Hallo allen,

ben een man van 36 jaar die al jaren lang worstelt met paniekaanvallen en stoornissen. Ze zeggen dat schrijven helpt, dus hierbij schrijf ik mijn geschiedenis van mij af. Ik zal ongetwijfeld dingen zijn vergeten en die zet ik er dan hieronder bij. 
In 2003 kwam mijn moeder plots te overleden door een hartaanval. Sinds die tijd heb ik op en af tijd van paniekaanvallen. Vorige week maandag was de laatste en nu zit ik weer in zak en as.

Na het overlijden van mijn moeder kwamen de eerste paniekklachten. Had last van steken op de borst wat ik associeerde met ik ga dood net als mijn moeder. Heb toen zeer lange tijd Alprozalam (1,5mg p.d.) geslikt totdat ik in 2004 voor het eerst met een psychologe van de GGZ in aanmerking kwam. Deze hielp mij toen i.o.m. haar partner (die psychiater was, heb hem zelf nooit gezien, maar hij vertelde mij hoe af te bouwen van de medicatie) van de medicatie af en daarna ook van mijn paniekaanvallen d.m.v. cognitieve gedragstherapie in dag vorm 32 weken lang (1 dag p.w.). Toen dacht ik nou dat is eens maar nooit meer, was er helemaal klaar mee. Dit was zo rond eind 2005 / 2006. Voelde me weer goed en sterk!

In 2008 na een operatie waar ik adrenaline ingespoten kreeg waardoor ik op de stoel bij de dokter een paniekaanval kreeg merkte ik dat het ging sudderen totdat het een paar maanden later weer doorsloeg naar een paniekstoornis. Dit was veroorzaakt door warmte. Ik had het idee dat ik overhit raakte en dat het dan helemaal fout zou gaan. Dit gebeurde op mijn eigen verjaardag waar ik toen een stel vrienden had uitgenodigd. Toen de paniekaanval waaruit de stoornis kwam doorzette heb ik iedereen weggestuurd en mijn toenmalige vriendin en mijn huisgenoot op dat moment hadden mij naar de huisartsenpost gebracht, waar ik wederom Alprazolam weer voorgeschreven kreeg. Ik was gelukkig nog ingeschreven bij de GGZ dus werd ik snel geholpen en na ongeveer 8 a 10 sessies was het weer gedaald en kon ik weer aan de slag. Dit keer had ik ook van een psychiater bij de GGZ Clomipramine voorgeschreven gekregen. Dit had bijwerkingen, zoals alle medicatie en daar ben ik toen i.o.m. de huisarts in 2009 mee gestopt. 

In 2015 ging ik op vakantie naar Argentinië, Buenos Aires, met een groep vrienden in de zomer van Argentinië en daar ging het helaas weer mis. Door de warmte en een gevoel van onveiligheid, er zat altijd een groep jongeren op de hoek van de straat voor ons appartement die riepen dan om sigaretten bijv. volgens de local bij wie we op bezoek waren konden we maar beter gooien en ze beter te vriend houden. Voor die vakantie stond 12 dagen gepland maar ben na dag 6 in me eentje op het vliegtuig gestapt en naar huis gegaan. Paar weken later zou mijn toenmalige vriendin (uit Indonesië) 2 weken bij mij op vakantie komen. De eerste dagen na terugkomst uit Argentinië ging het weer de betere kant op met mij. Had nog een paar dagen rust genomen en was daarna aan het werk gegaan. Dit ging prima. Tot de dag voor mijn vriendin kwam. Toen stortte ik helemaal in. Ik kon de verantwoordelijkheid niet aan. Kon niet de gedachte verdragen dat ik 2 weken verantwoordelijk was voor haar geluk en dat kaatste keihard terug naar me heftigste paniekstoornis tot nu toe. Gelukkig kon mijn vriendin bij een familielid verblijven die toevallig dicht in de buurt woonde en zo hebben we toch nog een beetje van elkaar kunnen genieten, alhoewel ik zeer zwaar verdoofd was door de Alprazolam die ik op dat moment slikte (2 tot 2.5 mg p.d.).  Helaas heb ik na een tijdje de relatie verbroken wat mij veel pijn heeft gedaan omdat ik haar niet durfde op te zoeken in Indonesië, ik durfde de reis niet te maken. Maar durfde ook haar niet meer uit te nodigen in Nederland. Sindsdien loop ik in behandeling bij PsyQ. Daar heb ik d.m.v. exposure therapie over me paniekstoornis heen gekomen i.c.m. Citalopram als anti-depressiva. Die heb ik echter begin dit jaar i.o.m. een psychiater gestopt i.v.m. de vele bijwerkingen. De belangrijkste op dat moment was het niet kunnen klaarkomen bij een meisje met wie ik toen omging. Ik dacht dat ik sterk genoeg was en dat ik genoeg geleerd had in de jaren die ik PsyQ rondliep om er mee om te kunnen gaan. Ook als het even wat zwaarder zou worden.

