Hoi ik ben Teun ik ben 14 jaar. Ik weet niet meer wat ik moet dus ik heb besloten dit dan maar eens n keer te proberen. dus dit is mijn verhaal: ik ben licht autistisch heel erg overgevoelig en ik ben in mijn gedachten ontwikkeling al zo ver dat ik mijn  leeftijdscategorie al heel erg ver vooruit ben. al vanaf dat ik naar de basisschool ging werd mij gelijk duidelijk gemaakt dat ik anders was omdat ik erg leergierig was en altijd vrolijk. door mijn uiterlijk en het persoonlijke contact dat ik altijd zocht met de docent werd ik dan ook al heel erg snel gepest. dit duurde de hele basisschool lang en heeft verschillende trauma's achtergelaten. van de gevolgen daarvan heb ik vandaag de dag nog steeds last. toen ik naar de middelbare school ging vond ik het gelijk moeilijk om me aan te passen omdat ik niet goed wist hoe ik me moest opstellen: als mezelf, of als het masker dat ik op de basisschool had bedacht om minder op te vallen en minder gepest te worden. daardoor maakte ik bij leerlingen een nogal verstrooide en drukke indruk. daardoor werd ik wederom gepest. ditmaal ook met geavanceerdere scheldwoorden en beledigingen die bij mij nog eens extra hard binnenkwamen omdat ik dus overgevoelig ben. hierdoor voelde ik mij alleen en werden mijn punten slechter. toen hebben mijn ouders mij op huiswerkbegeleiding gezet. daardoor maakte ik erg lange dagen en was ik vaak pas rond 7 uur thuis (en vaak was mijn huiswerk dan nog niet af) dit kwam niet omdat ik lui of dom was maar meer omdat de stress van all die dingen bij mekaar me gewoon teveel werd. zo ging het tot het begin van leerjaar 3. waarna ik na een aantal maanden eindelijk aan de bel heb getrokken bij mijn psycholoog (die we hadden ingeschakeld als huiswerkbegeleidster/psycholoog. aan het eind van leerjaar 2) ik heb toen tegen haar gezegd dat als dit het leven was. dat het dan voor mij niet meer hoefde. toen hebben mijn ouders en mijn psycholoog samen met mij besloten dat het beter was als we mij voor langere tijd van school zouden halen. ik doe nu verschillende dingen in de week: ik drum, ik ben onderwijsassistent op mijn oude school (dit zorgt niet voor last van mijn oude trauma's) en ik ontwerp graag mijn eigen pretpark attracties. maar nu ik eindelijk tijd heb om leuke dingen te doen. en eindelijk ruimte voor mezelf te hebben na heel veel jaren knokken en afzien. voelt het allemaal zo leeg. ik weet niet wat het is. ik voel me niet gelukkig. alsof ik niet meer weet hoe het is om me fijn te voelen. het voelt allemaal zo nutteloos om überhaupt iets te doen. en ik denk ook weer steeds vaker aan of ik dit leven nou wel wil als dit het is.... ik weet gewoon niet meer wat ik moet. dus dan vertel ik mijn verhaal maar hier. in de hoop dat jullie misschien iets weten of advies hebben. ik snap dat ik van een hele andere leeftijdscategorie ben maar je kunt tegen mij gewoon praten als tegen een volwassene ik begrijp al vrij veel omdat ik dus al redelijk volwassen ben (misschien komt dat ook wel door wat er allemaal is gebeurt idk) maar ja dus dat........

Dit bericht kan weg. Heb een pb gestuurd. Dank.

Dit bericht kan weg. Heb een pb gestuurd. Dank.

Wilde reageren op het bericht, maar huh?

Wilde reageren op het bericht, maar huh?

Misschien bedoelt gast79 zijn eigen bericht, omdat hij al een pb heeft gestuurd? En is dat forumbericht inmiddels al weg?

