Ik heb al wat andere topics gemaakt, maar om even wat dieper in te gaan op mijn verhaal leek een apart topic mij het handigste.

Mijn verhaal begint zo'n 23 jaar geleden, toen ik 3 jaar oud was. Tenminste, dat is het eerste wat ik me ervan kan herinneren. Mijn broer,van 11 jaar ouder, hij was dus op dat moment 14, paste regelmatig op mij. Nu was en is mijn broer er eentje die je tegenwoordig een ADHD kind zou noemen. Hij sloeg zijn klasgenootjes, en kinderen op straat als hij verloor met een spel.. Maar hij sloeg ook mij, en niet zo'n beetje ook. Als hij moest oppassen, en de rest van het gezin was weg, dan vroeg hij mij weleens dingen te doen. Ik was een peuter met een eigen wil die ook weleens nee zei, of het tegenovergestelde van wat hij deed, en dat zinde hem niet, dus hij sloeg er flink, echt veel te hard op los. Ik voelde me dus regelmatig niet veilig thuis, ook als mijn ouders er wel waren.

Toen ik naar de basisschool ging werd het erger. Zeker vanaf groep 3 werd ik erg gepest, in de buurt wilde de kinderen ook niet met me spelen. Dus eigenlijk voelde ik me nergens veilig: Thuis niet, op school niet en ook in de buurt niet. Ik sloot me op op mijn kamer, of hing uren achter de tv. Mijn ouders vroegen nooit: Waarom wil je niet naar buiten? Maar zaten altijd op me te vitten dat ik niet naar buiten ging en maar een luiwammes was.

Toen ik naar de middelbare school ging dacht ik van alle ellende af te zijn: Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Maar helaas, het pesten werd erger en erger: Ze sloten me op in wc's, bonden me vast aan de kapstok,mijn kleding en boeken kwamen onder de douche terecht bij gym,ze wilden verf in mijn haar spuiten tijdens handvaardigheid, elke pauze was er een gevecht tegen mij. 

Toen ik in de 3e klas was dat opeens over. Maar er kwamen wel andere dingen om de hoek kijken: Ik was zo onzeker geworden dat ik bijvoorbeeld niet op een sport durfde, en ook durfde ik niet aan een bijbaantje te beginnen. Uiteraard durfde ik dit uit schaamte niet tegen mijn ouders te zeggen. Die vonden me vervolgens weer een luiwammes en waren weer op me aan het vitten. In de 4e klas had ik dan toch eindelijk een bijbaantje, maar helaas ik werd al snel de laan uit gegooid omdat mijn baas me blijkbaar niet goed genoeg vond. Weer een trap naar beneden, ik werd nog onzekerder.. Te meer ook omdat er een mannelijke collega bij dat bijbaantje was die me steeds aan wilde raken op manieren waar ik me niet prettig bij voelde. Dus ergens was ik blij dat ik daar weg was..

Na het behalen van mijn examen begon ik mijn eerste opleiding, deze liep mis, de tweede liep mis en ook de derde liep mis. Weer dingen die mijn zelfvertrouwen allemaal naar beneden drukte.  Ik volgende een oriëntatie en keuze traject om te kijken wat echt bij me paste, en daar zeiden ze dat ik eerst maar eens een poosje vrijwilligerswerk moest gaan doen om weer wat meer zelfvertrouwen op te bouwen, anders was de kans waarschijnlijk heel groot dat een volgende opleiding weer mislukte.

Zo gebeurde het, ik ging als vrijwilliger aan de slag bij het plaatselijke verzorgingshuis. Ik ging er steeds meer uren heen, later kreeg ik er zelfs een klein baantje. Ik groeide, en ik voelde dat ik weer meer zelfvertrouwen kreeg. Tot ik op een dag een appje kreeg van die jongen van dat bijbaantje wat ik rond de 4e klas had. Hij wilde afspreken? Ik had eerst zoiets van: Ja dag, na die ervaringen van eerder.. Maar hij zei dat hij echt verandert was. Het was een tijd waarin ik erg gevoelig was voor positiviteit.  En daarnaast dacht ik: Ik moet hem een nieuwe kans geven. We zouden wat gaan drinken.. Maar helaas, we reden naar een verlaten industrie terrein en hij heeft me aangerand.. De wereld die ik weer een beetje had opgebouwd stortte in 1 klap weer in. Een hele moeilijke tijd volgde, waarin ik niet wilde leven en ook meerdere keren op het randje heb gestaan. Uiteraard durfde ik na alles uit het verleden niets aan mijn ouders te vertellen.

Ik wist het niet meer, en ik stapte naar de huisarts om vervolgens naar een psycholoog te gaan. Deze vond het knap dat ik zo lang had 'volgehouden' en dat ik er nu pas was.. Ik liep er een tijd en het ging beter.. Op een gegeven moment kon ik daar weg en dacht ik 'genezen' te zijn van mijn trauma.

