Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Angst omdat het gevoel weg is voor mijn partner.


#1

Dag allemaal,

mogelijk val ik voor velen in herhaling met mijn verhaal, maar toch wil ik dit graag even van mij afschrijven.
Ik ben op zoek naar lotgenoten die ik ook verkeren in een depressie i.c.m. een GAS en een burn-out. Wat bij mij oorzaak en gevolg is ben ik nog niet achter, mogelijk kom ik daar ook wel niet achter.  Al acht maanden kamp ik hiermee en sindsdien zie ik mijn partner als een vreemde ( Als ik bijvoorbeeld nu foto's zie van vroeger kan ik dat ''samen 1 zijn gevoel'' en de rust en veiligheid wel redelijk voelen en verlang ik daarnaar terug), maar nu gebeurt er niks in mij als ik hem zie; ja het enige wat er gebeurt is dat ik op spanning kom te staan en alleen maar zoek naar dat fijne, ontspannen gevoel, maar er gebeurt gewoonweg niks.
Dit maakt mij enorm angstig en ik ben er continu mee bezig. Ik denk soms echt dat ik weg moet van alles en iedereen en ergens anders op de wereld een nieuw leven moet opbouwen. Ik vecht er tegen om het niet te voelen en niet te denken, maar er gebeurd niks en dat brengt nog meer onrust en angst bij mij te weeg. Ik ben zo bang dat het gevoel niet meer terug komt en dat ik uiteindelijk de keuze maak dat ik echt bij hem weg ga. 
We zijn al jaren bij elkaar en ik zoek steeds argumenten dat het gevoel, of juist het niet meer voelen, versterkt-> ''zie je wel, het was toen en toen ook niet goed''. Het draaft maar door in mijn hoofd en mijn lijf. Ook als ik iets zie, lees of hoor over scheidingen, koppel ik dat gelijk aan onze relatie...om gek van te worden.

Ik loop al sinds begin dit jaar bij een psycholoog (en sinds kort ook bij een psychiater omdat de medicatie die ik slikte, geen tot weinig effect had) en deze kan de vinger er ook niet op leggen. Hoezo denk ik dan? Ben ik dan uniek, en de enige depressieveling die weg wil van alles? 

Mijn partner is enorm geduldig en soms is hij er ook wel klaar mee, wat ontzettend begrijpbaar is, maar hij ziet het nog steeds als ' de ziekte die praat' en dit blijft hij benoemen. Eigenlijk verdient hij gewoon alle geluk van de wereld en ik kan hem dat gewoonweg niet geven en ervaar dan ook weer heel erg schuldgevoel.  Ik zeg ook wel eens dat hij dan beter bij mij weg kan gaan, zodat hij weer een gelukkig leven kan opbouwen, het liefst met iemand anders die wel de liefde kan geven. Zeggen 'ik hou van jou' vind ik zo moeilijk, want er gebeurd niks in mij...
Ik moet er ook niet aan denken om een nieuwe relatie aan te gaan, ik wil gewoon rust..

Herkent iemand dit?
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Boeket :   • Vera_73
Antwoord

#2

Welkom Boeket.

Je valt met je eerste post hier niet in herhaling hoor Wink , je bent gewoon een lotgenoot met zijn/haar eigen verhaal.

Ik heb ook een geschiedenis van angsten en depressies, al moest ik GAS even opzoeken. Weer wat geleerd.
Mijn vele therapeuten hebben me naast missers, iig wel geleerd dat 'moeten' een heel slecht idee is. Je kunt je gedachten maar heel moeilijk sturen. 

Sommigen zweren hier bij therapie en terecht omdat ze daar zelf baat bij hebben (gehad). Ik zweer bij medicijnen omdat het mij iig van mijn fobische angsten afgeholpen heeft.
Het kan helaas vaak wel even duren voordat je het voor jou goede medicijn gevonden hebt. 

Sterkte,
Ray
Antwoord

#3

Hallo Ray,

Bedankt voor je reactie. 
Het is inderdaad een hele zoektocht. Ik zeg nu ook, ik kan wel 100 gesprekken voeren, maar er is iets kapot en ik denk dat het enige dat helpt om dat iets te lijmen een goede AD is en zodra ik de goede AD heb gevonden, ik dan pas kan praten en analyseren waarom ik iets doe of juist niet ddoe.Ik ben de citalopram nu aan het afbouwen en begin volgende week met een andere AD.
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 01-09-2018, 18:36 door Ray.)