---

Hoi ik ben Teun ik ben 14 jaar. Ik weet niet meer wat ik moet dus ik heb besloten dit dan maar eens n keer te proberen. dus dit is mijn verhaal: ik ben licht autistisch heel erg overgevoelig en ik ben in mijn gedachten ontwikkeling al zo ver dat ik mijn  leeftijdscategorie al heel erg ver vooruit ben. al vanaf dat ik naar de basisschool ging werd mij gelijk duidelijk gemaakt dat ik anders was omdat ik erg leergierig was en altijd vrolijk. door mijn uiterlijk en het persoonlijke contact dat ik altijd zocht met de docent werd ik dan ook al heel erg snel gepest. dit duurde de hele basisschool lang en heeft verschillende trauma's achtergelaten. van de gevolgen daarvan heb ik vandaag de dag nog steeds last. toen ik naar de middelbare school ging vond ik het gelijk moeilijk om me aan te passen omdat ik niet goed wist hoe ik me moest opstellen: als mezelf, of als het masker dat ik op de basisschool had bedacht om minder op te vallen en minder gepest te worden. daardoor maakte ik bij leerlingen een nogal verstrooide en drukke indruk. daardoor werd ik wederom gepest. ditmaal ook met geavanceerdere scheldwoorden en beledigingen die bij mij nog eens extra hard binnenkwamen omdat ik dus overgevoelig ben. hierdoor voelde ik mij alleen en werden mijn punten slechter. toen hebben mijn ouders mij op huiswerkbegeleiding gezet. daardoor maakte ik erg lange dagen en was ik vaak pas rond 7 uur thuis (en vaak was mijn huiswerk dan nog niet af) dit kwam niet omdat ik lui of dom was maar meer omdat de stress van all die dingen bij mekaar me gewoon teveel werd. zo ging het tot het begin van leerjaar 3. waarna ik na een aantal maanden eindelijk aan de bel heb getrokken bij mijn psycholoog (die we hadden ingeschakeld als huiswerkbegeleidster/psycholoog. aan het eind van leerjaar 2) ik heb toen tegen haar gezegd dat als dit het leven was. dat het dan voor mij niet meer hoefde. toen hebben mijn ouders en mijn psycholoog samen met mij besloten dat het beter was als we mij voor langere tijd van school zouden halen. ik doe nu verschillende dingen in de week: ik drum, ik ben onderwijsassistent op mijn oude school (dit zorgt niet voor last van mijn oude trauma's) en ik ontwerp graag mijn eigen pretpark attracties. maar nu ik eindelijk tijd heb om leuke dingen te doen. en eindelijk ruimte voor mezelf te hebben na heel veel jaren knokken en afzien. voelt het allemaal zo leeg. ik weet niet wat het is. ik voel me niet gelukkig. alsof ik niet meer weet hoe het is om me fijn te voelen. het voelt allemaal zo nutteloos om überhaupt iets te doen. en ik denk ook weer steeds vaker aan of ik dit leven nou wel wil als dit het is.... ik weet gewoon niet meer wat ik moet. dus dan vertel ik mijn verhaal maar hier. in de hoop dat jullie misschien iets weten of advies hebben. ik snap dat ik van een hele andere leeftijdscategorie ben maar je kunt tegen mij gewoon praten als tegen een volwassene ik begrijp al vrij veel omdat ik dus al redelijk volwassen ben (misschien komt dat ook wel door wat er allemaal is gebeurt idk) maar ja dus dat........

Hoi Teun,

Welkom hier en wat naar dat je je zo voelt.
Heb je deze vraag ook bij de psycholoog neer gelegd? 
Kan het ook zijn dat je nu teveel vrije tijd hebt en even niet weet hoe je die op moet vullen?
Of dat je het gevoel hebt er nog minder bij te horen, nu je niet meer naar school gaat?

Misschien bedoelt gast79 zijn eigen bericht, omdat hij al een pb heeft gestuurd? En is dat forumbericht inmiddels al weg?

---

Hoi Teun,

Welkom hier en wat naar dat je je zo voelt.
Heb je deze vraag ook bij de psycholoog neer gelegd? 
Kan het ook zijn dat je nu teveel vrije tijd hebt en even niet weet hoe je die op moet vullen?
Of dat je het gevoel hebt er nog minder bij te horen, nu je niet meer naar school gaat?

ja ik heb het er met haar over gehad en zij zij dat het kwam doordat ik mij lange tijd depressief heb gevoeld en nog steeds voel en dat ik daarom niet zo goed weet wat ik leuk vind en ook niet goed weet hoe het is om me fijn te voelen.

---

mijn psycholoog heeft emdr voorgesteld wat vinden jullie daarvan. en/of hebben jullie daar ervaring mee?

ja ik heb het er met haar over gehad en zij zij dat het kwam doordat ik mij lange tijd depressief heb gevoeld en nog steeds voel en dat ik daarom niet zo goed weet wat ik leuk vind en ook niet goed weet hoe het is om me fijn te voelen.

