Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

partner depressief en neemt afstand


#1

Dit is de eerste keer dat ik iets op een forum neerschrijf. Ik zal kort even de situatie schetsen. Ik ben een vrouw van 41 jaar en heb sinds 2,5 een hele lieve partner, die net als mij gescheiden is. Mijn partner zijn zijn jongvolwassen dochters al meer dan 2,5 jaar niet en ik mijn dochter al 1,5 jaar niet meer. Mijn zoon woont wel het merendeel van de tijd bij mij. Het laatste jaar heeft mijn partner eigenlijk bij ons ingewoond en alles verliep vlotjes.
Sinds mei werd hij meer en meer moe en in augustus is hij dan gecrasht. In eerste instantie kreeg ik de melding: ik weet niet of ik mij samen met jou oud zie worden, ik kan je niet alles geven wat ik wil.. en als ik dan vroeg wat dat dan volgens hem zou zijn, kon hij hier geen antwoord op geven. Daarna zei hij dat hij zijn dochters enorm hard mist en toen begon hij te huilen. Omdat ik mijn dochter ook niet zie, begrijp ik heel goed waar hij door moet, alleen heb ik dan het voordeel dat ik nog 1 van mijn 2 kinderen zie en dit goed klikt (ook met hem)
Sinds die dag is hij terug op zijn studio (die hij nog steeds huurde) gaan slapen en heeft hij een zekere afstand genomen. IK heb hem dan gevraagd om aub naar huisarts en een psycholoog te gaan en dit doet hij ook momenteel. 
De vermoeidheid is heel erg aanwezig, maar hij is gelukkig nog wel steeds aan het werk, op die manier kan hij zijn zinnen wat verzetten. Voor mezelf is het heel moeilijk en ook ik ben op zoek gegaan naar hulp om alles een beetje te kunnen kaderen. Hij komt elke dag eten, koffietje drinken en stuurt elke dag berichtjes uit zichzelf... Hij neemt me vast en kust me nog,.. De boodschap dat hij dus twijfelde over mij, is volgens psych niet correct, vermits zijn woorden en daden hier niet in overeenkomen. Psych vertelde me dat mensen die depressie hebben vaak aan alles beginnen twijfelen, terwijl daar geen reden voor is.
Mijn vriend komt dus wel elke dag, maar ik mis hem enorm. Van constant samenwonen tot een paar uurtjes per dag elkaar zien.. het is zwaar en ik moet proberen om me op te trekken aan de positieve momenten (eens een 'i love you' tussendoor, een berichtje met een hartje ineens, kusjes,  knuffels,...) 
Heeft iemand van jullie nog ooit in deze situatie gezeten en wat kan ik nog meer doen dan enkel geduld hebben?? IK wil zeker niet te hard pushen, want dan duw ik hem weg en dat wil ik absoluut niet!
Antwoord

#2

Beste Liesbet, allereerst welkom op het forum. Normaal gesproken neem ik het beantwoorden van dit soort berichtjes voor mijn rekening. Dat ligt nu iets lastiger omdat mijn partner 3 weken geleden uit het leven is gestapt. Desondanks weet ik dat hij de manier waarop ik met hem en zijn depressie omging, als prettig heeft ervaren. Dus ga ik je toch mijn inzichten geven.
In ieder geval heel goed dat je zelf ook hulp bent gaan zoeken. Het is een ingewikkeld iets, depressie. Het is inderdaad vaak zo dat je in zo'n periode "de depressie" hoort praten en niet jouw partner. Vaak linken ze ook hun slechte gevoel aan de situatie waar ze op dat moment in zitten. Dat kan ook verklaren dat hij zegt dat hij niet zeker weet of hij met jou oud kan/wil worden.  Het zal misschien meer zijn: wat voor toekomst heb ik jou te bieden?
Uiteindelijk kun je inderdaad alleen geduld hebben, en niet pushen. Ik vroeg mijn partner bijvoorbeeld nooit hoe laat hij zou komen. Dat bezorgde hem stress. Gewoon genieten van de momenten dat hij bij je is. Een paar uurtjes per dag is al heel mooi. En, als hij dat wil, gesprekken aangaan. Laat hem geregeld weten dat je van hem houdt, ondanks alles..  Ik weet niet hoe lang hij al in behandeling is en of hij medicijnen gebruikt? Het kan even duren voordat medicijnen en/of therapie vrachten afwerpen. Ik wens je veel geduld en liefde..
Antwoord

