Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Partner wil niet geholpen worden


#1

Hallo allemaal. Ik ben nieuw en heb me na lang twijfelen toch maar aangemeld voor dit forum.

Ik ben namelijk op.
Mijn man, met wie ik al 22 jaar samen ben en met wie ik drie kinderen heb, is depressief.
Gelukkig niet zo erg dat hij de bank niet meer af komt maar het wordt steeds erger.

Hij is niet gelukkig en zegt dat hij ons ook niet gelukkig meer kan maken. Hij bepaalt de sfeer in huis. Er is veel ruzie en ik merk dat de kinderen er ook last van krijgen. Ze gaan zich van hem afkeren. 
Ik heb gelukkig geen ervaring met depressies al heb ik laatst wel een zenuwinzinking gehad door alle stress.

Mijn man wil geen hulp. Hij heeft de hoop opgegeven. Hij wil weg. Maar ik wil zo makkelijk niet opgeven. We zijn 12 jaar getrouwd, hebben een fantastisch huis en 3 geweldige kinderen. Ik snap niet dat hij daag niet van kan genieten.

Ben ten einde raad. Kan ik mijn man dwingen er wat aan te doen?
Antwoord

#2

Hallo puppie.

het probleem is dat dwingen niet helpt. in therapie gaan is pas het begin(en maar een klein deel), uiteindelijk moet het allemaal uit hemzelf komen om weer gelukkig te zijn

mag je het van hem verlangen, jazeker. jullie zijn getrouwd en hebben daarbij beloften gedaan. misschien kan je hem op een romatische manier daaraan herrineren.

Dat hij nu niet van zijn thuis kan genieten kan ik mij wel een beetje voorstellen. in zijn hoofd is het onrustig. twijfel, angst, droevigheid, blijheid, piekeren. alles door elkaar en dat blijft de hele dag gaan. misschien slecht slapen, weinig energie. waarbij het werk al veel energie kost en dan thuis hij helemaal op is. terwijl thuis ze allemaal ook weer om zijn aandacht vragen (wat eigenlijk gewoon is) en dat moment dat het stil is (bed) begint alles in zijn hoofd weer waardoor hij niet genoeg kan opladen voor de volgende dag. gewoon teveel prikkels.
Daarom wilt hij misschien ook weg. maar dat is vaak niet een langdurige oplossing. voor even zijn alle prikkels dan weg maar het onderliggende probleem blijft daarbij en zal het na verloop terugkomen. en hij maakt er 4 mensen zeer ongelukkig mee

dit is maar een globale voorstelling, ik weet niet of dit ook voor jou man geldt.

ga rustig met hem praten. ga een keer samen  naar de huisarts om erover te praten. misschien geeft hem dat meer inzicht.


Op het forum zijn nog vele anderen die veel beter advies over deze situatie kunnen geven door ervaring
Ik hoop dat je er samen uitkomt

Pedra
Antwoord

#3

Register or login to view the content
Antwoord

#4

Bedankt voor de reacties. Ik vind het zo moeilijk. Ik kan me er niet bij neerleggen
 dat hij zo egoïstisch is. Hij wil niets, doet niets. Denkt alleen aan zichzelf. Net is hij ook weer boos weggereden. En ik zit me weer thuis zorgen te maken.
Ik moest hem even met rust laten zegt hij dan. En ik dan??! Ik ben er ook nog?
Hij wil geen help. Heeft vroeger al genoeg gepraat met mensen. Niemand kan hem helpen. Hij gaat wel weg zegt hij. Of ik moet hem maar wegsturen. Maar dat is geen optie. Want hij redt het niet alleen.
Antwoord

#5

(22-07-2018, 09:37)Puppie schreef: Mijn man, met wie ik al 22 jaar samen ben en met wie ik drie kinderen heb, is depressief.
Gelukkig niet zo erg dat hij de bank niet meer af komt maar het wordt steeds erger.
Hoi Puppie,

Ik heb je bericht vanmiddag gelezen en ik wist niet goed wat te antwoorden. Nu lees ik het opnieuw en weer heb ik het er moeilijk mee.
Dat komt denk ik, omdat ik me afvraag of hier wel sprake is van depressiviteit. Wie heeft die diagnose gesteld?
Zegt hij dat zelf of zeg jij dat en in dat laatste geval, is hij het daarmee eens?