---

mijn psycholoog heeft emdr voorgesteld wat vinden jullie daarvan. en/of hebben jullie daar ervaring mee?

Hoi Teun,
Sorry voor de late reactie. Ik vind dat wel aannemelijk klinken. Jij ook? Of heb je zelf het idee dat het ergens anders door komt?

Ik zou in deze op jouw psycholoog vertrouwen. Zij heeft denk ik meer achtergrondinfo van jou dan wij en kennis over de aangewezen behandelingen.
Een vriendin van mij heeft ooit EMDR gehad ivm een trauma en het heeft haar erg goed geholpen.

Hoi Teun, welkom op het forum en goed dat je hier je verhaal hebt gedeeld. Mijn partner heeft EMDR gehad. Het wordt vaak toegepast als er meerdere trauma's zijn die voor depressie zorgen. Het kan effectief, maar ook heel heftig zijn. Ik vraag me eerlijk gezegd af of het bij jou toepasbaar is omdat je je moet kunnen richten op het ergste moment in een traumatische gebeurtenis. Bij jou lijkt het er meer op dat het een opéénstapeling van dingen zijn. Maar misschien zie jij dat heel anders?

Hoi Teun, welkom op het forum en goed dat je hier je verhaal hebt gedeeld. Mijn partner heeft EMDR gehad. Het wordt vaak toegepast als er meerdere trauma's zijn die voor depressie zorgen. Het kan effectief, maar ook heel heftig zijn. Ik vraag me eerlijk gezegd af of het bij jou toepasbaar is omdat je je moet kunnen richten op het ergste moment in een traumatische gebeurtenis. Bij jou lijkt het er meer op dat het een opéénstapeling van dingen zijn. Maar misschien zie jij dat heel anders?

ja dat kan wel kloppen het is niet 1 ding wat heeel erg is maar heel veel dingen die erg zijn die het samen ondraaglijk maken

ik ga het denk ik wel proberen en als het niks is dan stop ik er gewoon mee en zoek ik door naar iets anders.

Hoi Teun,

Dankjewel voor je verhaal.
Ik vind het knap dat je dit deelt en allemaal al zo doorziet en onder woorden kan brengen.
Ik ben wel 46 maar ik herken veel van wat je schrijft.

Op de lagere school was ik niet vrolijk zoals jij, eerst wel maar later niet meer door dat mijn ouders scheidden toen ik 8 was. Met mijn moeder en mijn broer verhuisden we en ik was eigenlijk vooral heel verdrietig en in de war door de grote verandering, dit zorgde ervoor dat ik eigenlijk niet op de nieuwe school wilde zijn en moeilijk aansluiting vond.

Tegelijk was ik wel heel slim en tja, misschien ook gevoelig, ik beschouwde mezelf als kwetsbaar zonder vrienden en zonder beschermend laagje van "hoe hoort het hier". Zo was er een ander meisje in de klas die tot nu toe het slimste was en blijkbaar zag ze mij als een bedreiging, dat heb ik achteraf pas begrepen van een ander klasgenootje, nou ja ze deed stom tegen mij en pakte mijn vriendin af. Dat meisje achteraf was ook niet wat ik nu een vriendin zou noemen, ze liet zich mijn gezelschap welgevallen maar maakte ook ontzettende rotopmerkingen. Ik was allang blij, stom achteraf, dat iemand zich om mij bekommerde. Nou ja enfin, ik had totaal geen zicht op eigenwaarde, wat is vriendschap, sociaal supernaief. Dus ik werd ook gepest of kinderen lieten me links liggen, weet ik veel.

Wat betreft slim: ik had bv. een keer een gedicht gemaakt, geloofde de juf niet dat ik het zelf had gemaakt beschuldigde me van uit een boek gekopieerd te hebben. Of een extra rekenopdracht die ik bij de juf besprak, hoe het volgens haar moest kon niet, legde ik haar uit, dat vond ik dus vreselijk genant dat de juf gewoon niet genoeg in huis had om een kind moeilijkere rekensommen te laten maken. Oh ja nu herinner ik me weer ik werd ook gepest omdat ik "moeilijke woorden" gebruikte, tja nou ja ik vond die woorden niet moeilijk ik probeerde me gewoon zorgvuldig uit te drukken en weet ik veel, ik gebruikte die woorden gewoon pfff. Ik schaamde me en was in verwarring, want ik begreep eigenlijk niet wat ik verkeerd deed.