Het ging dus beter en ik startte met mijn huidige opleiding, het eerste jaar kwam ik met gemak door, en ook het begin van het tweede jaar ging heel erg goed. Tot ik in november ging verhuizen, en ik de week van die verhuizing ineens weer de bewuste jongen tegen kwam.  Ik fietste, en hij liep de tegenovergestelde richting op. We keken elkaar recht aan, voor de rest gebeurde er niets. Er is geen woord gevallen. Ik sliep de eerste nacht slecht, en ik dacht.. dat is tijdelijk, maar het bleef maar doorgaan en ook na de verhuizing was het niet over. Dit had gevolgen voor mijn opleiding, ik kan me niet meer goed concentreren en werd zelfs regelmatig slapend aangetroffen door een docent. Ik ging weer naar mijn huisarts, en werd toen doorverwezen naar een psycholoog om EMDR te gaan volgen.  Deze heb ik vorig jaar zomer gevolgd, maar dit werkte nog niet echt.. Ik bleef onrustig en had heel erg veel emoties. Mijn ouders zagen dit, maar ze wisten hier de achtergrond niet van.. Dit zorgde voor veel spanning in huis.

Eind vorig jaar heb ik toen besloten om open kaart te gaan spelen bij mijn ouders, ik hoopte dat als ze de achtergrond zouden weten dat er dan meer begrip zou komen, en dat de spanning in huis dan zou verdwijnen. In november planden we een datum in januari. De spanning die maanden was erg hoog, ik had heel erg veel emoties, en sloot me op in mijn kamer. Alles koste me energie, en ik kon nergens meer van genieten.. Maargoed, ik dacht dat dit na het gesprek wel zou verdwijnen.

In januari was het gesprek, mijn ouders reageerden niet echt betrokken, maar waren juist erg boos dat ik 5 jaar lang mijn mond had gehouden. De redenen die ik hiervoor gaf werden bestempeld als onzin. Want ja, pesten is in geen enkel gezin een gespreksonderwerp en hoe konden wij dat zien als jij niks zei, ed.. Het was allemaal mijn fout.

Hierna bleven de klachten aanhouden, op school ging het niet meer, op mijn stage ook niet meer, ik zag overal als een berg tegenop.. En ik sloot me steeds meer op, ik kreeg suïcidale gedachten, en het was allemaal erg donker in mijn hoofd..  In maart kon ik bij een andere psycholoog terecht, en sindsdien is officieel vastgesteld dat ik een depressie heb, hier keek ik niet van op.. En ik was zelfs blij met de diagnose, eindelijk kon ik mijn klachten plaatsen. Ik kwam thuis, en de eerste reactie van mijn ouders was: Dat geloven we niet. Thuis bleef het moeilijk, ze bleven me behandelen als een "gezond" persoon, en ze bleven vitten op mijn klachten. In mei tot begin juli ben ik 7 weken tijdelijk opgenomen geweest, het ging beter, ik kreeg weer ritme, ik wist mijn angsten te overwinnen.. Maar toen ik thuis kwam kreeg ik weer een terugval, ik denk mede door de sfeer hier die niet echt bevorderend is.. School wilde graag dat ik na de zomervakantie weer zou beginnen, maar ik heb al moeite om dagelijks te wandelen.. Ik zie dus als een berg op tegen mijn examen opdrachten op school, ik vind daar nu echt de energie niet voor.. Ondertussen ben ik aan het kijken hoe ik, zonder inkomen wellicht aan een andere huisvesting kan komen, want dat dit niet werkt is wel duidelijk..

Register or login to view the content

Hoi Pjotr,

Ik heb jouw verhaal gelezen, meestal lees ik niet zulke lange verhalen aangezien ik me moeilijk kan concentreren.
Waarom ik jouw verhaal wel heb gelezen, waarschijnlijk omdat ik geschokt was door je verhaal.
Wat heb je veel moeten doorstaan, het komt gedeeltelijk wel overeen met mijn verhaal, maar jouw verhaal klinkt veel ernstiger.
Bijzonder sterke persoonlijkheid.
Heel sterk, moedig en verstandig dat je hier je verhaal doet.

Wil je heel veel sterkte en kracht toewensen.

Dankjewel voor je reactie..

Tussen mij en mijn ouders gaat het inmiddels wel wat beter. Ze accepteren in ieder geval dat ik niet alles met ze deel en ze proberen het er ook niet meer uit te trekken. Dus dat geeft wel rust.

hoi pjotr,

Wat een verhaal, jammer dat je zo weinig aan je ouders hebt. Hopelijk heeft het verhaal vertellen je wel goed gedaan.

groet,
Run