Elke dag vraag ik me af wat de zin nog is van mijn leven. In de dertig jaar dat ik borderline en depressies had heb ik zwaar moeten vechten en heb ik ja veel verloren. Ik heb nl. mijn werksituaties verloren , mijn eigen  huis dat ik had gekocht, mijn wagen waarmee ik niet kon omgaan omdat ik in het verleden moest vechten tegen de alcohol ( daardoor heb ik mijn wagen laten staan ), zelfs vrijwilligerswerk verliep heel moeilijk. Ik wou me zo graag ontplooien en iets doen die mijn persoonlijkheid voed maar ja de borderline was sterker. Nu heb ik geen werk meer en een uitkering. Iets waarvoor je je steeds moet verantwoorden en ik voel me er serieus schuldig over. Het is trouwens het eerste wat een mens aan je  vraagt. Daarom heb ik liever geen mensen meer om me heen want ik heb het gevoel dat ik me steeds moet verantwoorden. Ook in relaties verliep het niet vlot ik had een relatie en was zo zelf destructief dat ik het zelf weer kapot maakte. Vandaar ging ik van relatie naar relatie maar niks was blijvend. Nu ben ik stabiel maar draag de gevolgen van alles. Ik moet elke frank omdraaien en heel goed uitkijken. Alles is zo ontzettend duur. Op de woonmarkt heb ik een appartement gevonden met een sociaal verhuurkantoor anders willen immobiliën niet verhuren aan iemand met een uitkering. Maar toch ligt de huur nog behoorlijk hoog. Ik had zo graag mezelf ontplooid en een mooi werk gehad want ik was een goede student. Mijn ziekte heeft mijn leven bepaald. Nu zoek ik naar zingeving en die vind ik zo moeilijk. Als ik erover nadenk dan weet ik echt niet wat ik hier nog doe. Ik ben vijftiger en moegestreden. Nu ben ik stabiel maar moe van het vechten en nog steeds heb ik het geluk niet gevonden. Als ik denk aan ouder worden en dan de fysieke beperking erbij dan zie ik dat helemaal niet zitten. Ik kan geen tweede strijd meer aan. Eigenlijk zou ik er liever niet meer zijn. Ik ben het moe en beu. Zie de zin er niet meer van in....

hoi Cyranno,

Wat een zwaar verhaal, maar zo herkenbaar. het valt dan ook niet meer mee om de zin van het leven te zien/ontdekken. Het zal waarschijnlijk in de kleine dingen moeten gaan zitten, om lichtpuntjes te zien en dat valt niet mee. Heb je al geprobeerd iedere dag iets positiefs op te schrijven? Ik probeer dat nu iedere dag en dat geeft me een lichtpuntje van een paar minuten, omdat ik iets positief moet zien. Misschien helpt jou dat ook?
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je strijd.

groet,
Run

hoi Cyranno,

Wat een zwaar verhaal, maar zo herkenbaar. het valt dan ook niet meer mee om de zin van het leven te zien/ontdekken. Het zal waarschijnlijk in de kleine dingen moeten gaan zitten, om lichtpuntjes te zien en dat valt niet mee. Heb je al geprobeerd iedere dag iets positiefs op te schrijven? Ik probeer dat nu iedere dag en dat geeft me een lichtpuntje van een paar minuten, omdat ik iets positief moet zien. Misschien helpt jou dat ook?
Ik wil je heel veel sterkte wensen met je strijd.

groet,
Run

Dank je wel Run voor je reactie ja zoals je zegt en ik heb dat ook al gedacht het zal in de kleine dingen zijn dat ik de zin moet ontdekken want ik ben zo beperkt in alles wat ik moet doen ik ben gauw overprikkeld kan niet veel op mijn kerfstok nemen dus grote acties ja dat gaat niet meer er is teveel kapot. Ik ga dat doen om iets positiefs op te schrijven elke dag bedankt hoor

