Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

tot de dood ons scheidt...


#1
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-07-2021, 20:01 door Joy.)

(dit stukje bevat een beetje sarcastische humor, mocht je daar moeite mee hebben gelieve niet verder lezen)

Ooit heb ik 5 jaar een relatie gehad en dat was voor hem waarschijnlijk niet bepaald makkelijk kan ik me voorstellen. Het is al niet altijd makkelijk om een "normale" relatie te hebben, laat staan als iemand ook nog last heeft van allerlei psychisch ongemak. De relatie ging niet meer, het was op... Wel nog een tijdje vrienden gebleven maar nu ieder ons eigen leven. Lang heb ik er moeite mee gehad maar nu vrede mee... 
Inmiddels al meer als 10 jaar verder en hoewel ik het vaak ook prima vind in m'n eentje, lijkt een relatie me ook wel weer iets leuks soms.  Of nou ja, leuk,  vooral eng... Ik weet namelijk dat ik best wel bindingsangst heb. Want hoe ga je dat dan doen? Het moet allemaal niet te snel gaan voor mij. Maar wanneer moet ik een date vertellen over mijn psychische labels? Meteen op tafel gooien? Word eigenlijk vaak niet echt gewaardeerd,  maar ik wil ook niet iemand maanden "aan het lijntje houden"  om dan ineens te komen met 'ik moet je iets vertellen...'
Oké, ik krijg het al benauwd bij alleen al het idee aan een relatie maar ergens zou ik het leuk vinden om te gaan trouwen. Nice challenge dus! 
Maar de laatste tijd vraag ik me regelmatig af of het wel fair is, dat ik dan wil trouwen, terwijl ik eigenlijk niet weet of ik ook wel voor het leven kies...
Nou ja, de ander kiest daar dan zelf ook voor...

en dan hoeft "tot de dood ons scheidt" misschien niet zo lang te duren
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 20-07-2021, 20:26 door Joy.)

......
Antwoord

#3

Hallo Joy, 

Tja , ehhh , zie nu eerst maar s iemand te vinden en n relatie op te bouwen . 
Want hoe zie je dat met de kennismaking  voor je ?
Je zult toch de vraag krijgen  waarom je niet werkt bijv.,  wat je dan doet. (Wat zeg je dan? )  Leuk over moeten komen. 
Ik overleef de dagen , en lig veel op de bank en zie amper iemand. Geen idee hoe jij dat doet maar ik kan er geen leuke presentatie van maken . 
Volgens mij wil men geen partner die zo in het leven ' ligt' .  Ik date ook niet - via n ap of zo , ik  zie het echt niet voor me. 
Tuurlijk is het prima er over na te denken of te fantaseren

Vraag me af hoe jij dat  ziet? 

Groet!
Antwoord

#4

Hoe te beginnen is een vraag die ik mezelf dus ook stel. Zelf heb ik al meerdere wegen geprobeerd en ik ben nog steeds single dus veel succes heb ik er nog niet mee geboekt... Om het nog wat ingewikkelder te maken; het moet namelijk ook nog eens van 2 kanten "klikken".  Zodra dat iemand mij in begin al teveel aandacht geeft werkt dat voor mij verstikkend en ren ik weg. Maar iemand die mij geen aandacht geeft (wil geven)  werkt natuurlijk ook niet...

Daten, online of offline, is in ieder geval iets wat me ook vaak veel energie kost. Moed verzamelen, gezellig doen (dus daten doe ik alleen in tijden dat ik mezelf nog een beetje geregeld krijg) wondjes likken als het weer een teleurstelling is.

Op het moment lukt het me wel nog om 1x per week vrijwillig werk te doen en heb konijn-huisgenootjes waar ik voor zorg. Meestal zeg ik dan eerst dat ik diertjes verzorg en benoem het werk. Later in het contact komen er dan vaker meer vragen en vertel ik dat het vrijwillig werk is ect. En daarna pas wat meer over de achtergrond, het waarom. Vaak met wat sarcastische humor.  (Wat m'n hobby's zijn? Ik spaar labels bij de GGZ, heb er inmiddels al 5! En jij?)

Ik kan me voorstellen dat iemand die graag zorgt toch met een "bankhanger" wil daten. Maar dat zal bij jou vast vaak schuldgevoel kunnen triggeren; de ander doet veel meer voor mij!  Dus daar moet je dan weer mee zien te dealen... Niet makkelijk...

Waarschijnlijk hebben wij beiden vaak ruimte voor onzelf nodig omdat met jezelf dealen al genoeg energie kost,  dus ik denk aan iemand die het oké vind om een soort part-time/deeltijd relatie te hebben, af en toe time-out/vakantie van elkaar te nemen.  (Waarom zou een getrouwd stel ook persé altijd samen moeten wonen, toch?)   

