Alleen... al jaren voel ik me alleen. Gevangen in mezelf en opgekropt met teveel angsten en depressie.. 
Elke dag maar weer de vraag hoe het gaat verlopen.
Vanaf mijn 12e jaar zijn mijn ouders gescheiden en ben ik bij mijn moeder gaan wonen. Vader was toen niet meer in beeld en ook nooit geen behoefte aan gehad aangezien ik me bij hem altijd het zwarte schaap voelde.
Te druk was ik.. een lopende stuiterbal zonder stop knop.
Eenmaal bij mijn moeder wonend begon de pubertijd, de middelbare school en vanwege het onstabiele thuis en chaos in mijn hoofd ging het op school slecht.. eruit gestuurd worden, weg blijven, grote mond en uiteindelijk verkeerde vrienden..
Al gauw bleef ik daarop hangen wat uiteindelijk lijdde naar overplaatsing van school. Het zelfde verhaal daar maar door middel van veel ondersteuning en begrip toch uiteindelijk een diploma administratie kunnen behalen.
Zinloos achteraf.. aangezien ik amper stil kan zitten, en als het zitten goed gaat gaat het in mijn kop tekeer..
En toen? Op zoek naar een echte opleiding. Leuk? Zo je denken. Een beeld op de toekomst krijgen, meer te weten krijgen over wat je kan en wilt. 
Eenmaal een opleiding gekozen kwam ik daar ook slechte vrienden op het pad en werd het alleen maar erger.. Die opleiding ging dus de mist in. Misschien toch iets anders proberen? Iets wat meer bij me past, dacht ik. En weer hetzelfde verhaal...
Ondertussen werd het er buiten studietijden ook niet beter op. Veel op straat zijn en de verkeerde dingen doen. Veel ruzie thuis..
Uiteindelijk tot het punt dat mijn moeder mij niet meer aan kon.. 
Eenmaal laat in de avond thuis stonden me spullen voor de deur. En nu?... geen kant om op te gaan en vrienden? Zoals ik al zei slechte vrienden.. niemand die wat vroeg of hulp aan bood.. struinend over straat uiteindelijk iets kunnen regelen. In ieder geval een dak boven me hoofd, maar dat was het dan ook. Een klein hok van een paar vierkante meter met verder niks meer dan kale vloer.. ach het moest maar. Het kon immers erger. Een familielid wist dit en zonder dat ik het wist contact gezocht met mijn vader, die ik op dat moment al jaren niet meer gezien had. Plotseling stond hij daar. Ik dacht huh? Is dat mijn vader? Na goed kijken herkende ik hem pas en stapte ik in.. ik begon te huilen.. al de ellende en altijd denkend dat hij mij niet zag staan of wou.. sindsdien werden wij beste vrienden. Hadden eigenlijk een hoop gemeen en ik voelde mezelf weer een beetje opbloeien. Nog steeds erg moeite met het sociale vanwege het gedrag dat ik had opgebouwd buiten met mijn verkeerde vrienden..
Maar toch probeerde ik het, beetje bij beetje.
Na een tijd ging alles eindelijk weer wat beter. Wat meer dingen op een rijtje en ik voelde me beter. En toen.. na inmiddels zon jaar a 1.5 jaar ingetrokken te wezen bij mijn vader werd hij ziek.. kanker.. na het nieuws te horen gekregen te hebben ging het enorm snel achteruit.. ik die eigenlijk nog half kind was (19-20), moest nu voor hem gaan zorgen. Maanden lang heb ik mijn uiterste best gedaan om het zo makkelijk en comfortabel mogelijk te maken voor hem. Alles nam ik uit handen voor hem, letterlijk alles. En toen was het tijd... hij verliet mij (ons)... mijn wereld stortte in. Iemand waar ik zoveel gemeen mee had. Mee kon lachen en huilen. Hij was weg.. en nu.. ik kon/mocht niet meer in de woning blijven.. gelukkig had ik een maatschappelijk werkster. Zij hielp mij enorm veel. Na maanden strijden en huilend smeken eindelijk urgentie gekregen, want anders had ik weer op straat gestaan.. de eerste de beste woning meteen aangenomen en sindsdien is de depressie opgekomen..
Ik trok me terug van alles en iedereen. Angsten begonnen op te komen.. buiten, openbare plekken zoals winkels, contact met mensen waaronder zelfs familieleden.. ik raakte de kluts kwijt. Begon mezelf te verwaarlozen en tot de dag van heden is dit nog steeds zo.. (inmiddels al 5 a 6 jaar). Elke dag voel ik me hopeloos. Geen zicht meer in de toekomst.. geen positiviteit meer. Geen idee meer hoe ik hier nog uit kan komen.. door al de jaren heen zoveel contact mogelijk geprobeerd te hebben met maatschappelijk werkster en heel veel instanties.. ik wil zo graag hier bovenop komen maar met elke tegenslag elke dag weer, zakt de hoop meer en meer in mn schoenen.. enorm vaak de gedachte in mn hoofd om het te eindigen. Zinloos voelt het om zo verder te gaan.. ik voel me waardeloos maar met alle angsten en gebrek aan zelfvertrouwen lukt het me maar niet....ik wil zo graag, maar iets blijft me terug trekken.. bij elke stap die ik probeer te maken naar verbetering... waarom? Wat is er nodig om dit te doorbreken? "Gewoon doen en niet nadenken" word er dan gezegd, of praat erover met iemand. Beide meerdere keren gedaan en beide tevergeefs.. ik ben ten einde raad....