Nu is het Juli 2018. Het is, volgens de meeste mensen, mooi weer. Ik vind warmte verschrikkelijk. Op kou kun je je kleden op warmte niet en ben altijd al iemand geweest die het sneller warm heeft dan andere mensen. Was / ben aan het daten met een leuke vrouw. 

Vorige week maandag zou ik afscheid nemen van een vriend die hier op bezoek was uit Argentinië (degene waar ik in 2015 heen was geweest) echter ging het toen helemaal mis. Ik merkte al heel veel spanning omdat ik nu i.p.v. dat ik altijd zelf rij nu werd opgehaald door iemand. Toen voelde ik al onwijs veel spanning, maar dat negeerde ik en dacht dat gaat vanzelf wel over. Even doorheen bijten en dan gaat het weer. Toen kwamen we aan in de andere plaats (ongeveer 20 minuutjes rijden met de auto) en toen merkte ik dat het flink mis ging. Het was te warm, kon geen verkoeling vinden en vond het verstandig van mezelf om naar huis te gaan. Woon vlakbij een treinstation en ik was op ongeveer 15 minuten van een treinstation aan het drinken. Dus liep ik naar het treinstation in de warmte en me paniek proberen tegen te houden om op het station teleurgesteld te worden dat er geen treinen reden. Toen raakte me paniek helemaal in een stroomversnelling. Het was bloedheet buiten (nog steeds zo'n 28 / 29 graden) en geen mogelijkheid om met het OV thuis te komen. De persoon met wie ik mee was gereden bleef bellen (had hem een appje gestuurd en korte uitleg gegeven), dus nam ik op. Ik wou zijn avond niet verpesten dus loog ik dat de treinen reden en dat die er over een 10 minuten zou zijn en dat ik dan na 1 halte op me thuis station zou zijn had intussen me gehele voorraad Alprozam (0,625mg) ingeslikt en hoopte dat dit voldoende zou zijn en me op een gegeven moment weer zou kalmeren. Had al een halve van te voren ingenomen terwijl ik ze al tijden zeer weinig (lees één a twee keer p.m. i.v.m. het daten) had gebruikt. 
Ben toen gaan lopen. Echter de gedachtes kon ik niet stop zetten. Vond niet dat ik ergens kon gaan zitten omdat dat allemaal vol in de zon was en ik had verkoeling en schaduw nodig, maar als dat er al was zaten er al mensen dus bleef ik doorlopen totdat ik na een half uur lopen mijn vader belde om me op te halen. Hij wist ongeveer waar ik was, maar hij moest zelf nog een stuk rijden en ik was niet heel erg bekend. Dus voordat we mekaar tegenkwamen was het weer een half uur later en was ik in alle staten. Echter vlak voor mijn huis staan een heleboel stoplichten en op het stuk die we al hadden gehad van zo'n 700 meter hadden we alle stoplichten tegen gehad, die echt net op rood sprongen dus met de langste wachttijd. Dus op een gegeven moment stapte ik uit en ben ik het laatste stuk naar huis toe gelopen. Toen thuis had ik nog flink last. Had een natte handdoek op me hoofd gelegd, maar dat voelde al snel warm. Ventilator op me lichaam koude flesjes water tegen me lichaam en pas na een uur werd ik echt rustig en viel ik ook in slaap.
Nu een week later loop ik nog steeds als een bezetene te vechten tegen mijn paniek. Probeer het zo min mogelijk met medicatie te doen (0,25mg Alprazolam gemiddeld p.d.). Vandaag had ik een slechte dag, was weer voor het eerst naar kantoor gegaan, had vorige week 3 ziekdagen en een thuiswerk dag. Echter vanmorgen kreeg ik een appje van de dame met wie ik aan het daten was dat zij een pauze wou inlasten, omdat het ook invloed had op haar. We hadden het er gister over en toen zei zij dat ik me maar eens een paniekaanval moest laten overkomen. Omdat ik afspraken die ik met haar had staan had verkort van 2 dagen na een middag. Dit omdat we nog in de spannende fase zaten, het was allemaal nog zeer pril. Zij heeft me geprobeerd te helpen, maar heeft nu voor zichzelf gekozen omdat ze ook een historie heeft, dus ik kan het haar niet kwalijk nemen ook en geef hij gelijk. Alleen zoals je misschien zult begrijpen heeft dit weer mega impact op mijn gemoedstoestand. Dus toen ik vanmorgen binnenkwam op werk, was ik al wat meer gespannen dan ik gehoopt had. Zat nog geen 2 minuten of er kwam al iemand naar me toe met een hoop vragen en allemaal verantwoordelijkheden waardoor ik na een kwartier weer naar huis ging, omdat het me weer te warm werd. Het zweet brak me uit, moet of fietsen (20 minuten), of met de auto en dan een kwartier lopen. Dus ik kom al zwetend binnen als er dan ook nog direct druk op me word uitgeoefend werkt dat averechts. 