#3

(24-09-2019, 12:30)Positiva schreef: Beste Liesbet, allereerst welkom op het forum. Normaal gesproken neem ik het beantwoorden van dit soort berichtjes voor mijn rekening. Dat ligt nu iets lastiger omdat mijn partner 3 weken geleden uit het leven is gestapt. Desondanks weet ik dat hij de manier waarop ik met hem en zijn depressie omging, als prettig heeft ervaren. Dus ga ik je toch mijn inzichten geven.
In ieder geval heel goed dat je zelf ook hulp bent gaan zoeken. Het is een ingewikkeld iets, depressie. Het is inderdaad vaak zo dat je in zo'n periode "de depressie" hoort praten en niet jouw partner. Vaak linken ze ook hun slechte gevoel aan de situatie waar ze op dat moment in zitten. Dat kan ook verklaren dat hij zegt dat hij niet zeker weet of hij met jou oud kan/wil worden.  Het zal misschien meer zijn: wat voor toekomst heb ik jou te bieden?
Uiteindelijk kun je inderdaad alleen geduld hebben, en niet pushen. Ik vroeg mijn partner bijvoorbeeld nooit hoe laat hij zou komen. Dat bezorgde hem stress. Gewoon genieten van de momenten dat hij bij je is. Een paar uurtjes per dag is al heel mooi. En, als hij dat wil, gesprekken aangaan. Laat hem geregeld weten dat je van hem houdt, ondanks alles..  Ik weet niet hoe lang hij al in behandeling is en of hij medicijnen gebruikt? Het kan even duren voordat medicijnen en/of therapie vrachten afwerpen. Ik wens je veel geduld en liefde..

Beste Positiva,

Dank je wel voor je berichtje. Eerst en vooral mijn innige deelneming! Amai, dat is toch ook even slikken als je partner uit het leven gestapt is Sad
Mijn partner is sinds eind augustus in behandeling bij een psychologe, maar kan hier helaas maar om de 3 weken terecht. Sinds een 2tal weken zijn we dan ook met natuurlijke antidepressiva gestart. Hij slaapt heeeeel veel en dit heeft hij volgens hem nodig.. Ik heb hem vandaag een koffiemok gehaald met 'goodmorning, enjoy your day' en hier wat chocolaatjes bij.. Ik vind het leuk om van die kleine 'opstekers' af en toe aan te reiken. 

Ik heb het vooral moeilijk met het feit dat ik me zo alleen voel 's avonds.. De avonden duren nu zo lang en maak me dan zorgen en begin ook vaak te piekeren: lukt het hem wel alleen, wat als hij het niet meer ziet zitten na verloop van tijd met mij,...?? Daarom ook dat ik in behandeling gegaan ben, mijn energiepeil zakt anders ook mee en daar schiet niemand iets mee op. 
Dat zinnetje 'ik weet niet of ik nog wel verder wil met jou, ik kan je niet alles bieden wat je nodig hebt', blijft hangen.. ook al zeggen zijn daden meer dan dat.. Hij blijft me idd elke dag opzoeken en eet mee, drinkt koffietje, rookt sigaretje, slaapt op mijn schoot met momenten, zorgt ook nog voor mij,... maar het lijkt zo 1richtingsverkeer.. Af en toe komt er iets terug, maar niet zoals een tijdje geleden.. Geen 'love you' meer in berichtjes, of als ik zeg 'ik houd van jou'.. niet het antwoord: ik ook van jou! 
Hij blijft me 'schat' noemen en kust me nog, maar jij begrijpt ongetwijfeld wat ik bedoel met de afstand... 

Groetjes
Liesbet
Antwoord

#4

Ik snap inderdaad wat je bedoelt.Bij mijn partner was dat ook zo als hij niet goed in zijn vel zat. Je zult het even moeten doen met de wetenschap dat hij echt wel van je houdt, anders zou hij niet zo vaak bij je komen. Mijn partner en ik zijn destijds een maand of 2 uit elkaar geweest, zonder contact. Zodat hij zich helemaal op zichzelf kon richten. Vergeet niet dat zijn gevoelsleven waarschijnlijk ook helemaal overhoop ligt. Mijn partner zei altijd: ik wéét dat ik van je hou, maar ik voel het niet. Kijk hier maar eens naar: https://www.youtube.com/watch?v=XiCrniLQGYc
Ik vond dat een heel verhelderend filmpje.
Antwoord