En dan nog de vraag of je met soortgenootjes een relatie kunt opbouwen. Dat kan veel herkenning geven en het gevoel dat de ander je snapt. Maar of mijn PTSS en borderline-trekjes dan samen kunnen met een depressieve OCD-er dat moet nog maar blijken. Of je bi-polairiteit loopt niet synchroon... 

Jij vind het algeheel iets om niet aan te beginnen?
Antwoord

#5

Hoi Joy, 

Het is meer dat als ik kijk hoe het op apps gaat , waar men zichzelf loopt aan te prijzen en te verkopen,  dat ik geen trek heb om daar aan mee te doen.  Ik zal dan snel door de mand vallen , al kan ik er ook nog wel n puntje aan zuigen, maar heb ik daar nog zin in ?  
Maar buiten dat , ik ontmoet vrijwel   nooit iemand die ik nou zo leuk vind dat ik er verliefd op word ( ben zeer zeer zelden  verliefd en via internet werkt dat denk ik bij mij al helemaal niet )  en heb ook geen libido.  ( dit dankzij de ad)
Ik verdraag niet altijd iemand om me heen , zeker niet iemand die ook nog verwacht dat ik leuk en beminnelijk doe. 
Een zorgende partner heb ik nooit gehad, was altijd zelfstandig. .   
Ik heb ook niet altijd even fijne relaties gehad, en ooit n keer noodgedwongen samengewoond, wat ik n ramp vond.  
Altijd alleen gewoond , wel langdurige relaties gehad. 
Dus meer dan  LAT word het zowiezo niet. 
En dan het laatste wat ik nodig heb is dat iemand anders me een rotgevoel over mezelf geeft. 
Laatste echte relatie was 20 jr geleden inmiddels. 
En met gerommel en gedoe ben ik ook klaar. 
Dus nee,  het klinkt vast ongezellig of onromantisch , maar voor mij staat een betrouwbare maat  met humor voorop , (en geen passie of zo, ik ben ook 50 inmiddels , die heftigheden ben ik denk ik klaar mee .) . 
Mocht ik dat maatje ooit nog s tegen komen, leuk en welkom .  Maar ook dan , zal ik toch eerst van mn geliefde bank af moeten komen! 

Ik zie t niet zo voor me .

Groetjes!
Antwoord

#6

Ik snap wel dat je (kort samengevat denk ik) ergens niet een partner wilt opzadelen met 'iemand die dood wil'. 

Toch zijn er veel mensen die hun partner aan zelfdoding verloren hebben maar er zelf niet achteraan gingen, om het zo maar te zeggen. Die vonden toch weer iets of iemand om voor te leven. 

Hoe ik er nu in sta, zou ik het voor mezelf niet kunnen verantwoorden aan kinderen te beginnen. Als je daaraan begint terwijl je al overweegt er uit te stappen, dat vind ik heftig. Maar daar heb je het ook helemaal niet over, dat is even een zijspoor van mij. 

Stel dat je iemand ontmoet, misschien kun je per dag of week of maand kijken maar niet al te ver vooruit kijken. Zelf heb ik al heel lang dat wat Mabel zegt, dat ik denk dat ik niet interessant ben voor de ander met al mijn gedoe. Of alleen op mijn leuke dagen maar niet als ik depressief in bed lig. Toevallig ben ik maandag voor het eerst op Tinder aangemeld (ik kon het altijd proberen...) en ben ik nu met iemand in gesprek. Hij vroeg naar werk en ik zei dat ik vrijwilligerswerk doe en toen bleek dat voor hem hetzelfde geldt maar dan door iets lichamelijks. Verder heeft hij geloof ik nog niet door hoe het momenteel gesteld is (niet zo best). Zelf weet ik niet wat evt het hebben van een relatie met de depressie zou doen. Omdat ik het nog nooit gehad heb. Ik kan mij voorstellen dat een bepaalde structuur van samen eten etc me ook wel zou helpen. 

Wat ik met Tinder heb gedaan is niet al te rooskleurige foto's plaatsen. Gewoon een keer met een rood hoofd van het wandelen en nog eentje toen ik ergens op een bank zat met een lach maar me eigenlijk wel slecht voelde. Geen glamourfoto's of bikinidingen. Desnoods zet je in je profiel al dat je iets van parttime vrijwilliger bent dan is dat er maar uit en zul je voor sommigen meteen afvallen maar die wil je toch niet. Ik ben benieuwd, of je besluit op zoek te gaan of niet.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
17-07-2021, 01:54
Laatste bericht: Joy



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)