Hallo ik ben Heintje en ik ben 31 jaar.
Ik voel mij eigenlijk sinds mijn 8e al heel erg depressief, dus praktisch mijn hele leven al.
Ik heb zoveel ellende meegemaakt dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. 
Ik ben een man die geboren is met een overschot aan vrouwelijke hormonen, waardoor ik er lichamelijk en qua uiterlijk wat vrouwelijk uit zie. 
Hier ben ik mijn hele leven mee gepest en heeft mij ook erg onzeker gemaakt, ik heb zelfs nog nooit in mijn leven een relatie gehad. 
Zelfs nu op volwassen leeftijd wordt ik op straat nog vaak uitgescholden voor homo. 

Als kind wist ik altijd wel dat mijn volwassen leven een hel zou worden, maar die tijd leek toen zo ver weg dat ik me er niet druk om maakte. 
Thuis was het altijd verschrikkelijk, ouders die alleen maar ruzie maakten en een geweldadige vader die dronk en een oudere broer die mij het leven zuur maakte.
Mijn vader noemde mij altijd een misbaksel.

Aan mijn verleden kan ik niks meer veranderen, aan al die mishandelingen, ruzies, pesterijen, verdriet etc. 

Maar ik heb zoveel psychische klachten eraan over gehouden dat ik voortdurend angst heb, ik durf vaak geeneens naar buiten. 
Ik ben werkloos omdat ik steeds wordt beoordeeld op mijn uiterlijk en op mijn verdrietige uitstraling, wat dan wordt verondersteld als gebrek aan enthousiasme. 
Overal waar ik kom wordt ik afgewezen. 

Ik voel me zo ontiegelijk eenzaam, ik heb daar geen woorden voor om dat te beschrijven. 
Dag in dag uit de hele dag alleen. 

Heel vaak wil ik huilen, ik voel zo een drang om eens even goed te willen uithuilen, ik lig dan in mijn bed maar er komen geen tranen meer. 
Ik denk dat ik in mijn leven al zoveel gehuild heb dat ik geen traan meer over heb. 
Huilen doe ik vanbinnen, zonder tranen. 

Liefs Heintje.

Hallo ik ben Heintje en ik ben 31 jaar.
Ik voel mij eigenlijk sinds mijn 8e al heel erg depressief, dus praktisch mijn hele leven al.
Ik heb zoveel ellende meegemaakt dat ik niet eens weet waar ik moet beginnen. 
Ik ben een man die geboren is met een overschot aan vrouwelijke hormonen, waardoor ik er lichamelijk en qua uiterlijk wat vrouwelijk uit zie. 
Hier ben ik mijn hele leven mee gepest en heeft mij ook erg onzeker gemaakt, ik heb zelfs nog nooit in mijn leven een relatie gehad. 
Zelfs nu op volwassen leeftijd wordt ik op straat nog vaak uitgescholden voor homo. 

Als kind wist ik altijd wel dat mijn volwassen leven een hel zou worden, maar die tijd leek toen zo ver weg dat ik me er niet druk om maakte. 
Thuis was het altijd verschrikkelijk, ouders die alleen maar ruzie maakten en een geweldadige vader die dronk en een oudere broer die mij het leven zuur maakte.
Mijn vader noemde mij altijd een misbaksel.

Aan mijn verleden kan ik niks meer veranderen, aan al die mishandelingen, ruzies, pesterijen, verdriet etc. 

Maar ik heb zoveel psychische klachten eraan over gehouden dat ik voortdurend angst heb, ik durf vaak geeneens naar buiten. 
Ik ben werkloos omdat ik steeds wordt beoordeeld op mijn uiterlijk en op mijn verdrietige uitstraling, wat dan wordt verondersteld als gebrek aan enthousiasme. 
Overal waar ik kom wordt ik afgewezen. 

Ik voel me zo ontiegelijk eenzaam, ik heb daar geen woorden voor om dat te beschrijven. 
Dag in dag uit de hele dag alleen. 