Enfin bij mij liep het dan anders, ik ging naar het gymnasium en de stof kon ik goed volgen, het was ergens ook fijn tussen andere slimme nerds rond te lopen, maar ergens voelde ik me altijd maar alleen en dat ik het leven niet begreep, of wat er eigenlijk aan was, maar gewoon doorgaan. Eindexamen gehaald, gaan studeren werken trouwen kinderen.

Pas een jaar of 15 geleden brak het me op, met een burnout eindelijk uit gaan zoeken "wat er met me is".

Depressie natuurlijk, gewoon uitgeput. Van het almaar op mijn tandvlees survivallen doorgaan de vinkjes halen de checkboxes afvinken. Omdat ik nog nooit had geleerd te luisteren naar wat ik nodig had, wat ik fijn vond en dat te delen met mensen. Daarin versterkt te worden door anderen.

Ja dus daar kom ik terug op jouw verhaal, hoe raar en vervelend het is als je jezelf op school niet kan laten zien hoe je bent, dat jouw eigenheid ertoe leidt dat je gepest wordt. Bah en gatver! Ik neem het ook ons schoolsysteem kwalijk, dat kinderen opleidt tot eenheidsworst, ja tuurlijk "moet" iedereen die van de lagere school komt kunnen lezen, schrijven en rekenen, maar waarom juichen we de verschillen niet toe? Waarom moet er verder zoveel hetzelfde worden aangeleerd, waarom kan er geen ruimte zijn voor ieders eigenheid, en dat je daarin helemaal uit mag blinken en door mag schieten? Hoeveel meer zouden we kunnen, weten, ontdekken als dat al op de basisschool begon. Om nog maar te zwijgen over hoe fijn het zou zijn voor elk kind, al op school je eigenheid te mogen vieren.

Dus dat roept je verhaal in me op, ergernis, woede, frustratie over hoe "school" nu werkt. Ik zie het ook in de klas van onze kinderen, 8 en 11, het systeem met alle toetsen maar ook de rommel waarmee kinderen naar school komen, zoals ik toen met mijn verdriet naar school kwam, het is ook raar vind ik dat iedereen maar kinderen op de wereld mag zetten, zonder enige vorm van begeleiding bij het vormgeven van je ouderrol. Je krijgt nog geld toe ook (kinderbijslag). Pff nou nog wat woede.

Ik hoop dat je het niet erg vind, je schrijft praat tegen me als een volwassene, je verhaal roept wat in me op, en ik schrijf het op omdat ik het belangrijk vind dat je merkt dat je niet alleen bent in je problemen met school, het ligt niet per se aan jou.

Misschien komt het ooit wel zover dat juist door dit soort ervaringen van jou en mij dingen veranderen.

Maar nu naar jouw probleem. Trauma's en EMDR. EMDR kan helpen, heb ik zelf ook gedaan, het hielp wel iets. Maar ik vond het nadeel dat de therapeut behoorlijk "de baas" blijft, je kiest één trauma en daarop ga je dan aan de slag, maar de therapeut houdt het heft in handen.

Zelf heb ik (elders op dit forum ook vaker verteld) ook IEMT ondergaan, dat is een evolutie van EMDR en werkt niet op 1 trauma, maar vanuit een probleem gevoel "pakt" de methode "alles mee" wat er aanhangt en onder zit. De onderste steen zeg maar, of de centrale knoop in het web wordt losgemaakt. Tenminste, dat is de bedoeling. Je hoeft ook minder te praten dan bij EMDR omdat de therapeut kijkt naar je ogen, en mede op basis daarvan kan zien hoe lang de bewegingen die je met je ogen moet volgen door moeten gaan.

Daarnaast lijkt het me belangrijk dat je bepaalde routines opbouwt, die je fijn vindt, waarbij enige vorm van sociaal contact ook een rol speelt. Maar dat doe je al met het werk als onderwijsassistent.