*Toevoeging: Tot overmaat van ramp had ik vorige week ook nog een gesprek met me psycholoog en regie behandelaar en die zeiden dat ik nog max. 3 afspreken krijg ook al krijg ik nog 12 paniekaanvallen, wat bij mij weer averechts werkt. Nu heb ik helemaal niet het idee klaar te zijn met de behandeling (dat had ik voor vorige week maandag wel), maar nu wil ik eigenlijk de paniek weer snel de kop indrukken, maar denk niet dat ik de kans krijg en dat ze echt van me 'af' willen. 

Vanmorgen nadat ik thuis kom ook weer PsyQ gebeld en nu ga ik donderdag weer naar de psychiater. Ik weet dat ik baat heb bij anti-depressiva, maar die bijwerkingen maken het zo lastig. 
Waarom kan ik niet gewoon de oude ik zijn die ik was voor mijn moeder overleed. Die toen elke avond lekker met vrienden buiten rondhing. Af en toe wat kattenkwaad uithaalde, sociaal was en graag een naar een feestje of iets dergelijks ging. Nu ben ik altijd maar bang bang en nog een bang. Als ik niet in een paniekstoornis zit, ben ik bang om er één te krijgen. Zijn er mensen die dit herkennen, die dit hebben overwonnen? Is hier iets tegen te doen? Is er een licht aan het eind van de tunnel. Kan ik een relatie krijgen zonder dat ik deze kapot maak door mijn paniek? Zou ik ook kinderen kunnen krijgen. Heb een kinderwens, maar ik word ouder en ouder en zoals ik het nu zie zal ik alleen blijven tot het einde.

Hallo PanicGuy,

Man, man, wat een ellende. Goed dat je het hebt opgeschreven, dat lucht misschien al een beetje op.