Heel vaak wil ik huilen, ik voel zo een drang om eens even goed te willen uithuilen, ik lig dan in mijn bed maar er komen geen tranen meer. 
Ik denk dat ik in mijn leven al zoveel gehuild heb dat ik geen traan meer over heb. 
Huilen doe ik vanbinnen, zonder tranen. 

Liefs Heintje.

Hoi Heintje,

Wat een droevig verhaal en verleden en wat een moeilijke strijd om mee te leven.
Ik herken best veel dingen uit mijn eigen verleden in jouw verhaal.
Ook dat huilen doe ik meer van binnen, alsof het niet mag...alleen om andermans ellende kan ik huilen.
Fijn dat je nog zo sterk bent om je verhaal hier met ons te delen.
Ik leef ook half als een kluizenaar uit schaamte en angst.
Hier zul je niet afgewezen worden voor wie je bent.
Ik haal zo wel uit je verhaal dat je erg waardevol zult zijn voor veel mensen hier.
Hoop dat je hier wat erkenning zult vinden op het forum.
Ik wens je veel kracht toe...en hoop dat je ooit eens zult inzien hoe waardevol je echt bent.

Voor nu wens ik je sterkte en hopelijk een beetje een goed weekend.

(als ik je ergens mee kan helpen of je wilt even praten, stuur je me maar een bericht)

Dankjewel, ik herken dat ook in jou, soms moet ik wel een traantje laten bij een hele droevige film of als ik een heel naar verhaal in de krant lees, of om iemand anders inderdaad, maar nooit meer tranen over mijzelf. 
Mijn leven voelt ook echt als een strijd, heel vaak als ik sochtends wakker wordt denk ik van : oh, ik leef nog...
Ik vraag me de laatste tijd vaak af of er eigenlijk nog iemand op de wereld is die zich mij kan herinneren, het lijkt wel alsof iedereen zijn leven is gaan leven en ik in de vergetelheid ben geraakt. 


Soms vind ik mijn eenzaamheid erg tegenstrijdig met mijn gedachtes. 
Zo ben ik dolblij dat ik alleen woon en rust heb, dat komt omdat ik met veel ruzie en geweld ben opgegroeid en dan denk hèhè eindelijk stilte en rust. 
Maar dan voel ik me aan de andere kant enorm eenzaam, zou ik graag lieve mensen willen ontmoeten maar heb ik te kampen met allerlei angsten. 
Ondertussen raakt mijn huis hier propvol met spullen en daar moet ik nu een halt voor zetten. 
Ik voel me zo eenzaam dat ik liefde ga zoeken in spullen. 
Vaak is het dan zo dat als ik wel de deur uit ga en iets voor mezelf koop ik er eigenlijk geen enkele plezier aan heb omdat ik het met niemand kan delen.

Ik weet gewoon niet wat ik met mijn leven aan moet.

Welkom op het forum Heintje. Goed dat je er bent. Je kunt hier altijd je verhaal kwijt, zonder dat daar over geoordeeld wordt. Ik hoop dat je je hier thuis gaat voelen.

Dankjewel, ik herken dat ook in jou, soms moet ik wel een traantje laten bij een hele droevige film of als ik een heel naar verhaal in de krant lees, of om iemand anders inderdaad, maar nooit meer tranen over mijzelf. 
Mijn leven voelt ook echt als een strijd, heel vaak als ik sochtends wakker wordt denk ik van : oh, ik leef nog...
Ik vraag me de laatste tijd vaak af of er eigenlijk nog iemand op de wereld is die zich mij kan herinneren, het lijkt wel alsof iedereen zijn leven is gaan leven en ik in de vergetelheid ben geraakt. 


Soms vind ik mijn eenzaamheid erg tegenstrijdig met mijn gedachtes. 
Zo ben ik dolblij dat ik alleen woon en rust heb, dat komt omdat ik met veel ruzie en geweld ben opgegroeid en dan denk hèhè eindelijk stilte en rust. 
Maar dan voel ik me aan de andere kant enorm eenzaam, zou ik graag lieve mensen willen ontmoeten maar heb ik te kampen met allerlei angsten. 
Ondertussen raakt mijn huis hier propvol met spullen en daar moet ik nu een halt voor zetten. 
Ik voel me zo eenzaam dat ik liefde ga zoeken in spullen. 
Vaak is het dan zo dat als ik wel de deur uit ga en iets voor mezelf koop ik er eigenlijk geen enkele plezier aan heb omdat ik het met niemand kan delen.