Wat een rot verhaal why..
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt..

Ik weet eigenlijk niet goed wat ik je kan zeggen,
behalve welkom en hopelijk lucht van je afschrijven een beetje op.

W,

Ik denk dat je ook vooral  in de rouw bent. Bovenop je eigen problemen. 
Heeft er ooit n ADHD screening plaatsgevonden vraag ik me ook af als ik het allemaal zo lees: al die drukte en chaos. Daar kan je hulp in geboden worden. 
Ga eens op zoek, Google of ga naar je huisarts. Of naar je maatschappelijk werkster ,laat je eens doorverwijzen. Onderzoek het eens en het zal echt niet van vandaag op morgen beter gaan maar er zijn mogelijkheden en er is hoop..  Wees welkom hier, er is steun ,schrijf met ons mee als je wilt.

Sterkte

Wat een nare situatie.
Wens je heel veel sterkte ermee.
En hopelijk kun je hiervoor ook passende hulp gaan vinden.
Zelf herken ik bepaalde situaties ook wel enigszins (ondermeer zoals met je terugtrekken, angsten etc).

W,

Ik denk dat je ook vooral  in de rouw bent. Bovenop je eigen problemen. 
Heeft er ooit n ADHD screening plaatsgevonden vraag ik me ook af als ik het allemaal zo lees: al die drukte en chaos. Daar kan je hulp in geboden worden. 
Ga eens op zoek, Google of ga naar je huisarts. Of naar je maatschappelijk werkster ,laat je eens doorverwijzen. Onderzoek het eens en het zal echt niet van vandaag op morgen beter gaan maar er zijn mogelijkheden en er is hoop..  Wees welkom hier, er is steun ,schrijf met ons mee als je wilt.

Sterkte

Bedankt voor uw bericht.

Rouw heeft ook zeker heel lang een rol gespeeld. Het laatste half jaar heb ik dit gelukkig wat meer kunnen afsluiten voor mezelf. ADHD is vlak na de scheiding van mijn ouders inderdaad vastgesteld. Destijds ook medicatie gekregen hiervoor maar dat veranderde me compleet in een zombie, dus na verschillende medicatie geprobeerd te hebben is dit gestopt. Rond mijn 17-18e is de drukte wel erg afgenomen en is vooral de chaos in mn hoofd gebleven. In de afgelopen jaren ben ik veel met instanties, maatschappelijk werk en de huisarts in contact geweest hiervoor en zijn meerdere dingen gestart in de hoop op verbetering. Zoals medicatie, emdr en andere behandelingen. Tot heden heeft helaas nog niets geholpen...

---

Wat een rot verhaal why..
Ik kan me voorstellen dat je je zo voelt..

Ik weet eigenlijk niet goed wat ik je kan zeggen,
behalve welkom en hopelijk lucht van je afschrijven een beetje op.

Bedankt voor uw bericht.

Het schrijven luchtte op het moment wel op.

Ook dexamfetamine en lisdexamfitamine gebrobeert ? Bupropion/ welbutrin?

Niet iedereen gedijt bij Ritalin namelijk. 
Ik ken eigenlijk niemand die hier een zombie van werd , daar zijn de aard van deze medicijnen niet naar.

Liefs en groetjes