Tja... die leegte, dat herken ik ook. Het is denk ik een combinatie van dingen; uitgeput zijn, als je zo lang niet hebt geluisterd naar wat je eigenlijk wilt. Dat je de verbinding daarmee kwijt bent. En dat je nu misschien twijfelt of je dat ooit wel weer kunt vinden. Dat is logisch. Maar het klopt niet. Het is een dwaalspoor dat te denken. De leegte kan ook een soort stilte voor de storm zijn. Een storm van emoties. Twijfel, woede, verdriet... over hoe je leven tot nu toe is verlopen. Ja dat kan nu ook allemaal ruimte krijgen. En dat is even slikken. Dat wil je misschien helemaal niet, of het mag niet - van jezelf of van mensen om je heen. Maar dat hoort er een beetje bij, als je zo'n moeilijke tijd hebt (gehad). De kunst is nu jezelf ruimte te geven, ook de moeilijke gevoelens, zonder de hoop te verliezen. Dat wil zeggen dat je, soms tegen beter weten in, op jezelf, je lijf, je ziel, wat het ook is dat je bezielt, moet proberen te geloven. Dat er een moment komt dat je het wel weer weet. Wat je wilt in dit leven.

Zo werkt het voor mij, als ik die leegte heb. Dan zit ik vast. Dan houd ik mezelf tegen. Dan houd ik mezelf tegen in iets moeilijks te voelen. Als het lukt - bv. door met iemand over te praten, of op te schrijven, of mediteren doe ik met MUSE - dat te voelen, of ernaar te luisteren, of het te plaatsen, zien, ervaren... dan gaat het weer stromen, dan komt het los, dan voel ik weer dat het leven er is om geleefd te worden, gewoon zoals het komt elke dag, met de kleine dingen die het zo mooi maken, en de grote gedachten en dingen die ik hoop voor de toekomst en voor mijn man en kinderen.

Ik houd ook veel van lezen, met name boeken van mensen die net als ik depressie hebben (gehad) en dan met name degenen die hersteld zijn, zoals Matt Haig bij voorbeeld. Harry Potter heb ik ook heel graag gelezen, de Dementors zie ik als depressie mooi hoe Harry een spreuk leert om ze te lijf te gaan, het is een moeilijke spreuk en niet voor niets.

Zo helpt het mij om boos te zijn over hoe het vaak op lagere scholen toegaat. En dan hoop ik dat dit steeds beter gaat, en vraag ik me af wat ik daaraan kan bijdragen. En ook al heb ik dan niet meteen een antwoord, de intensheid van mijn boosheid, en mijn eigen verdriet, steek ik in de hoop op iets beters.

Nou blablabla hoop geleuter ik hoop dat je er iets aan hebt.

Heel veel sterkte en vooral: gun jezelf tijd. Zeker als je licht autistisch en hoog gevoelig bent, heb je genoeg tijd nodig ook tussen (EMDR of bv. IEMT) sessies. Bij mij werkt zo'n sessie zeker een maand door, eerste week ben ik helemaal kapot, maar ook daarna nog moet alles doorsijpelen en zich herordenen in mij. En dat is gewoon reuze vermoeiend. En dan heb ik nog geeneens last van groei en hormonen en en en.

Succes lieve Teun!

Vera

Hoi Teun,

Dankjewel voor je verhaal.
Ik vind het knap dat je dit deelt en allemaal al zo doorziet en onder woorden kan brengen.
Ik ben wel 46 maar ik herken veel van wat je schrijft.

Op de lagere school was ik niet vrolijk zoals jij, eerst wel maar later niet meer door dat mijn ouders scheidden toen ik 8 was. Met mijn moeder en mijn broer verhuisden we en ik was eigenlijk vooral heel verdrietig en in de war door de grote verandering, dit zorgde ervoor dat ik eigenlijk niet op de nieuwe school wilde zijn en moeilijk aansluiting vond.

Tegelijk was ik wel heel slim en tja, misschien ook gevoelig, ik beschouwde mezelf als kwetsbaar zonder vrienden en zonder beschermend laagje van "hoe hoort het hier". Zo was er een ander meisje in de klas die tot nu toe het slimste was en blijkbaar zag ze mij als een bedreiging, dat heb ik achteraf pas begrepen van een ander klasgenootje, nou ja ze deed stom tegen mij en pakte mijn vriendin af. Dat meisje achteraf was ook niet wat ik nu een vriendin zou noemen, ze liet zich mijn gezelschap welgevallen maar maakte ook ontzettende rotopmerkingen. Ik was allang blij, stom achteraf, dat iemand zich om mij bekommerde. Nou ja enfin, ik had totaal geen zicht op eigenwaarde, wat is vriendschap, sociaal supernaief. Dus ik werd ook gepest of kinderen lieten me links liggen, weet ik veel.