Elke dag vraag ik me af wat de zin nog is van mijn leven. In de dertig jaar dat ik borderline en depressies had heb ik zwaar moeten vechten en heb ik ja veel verloren. Ik heb nl. mijn werksituaties verloren , mijn eigen  huis dat ik had gekocht, mijn wagen waarmee ik niet kon omgaan omdat ik in het verleden moest vechten tegen de alcohol ( daardoor heb ik mijn wagen laten staan ), zelfs vrijwilligerswerk verliep heel moeilijk. Ik wou me zo graag ontplooien en iets doen die mijn persoonlijkheid voed maar ja de borderline was sterker. Nu heb ik geen werk meer en een uitkering. Iets waarvoor je je steeds moet verantwoorden en ik voel me er serieus schuldig over. Het is trouwens het eerste wat een mens aan je  vraagt. Daarom heb ik liever geen mensen meer om me heen want ik heb het gevoel dat ik me steeds moet verantwoorden. Ook in relaties verliep het niet vlot ik had een relatie en was zo zelf destructief dat ik het zelf weer kapot maakte. Vandaar ging ik van relatie naar relatie maar niks was blijvend. Nu ben ik stabiel maar draag de gevolgen van alles. Ik moet elke frank omdraaien en heel goed uitkijken. Alles is zo ontzettend duur. Op de woonmarkt heb ik een appartement gevonden met een sociaal verhuurkantoor anders willen immobiliën niet verhuren aan iemand met een uitkering. Maar toch ligt de huur nog behoorlijk hoog. Ik had zo graag mezelf ontplooid en een mooi werk gehad want ik was een goede student. Mijn ziekte heeft mijn leven bepaald. Nu zoek ik naar zingeving en die vind ik zo moeilijk. Als ik erover nadenk dan weet ik echt niet wat ik hier nog doe. Ik ben vijftiger en moegestreden. Nu ben ik stabiel maar moe van het vechten en nog steeds heb ik het geluk niet gevonden. Als ik denk aan ouder worden en dan de fysieke beperking erbij dan zie ik dat helemaal niet zitten. Ik kan geen tweede strijd meer aan. Eigenlijk zou ik er liever niet meer zijn. Ik ben het moe en beu. Zie de zin er niet meer van in....

Dag Cyranno, 

Je ziet het helemaal niet zitten vandaag lees ik. Ik wil je graag een paar dingen zeggen ter bemoediging en relativering: 
Wat een prestatie dat je met borderline en depressie en alcohol toch in een stabiele situatie terecht gekomen bent. Dat is helemaal niet vanzelfsprekend maar jou toch gelukt...Dat je het verantwoordelijkheidsbesef hebt gehad de auto te laten staan en zo anderen niet in gevaar brengt! En nu heb je ook nog een betaalbare woning gevonden. Komende vanuit een situatie waarin je alles verloren bent is dat een echt grote prestatie, waar ik veel respect voor heb. Vrijwilligerswerk heb je tenminste geprobeerd.

Het siert je dat je je verantwoordelijk voelt voor de uitkering die je krijgt, maar je er schuldig over voelen hoeft niet. Dat is het systeem dat we met elkaar afgesproken hebben en waarvoor jij ook mee premie en belastingen betaalde. Het systeem vangt op wie dat nodig heeft. Daar is geen schuld aan. Dankbaarheid past daar bij en is positiever dan schuld, dankbaarheid dat je stabiel bent geworden en een inkomen hebt als is het niet te veel, maar wel stabiel en nu een huis. Dat zijn voorwaarden zonder welke persoonlijke groei niet goed mogelijk is. De belangrijkste stappen heb je kunnen maken!

Dat je nu naar zingeving zoekt is prachtig, dat is de volgende fase waar je nu pas ruimte voor hebt in deze stabiliteit. De vraag wat is de zin van mijn bestaan? Wat maakt het uit of ik er ben of niet? moet iedereen beantwoorden. Een antwoord kan liggen in het er zijn voor anderen. Gewoon voor degenen die je pad kruisen en die het aan gezelschap ontbreekt. Dat kan vanzelf gebeuren, hoef je niet eens actief naar op zoek. Soms is het iemand die je wel eens tegenkomt bij een ommetje, of in de supermarkt. Of een oude bekende. 
Ik heb veel congressen bezocht over hulpverlening en rouwverwerking en stervensbegeleiding. Wat uiteindelijk mensen nodig hebben in zulke situaties is doodgewoon dat er iemand bij ze is zo nu en dan, die de tijd neemt en niet zomaar verdwijnt. Dat is het aller aller aller belangrijkste. He tmaakt niet uit of die gezelschaphouder een bepaalde techniek hanteert of zo, het gaat om "er bij blijven" Natuurlijk geldt dat net zo goed voor jou zelf, dat gezelschap heb jij zelf ook nodig denk ik. Dat is het mooie van dit, het werkt twee kanten op. Geven is net zo fijn als ontvangen, want het is contact. De 1e spirituele wet is dan ook: geef weg wat je nodig hebt...heb je aandacht nodig, geef het aan anderen, bemoediging nodig? geef het aan anderen etc. etc. Zo kun je merken wat het verschil is of je er bent of niet en gaan dingen weer wat stromen. Dit kan je gewoon uitproberen. Zo ontmoet je soms als vanzelf ook mensen die hier ook mee bezig zijn en ben je minder alleen met dat soort gevoelens, onder gelijkgestemden.

