Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Als ze je haat omdat ze niet dood mag


#1

Hallo, al een jaar lang probeer ik mijn hoofd boven water te houden met een kindje (nu 1 jaar) en een vrouw met een zware depressie. Toch lijk ik steeds verder te verdrinken en daarom toch maar eens mijn hart hier luchten. Maar waar moet ik in godsnaam beginnen. Sinds de geboorte van ons kind heeft mijn vrouw een depressie. Gelukkig is dit snel onderkent en werd er direct actie op ondernomen. Dat is in het hele traject ook het enige goede geweest. Uiteraard doet de ggz niet veel anders dan pillen pillen en nog eens pillen. Na de eerste poging antidepressiva ging het zo slecht dat er niets van mijn vrouw over was. Een grote zwarte wolk en in haar ogen zat geen enkel leven meer. Crisisdienst er bij gekomen en na een nachtje in een gesloten afdeling besloten dat het beter is als moeder en kind samen worden opgenomen. De muur die mijn vrouw heeft gebouwd is ondoordringbaar en van acceptatie en meewerken was amper sprake. Hoewel de afdeling waar zij zat niet heel slecht was, is daar bijna geen verandering in haar houding geweest. Nee de focus lag op pillen. 2e poging antidepressiva en lithium mochten helaas niet baten. Hoewel ik dit al paar keer heb aangegeven, kwamen zij er pas 3 maanden later achter. Nee cognitive gedragstherapie moet t worden. Dit krijg je wel pas 4,5 maand later. In de tussentijd moest onze zoon vanwege zijn leeftijd weer definitief naar huis en zijn moeder worden overgeplaatst. Daar was het niet anders dan oefenen met naar huis gaan. Eindelijk thuis was het natuurlijk wennen aan thuis. En moest zij ook voor het eerst in huis met een baby leven. Irritant, herrie, druk, moeilijk. Veel ontwijken en hopen dat de therapie snel kon starten. Uiteraard duurde dit zo lang dat zij ondertussen alweer een terugval had en weer opgenomen moest worden. En weer wachten tot het vanzelf beter ging, want echt helpen doen ze niet. Gelukkig kon ze weer naar huis en kon ze ook starten met haar therapie. Nou ja starten is een groot woord. Ze was er nog niet klaar voor en dus proberen wij haar te laten normaliseren. Omdat ik zag dat er geen enkele verandering in de situatie zat heb ik aangegeven dat ze eens met een plan moeten komen haar weer aan prikkels te laten wennen. Elk geluidje was al te veel en betekende weer vluchten en babys maken veel geluid! Spelen, brabbelen, huilen. Alles is geluid. Nu zijn wij drie maanden verder en we zijn weer beland in het dieptepunt. De scherpe messen liggen al maanden niet thuis, pillen in kluisje en ook de scheermessen heb ik van de week weg moeten halen. Momenteel leven we in een hel. Omdat opname meer kwaad doet dan helpt (betekend namelijk weer vervreemden van thuis, onze zoon en mij) hebben we samen met de psychiater besloten dat ik haar veilig zou houden. Zoals ik eigenlijk al sinds zij thuis is moet doen. In plaats van man en vrouw, zijn wij nu gevangenisbewaarder en gevangene en dat wordt mij niet in dank afgenomen. Afspraken maken lukt niet altijd en vandaag was het weer mis. Weer een poging terwijl ze had aangegeven zo naar beneden te komen. Maar teleurstelling uiten mag niet. Nee ik ben de grote eikel en ze wil mij niet meer zien. Hoe lang kan ik het volhouden als je al een jaar lang alles geeft, omdat je weet dat alles ooit goed komt en haar daarom nooit zal laten gaan, maar je bijna elke dag een snauw een uithaal een sneer naar je hoofd krijgt. En ondertussen een kind van 1 alleen moet opvoeden tussendoor.
Antwoord

#2

Jeetje DBE... Je leeft echt in een verschrikkelijke situatie op dit moment. Zou de periode na de geboorte van een kind juist zo mooi moeten zijn, bij jullie is het tegendeel echter waar. Fijn dat ze snel achter de diagnose zijn gekomen, maar zoals je merkt is dat pas een heel klein begin van het hele traject.

Wat je nu moet doen, of tips en tricks... Ik heb geen idee. Hulp vragen, blijf aan de bel trekken, elke dag. Jullie hebben meer hulp nodig, andere hulp. Iemand die elke dag langs komt om met haar te praten misschien? Een gezinscoach? Ik weet het niet, ik heb er niet voor gestudeerd, noch ken ik de mogelijkheden niet, maar dit lijkt mij geen veilige situatie op het moment.
 
