Hey allemaal,

Dit keer wou ik het even hebben over iets waar ik maar geen draai in weet te vinden. Het is een dingetje wat mij altijd tegenhoud en achtervolgt bij alles wat ik doe, misschien herkenbaar voor jullie:


Ik ben vaak streng voor mezelf. Soms zo streng, dat anderen daar wat van zeggen: 'wees toch eens lief voor jezelf', en dat soort dingen zeggen ze dan.
Streng voor mezelf in de zin van:

- Ik geef mezelf vaak geen ruimte
- Heb geen geduld met mezelf 
- Heb vaak een schuldgevoel als ik iets positiefs doe

En dan zijn er nog de gedachtes:

- Een ander kan altijd alles beter dan ik het zou kunnen
- Ik ben niet goed genoeg voor dit, voor dat voor zus en zo,
- Als ik niet voldoe aan de 'norm' dan hoeft het van mij al niet meer

Mijn zus vroeg mij laatst, houd je wel van jezelf? Daar weet ik het antwoord eigenlijk niet op.
Wat ik wel wil, is dat juist te gaan leren zodat ik ook met mijn dromen iets kan doen.

Waar deze gevoelens vandaan komen, dat weet ik dan weer wel. In mijn jeugd/ puberteit werd er vaak gezegd dat ik niet goed was zoals ik was, en werd ik vaak niet geaccepteerd als ik mijn eigen weg volgde.
Dat is nu al een aantal jaar geleden, toch zit ik er nog steeds mee.

Ik heb zo sterk het gevoel dat ik stilsta, terwijl al mijn leeftijdsgenoten van hun jonge jaren genieten. Het is een topic dat steeds terugkomt en mij zich in het gezicht slaat.

Dankjullie wel voor het lezen, reacties altijd welkom!

Liefs van Shalin 

Hoi Shalin,

Ik herken een deel hiervan en ik denk veel anderen ook wel. Het gevoel dat je er mag zijn zoals je bent ligt daar aan ten grondslag.
De vraag van jouw zus of je wel van jezelf houdt is wel een goede.
Zolang jij jezelf niet accepteert zoals je bent, zoek je altijd bevestiging buiten jezelf en hoe jij je voelt is dan afhankelijk van wat een ander van jou vindt. 
Als jij jezelf de hele dag bekritiseert, doet dat iets heel anders met je dan als je jezelf de hele dag complimenten geeft. Misschien voor de grap eens proberen overdreven complimenteus naar jezelf te zijn. (Bedenk ik net, zelf ook nog nooit gedaan haha)

Ik denk dat het een goed begin is uit te zoeken wat jij belangrijk vindt in het leven(normen en waarden) en inziet dat jij net zoveel recht hebt op bestaan als ieder ander op deze aardbol.

Hey allemaal,

Dit keer wou ik het even hebben over iets waar ik maar geen draai in weet te vinden. Het is een dingetje wat mij altijd tegenhoud en achtervolgt bij alles wat ik doe, misschien herkenbaar voor jullie:


Ik ben vaak streng voor mezelf. Soms zo streng, dat anderen daar wat van zeggen: 'wees toch eens lief voor jezelf', en dat soort dingen zeggen ze dan.
Streng voor mezelf in de zin van:

- Ik geef mezelf vaak geen ruimte
- Heb geen geduld met mezelf 
- Heb vaak een schuldgevoel als ik iets positiefs doe

En dan zijn er nog de gedachtes:

- Een ander kan altijd alles beter dan ik het zou kunnen
- Ik ben niet goed genoeg voor dit, voor dat voor zus en zo,
- Als ik niet voldoe aan de 'norm' dan hoeft het van mij al niet meer

Mijn zus vroeg mij laatst, houd je wel van jezelf? Daar weet ik het antwoord eigenlijk niet op.
Wat ik wel wil, is dat juist te gaan leren zodat ik ook met mijn dromen iets kan doen.