Ik wens je de sterkte om deze periode ook weer door te komen Cyranno. Zoals je al door zo veel periodes bent gegaan. En inderdaad, zo'n soort maatjes-project zoals Dipjes ook beschrijft, heb ik het ook vaak over. Kijk eens achterom wat er allemaal wél gelukt is. En denk daaraan als je moed verzamelt om de volgende stap te zetten. Misschien kun je meer als je denkt.

Dag Cyranno, 

Je ziet het helemaal niet zitten vandaag lees ik. Ik wil je graag een paar dingen zeggen ter bemoediging en relativering: 
Wat een prestatie dat je met borderline en depressie en alcohol toch in een stabiele situatie terecht gekomen bent. Dat is helemaal niet vanzelfsprekend maar jou toch gelukt...Dat je het verantwoordelijkheidsbesef hebt gehad de auto te laten staan en zo anderen niet in gevaar brengt! En nu heb je ook nog een betaalbare woning gevonden. Komende vanuit een situatie waarin je alles verloren bent is dat een echt grote prestatie, waar ik veel respect voor heb. Vrijwilligerswerk heb je tenminste geprobeerd.

Het siert je dat je je verantwoordelijk voelt voor de uitkering die je krijgt, maar je er schuldig over voelen hoeft niet. Dat is het systeem dat we met elkaar afgesproken hebben en waarvoor jij ook mee premie en belastingen betaalde. Het systeem vangt op wie dat nodig heeft. Daar is geen schuld aan. Dankbaarheid past daar bij en is positiever dan schuld, dankbaarheid dat je stabiel bent geworden en een inkomen hebt als is het niet te veel, maar wel stabiel en nu een huis. Dat zijn voorwaarden zonder welke persoonlijke groei niet goed mogelijk is. De belangrijkste stappen heb je kunnen maken!

Dat je nu naar zingeving zoekt is prachtig, dat is de volgende fase waar je nu pas ruimte voor hebt in deze stabiliteit. De vraag wat is de zin van mijn bestaan? Wat maakt het uit of ik er ben of niet? moet iedereen beantwoorden. Een antwoord kan liggen in het er zijn voor anderen. Gewoon voor degenen die je pad kruisen en die het aan gezelschap ontbreekt. Dat kan vanzelf gebeuren, hoef je niet eens actief naar op zoek. Soms is het iemand die je wel eens tegenkomt bij een ommetje, of in de supermarkt. Of een oude bekende. 
Ik heb veel congressen bezocht over hulpverlening en rouwverwerking en stervensbegeleiding. Wat uiteindelijk mensen nodig hebben in zulke situaties is doodgewoon dat er iemand bij ze is zo nu en dan, die de tijd neemt en niet zomaar verdwijnt. Dat is het aller aller aller belangrijkste. He tmaakt niet uit of die gezelschaphouder een bepaalde techniek hanteert of zo, het gaat om "er bij blijven" Natuurlijk geldt dat net zo goed voor jou zelf, dat gezelschap heb jij zelf ook nodig denk ik. Dat is het mooie van dit, het werkt twee kanten op. Geven is net zo fijn als ontvangen, want het is contact. De 1e spirituele wet is dan ook: geef weg wat je nodig hebt...heb je aandacht nodig, geef het aan anderen, bemoediging nodig? geef het aan anderen etc. etc. Zo kun je merken wat het verschil is of je er bent of niet en gaan dingen weer wat stromen. Dit kan je gewoon uitproberen. Zo ontmoet je soms als vanzelf ook mensen die hier ook mee bezig zijn en ben je minder alleen met dat soort gevoelens, onder gelijkgestemden.

