Ja Wim Hof methode heeft te maken met kouder water/ijsbaden. 

Toevallig geeft mijn vroegere buurmeisje trainingen daarin, maar dat is dan wel meteen een soort therapie. Wat we nu doen is in principe gewoon zwemmen zonder al te veel te praten. Ik merk dat het fijn was om zó veel ruimte te hebben op het meer. 
Ik heb er de laatste tijd veel last van dat o-ve-ral mensen zijn en fietsen en auto's. Ik woon in de stad en heb het gevoel dat ik nergens rust heb. Vandaag op het water had ik dat eindelijk wel. 

Ik verlang nu al terug naar dat gevoel. Heb op de app gevraagd of morgen ook iemand gaat maar nog geen reacties. 
Ik merk dat de depressie ook voortkomt uit allerlei gevoelens waar ik niet goed bij kan. En als daar allemaal prikkels overheen komen, komt het er ook niet uit. Ik word ook moe van nieuws en series etc Maar toch staat de TV veel aan omdat ik verder de dagen ook niet kan vullen. 

Het grappige is dat ik toen ik daar werkte, al een soort blogje bijhield voor vrienden en bekenden. Omdat er elke dag wel iets geks aan de hand was. (niet openbaar uiterraard). En eigenlijk heb ik e.e.a. juist wel steeds gevoeld en geweten. Het enige was dat ik er vanuit ging dat de 'goede band' van de vier belangrijker was dan het zakelijke stuk. En dat twee mensen er gewoon uit gegaan waren omdat ze iets anders gingen doen. Ik wist niet dat er nog een flinke staart aan zat. En dat wisten ze zelf natuurlijk ook nog niet in het jaar dat ik er werkte, dat het zo erg zou worden. 

Met die Tim had ik zelf al het probleem dat hij geen verantwoordelijkheid nam. Dan had hij een afspraak maar kwam ie rustig veeeeel te laat en liet mij het werk doen. Wat dat betreft is het niet zo'n verrassing dat hij ook op andere vlakken wat steken heeft laten vallen. 

Op de borrel ging die Ron dus opeens wat dingen vertellen en eigenlijk ook op een heel grappige manier. Alleen we zaten toch nog best met een groepje en ik vond het niet zo netjes om mijn ervaringen meteen ook maar in de groep te gooien. Het ging toch over hoe Ron het had ervaren en niet zozeer om met zijn allen die mensen belachelijk te maken. Dus ook wat ongemakkelijk terwijl bij mij allemaal radertjes gingen werken en ik dacht: Dus DAT was er aan de hand. 

Het heeft me vandaag geholpen het op te schrijven. Ze zullen ook heus niet gedacht hebben: Haha we houden Feline voor de gek. Het is een proces geweest dat langzaam geëscaleerd is en dat wisten ze zelf ws ook nog niet in 2018/2019. 

Ik had er een beetje een duister gevoel aan overgehouden. Ron vertelde ook eerlijk e.e.a. over zijn psyche en dat hij een stemmetje in zijn hoofd heeft dat de hele dag commentaar levert op alles wat hij denkt en doet. Ook een beetje van: Hebben jullie dat dan niet? Het was gewoon een aparte avond. Het was fijn dat hij zo eerlijk was maar ik kreeg er ook een beetje de bibbers van dat hij het ook niet zo makkelijk heeft.

Vannacht weer vreselijk gehuild omdat ik me zo alleen voel. 

Voordat ik X ontmoette voelde ik me ook al heel eenzaam maar het is wel erger geworden. Het gevoel dat iemand zo dichtbij was maar me toch eigenlijk continu afwees. En nu nog steeds gaat het over zijn ex. Alsof ik er tussendoor niet geweest ben, geen indruk heb gemaakt. 

X begon zelf dat ik maar op Tinder moest, want ik zou toch zo een match hebben. Waarbij ik elke keer uitleg dat een 'match' niet zoveel is, dat je uiteindelijk vaak een boel gedoe hebt en vooral mannen die onbeschoft zijn. Er gaat hoe dan ook een boel tijd in zitten. En ik had na X geen zin/behoefte aan weer daten en vooral weer allemaal gedoe. Daarbij was ik ook nog niet gevaccineerd. 
Anyway hij zei dat hij één relatie via Tinder had opgebouwd en dat dat toch twee jaar geduurd heeft dus dat het soms wel werkt. Toen dacht ik, ik kan toch eens kijken. Had eerder nooit een profiel aangemaakt. 