Ik weet gewoon niet wat ik met mijn leven aan moet.

Je gedachtewijze is heel logisch...op dit forum zitten heel veel lieve mensen.
Misschien kan je proberen te accepteren dat de situatie nu is zoals hij is, en je je best doet om de situatie te verbeteren...zonder veel druk op jezelf te leggen.
Ik haalde destijds veel troost uit verwaarloosde katten die ik verzorgde...maar je moet wel van dieren houden.

Heintje

Ik was geraakt door je relaas en stuur je een persoonlijk bericht

hoi Heintje,

welkom op het forum, ik zou je graag verzekeren dat je hier niet afgewezen wordt.
Ik wens je heel veel sterkte.

groet,
Run

Hey,

Jeetje wat een heftig en eenzaam verhaal. Ik vind het ontzettend knap hoe je dit vertelt en hiermee omgaat!
Hier op het forum is iedereen van harte welkom, dus voel je dat ook aub!

De eenzaamheid en de afwijzing herken ik ook, ik ben zelf opgevoed door depressieve ouders en dat heeft mij ook geraakt. Hoewel ze er misschien niets aan konden doen, ben ik emotioneel veel tekort gekomen en heb daar nog dagelijks last van. Ik heb daardoor ook een dwangstoornis ontwikkelt. Ik lees dat je ook een dwangmatige verzamelaar bent, dat is natuurlijk een compensatie in je hoofd maar uiteindelijk compenseert het niks, of misschien voor vijf minuten. Wel goed dat je hiervan bewust bent.

Ik vind het jammerlijk om te lezen dat je nog veel uitgescholden wordt, zomaar. Dat is gewoon belachelijk en zegt helemaal niks over jou, want jij bent goed zoals je bent, dat je dat maar weet! 
Ik ben zelf wel veel gediscrimineerd dus ik weet ook hoe pesten voelt. Heel naar en eenzaam he?

Als je iets wilt vertellen of wilt kletsen mag je mij altijd een berichtje sturen hoor.

Ik hoop dat je de kracht vind om dit ooit allemaal achter je te laten!

Veel sterkte, kracht en liefs,

Shalin  

Hey,

Jeetje wat een heftig en eenzaam verhaal. Ik vind het ontzettend knap hoe je dit vertelt en hiermee omgaat!
Hier op het forum is iedereen van harte welkom, dus voel je dat ook aub!

De eenzaamheid en de afwijzing herken ik ook, ik ben zelf opgevoed door depressieve ouders en dat heeft mij ook geraakt. Hoewel ze er misschien niets aan konden doen, ben ik emotioneel veel tekort gekomen en heb daar nog dagelijks last van. Ik heb daardoor ook een dwangstoornis ontwikkelt. Ik lees dat je ook een dwangmatige verzamelaar bent, dat is natuurlijk een compensatie in je hoofd maar uiteindelijk compenseert het niks, of misschien voor vijf minuten. Wel goed dat je hiervan bewust bent.

Ik vind het jammerlijk om te lezen dat je nog veel uitgescholden wordt, zomaar. Dat is gewoon belachelijk en zegt helemaal niks over jou, want jij bent goed zoals je bent, dat je dat maar weet! 
Ik ben zelf wel veel gediscrimineerd dus ik weet ook hoe pesten voelt. Heel naar en eenzaam he?

Als je iets wilt vertellen of wilt kletsen mag je mij altijd een berichtje sturen hoor.

Ik hoop dat je de kracht vind om dit ooit allemaal achter je te laten!