Bedankt Dipjes voor je mooie stuk dat je gekregen hebt ja inderdaad ik mag eigenlijk trots zijn op mezelf van waar ik kom, ik toch weer ergens stabiel ben geworden want ik kom van  heel ver. Het is me toch gelukt enigszins te stabiliseren. Het is belangrijk ik bezig blijf, ik ga veel naar mijn moeder in woonzorgcentrum dus daar kan ik veel van mezelf geven in de zorg voor mijn hulpbehoevende moeder en ik ga volgend weekend naar een hele goede vriendin die ook veel alleen is dus die zal ook blij zijn ik er tijd voor maak en haar gezelschap ga geven . Het is waar wat je zegt geef weg wat je nodig hebt heel mooi gezegd ik ga dat zeker verder uit proberen bedankt voor alles cyranno

---

Ik wens je de sterkte om deze periode ook weer door te komen Cyranno. Zoals je al door zo veel periodes bent gegaan. En inderdaad, zo'n soort maatjes-project zoals Dipjes ook beschrijft, heb ik het ook vaak over. Kijk eens achterom wat er allemaal wél gelukt is. En denk daaraan als je moed verzamelt om de volgende stap te zetten. Misschien kun je meer als je denkt.

Beste Positiva deze periode van de zin van alles niet meer te zien dat heb ik al een tijdje maar ik probeer er elke dag het beste van te maken. Er is inderdaad wel gelukt dat ik enigszins heb weten de situatie te stabiliseren, dat ik niet meer echt uit de bocht spring. Het is me gelukt om een min of meer normaal leven te leiden maar of dat kwalitatief wel genoeg is? Ik ga proberen op het spirituele pad te blijven en inderdaad te geven aan anderen wat ik zelf ook nodig heb zoals dipjes zegt. Aandacht aan anderen die me dierbaar zijn en aandacht aan mezelf allee is weer een andere dag ik ga proberen er een goede dag van te maken hopelijk gaat dit ook voor jou bedankt hoor voor je reactie cyranno

Hey Cyranno,

Ik ben het helemaal met Dipjes eens.
Misschien merk je het zelf niet, maar je hebt behoorlijke stappen ondernomen en daar mag je echt trots op zijn.
Verder wil ik je nog zeggen dat zoals ik je hier ken op het forum je overkomt als een hartelijk, medelevend mens en dat vind ik prachtig aan je.

~ Everyone is special in his/her own way. Celebrate and cherish it.~

Hey Cyranno,

Ik ben het helemaal met Dipjes eens.
Misschien merk je het zelf niet, maar je hebt behoorlijke stappen ondernomen en daar mag je echt trots op zijn.
Verder wil ik je nog zeggen dat zoals ik je hier ken op het forum je overkomt als een hartelijk, medelevend mens en dat vind ik prachtig aan je.

Dank je wel Bianca doet echt deugd ga je een pb sturen trouwens is lang geleden he

Hoi Cyranno,

In jouw verhaal lees en voel ik de wanhoop. En dat delen we hier allemaal soms wel eens, maar jij schrijft het zo puur op. Zoals er al is gezegd vind ik ook dat je de positieve kanten van jezelf niet ziet maar daar kunnen wij je natuurlijk altijd op wijzen want het is ook lastig. Soms zie je door de bomen het bos niet meer met je gevoelens en zit je ontzettend in de knoop dat is gewoon heel erg vervelend.

Maar zoals ik je al vaker gezegd heb mag je er echt zijn, je bent een mooi oprecht mens en je hebt het hart op de juiste plek. Dat niet iedereen dat begrijpt wilt niet zeggen dat dat niet zo is, je hoeft niet altijd aan de norm te voldoen om een mooi mens te zijn, dat is maar opgespeld door de mensen zelf en eigenlijk heeft iedereen daar last van. Tegenwoordig vinden mensen alles maar vanzelfsprekend en dat is het allemaal helemaal niet dus het is mooi dat jij je dat beseft!

Dus meid probeer aub ook de mooie kanten van jezelf te waarderen door bijvoorbeeld jezelf niet teveel vergelijken met anderen die wellicht geen depressie hebben. Wij depressieve mensen gaan altijd de strijd aan met iets of iemand dat we niet gaan winnen en dat is eigenlijk nogal oneerlijk tegenover jezelf. En onthoud dat niemand perfect is, al lijken sommige het wel. De meeste mensen laten hun donkere kant niet eens zien uit schaamte of onbegrip, zo leer je iemand nooit kennen alleen van de buitenkant en vergelijk jezelf daar niet mee, dat is geen eerlijke strijd voor je zelfbeeld.

Ik hoop dat je er wat aan hebt, en dat je me weer eens een pb stuurt!

Liefs