Na een paar vreemde gesprekken heb ik nu contact met iemand die heel normaal lijkt. We hebben het wat over hobby's gehad maar verder nog niet... ik kan me voorstellen dat ik, zelfs als ik niet stapel verliefd word, baat heb bij een date met een normaal iemand. Al kan ik mij goed voorstellen dat ik ga huilen als iemand aardig en normaal tegen me doet. 
Hij houdt van gamen, wat ik op zich best suf vind. Maar ik dacht ook: Wat heerlijk dat je je dan niet hoeft af te vragen in welke kroeg hij zit, tot hoe laat, hoe dronken hij wordt en hoe zielig hij zichzelf vervolgens weer gaat vinden. Of dat hij continu met mensen afspreekt van sport/kroeg/anders die in ieder geval prioriteit hebben boven jou. 

Toen ik me dat allemaal realiseerde moest ik heel erg huilen in bed. Zoals ik eerder schreef heb ik nooit een relatie gehad. Nooit iets wat van twee kanten kwam. Komt ook doordat de mannen die mij leuk vonden, mij niet echt raakten en andersom dus ook. Op een gegeven moment zat mijn neus helemaal dicht van tranen en snot. Ik denk dat de leegte ook wel gevuld kan worden met goede vrienden maar dat vind ik dus ook lastig.

---

Overigens had ik ook altijd een lekker schoon bed bij X. Thuis heb ik een hekel aan bed verschonen en ik stel het nog wel eens uit. Ook omdat ik geen droger heb en het beddengoed zo in de weg hangt met drogen. Vind het fijn als iemand anders het doet. 

Qua huishouden was hij top. Zelfs de koelkast was helemaal schoon en overzichtelijk. Nouja dat zijn in het begin dingen waardoor je denkt dat het een leuke man is.

hoi Feline 

ik heb dat ook dat ik mij eenzaam voel je bent niet de enige ik kan ook moeilijk vriendschappen maken en behouden ja met die vrouw van de dagbesteding dat is gewoon gegroeid eerst niks en steeds meer aan de praat 

en van het bed verschonen herken ik ook ik heb ook geen droger dan hangt het maat in de woonkamer mijn huis is niet schoon maar ook niet smerig er tussen in ja de badkamer mag ik wel eens grondig poetsen geef ik toe de wc lukt wel en af en toe stoffen en zuigen in de woonkamer 

veel liefs en knuffel van J

Hallo beide, 

Hier is het huis ook niet tiptop hoor.  
Tinder is een hoop gedoe, niet mijn manier om iemand te ontmoeten.  Zolang ik slecht in mn vel zit lijkt me het zowiezo weinig kan van slagen hebben.

Groet.

Dank jullie wel. 

Nee dat dacht ik ook steeds, dat ik beter niet kon gaan chatten als ik me toch al niet goed voelde. En dat werd meteen al bevestigd door de eerste gesprekken. Nu heb ik echter iemand op de chat die best oké lijkt. Hij woont ook heel dichtbij. Ik ben nooit zo´n voorstander geweest van mensen die zich in iemands armen stortten terwijl ze zich niet goed voelden. Maarja zoals ik me nu voel is toch ook niks. 
Al zou hij alleen al af en toe een stukje willen lopen dan voelt het al beter denk ik. 

Ik heb al verteld dat ik psychisch wat klachten heb. Heb nog niet verteld dat het momenteel best ernstig is maarja. Het kan ook zijn dat het binnenkort wat beter gaat. 

Wat mijn huis betreft vraag ik me toch af of ik bekenden zal toelaten binnen om wat te helpen. Familie liever niet maar misschien mensen van de lotgenotengroep. Er is iemand die letterlijk aan de anderen wel eens vraagt: Kan ik iets voor je doen? 
En dan zegt hij ook: Ik heb vanmiddag van 13 tot 17 tijd en zeg maar wat ik kan doen. Hij meent het echt, zeg maar. 

Ik zal die tindermeneer in ieder geval voorlopig niet binnen laten. Dat lijkt me geen goede situatie als we samen tussen mijn rotzooi gaan zitten. 

Voel me nog niet echt goed en volgens mij zijn na de lunch de pillen ook uitgewerkt en dan ben ik wat duizelig. Maar gaat toch echt al beter dan een week geleden dus dat geeft hoop. Morgen ga ik weer zwemmen.