Wat betreft slim: ik had bv. een keer een gedicht gemaakt, geloofde de juf niet dat ik het zelf had gemaakt beschuldigde me van uit een boek gekopieerd te hebben. Of een extra rekenopdracht die ik bij de juf besprak, hoe het volgens haar moest kon niet, legde ik haar uit, dat vond ik dus vreselijk genant dat de juf gewoon niet genoeg in huis had om een kind moeilijkere rekensommen te laten maken. Oh ja nu herinner ik me weer ik werd ook gepest omdat ik "moeilijke woorden" gebruikte, tja nou ja ik vond die woorden niet moeilijk ik probeerde me gewoon zorgvuldig uit te drukken en weet ik veel, ik gebruikte die woorden gewoon pfff. Ik schaamde me en was in verwarring, want ik begreep eigenlijk niet wat ik verkeerd deed.


Enfin bij mij liep het dan anders, ik ging naar het gymnasium en de stof kon ik goed volgen, het was ergens ook fijn tussen andere slimme nerds rond te lopen, maar ergens voelde ik me altijd maar alleen en dat ik het leven niet begreep, of wat er eigenlijk aan was, maar gewoon doorgaan. Eindexamen gehaald, gaan studeren werken trouwen kinderen.

Pas een jaar of 15 geleden brak het me op, met een burnout eindelijk uit gaan zoeken "wat er met me is".

Depressie natuurlijk, gewoon uitgeput. Van het almaar op mijn tandvlees survivallen doorgaan de vinkjes halen de checkboxes afvinken. Omdat ik nog nooit had geleerd te luisteren naar wat ik nodig had, wat ik fijn vond en dat te delen met mensen. Daarin versterkt te worden door anderen.

Ja dus daar kom ik terug op jouw verhaal, hoe raar en vervelend het is als je jezelf op school niet kan laten zien hoe je bent, dat jouw eigenheid ertoe leidt dat je gepest wordt. Bah en gatver! Ik neem het ook ons schoolsysteem kwalijk, dat kinderen opleidt tot eenheidsworst, ja tuurlijk "moet" iedereen die van de lagere school komt kunnen lezen, schrijven en rekenen, maar waarom juichen we de verschillen niet toe? Waarom moet er verder zoveel hetzelfde worden aangeleerd, waarom kan er geen ruimte zijn voor ieders eigenheid, en dat je daarin helemaal uit mag blinken en door mag schieten? Hoeveel meer zouden we kunnen, weten, ontdekken als dat al op de basisschool begon. Om nog maar te zwijgen over hoe fijn het zou zijn voor elk kind, al op school je eigenheid te mogen vieren.

Dus dat roept je verhaal in me op, ergernis, woede, frustratie over hoe "school" nu werkt. Ik zie het ook in de klas van onze kinderen, 8 en 11, het systeem met alle toetsen maar ook de rommel waarmee kinderen naar school komen, zoals ik toen met mijn verdriet naar school kwam, het is ook raar vind ik dat iedereen maar kinderen op de wereld mag zetten, zonder enige vorm van begeleiding bij het vormgeven van je ouderrol. Je krijgt nog geld toe ook (kinderbijslag). Pff nou nog wat woede.

Ik hoop dat je het niet erg vind, je schrijft praat tegen me als een volwassene, je verhaal roept wat in me op, en ik schrijf het op omdat ik het belangrijk vind dat je merkt dat je niet alleen bent in je problemen met school, het ligt niet per se aan jou.

Misschien komt het ooit wel zover dat juist door dit soort ervaringen van jou en mij dingen veranderen.

Maar nu naar jouw probleem. Trauma's en EMDR. EMDR kan helpen, heb ik zelf ook gedaan, het hielp wel iets. Maar ik vond het nadeel dat de therapeut behoorlijk "de baas" blijft, je kiest één trauma en daarop ga je dan aan de slag, maar de therapeut houdt het heft in handen.

Zelf heb ik (elders op dit forum ook vaker verteld) ook IEMT ondergaan, dat is een evolutie van EMDR en werkt niet op 1 trauma, maar vanuit een probleem gevoel "pakt" de methode "alles mee" wat er aanhangt en onder zit. De onderste steen zeg maar, of de centrale knoop in het web wordt losgemaakt. Tenminste, dat is de bedoeling. Je hoeft ook minder te praten dan bij EMDR omdat de therapeut kijkt naar je ogen, en mede op basis daarvan kan zien hoe lang de bewegingen die je met je ogen moet volgen door moeten gaan.

