Hallo

Ik ben helemaal nieuw hier maar ben mezelf kwijt aan het raken.
Ik ben 44 jaar, thuisblijfmoeder sinds de oudste geboren is, getrouwd met de vader van mijn kinderen die inmiddels 18 en 14 zijn. We hebben het financieel prima en wonen in een mooi vrijstaand huis met paarden, mijn hobby. Ik heb daarnaast lieve familie en vriendinnen.
Je zou dus denken dat ik volmaakt gelukkig moet zijn, maar niet dus...
Ik voel me niet meer gelukkig. Is het sleur, midlifecrisis?
De laatste trigger die mij nu al dagen in bed houdt is het verdriet van mn dochter. Die vastloopt in een bijna relatie. 3 maanden geleden heeft ze een jongen leren kennen waar het mee klikt maar die zelf wat issues heeft en daarom nog niet aan een relatie toe is. Ik vind het zo naar voor haar dat ik er dus zelf ziek van wordt. Ze wil hier ook niet met mij over praten, logisch wel want daar heeft ze vriendinnen voor, maar ik kan t niet loslaten. Haar gedoe op dit moment beheerst, hoe achterlijk en idioot het ook klinkt, al dagen mijn gedachten. 
Ik kan niet meer eten, me niet meer concentreren en slaap bijna non stop. Zelfs de kleinste huishoudelijke taken zijn teveel.
Ik snap dat dit gedoe van mijn dochter niet de enige reden kan zijn toch, maar dat dit het laatste duwtje moet zijn geweest. 
Hoe kan ik dit loslaten en me beter gaan voelen? Mijn relatie begint er ook onder te lijden, al begin ik me inmiddels ook zorgen te maken of ik hierin überhaupt nog wel gelukkig ben. En nogmaals ik snap het zo niet, mijn leven is voor de buitenwereld zo perfect.

Hallo  Eveline, 

Het klinkt inderdaad best vreemd , maar ook mensen met n ogenschijnlijk mooi leven , kunnen in een  crisis raken of depressief raken .  Als het langer dan twee weken  duurt, dan aan de bel trekken en op naar de huisarts.  Ook hormonen kunnen op die leeftijd al n rol gaan spelen.  Neem jezelf serieus gerust  hierin !  
Veel sterkte, 

Mabel

Hallo

Ik ben helemaal nieuw hier maar ben mezelf kwijt aan het raken.
Ik ben 44 jaar, thuisblijfmoeder sinds de oudste geboren is, getrouwd met de vader van mijn kinderen die inmiddels 18 en 14 zijn. We hebben het financieel prima en wonen in een mooi vrijstaand huis met paarden, mijn hobby. Ik heb daarnaast lieve familie en vriendinnen.
Je zou dus denken dat ik volmaakt gelukkig moet zijn, maar niet dus...
Ik voel me niet meer gelukkig. Is het sleur, midlifecrisis?
De laatste trigger die mij nu al dagen in bed houdt is het verdriet van mn dochter. Die vastloopt in een bijna relatie. 3 maanden geleden heeft ze een jongen leren kennen waar het mee klikt maar die zelf wat issues heeft en daarom nog niet aan een relatie toe is. Ik vind het zo naar voor haar dat ik er dus zelf ziek van wordt. Ze wil hier ook niet met mij over praten, logisch wel want daar heeft ze vriendinnen voor, maar ik kan t niet loslaten. Haar gedoe op dit moment beheerst, hoe achterlijk en idioot het ook klinkt, al dagen mijn gedachten. 
Ik kan niet meer eten, me niet meer concentreren en slaap bijna non stop. Zelfs de kleinste huishoudelijke taken zijn teveel.
Ik snap dat dit gedoe van mijn dochter niet de enige reden kan zijn toch, maar dat dit het laatste duwtje moet zijn geweest. 
Hoe kan ik dit loslaten en me beter gaan voelen? Mijn relatie begint er ook onder te lijden, al begin ik me inmiddels ook zorgen te maken of ik hierin überhaupt nog wel gelukkig ben. En nogmaals ik snap het zo niet, mijn leven is voor de buitenwereld zo perfect.

Hey, 

Welkom hier! 
Echt een tip heb ik niet. Maar ik herken wel een beetje wat je zegt. Mijn ouders konden vroeger ook veel nadenken over alles wat er bij mij gebeurde. Waardoor ze zich weer slechter gingen voelen. 

Ik zit dan zelf met de depressie en mijn ouders in dit verhaal niet. Maar als ik me een dag minder goed voelde, dan wou mijn moeder haar bed niet meer uit en me niet helpen... ik wou ook niet met mijn ouders in gesprek. Mijn ouders hebben uiteindelijk wel een soort gesprek moment ingelast. Elke avond na het eten, moesten we vertellen waar we mee zaten. En dat even uit de wereld helpen. En als iemand echt niet geholpen wou worden. Dan konden mijn ouders het redelijk los laten. 

En met de relatie. Het kan ook zijn dat door de depressie je nergens zin meer in hebt, niks meer leuk vind, niks meer wil etc. Dat je daardoor ook erg gaat twijfelen over de relatie. 

Even mijn interesse, wat voor paarden hebben jullie?

Hoi Eveline, 

Welkom hier. 

Heb je misschien een drukke periode gehad, dat je daarom zoveel slaapt? 

Dochters met vriendjes... het hoort er allemaal bij. Het gebeurt maar zelden dat de allereerste relatie meteen goed uitpakt dus helaas hoort liefdesverdriet er ook bij. Heb je mensen om je heen bij wie je een beetje je hart kunt luchten? 
Misschien iemand die ook (bijna) volwassen kinderen heeft, die het herkent? 

Ik denk altijd als je zoveel slaapt dan zul je het wel even nodig hebben. De omslag van het weer kan er ook nog mee te maken hebben. Alleen als het weken duurt is het wel goed om weer wat dingen te ondernemen. Maar dan vertel ik vast niets nieuws.