Wees duidelijk in grenzen naar je vrouw toe. Ergens daar binnen in is zij nog steeds de vrouw waar jij zo gek op bent. Ze is ziek. Naar mijn idee is het niet zozeer het feit dat ze dood wil, maar vooral dat het lijden stopt. 
Ik schrijf vanuit het oogpunt als zelf een depressieveling met een klein kind (inmiddels 3) in huis. Ik wil de geluiden die hij maakt niet haten, maar toch gebeurt het soms. Die jongen is het allerbelangrijkste op dit moment voor mij, mijn hart en ziel, maar toch zijn er dagelijks momenten dat ik hem niet in mijn buurt kan hebben omdat hij zoveel prikkels geeft die ik niet kan velen. 
Daar elke dag tegen moeten vechten, tegen de simpelste maar ook hele zware dingen, dat is lijden - elke dag opnieuw. Daarom ben ik er van overtuigd dat jouw vrouw wil dat het lijden stopt. Dat ze zou kunnen genieten van haar kind en van jou. Van jullie als gezin.

En ja, tegelijkertijd moet je zeker ook letten op jou en op jullie kind. Als het beter voor jullie beiden is dat zij opgenomen wordt, dan zij het zo. Is er niet een mogelijkheid voor dag opname of weekend opname? Dat ze deels thuis en deels opgenomen is?
Nogmaals ik roep maar wat, hopend dat er iets tussen zit wat mogelijk is. Ga praten met instanties, er moet meer mogelijk zijn dan de hulp die jullie tot nog toe hebben gekregen. En soms moeten er harde keuzes gemaakt worden, voor het beter wordt.

Ik wens jou, jullie kind, maar ook je vrouw, vanuit het diepst van mijn hart heel veel kracht en sterkte en zal hopen op spoedig beter nieuws en een duidelijke behandeling.

Sterkte!

Groetjes
Sanna
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Sanna :   • Pascal85
Antwoord

#3

(01-12-2018, 23:29)DBE schreef: Hallo, al een jaar lang probeer ik mijn hoofd boven water te houden met een kindje (nu 1 jaar) en een vrouw met een zware depressie. Toch lijk ik steeds verder te verdrinken en daarom toch maar eens mijn hart hier luchten. Maar waar moet ik in godsnaam beginnen. Sinds de geboorte van ons kind heeft mijn vrouw een depressie. Gelukkig is dit snel onderkent en werd er direct actie op ondernomen. Dat is in het hele traject ook het enige goede geweest. Uiteraard doet de ggz niet veel anders dan pillen pillen en nog eens pillen. Na de eerste poging antidepressiva ging het zo slecht dat er niets van mijn vrouw over was. Een grote zwarte wolk en in haar ogen zat geen enkel leven meer. Crisisdienst er bij gekomen en na een nachtje in een gesloten afdeling besloten dat het beter is als moeder en kind samen worden opgenomen. De muur die mijn vrouw heeft gebouwd is ondoordringbaar en van acceptatie en meewerken was amper sprake. Hoewel de afdeling waar zij zat niet heel slecht was, is daar bijna geen verandering in haar houding geweest. Nee de focus lag op pillen. 2e poging antidepressiva en lithium mochten helaas niet baten. Hoewel ik dit al paar keer heb aangegeven, kwamen zij er pas 3 maanden later achter. Nee cognitive gedragstherapie moet t worden. Dit krijg je wel pas 4,5 maand later. In de tussentijd moest onze zoon vanwege zijn leeftijd weer definitief naar huis en zijn moeder worden overgeplaatst. Daar was het niet anders dan oefenen met naar huis gaan. Eindelijk thuis was het natuurlijk wennen aan thuis. En moest zij ook voor het eerst in huis met een baby leven. Irritant, herrie, druk, moeilijk. Veel ontwijken en hopen dat de therapie snel kon starten. Uiteraard duurde dit zo lang dat zij ondertussen alweer een terugval had en weer opgenomen moest worden. En weer wachten tot het vanzelf beter ging, want echt helpen doen ze niet. Gelukkig kon ze weer naar huis en kon ze ook starten met haar therapie. Nou ja starten is een groot woord. Ze was er nog niet klaar voor en dus proberen wij haar te laten normaliseren. Omdat ik zag dat er geen enkele verandering in de situatie zat heb ik aangegeven dat ze eens met een plan moeten komen haar weer aan prikkels te laten wennen. Elk geluidje was al te veel en betekende weer vluchten en babys maken veel geluid! Spelen, brabbelen, huilen. Alles is geluid. Nu zijn wij drie maanden verder en we zijn weer beland in het dieptepunt. De scherpe messen liggen al maanden niet thuis, pillen in kluisje en ook de scheermessen heb ik van de week weg moeten halen. Momenteel leven we in een hel. Omdat opname meer kwaad doet dan helpt (betekend namelijk weer vervreemden van thuis, onze zoon en mij) hebben we samen met de psychiater besloten dat ik haar veilig zou houden. Zoals ik eigenlijk al sinds zij thuis is moet doen. In plaats van man en vrouw, zijn wij nu gevangenisbewaarder en gevangene en dat wordt mij niet in dank afgenomen. Afspraken maken lukt niet altijd en vandaag was het weer mis. Weer een poging terwijl ze had aangegeven zo naar beneden te komen. Maar teleurstelling uiten mag niet. Nee ik ben de grote eikel en ze wil mij niet meer zien. Hoe lang kan ik het volhouden als je al een jaar lang alles geeft, omdat je weet dat alles ooit goed komt en haar daarom nooit zal laten gaan, maar je bijna elke dag een snauw een uithaal een sneer naar je hoofd krijgt. En ondertussen een kind van 1 alleen moet opvoeden tussendoor.