Hoi Boeket,

Sommige therapeuten gaan ook pas met een behandeling beginnen als je medicatie neemt. Het haalt vaak de scherpe kantjes van je gevoel af, waardoor je meer vatbaar bent voor de aangeboden therapie.

Die therapeuten geven bij de intake wel aan welk medicijn je in hun ogen het beste kan nemen, althans zo heb ik het meegemaakt.

Wat ik uit je eerste bericht trouwens niet kan halen is in hoeverre je niets meer voelt voor je partner. Houden van is zo ruim. Vragen als: 
ben je ongerust als hij later thuiskomt?
vind je het fijn als hij geniet van een mooie film?
voel je je beter als hij vrolijk is?

Als je dat soort vragen met ja kunt beantwoorden, is er hoop, toch?


groet,
Ray
Antwoord

#5

(31-08-2018, 14:00)Boeket schreef: Dag allemaal,

mogelijk val ik voor velen in herhaling met mijn verhaal, maar toch wil ik dit graag even van mij afschrijven.

Hoi Boeket, allereerst welkom op het forum! Goed dat je jouw problemen hier komt delen. Ik schrijf hier als "partner van" en wil even reageren op jouw verhaal.

Ik ben op zoek naar lotgenoten die ik ook verkeren in een depressie i.c.m. een GAS en een burn-out. Wat bij mij oorzaak en gevolg is ben ik nog niet achter, mogelijk kom ik daar ook wel niet achter.  Al acht maanden kamp ik hiermee en sindsdien zie ik mijn partner als een vreemde ( Als ik bijvoorbeeld nu foto's zie van vroeger kan ik dat ''samen 1 zijn gevoel'' en de rust en veiligheid wel redelijk voelen en verlang ik daarnaar terug), maar nu gebeurt er niks in mij als ik hem zie; ja het enige wat er gebeurt is dat ik op spanning kom te staan en alleen maar zoek naar dat fijne, ontspannen gevoel, maar er gebeurt gewoonweg niks.
Dit maakt mij enorm angstig en ik ben er continu mee bezig. Ik denk soms echt dat ik weg moet van alles en iedereen en ergens anders op de wereld een nieuw leven moet opbouwen.

Dit komt mij erg bekend voor. Maar niet persé in combinatie met een GAS en burn-out. Mijn partner was depressief, maar is inmiddels al weer bijna een jaar redelijk stabiel. Een restverschijnsel is echter nog steeds dat hij niet echt bij zijn gevoel kan. Soms wel, dan geeft hij me ineens een knuffel en zegt dat hij van me houdt. Maar soms zegt hij ook "ik wéét dat ik van je hou, maar ik voel het niet". En ik heb dat van meer mensen hier op het forum gehoord. Mijn partner drinkt soms (bewust) te veel en gaat dan muziek luisteren met een koptelefoon op. Dat is voor hem een manier om dicht bij zijn gevoel te komen. Dan voelt hij emoties.Ik hoop dat hij dat op een gegeven moment niet meer nodig heeft..
Gaat het bij jou alleen om het gemis van het gevoel van liefde? Of ook andere emoties, zoals verdriet?


Ik vecht er tegen om het niet te voelen en niet te denken, maar er gebeurd niks en dat brengt nog meer onrust en angst bij mij te weeg. Ik ben zo bang dat het gevoel niet meer terug komt en dat ik uiteindelijk de keuze maak dat ik echt bij hem weg ga. 

Neem zo'n drastische beslissing nooit als je nog in de depressie zit! Je gaat je er echt niet beter door voelen! Ik heb altijd het idee dat de depressievelingen de situatie waar ze in zitten, onbewust linken aan hun slechte gevoel. En jouw partner hoort daar bij. Correct me if I'm wrong..Vooral omdat ik in je verhaal toch lees dat hij je zo veel mogelijk steunt, zou ik zeggen: laat hem niet los!

We zijn al jaren bij elkaar en ik zoek steeds argumenten dat het gevoel, of juist het niet meer voelen, versterkt-> ''zie je wel, het was toen en toen ook niet goed''. Het draaft maar door in mijn hoofd en mijn lijf. Ook als ik iets zie, lees of hoor over scheidingen, koppel ik dat gelijk aan onze relatie...om gek van te worden.

Ik loop al sinds begin dit jaar bij een psycholoog (en sinds kort ook bij een psychiater omdat de medicatie die ik slikte, geen tot weinig effect had) en deze kan de vinger er ook niet op leggen. Hoezo denk ik dan? Ben ik dan uniek, en de enige depressieveling die weg wil van alles? 