Waar deze gevoelens vandaan komen, dat weet ik dan weer wel. In mijn jeugd/ puberteit werd er vaak gezegd dat ik niet goed was zoals ik was, en werd ik vaak niet geaccepteerd als ik mijn eigen weg volgde.
Dat is nu al een aantal jaar geleden, toch zit ik er nog steeds mee.

Ik heb zo sterk het gevoel dat ik stilsta, terwijl al mijn leeftijdsgenoten van hun jonge jaren genieten. Het is een topic dat steeds terugkomt en mij zich in het gezicht slaat.

Dankjullie wel voor het lezen, reacties altijd welkom!

Liefs van Shalin 

Lieve Shalin,

Moeten dealen met depressieve gevoelens is pittig. Soms zou ik ook willen uitschreeuwen IK WIL DIT NIET! Depressie ga weg laat me met rust. Ik voel dan ook zoveel onmacht dat ik er van in paniek raak. 
Acceptatie en compassie zijn dan twee belangrijke begrippen voor mij. Vechten tegen een depressie is hard, compassie is mild en zacht. Je bent lang genoeg hard geweest voor jezelf, nu is het tijd voor mildheid en zachtheid. Wat kun je nu doen om ermee te leven? Depressie is nu een onderdeel van je leven. Als je dat kunt accepteren hoef je jouw energie niet in een bodemloze put te gooien.
Super goed dat je je gedachtes op dit forum met anderen deelt. Schuil niet in jezelf, want dan loop je het risico dat het erger wordt.

Liefs,
Tara

Hey allemaal,

Dit keer wou ik het even hebben over iets waar ik maar geen draai in weet te vinden. Het is een dingetje wat mij altijd tegenhoud en achtervolgt bij alles wat ik doe, misschien herkenbaar voor jullie:


Ik ben vaak streng voor mezelf. Soms zo streng, dat anderen daar wat van zeggen: 'wees toch eens lief voor jezelf', en dat soort dingen zeggen ze dan.
Streng voor mezelf in de zin van:

- Ik geef mezelf vaak geen ruimte
- Heb geen geduld met mezelf 
- Heb vaak een schuldgevoel als ik iets positiefs doe

En dan zijn er nog de gedachtes:

- Een ander kan altijd alles beter dan ik het zou kunnen
- Ik ben niet goed genoeg voor dit, voor dat voor zus en zo,
- Als ik niet voldoe aan de 'norm' dan hoeft het van mij al niet meer

Mijn zus vroeg mij laatst, houd je wel van jezelf? Daar weet ik het antwoord eigenlijk niet op.
Wat ik wel wil, is dat juist te gaan leren zodat ik ook met mijn dromen iets kan doen.

Waar deze gevoelens vandaan komen, dat weet ik dan weer wel. In mijn jeugd/ puberteit werd er vaak gezegd dat ik niet goed was zoals ik was, en werd ik vaak niet geaccepteerd als ik mijn eigen weg volgde.
Dat is nu al een aantal jaar geleden, toch zit ik er nog steeds mee.

Ik heb zo sterk het gevoel dat ik stilsta, terwijl al mijn leeftijdsgenoten van hun jonge jaren genieten. Het is een topic dat steeds terugkomt en mij zich in het gezicht slaat.

Dankjullie wel voor het lezen, reacties altijd welkom!

Liefs van Shalin 

Lieve Shalin ik denk ook dat je gevoelens uit je verleden ontstaan zijn. Je werd vaak niet geaccepteerd als je jezelf wou zijn. Dan mochten je gevoelens er ook niet zijn, dus logisch dat je nu hetzelfde patroon doortrekt in het heden. Wat je zus vroeg is uiterst belangrijk van onszelf houden . Zelf weet ik dat ik dit niet doe en dat ik mezelf soms verwens soms zelfs extreem maar ik probeer nu elke dag een beetje dichter bij mezelf te komen. Elke dag eens stilstaan wat zijn mijn behoeftes hoe voel ik me nu? Wat kan ik nu eens doen voor mezelf een beter gevoel te geven, dan voel ik me soms egocentrisch en schuldig ook. Maar ik weet en heb geleerd dat als ik niet van mezelf hou dan zal een ander dat ook niet doen dus werk ik er elke dag aan mezelf een beetje meer liefde te geven. Kan je dit uit het verleden niet aanpakken met de psycholoog om dat patroon te doorbreken? Ja anderen hebben een rijker voller leven vind ik ook maar bewustzijnswording is ook een mooi proces onszelf beter leren kennen en liefde geven zal uiteindelijk wel diepgang en echt geluk opleveren terwijl veel mensen achter dingen lopen die uiteindelijk maar oppervlakkig zijn dus hou veel moed he hou je goed hoor liefs cyranno

