of situatie... maar je BENT dat niet.

Je bent een uniek wezen met eigen behoeften.
Je depressie vertelt je dat aspecten daarvan nu niet vervuld worden - misschien al heel lang niet.
En dat dit niet werkt.
Naar dat signaal mag je luisteren, je mag het serieus nemen. Er moet iets veranderen.
Maar wat? Dat weet je depressie weer niet. Dus zo lang hoef je er (ook weer niet) naar te luisteren.
Je moet dingen anders gaan doen. En wat, hoe... daarbij heb je misschien hulp nodig.

En mensen die je daarbij ondersteunen.

Zelfs de hersenen zijn flexibeler dan we vroeger dachten (neuroplasticiteit).
En het hart "denkt" ook een handje mee (heel veel grijze massa rond het hart).

Wat mij (wel) hielp:
- intakegesprekken met div (vrijgevestigde) psy's, of het "klikte," of ik er een goed gevoel/vertrouwen in had, tot ik er een vond. Het proces helpt ook, is heel leerzaam en steunend, dat je je eigen gevoel hierin serieus neemt en ernaar handelt. Dat dat mag en kan.
- daarbij deze (Engelse) checklist gebruiken: https://www.hgi.org.uk/therapist-registe...-checklist
- lichaamsgerichte dingen als haptonomie, yoga (maar dan met van een liefdevolle houding naar mezelf, dat heb ik moeten leren, dus ook moeten leren dat ik een redelijk fijngevoelige teach met zo'n houding nodig heb, om me daarbij te helpen, dat mede van te kunnen leren)
- aandacht geven aan mijn lijf, wat voel ik overal (bodyscan), mag dat er zijn, wat wil het vertellen? (Focussen, zie Gendlin)
- wandelen/buitenlucht met een doel bv. (klein) boodschapje
- babysteps nemen en waarderen, mezelf aanmoedigen en blij er om zijn, het is al genoeg
- daarom: alles wat ik doe noteren (kort met checklists) en mezelf erkenning voor geven, tevreden over zijn
- bij diepe dalen mezelf laten vallen (om op te laden) in fijne boeken, series e.d.
- goede voeding met name groente en fruit. In de winter extra vit D.
- mijn hart "inschakelen" - zie boek van R. Doty: magisch hart, magisch brein - en daarmee leren vertrouwen en zien dat andere mensen echt ook wel wat kunnen (...) en het bijna altijd goed met me en met elkaar voorhebben.
- dat onze buurkater regelmatig op bezoek komt om te knuffelen. Lief!

Over vrienden (Sara): ik ben gestopt heel veel te vertellen/praten over mijn depressie. Enerzijds heeft een goede vriend aan een half woord genoeg. Anderzijds is veel praten over voor mij een manier om niet te voelen en (gek genoeg, en waarom voor mij CGT e.v.a. therapieen niet werken) juist de depressie in stand te houden. Vriendschappen die alleen daarom draaiden, voelde ik me altijd heel moe of rottig na een ontmoeting, die heb ik laten uitdoven of soms wat explicieter "uitgemaakt".

Qua therapie heb ik het meest gehad aan Oplossingsgericht (Solutions Focus), Voice Dialogue, EMDR en IEMT. Deze methoden zijn vrij specifiek, al zijn er wel veel die EMDR doen. Iets algemener voelde ik me meestal thuis bij therapeuten die Integratieve en/of Clientgericht (client centred) therapie methoden gebruiken. Daarbij ligt minder nadruk op de diagnose. De diagnose (ik heb gemengde gevoelens over diagnose als concept) is echter wel nodig voor vergoeding door de verzekering.

Als je huisarts een goede praktijkondersteuner (POH GGZ) heeft kan dat ook al veel helpen, dat wordt altijd vergoed. En als je geen klik hebt met je huisarts en of je POH, kun je ook op zoek naar een ander.

https://www.psynip.nl/vind-een-psycholoog/
https://www.psychotherapie.nl/clienten-e...otherapeut
https://lvvp.info/

Heel veel succes allebei (en wie er mee leest).

Ik gun jullie "licht" lucht en liefde in overvloed ook (vooral) vanbinnen.
Het is er als het je lukt op te laten, je veilig te voelen, vertrouwen te krijgen en je hart te openen.

Vera

Wauw Vera,

Wat een ontzettend goed verhaal en handige tips, wat kun jij dit goed uitleggen, zeg!
Fijn dat het beter met je gaat, fingers crossed he!

Dank je wel voor alle steun en hulp die je hier alsnog aanbied, het word gewaardeerd!

Liefs van Shalin