Even kort mijn verhaal: ik ben 58 en heb jarenlang, vanaf m'n 10e, last gehad van sociale fobieën, naast depressieve klachten. Toen de angsten toenamen, mijn leven zodanig gingen beïnvloeden dat ik er gek van werd, heb ik alle therapieën afgezworen en heb de huisarts om medicatie gevraagd. Ik heb het geluk gehad dat de pil die hij me toen voorschreef vrijwel meteen hielp. Na een half jaar ging ik echter weer kopje onder, maar de tweede pil bleek ook een voltreffer. Sindsdien ben ik er niet meer mee gestopt (eerste pil wel inmiddels vervangen door betere). Bijwerkingen heb ik ook, maar die wegen niet op tegen alle voordelen. Ik ben nu praktisch angstvrij.

Ik noem mijn medicatie niet, omdat wat voor mij werkt niet automatisch voor jou goed is. Je moet dat helaas zelf met je arts uitvinden.

Er is dus altijd kans op beter en al je dromen aan het einde van je verhaal kunnen best werkelijkheid worden. Ik hoop dat dat voor jou ook zo zal zijn, maar ik denk wel dat je nu even pas op de plaats moet maken en één ding tegelijk moet aanpakken. Zeker als je therapie-consulten zijn gemaximeerd, lees ik dat goed (?) is het misschien handig om een wat minder heftig middel te vragen waar je wat minder van gaat piekeren. Als alles rustig is in je hoofd, lukt het vast beter om met een hulpverlener plannen te maken over een vervolgaanpak.

sterkte en succes,
Ray

Hallo Ray,

jeetje zeg dat is ook heftig wat jij verteld. Mag ik vragen hoelang jij al medicatie slikt? 
Ik probeer inderdaad alles één voor één op te pakken, maar dat gaat wel verdraaide lastig. Het is moeilijk om mijn gedachte stop te zetten. Merk ook dat ik weer ga vermijden wat ik juist niet moet doen, maar deze warme temperaturen helpen hier helaas niet bij. 
Ben benieuwd wat ik donderdag te horen krijg van de psychiater. Wat voor mij een goede oplossing is. 

Dank voor de reactie!

jeetje zeg dat is ook heftig wat jij verteld. Mag ik vragen hoelang jij al medicatie slikt? 

Ik slik de angstremmers nu 16 jaar. Toen ik ermee begon was ik wel bevreesd voor de afhankelijkheid en heb dat ook uitgesproken. Mijn huisarts zei toen dat dat alleen een probleem zou zijn als ik met de pillen zou stoppen. Toen ik hem vragend aankeek, zei hij: "niet stoppen dus."
En zelfs toen ik mijn eerste pil na 14 jaar inruilde voor een andere en dus toch even moest afkicken, heb ik daar maar even last van gehad en dat kwam eigenlijk alleen doordat mijn psych die dat voorstelde me cold turkey liet stoppen.

Ik weet dat er verschillende mensen (ook hier op dit forum) zijn die anti-pil zijn en ik snap ze als ze zeggen dat het de oorzaak van de problemen niet wegneemt, maar mijn ervaring is dat na jarenlange therapie-sessies de oorzaken van mijn problemen nog steeds bestonden, er geen zicht op een uitweg was en ik naar mijn mening nog maar twee uitwegen had: pillen of er een einde aan maken. Je kunt je voorstellen dat ik een pillen-fan ben.

Succes bij de psych donderdag en laat even horen hoe het gegaan is. Oh en mocht het gesprek onverhoopt niet lopen zoals jij verwacht, dan is ook hier klant koning hè. Stel gewoon je vragen!

succes,
Ray

Nou heb donderdagochtend gesprek gehad met de arts en toen zat ik beetje te dubben tussen 2 middelen, dus daar heb ik donderdag eerst goed onderzoek naar gedaan (Clomipramine / Fluoxitine). Toen na overleg met de arts gegaan voor Fluoxitine omdat die over het algemeen (verschilt per mens uiteraard), maar de minste bijwerkingen heeft, maar dat moet ik natuurlijk gaan ondervinden. 