Misschien denk je nu; waar bemoeit hij zich mee, maar dat maakt nogal wat uit. Bij depressiviteit hoort een weloverwogen reactie. Maar als je man het samenleven, om wat voor reden dan ook, niet meer ziet zitten, kun/moet je wat daadkrachtiger te werk gaan, zeker in het belang van je kinderen.

Als ik er naast zit, negeer het dan maar. Mijn oprechte verontschuldiging in dat geval.

groet,
Ray
Antwoord

#6

Ik weet het niet Ray. Hij loopt hier al jaren mee. Heeft vroeger ook therapie gehad voor dwangneurose. Is heel labiel. Denk wel dat het om een depressie gaat. Hij zegt ook regelmatig dat het voor hem niet meer hoeft en dat hij dood wil.
Ik weet diep van binnen dat hij heel erg veel van ons houdt maar hij is niet gelukkig
Antwoord

#7

(22-07-2018, 22:44)Puppie schreef: Ik weet het niet Ray. Hij loopt hier al jaren mee. Heeft vroeger ook therapie gehad voor dwangneurose. Is heel labiel. Denk wel dat het om een depressie gaat. Hij zegt ook regelmatig dat het voor hem niet meer hoeft en dat hij dood wil.
Ik weet diep van binnen dat hij heel erg veel van ons houdt maar hij is niet gelukkig

Tja, als hij inderdaad depressief is en niet geholpen wil worden, kun je niet zoveel doen. Als hij er zelf niet achter staat, heeft het ook geen zin.


Het enige wat ik nog kan bedenken is een soort tussenoplossing; een time-out waarbij hij een bepaalde tijd weggaat naar familie of kennissen zodat jullie allemaal even rust krijgen. Het voordeel is dat je met die rust de zaken wat beter (van een afstandje) kunt bekijken. Zo'n rigoureuze stap zorgt er tevens voor hij misschien wakker geschud wordt en wat meer mee gaat werken.

Daarna is het wellicht mogelijk een oplossing te bedenken waar in ieder geval beter over na is gedacht. Het blijft moeilijk, maar er moet wel iets gebeuren. Het is niemands belang om de situatie zoals die nu is nog veel langer voort te laten duren.

Veel sterkte,
Ray
Antwoord

#8

(22-07-2018, 22:40)Ray schreef: Hoi Puppie,

Ik heb je bericht vanmiddag gelezen en ik wist niet goed wat te antwoorden. Nu lees ik het opnieuw en weer heb ik het er moeilijk mee.
Dat komt denk ik, omdat ik me afvraag of hier wel sprake is van depressiviteit. Wie heeft die diagnose gesteld?
Zegt hij dat zelf of zeg jij dat en in dat laatste geval, is hij het daarmee eens?

Misschien denk je nu; waar bemoeit hij zich mee, maar dat maakt nogal wat uit. Bij depressiviteit hoort een weloverwogen reactie. Maar als je man het samenleven, om wat voor reden dan ook, niet meer ziet zitten, kun/moet je wat daadkrachtiger te werk gaan, zeker in het belang van je kinderen.

Als ik er naast zit, negeer het dan maar. Mijn oprechte verontschuldiging in dat geval.

groet,
Ray

Ik herken het juist wel Ray. Gelukkig niet in mijn eigen relatie, maar in het topic "mijn partner is depressief" heb ik wel van 4 of 5 verschillende partners gehoord dat de "depressieveling" zich min-of-meer afzet tegen de partner. Tot echt grove bewoordingen aan toe.  
Ondanks dat ben ik het er natuurlijk helemaal mee eens dat je wel duidelijk moet weten waar het nu om gaat.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
07-12-2023, 00:03
Laatste bericht: don't know
28-05-2023, 19:27
Laatste bericht: Edelsteentje
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)