Daarnaast lijkt het me belangrijk dat je bepaalde routines opbouwt, die je fijn vindt, waarbij enige vorm van sociaal contact ook een rol speelt. Maar dat doe je al met het werk als onderwijsassistent.

Tja... die leegte, dat herken ik ook. Het is denk ik een combinatie van dingen; uitgeput zijn, als je zo lang niet hebt geluisterd naar wat je eigenlijk wilt. Dat je de verbinding daarmee kwijt bent. En dat je nu misschien twijfelt of je dat ooit wel weer kunt vinden. Dat is logisch. Maar het klopt niet. Het is een dwaalspoor dat te denken. De leegte kan ook een soort stilte voor de storm zijn. Een storm van emoties. Twijfel, woede, verdriet... over hoe je leven tot nu toe is verlopen. Ja dat kan nu ook allemaal ruimte krijgen. En dat is even slikken. Dat wil je misschien helemaal niet, of het mag niet - van jezelf of van mensen om je heen. Maar dat hoort er een beetje bij, als je zo'n moeilijke tijd hebt (gehad). De kunst is nu jezelf ruimte te geven, ook de moeilijke gevoelens, zonder de hoop te verliezen. Dat wil zeggen dat je, soms tegen beter weten in, op jezelf, je lijf, je ziel, wat het ook is dat je bezielt, moet proberen te geloven. Dat er een moment komt dat je het wel weer weet. Wat je wilt in dit leven.

Zo werkt het voor mij, als ik die leegte heb. Dan zit ik vast. Dan houd ik mezelf tegen. Dan houd ik mezelf tegen in iets moeilijks te voelen. Als het lukt - bv. door met iemand over te praten, of op te schrijven, of mediteren doe ik met MUSE - dat te voelen, of ernaar te luisteren, of het te plaatsen, zien, ervaren... dan gaat het weer stromen, dan komt het los, dan voel ik weer dat het leven er is om geleefd te worden, gewoon zoals het komt elke dag, met de kleine dingen die het zo mooi maken, en de grote gedachten en dingen die ik hoop voor de toekomst en voor mijn man en kinderen.

Ik houd ook veel van lezen, met name boeken van mensen die net als ik depressie hebben (gehad) en dan met name degenen die hersteld zijn, zoals Matt Haig bij voorbeeld. Harry Potter heb ik ook heel graag gelezen, de Dementors zie ik als depressie mooi hoe Harry een spreuk leert om ze te lijf te gaan, het is een moeilijke spreuk en niet voor niets.

Zo helpt het mij om boos te zijn over hoe het vaak op lagere scholen toegaat. En dan hoop ik dat dit steeds beter gaat, en vraag ik me af wat ik daaraan kan bijdragen. En ook al heb ik dan niet meteen een antwoord, de intensheid van mijn boosheid, en mijn eigen verdriet, steek ik in de hoop op iets beters.

Nou blablabla hoop geleuter ik hoop dat je er iets aan hebt.

Heel veel sterkte en vooral: gun jezelf tijd. Zeker als je licht autistisch en hoog gevoelig bent, heb je genoeg tijd nodig ook tussen (EMDR of bv. IEMT) sessies. Bij mij werkt zo'n sessie zeker een maand door, eerste week ben ik helemaal kapot, maar ook daarna nog moet alles doorsijpelen en zich herordenen in mij. En dat is gewoon reuze vermoeiend. En dan heb ik nog geeneens last van groei en hormonen en en en.

Succes lieve Teun!

Vera

wow! dankjewel voor de reactie. ik ben blij dat ik op dit forum zo goed behandeld wordt. ik ben het volkomen eens met uw mening over het huidige schoolsysteem. (dat zie ik ook heel duidelijk terug als ik help in de klas). je hebt zeker wel gelijk dat het niet 1 ding is maar heel veel kleine dingen.  bij mij stapelt het echt op ik kan niet zomaar ophouden met het gene wat dan suuper rot is en dan iets anders doen wat wel gewoon leuk is.en waar ik niet depressief van word. dan weegt het nog n beetje tegen elkaar op. bij mij heeft het allemaal wel iets vervelends. wat het allemaal bij elkaar opgeteld voor mij bijna ondraaglijk maakt.