Ik heb nu geaccepteerd dat ik waarschijnlijk heel lang aan de medicatie moet. Ben al sinds 2015 in behandeling bij een zorginstelling, maar zodra ik een paar maanden stop val ik keihard terug, dus blijkbaar heb ik het nodig, is ook een beetje te zien in mijn lange verhaal. Het komt elke keer terug. Dus mocht deze aanslaan en de bijwerkingen aanvaardbaar zijn zal ik zeker mee doorblijven gaan.

Wat mij nog dwars zit. Heb woensdag een mail gestuurd en de situatie uitgelegd aan mijn psycholoog en hoopte op wat extra sessies zodat dit snel de kop ingedrukt kon worden, echter krijg ik geen reactie en ben ook bang dat ze dat niet willen doen. Nu is mijn vraag, mag dit? Mogen ze iemand die lijd aan een (beginnend) angst/paniekstoornis hulp weigeren? Ze blijven maar zeggen dat het komt door hospitalisatie en dat ik mijn verblijf bij hun wil verlengen. Dat ik denk dat ik het niet red zonder hun. Maar lijkt mij niet dat ik een angst/paniekstoornis ga lopen faken om nog meer sessies te krijgen. Heb ook duidelijk bij hun aangegeven dat ik het niet met ze eens ben en dat ik niet voor mijn pretje naar hun toe ga.

Zal het proberen iets verder uit te leggen. Ik ben 3 jaar in behandeling en daardoor vinden hun het tijd voor mij om op me eigen benen te gaan staan. Dit gesprek stond al een tijd gepland en heb ik één keer verzet omdat ik toen boos was op mijn psycholoog omdat ik mij niet gehoord voel. Ik kan m.i. nog steeds niet met emoties omgaan wat ook waarschijnlijk resulteert in paniek als die te heftig worden. Dus toen zat ik even goed te denken of ik uberhaubt nog wel sessies met hun wou of maar per direct te beëindigen (dit was dus voor de paniekaanval (vorige week maandag 23 Juli)). Toen toch ingestemd met het gesprek en die stond gepland op 26 Juli. Dus toen had ik al 3 dagen paniek. Toen ik dat daar aangaf deden ze het af alsof het kwam omdat ik ga stoppen met de behandeling bij de instelling, dus ik vertelde hun dat ze hun eigen inbreng en invloed op mij overschatten, maar hun kwamen aanzetten met hospitalisatie en toen werd afgesproken nog max 3 gesprekken, waarbij er één in het teken moet staan van afscheid. 
Uit het verleden toen ik eens adequaat (i.p.v. met weken wacht lijsten), was ik binnen een maand van me paniek af, omdat ik direct goed geholpen werd en het de kop werd ingedrukt.

Klinkt misschien wat warrig, als er iets onduidelijk is kan ik dat eventueel toelichten.

Groet V

Nou heb donderdagochtend gesprek gehad met de arts en toen zat ik beetje te dubben tussen 2 middelen, dus daar heb ik donderdag eerst goed onderzoek naar gedaan (Clomipramine / Fluoxitine). Toen na overleg met de arts gegaan voor Fluoxitine omdat die over het algemeen (verschilt per mens uiteraard), maar de minste bijwerkingen heeft, maar dat moet ik natuurlijk gaan ondervinden. 

Groet V

Hoi V,

Fijn dat je een goed gesprek hebt gehad met je arts, dat je besloten hebt een bepaald medicijn te gaan proberen en dat ook vol te gaan houden. Dat zijn duidelijke stappen in de goed richting. Gefeliciteerd.

Je verhaal daarna vind ik inderdaad lastig te volgen, maar als ik het mag samenvatten is er sprake van een conflict over een aantal sessies binnen de behandeling en de redenen daarvoor, toch?!
Ook zonder verdere toelichting denk ik dat het voor jouw genezing beter is dat je je niet laat afleiden door een dergelijk conflict. Het is in het algemeen lastig opboksen tegen instellingen, maar ook al zou je gelijk krijgen; het vreet energie die je op dit moment wel beter kunt gebruiken.

Zorg goed voor jezelf.

groet,
Ray