#5

En de situatie is ondertussen weer veranderd.. Partner heeft eergisteren te kennen gegeven om te willen stoppen met de relatie. Hij vindt me een fantastische vrouw, maar heeft geen gevoelens meer voor mij. Maar hij heeft in zijn totaliteit geen gevoelens voor iets in zijn leven.
Ik zit in zak en as, zit helemaal in de put. Hij wil wel nog samen gaan bijklussen met mij, zodat ik wat bijverdien en ook omdat hij het gezellig vindt. Hij ligt met zichzelf volledig in de knoei en moet eerst voor zichzelf alles op een rijtje zetten. 
Ik denk (hoop??) dat de depressie hier spreekt en hij zei ook: als ik me beter voel, komen de gevoelens misschien wel terug, maar ik kan het nu niet meer. Hij wil wel nog eens regelmatig binnenspringen voor koffietje.. Het is allemaal zo dubbel..Hij geniet echt van niets meer in het leven en dat erkent hij ook. Hij gaat enkel nog werken, tv kijken, slapen terwijl hij normaal een energiek, vrolijk persoon is. Hij heeft veel issues door zijn scheiding en ziet dochters al 2,5jaar niet meer en blijf erbij dat dit de oorzaak is van alles.. en dan trek je alles mee zeker he? Hij heeft zeker geen zin in andere vrouwen, op stap gaan, sex,... 
Ik wil de deur op een kier laten staan voor hem en steun bieden, maar moet tegelijkertijd ook zorgen dat ik wel met mijn leven verder ga en dat is zo moeilijk.. Wie heeft nog in een dergelijke situatie gezeten en wat adviseren jullie en hoe is dit uitgedraaid?
Antwoord

#6

(22-10-2019, 16:31)Liesbet schreef: En de situatie is ondertussen weer veranderd.. Partner heeft eergisteren te kennen gegeven om te willen stoppen met de relatie. Hij vindt me een fantastische vrouw, maar heeft geen gevoelens meer voor mij. Maar hij heeft in zijn totaliteit geen gevoelens voor iets in zijn leven.
Ik zit in zak en as, zit helemaal in de put. Hij wil wel nog samen gaan bijklussen met mij, zodat ik wat bijverdien en ook omdat hij het gezellig vindt. Hij ligt met zichzelf volledig in de knoei en moet eerst voor zichzelf alles op een rijtje zetten. 
Ik denk (hoop??) dat de depressie hier spreekt en hij zei ook: als ik me beter voel, komen de gevoelens misschien wel terug, maar ik kan het nu niet meer. Hij wil wel nog eens regelmatig binnenspringen voor koffietje.. Het is allemaal zo dubbel..Hij geniet echt van niets meer in het leven en dat erkent hij ook. Hij gaat enkel nog werken, tv kijken, slapen terwijl hij normaal een energiek, vrolijk persoon is. Hij heeft veel issues door zijn scheiding en ziet dochters al 2,5jaar niet meer en blijf erbij dat dit de oorzaak is van alles.. en dan trek je alles mee zeker he? Hij heeft zeker geen zin in andere vrouwen, op stap gaan, sex,... 
Ik wil de deur op een kier laten staan voor hem en steun bieden, maar moet tegelijkertijd ook zorgen dat ik wel met mijn leven verder ga en dat is zo moeilijk.. Wie heeft nog in een dergelijke situatie gezeten en wat adviseren jullie en hoe is dit uitgedraaid?

Ik denk dat je hem gewoon even zijn gang moet laten gaan,
eventueel wel met de mededeling dat als hij hulp nodig heeft hij bijv altijd bij je aan mag kloppen.
Hoe meer je aan hem trekt, (hoe goed ook bedoeld) des te meer zet hij zich denk ik af.
En inderdaad richt je ook op je eigen, onderneem gewoon leuke dingen en geniet zoveel mogelijk.
Wie weet komen de gevoelens terug...... dat kan natuurlijk altijd, maar wanneer? En wil jij zo lang in onzekerheid zitten?
Het is lastig allemaal, maar blijf ook aan je eigen denken.
Antwoord

#7

Mijn partner heeft, van de 5 jaar dat we samen zijn geweest,  een half jaar bij me gewoond. Toen zijn we weer gaan latten. Hij zei: niet om met de relatie te stoppen, maar om de relatie te redden. Het kan dus werken om tijdelijk uit elkaar te gaan.
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
01-02-2024, 00:15
Laatste bericht: don't know
31-01-2024, 11:10
Laatste bericht: Nicje
21-12-2023, 19:36
Laatste bericht: Mabel
28-03-2023, 08:44
Laatste bericht: Suuz
15-01-2023, 23:34
Laatste bericht: Simba
  Een depri partner als vrouw Started by Marijn
5 Replies - 1,941 Views
23-11-2022, 21:34
Laatste bericht: Anoniem2022
  Partner verstoot mij Started by Vidiyo
2 Replies - 683 Views
22-10-2022, 17:36
Laatste bericht: Fae
  Depressief door je relatie? Started by Anoniemm
8 Replies - 1,348 Views
10-08-2022, 08:13
Laatste bericht: Anoniemm
21-06-2022, 08:35
Laatste bericht: Joy
19-06-2022, 23:47
Laatste bericht: Pico



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)