Morgen overigens weer zwemmen en ik merk dat ik terugverlang naar dat gevoel in het water, van gisteren. En dan is het natuurlijk mooi dat ik uberhaupt ergens naar verlang. 

Ik kan me opeens ook voorstellen dat mensen genieten van bijv kitesurfen. Zelf vind ik kanoën altijd leuk... maar zoals alles... het kost geld. En zoals ik me nu voel durf ik ook niets te plannen, bang dat ik net iets gepland heb en het toch niet kan opbrengen (nog los van dat ik niet weet met wie). 

Maar het is fijn om terug te verlangen naar dat water, dat er in ieder geval IETS is wat ik wil. Ik ben ook lid van het zwembad in het dorp, maar ben beetje bang om bekenden te zien die vragen hoe het gaat. En bang voor gillende kinderen. En spelende kinderen. Zwemmende kinderen. Kinderen in het algemeen en volwassenen eigenlijk ook. 

Ik denk dat ik in juni (en begin juli) ook flink overprikkeld ben geraakt. Zodra de mondkapjes af mochten moest alles maar leuk zijn en wilden verschillende mensen afspreken etc etc en ik had natuurlijk ook die therapie nog. Soms voel ik me na zo'n periode een paar dagen (heel) slecht maar nu sloeg het een beetje door naar de realiteit kwijtraken. Vorige week voelde ik me zo raar en slecht. 
Een 'normaal' mens gaat lekker uitslapen enzo bij zo'n gevoel en dan is ie er weer. Het is jammer dat het bij mij zo ingewikkeld wordt.

Hoi feline, 

Hou t maar even simpel. Ga naar dat water./ zwemgebeuren.  Kan je er ook nog lekker met boek onder n boom liggen of zo?  

Heb je medicatie erbij? 


En ach accepteer die hulp maar , ruim samen wat op als je t lukt. Je kan er altijd iets voor terugdoen op een andere x. 

Tinderman kan je gewoon contact via chat mee onderhouden. Je ziet t wel. 

Het komt wel en anders maar niet.  

Liefs.

Ik had nieuwe medicatie maar daar werd ik heel raar van dus die slik ik nu niet (overleg psychiater). Verder de Seroquel in een andere vorm (kortwerkend) zodat deze s nachts sneller werkt maar overdag hopelijk minder suf maakt. En ik was ook meer Lorazepam gaan slikken maar probeer nu weer minder. 

Ik heb wel contact met de psychiater. 

Eigenlijk gaat het in een paar dagen al een stukje beter want in het weekend was ik vooral aan het bedenken hoe ik (tzt) kon stoppen met het leven en nu ben ik aan het bedenken hoe ik (in Godsnaam) verder moet maar dat is al wel iets beter. Het is moeilijk om een soort weekstructuur te bedenken waarbij ik wél opsta en dingen ga/blijf doen maar mezelf ook niet uitput. Vaak heb ik wel wat activiteiten maar de rest van de tijd lig ik dan wat TV te kijken of met de laptop. Het schijnt dat het altijd nog beter is om rechtop te zitten/staan... maar het is zo'n gewoonte om in mijn hoekje te kruipen als afwisseling van mijn afspraken. 

De chatmeneer heb ik vanavond even apart gelegd. Ik vind het niet prettig om steeds op mijn telefoon te zitten. 

Ik las nog een appconversatie terug die ik me niet eens zo goed herinnerde. Ik had niet gedronken ofzo. Mijn hoofd heeft rare sprongen gemaakt en ik vind het vervelend dat mijn hoofd dat soms zomaar gaat doen.... 

Ja bij dat meer kun je ook fijn met een boek liggen. Gisteren was het daar niet echt weer voor maar morgen denk ik wel.

Gisteren veel op whatsapp gezeten met die meneer. Heb er nu een moe hoofd van. Zal nu wat minder appen en dan kijken of we vlg week misschien kunnen kennismaken. 


Hij woont dichtbij een wandelgebied dus misschien daar naartoe. Ik kan nu niet tegen de drukte van een terras.

hoi Feline 

wat leuk dat je met iemand aan de chat bent ik snap je wel van het wandelen ik kan op het moment ook geen terras aan ik hoop datje er iets leuks aan over houd 

ik heb het zelfde met te tel 

liefs en knuffel J