Veel sterkte, kracht en liefs,

Shalin  

Bedankt Shalin, discriminatie heb ik nooit begrepen, of het nou ras is of geaardheid of gender of wat het ook mag wezen. 
Ik heb zelf bijvoorbeeld vaak problemen gehad met verschillende mensen die mij lastig vielen die toevallig allemaal van dezelfde afkomst bleken te zijn. 
Toch denk ik er niet zo over dat ik alle mensen die uit dat land komen haat, aangezien er in elk land wel miljoenen mensen wonen en ik ze niet stuk voor stuk ken. 
Het is maar een voorbeeld die ik noem. 
Over leegte opvullen met spullen heb je gelijk, het compenseert even voor 5 minuten en dan is het klaar.
Toch is het wel zo dat als ik mij heel eenzaam voel ik thuis om me heen kijk en denk, gelukkig heb ik jullie nog... En dat zijn dan alle spullen die ik heb.

Pesten en gediscrimineerd worden brengt inderdaad ook vaak veel eenzaamheid met zich mee, omdat je het vaak verzwijgt uit schaamte. 
Ik heb zeker iets van 15 jaar voor mijn moeder verzwegen dat ik op straat en op het werk gepest werd of uitgescholden werd.
Ze wist natuurlijk wat voor een pesterijen ik als kind meemaakte, maar dat ik dat in mijn puberteit en in mijn twintig jaren en nu nog als volwassene nog meemaak heeft ze tot voor kort niet geweten. 
Ik schaamde me ontzettend voor haar, ik dacht welke moeder wilt er nou zo een mislukt kind hebben als ik? Dat overal maar wordt uit gescholden en afgewezen.
Ik wilde haar er geen verdriet mee doen, haar niet het gevoel geven dat ze echt een misbaksel (zoals mijn vader mij altijd noemde) op de wereld had gezet.

Bedankt Shalin, discriminatie heb ik nooit begrepen, of het nou ras is of geaardheid of gender of wat het ook mag wezen. 
Ik heb zelf bijvoorbeeld vaak problemen gehad met verschillende mensen die mij lastig vielen die toevallig allemaal van dezelfde afkomst bleken te zijn. 
Toch denk ik er niet zo over dat ik alle mensen die uit dat land komen haat, aangezien er in elk land wel miljoenen mensen wonen en ik ze niet stuk voor stuk ken. 
Het is maar een voorbeeld die ik noem. 
Over leegte opvullen met spullen heb je gelijk, het compenseert even voor 5 minuten en dan is het klaar.
Toch is het wel zo dat als ik mij heel eenzaam voel ik thuis om me heen kijk en denk, gelukkig heb ik jullie nog... En dat zijn dan alle spullen die ik heb.

Pesten en gediscrimineerd worden brengt inderdaad ook vaak veel eenzaamheid met zich mee, omdat je het vaak verzwijgt uit schaamte. 
Ik heb zeker iets van 15 jaar voor mijn moeder verzwegen dat ik op straat en op het werk gepest werd of uitgescholden werd.
Ze wist natuurlijk wat voor een pesterijen ik als kind meemaakte, maar dat ik dat in mijn puberteit en in mijn twintig jaren en nu nog als volwassene nog meemaak heeft ze tot voor kort niet geweten. 
Ik schaamde me ontzettend voor haar, ik dacht welke moeder wilt er nou zo een mislukt kind hebben als ik? Dat overal maar wordt uit gescholden en afgewezen.
Ik wilde haar er geen verdriet mee doen, haar niet het gevoel geven dat ze echt een misbaksel (zoals mijn vader mij altijd noemde) op de wereld had gezet.

Mensen Lijken het soms nodig te hebben een ander te veroordelen of uit te schelden, zo maken ze zich vaak wijs dat ze beter zijn...wat eigenlijk wel genoeg zegt over hun eigen zelfbeeld.
Het kan behoorlijk kwetsend zijn maar als je rationeel denkt, kan je het ze vergeven...het is tenslotte vaak een uiting ven onvrede bij hunzelf.
Als je zonder gevoel naar jezelf kijkt ben je toch juist iemand waar veel personen een voorbeeld aan kunnen nemen.