Hallo DBE,
Wat verschrikkelijk waar jullie doorheen gaan! Welkom op dit forum. Wees vrij om jouw hart hier te luchten. 
Heb jij in jullie omgeving mogelijkheden dat iemand je komt helpen? Familie of vrienden? Wat een hel als ik het zo lees. En wat erg dat er geen verbetering optreedt.
liefs
Marjolein
Antwoord

#4

(01-12-2018, 23:29)DBE schreef: De scherpe messen liggen al maanden niet thuis, pillen in kluisje en ook de scheermessen heb ik van de week weg moeten halen. Momenteel leven we in een hel. Omdat opname meer kwaad doet dan helpt (betekend namelijk weer vervreemden van thuis, onze zoon en mij) hebben we samen met de psychiater besloten dat ik haar veilig zou houden. Zoals ik eigenlijk al sinds zij thuis is moet doen. 
Hallo DBE,

Een zwaar depressieve vrouw bewaken en een baby verzorgen is uitermate zwaar en het biedt naar mijn mening ook geen oplossing. Ik denk dat de situatie eerder verslechtert, dan verbetert. Want jij hebt ook een grens en die is, als ik je bericht zo lees, behoorlijk dichtbij. Als jij instort is het leed helemaal niet meer te overzien. Ik snap de psych dan ook niet waarmee je deze afspraak hebt gemaakt. Doorziet deze de situatie wel?

"Zachte heelmeesters maken stinkende wonden." Ik zou daarom toch aansturen op opname, want zo gaat het ook niet. Jullie kind verdient een eerlijke kans en die krijgt het naar mijn idee niet in de huidige situatie. Nog afgezien van jezelf als rots in de branding.

Ik kan me ook niet voorstellen dat het goed is voor je vrouw.

sterkte,
Ray
Antwoord

#5

Wauw DBE wat een heftig verhaal. Ik leef erg mee, want ik heb ook een zoontje van bijna een jaar en een man die depressief is. Ik zou echt hulp zoeken bij familie, vrienden of de huisarts want dit houdt je toch niet lang vol? Het beste wat je voor je zoon kan doen is goed voor jezelf zorgen en daarmee voor hem!
Antwoord

#6

Jeetje DBE, 

Heb je verhaal met een brok in m'n keel gelezen.
Weet eigenlijk niet wat ik hierop zou kunnen zeggen...

Het is al enige tijd geleden zie ik,  mocht je nog eens online zijn zou ik wel willen weten hoe het inmiddels met jullie is.

Liefs Joy
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
29-09-2021, 16:31
Laatste bericht: Feline
  tot de dood ons scheidt... Started by Joy
5 Replies - 1,367 Views
11-08-2021, 19:05
Laatste bericht: Feline
16-10-2018, 12:21
Laatste bericht: Positiva
  Is geluk gewoon niet voor mij? Started by Roux
10 Replies - 4,444 Views
05-09-2018, 21:45
Laatste bericht: Vera_73
23-07-2018, 12:20
Laatste bericht: Positiva
20-09-2017, 22:44
Laatste bericht: papsie
07-06-2017, 11:30
Laatste bericht: Gietje117



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)