Het kan helaas erg lang duren voordat er een medicijn wordt gevonden dat voor jou werkt. Vooral het op- en afbouwen heeft veel tijd nodig. Volg je ook nog therapie?

Mijn partner is enorm geduldig en soms is hij er ook wel klaar mee, wat ontzettend begrijpbaar is, maar hij ziet het nog steeds als ' de ziekte die praat' en dit blijft hij benoemen. Eigenlijk verdient hij gewoon alle geluk van de wereld en ik kan hem dat gewoonweg niet geven en ervaar dan ook weer heel erg schuldgevoel.  

Ik heb mijn partner er ook heel vaak van moeten overtuigen dat ik zelf dat beslissing kan maken als ik het niet meer vol zou houden met hem. Die beslissing hoeft een ander niet voor mij te nemen. Achteraf heeft hij vaak gezegd dat hij erg blij is dat ik ben gebleven en hem er door heb gesleept (wat natuurlijk niet waar is, want je moet het écht zelf doen). Maar goed, ik was wel blij om het te horen ;-)
Jouw partner houdt van jou en wil dat jullie er samen uit komen. Dat hij er af en toe klaar mee is, is inderdaad begrijpelijk want het is erg zwaar, maar dat wil niet zeggen dat hij klaar met jou is.


Ik zeg ook wel eens dat hij dan beter bij mij weg kan gaan, zodat hij weer een gelukkig leven kan opbouwen, het liefst met iemand anders die wel de liefde kan geven. Zeggen 'ik hou van jou' vind ik zo moeilijk, want er gebeurd niks in mij...
Ik moet er ook niet aan denken om een nieuwe relatie aan te gaan, ik wil gewoon rust..

Herkent iemand dit?
Antwoord

#6

Hoi Boeket,

Dank voor het delen van je verhaal.
Wat is GAS? OK ik zoek het ook ff op: "Gegeneraliseerde angststoornis (GAS)"

Ik herken dat rotgevoel, dat je een fijn gevoel bij een bepaalde situatie of persoon wilt, maar hoe je het ook wilt, je voelt het niet.

Trouwens ken ik ook het omgekeerde, dat ik in een rotperiode "leuke" dingen heb gedaan, omdat het "moest" ("goed voor mij"), omdat ik het mijn man en kinderen gunde dit als gezin te doen (vakanties, uitjes e.d.). Dat ik daar dan totaal niet van kon genieten. En nee, het hielp ook niet op dat moment. Maar later, als ik me goed voelde, kon ik WEL genieten van het fijne, van de beelden, herinneringen, foto's, erover praten. Het genieten kan dan achteraf komen... verrassing!

Het klinkt in mijn oren alsof je (de liefde voor) je partner als "reddingsboei" voor een moeilijk gevoel hebt gebruikt, niet dat die liefde niet echt was,... maar zo fijn om iets ingewikkelds dat je niet lukte te vermijden.

En nu breekt dat ingewikkelde "door" die liefde heen. Het lukt niet meer, de liefde is niet meer genoeg.

Je zult dat ingewikkelde moeten gaan erkennen, beluisteren... ernaast zitten, als een vriend lukt nog niet misschien, maar als een zielig klein hoopje mens... en het met een beetje nieuwsgierigheid en heel, heeeeeel veel geduld vragen wat er is.

Dat lukt je waarschijnlijk niet in je eentje (been there, tried that, hoewel ik geen GAS heb).

Of het je aan het lukken is met de therapeut(en) die je nu hebt (gehad)...? Ik waag het te betwijfelen.

Ik ben zelf vaak gewisseld van therapeuten, sommigen zijn wel goed maar na 3 sessies kom ik niet verder, is het pappen en nathouden, vervallen we in herhaling zoals je zegt.

Het is mijn vaste overtuiging dat de meester (therapeut) de leerling (client/patient) niet verder kan brengen dan de meester zelf is. Bij de meeste (praat) methoden... meer technische of "energetische", lichaamswerk-achtige dingen hebben me meer geholpen dan alleen praten.

Het meeste geholpen hebben mij: Voice Dialogue, Focussen (training gevolgd, geen therapie), EMDR en recent (na mijn laatste terugval, chronische depressie is mijn "vervelende vriend") IEMT. Ben net met rTMS begonnen en zie dat je nu ook bv. hartcoherentie en andere vormen van biofeedback vergoed kunt krijgen. Dat zijn mooie methoden die je helpen bij focussen (wat een introspectieve techniek is om beter naar je lichaam te luisteren, te voelen wat er in je lichaam gebeurt).

