Herkenbaar hoor Jorin, 

Die eeuwige twijfel. 
Als je er echt niet aan moet denken is het tenminste duidelijk. Eigenlijk vind ik dat het fijnst. Tenminste duidelijk. 
 (Soms ervaar  ik contact dan bij sommige personen zelfs als vervelend en opdringerig ,  soms zelfs bijna bedreigend . ) 

Maar dat getwijfel levert me de meeste problemen op. Dat je wel contact overweegt, mischien zelfs een behoefte voelt , maar ik loop dan tegen t volgende aan. 

Ik realiseer me dan dat ik  vaak ook  niet weet wat ik er eigenlijk te vinden heb. 
Ik voel me toch niet gezien. Ik kan niet overbrengen hoe ik in elkaar zit. Veel anderen hebben dit  gevoel niet.
( Dat is een persoonlijk gevoel wat ik mijn hele leven al bij me draag, soms sterker dan anders, ligt niet bij de ander, onveilig gehecht) 

En anderen weten zich ook vaak geen raad met je als je slecht voelt, ongemakkelijk gedoe, nietszeggende gesprekken, afgeleid moet je worden. Beetje meedoen en men denkt dat het je wel goed gaat of zo.  En je doet dat dan maar. 

Het word altijd maar aanbevolen, contact is goed, maar ik ontleen er dan amper iets aan . 
Telkens een opgave om het weer aan te gaan  . Stress.  Vaak valt t mee , maar altijd  achteraf. 


Net als cyranno ervaar ik n kloof. Die zit in mij .

Liefs,   Mabel

Herkenbaar hoor Jorin, 

Die eeuwige twijfel. 
Als je er echt niet aan moet denken is het tenminste duidelijk. Eigenlijk vind ik dat het fijnst. Tenminste duidelijk. 
 (Soms ervaar  ik contact dan bij sommige personen zelfs als vervelend en opdringerig ,  soms zelfs bijna bedreigend . ) 

Maar dat getwijfel levert me de meeste problemen op. Dat je wel contact overweegt, mischien zelfs een behoefte voelt , maar ik loop dan tegen t volgende aan. 

Ik realiseer me dan dat ik  vaak ook  niet weet wat ik er eigenlijk te vinden heb. 
Ik voel me toch niet gezien. Ik kan niet overbrengen hoe ik in elkaar zit. Veel anderen hebben dit  gevoel niet.
( Dat is een persoonlijk gevoel wat ik mijn hele leven al bij me draag, soms sterker dan anders, ligt niet bij de ander, onveilig gehecht) 

En anderen weten zich ook vaak geen raad met je als je slecht voelt, ongemakkelijk gedoe, nietszeggende gesprekken, afgeleid moet je worden. Beetje meedoen en men denkt dat het je wel goed gaat of zo.  En je doet dat dan maar. 

Het word altijd maar aanbevolen, contact is goed, maar ik ontleen er dan amper iets aan . 
Telkens een opgave om het weer aan te gaan  . Stress.  Vaak valt t mee , maar altijd  achteraf. 


Net als cyranno ervaar ik n kloof. Die zit in mij .

Liefs,   Mabel

Dank je Mabel en Jorin, ik besef ook wel dat het gevoel bij mij ligt en dat ik me ver weg van de andere voel. Net als Mabel weet ik ook niet meer wat ik eigenlijk te vinden heb bij het contact met anderen. Ik ontleen er ook  amper iets aan , terwijl andere mensen het misschien toch wel goed vinden het contact. Ik  heb het gevoel ik  steeds mezelf verlies , ik  zoveel moet inleveren van mezelf  en mijn persoonlijkheid dat het voor mij echt niet meer hoeft en ik voel me  prima zo. Ik hou niet van nietszeggende gesprekken en leer er ook niks van en meedoen met de ander om erbij te horen dat kan ik niet meer opbrengen. Ik heb een zwaar verleden en heb er veel van geleerd , anderen snappen het niet en veroordelen ook zo graag waarom het zo gelopen is. Dat pik ik niet meer want ben genoeg veroordeeld geweest in mijn eigen familie. Het is ook een opgave voor me zoals Mabel zegt en stress dus het hoeft niet meer. En praten over kinderen , huwelijk en materiële zaken en werk en uiterlijk gerichte relaties ja het is allemaal ver van mijn bed. Ik besef dat mijn tijd hier op de aarde kort is en ik wil dit meer kwalitatief gaan leven. Kwaliteit in een relatie vind ik belangrijk , ik heb dat maar met één persoon , en de rest ja daar heb ik geen behoefte aan. Vele groetjes cyranno