Hopelijk heb je hier iets aan.

Geef je partner niet op. Goed mogelijk dat juist zijn steun etc. het mogelijk maakt dat jouw vervelende vriend aanhoudender, harder durft te praten.

Veel sterkte, hartelijke groet,

Vera

PS Een leuk Tweetje als toetje:

Jesse McLarenGeverifieerd account @McJesse 4 sep.
Meer

ANXIETY: You’re an awful person.

DEPRESSION: You’re a failure.

ME: Ok. I get it. I chose bad names for my two children, that doesn’t give you guys the right to gang up on me.
Antwoord

#7

Het is een poosje geleden dat ik bovenstaande topic heb geplaatst. Ik wil nog even mijn hart en hoofd luchten want het is weer zo intens dat ik echt geen positief lichtpuntje meer zie voor ons samen. Ik wil het niet dat ik mij zo angstig en naar voel, maar het is 24/7 aanwezig in mijn lijf. Alsof mijn partner de trigger van mijn depressie etc. is en dat hij de 'leeuw' is waardoor ik in de overlevingsmodus zit: in mijn geval wil ik dus vluchten. Ik ben gestart met een nieuw soort therapie, nu 1 sessie gehad van NLP en d.m.v. de jassentechniek al wat inzichten gekregen, maar er moet nog veel meer 'opgeschoond' worden. Deze sessie heeft mij al meer gebracht dan de psychologen van afgelopen jaar. Ook zou ik overstappen naar een nieuwe AD, maar i.s.m. de psychiater besproken om dit even uit te stellen en te kijken wat de NLP doet ( en daarbij ben ik begonnen met hardlopen; met hele kleine stapjes met als doel om even uit mijn hoofd te komen). 
Ik vind het verschrikkelijk dat ik de veiligheid niet meer ervaar bij mijn partner, dat was altijd wel zo...Was er maar een wondermiddel.
Antwoord

#8

Hoi Boeket, jammer dat je het even nodig hebt om terug te komen op het forum. Maar helemaal niet erg natuurlijk.
Als "partner van" kan ik alleen maar zeggen: Probeer jouw partner los te koppelen van het "gevoel" waar je nu in zit. Hij heeft er niets mee te maken. Vooral als je relatie gewoon goed was voor die tijd. Hij kan er niets aan doen! 
Het is als partner moeilijk om hulp te bieden. Je kunt er eigenlijk alleen maar "zijn", en luisteren. Soms wordt het ook wel eens teveel en denk/zeg je "kom op, onderneem eens iets". Dat is normaal. Maar natuurlijk niet fijn om te horen. Als depressieloze denk je soms dat het een kwestie is van "even doorzetten". Maar voor jullie voelt het helemaal anders. Eigenlijk leef je momenteel een beetje in twee verschillende werelden.
Ik zou inderdaad eerst de vorderingen met NLP afwachten. Neem geen drastische beslissingen als je je zo slecht voelt. Het maakt jou namelijk niet beter..
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Positiva :   • Boeket
Antwoord

#9

Dankjewel Positiva,

Het voelt ook als 2 werelden en soms ook weer niet.
Vorige week zondagavond had ik voor het eerst het gevoel sinds een jaar ' ik hou van je', dat durfde ik op dat moment niet uit te spreken naar mijn partner, omdat ik dat al zo lang niet had gevoelt en gedacht. Een paar dagen later vernam ik dat die zwarte demonen de overhand weer kregen en toen sprak ik het naar hem uit dat ik dit dus had ervaren die avond en dat het dan zo gek is dat het dan weer anders wordt, alsof het over je heen kruipt en je er niks tegen kunt doen...
Soms zeg ik wel eens, ik ben niet ziek hoor, het probleem is ''ons''. Is dit herkenbaar?
Antwoord

#10

Ja, dat herken ik zeker. Gelukkig niet uit mijn eigen leven, maar wel uit het topic "mijn partner is depressief". Enkele relaties zijn daar verbroken vanwege de depressie.
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Positiva :   • Boeket, JRS
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Mijn energie is op Started by 10675
2 Replies - 75 Views
08-03-2024, 10:42
Laatste bericht: Tazz
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-11-2023, 08:40
Laatste bericht: JoLa
24-06-2023, 14:55
Laatste bericht: Puppie
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)