Hoi Shalin,

Ik herken een deel hiervan en ik denk veel anderen ook wel. Het gevoel dat je er mag zijn zoals je bent ligt daar aan ten grondslag.
De vraag van jouw zus of je wel van jezelf houdt is wel een goede.
Zolang jij jezelf niet accepteert zoals je bent, zoek je altijd bevestiging buiten jezelf en hoe jij je voelt is dan afhankelijk van wat een ander van jou vindt. 
Als jij jezelf de hele dag bekritiseert, doet dat iets heel anders met je dan als je jezelf de hele dag complimenten geeft. Misschien voor de grap eens proberen overdreven complimenteus naar jezelf te zijn. (Bedenk ik net, zelf ook nog nooit gedaan haha)

Ik denk dat het een goed begin is uit te zoeken wat jij belangrijk vindt in het leven(normen en waarden) en inziet dat jij net zoveel recht hebt op bestaan als ieder ander op deze aardbol.

Hoi Jorin,

Bedankt voor je bericht!
Het ligt inderdaad voornamelijk aan zelf acceptatie, maar hoe hard ik mijn best ook blijf doen, het blijft stagneren en ik schiet er niks mee op. Ik weet e juiste tricks gewoon niet, en ik kan mezelf ook niet verloochenen met mezelf complimenten te geven die ik toch niet meen, dat heb ik overigens wel eens geprobeerd! Ik ben qua karakter een kritisch en cynisch persoon, dat vind ik zelf onprettig maar daardoor werken veel dingetjes ook niet. Ik ben te snel sceptisch, vooral over mezelf.
Ik heb altijd een eigen mening gehad, een eigen wil en eigen normen en waarden. Bijvoorbeeld kan ik er niet tegen waar de meeste leeftijdsgenoten zich mee bezig houden, dat vind ik oppervlakkig en leeg, hier strijdden ik vroeger ook altijd tegen maar daar ben ik mee opgehouden, dat geeft wel enige rust. Ik moet mensen niet willen veranderen, laat ze lekker en werk aan jezelf, zeg ik dan wel eens.

Dankjewel nogmaals en ik wens jou ook veel sterkte met alles!


Liefs van Shalin

---

Lieve Shalin,

Moeten dealen met depressieve gevoelens is pittig. Soms zou ik ook willen uitschreeuwen IK WIL DIT NIET! Depressie ga weg laat me met rust. Ik voel dan ook zoveel onmacht dat ik er van in paniek raak. 
Acceptatie en compassie zijn dan twee belangrijke begrippen voor mij. Vechten tegen een depressie is hard, compassie is mild en zacht. Je bent lang genoeg hard geweest voor jezelf, nu is het tijd voor mildheid en zachtheid. Wat kun je nu doen om ermee te leven? Depressie is nu een onderdeel van je leven. Als je dat kunt accepteren hoef je jouw energie niet in een bodemloze put te gooien.
Super goed dat je je gedachtes op dit forum met anderen deelt. Schuil niet in jezelf, want dan loop je het risico dat het erger wordt.

Liefs,
Tara

Hoi Tara,

Dat herken ik zeker, van die episodes dat je het wel uit wilt schreeuwen. Ik herken de paniek ook, daar heb ik wel vaak last van.
Ik vind het lastig om mezelf compassie te geven omdat ik vind dat het ook allemaal mijn schuld is. Daarom moet ik lijden, als ik iets doe wat goed voor mij is en positief dan voel ik mij egocentrisch en heb ik een schuldgevoel en die gevoelens ontwijk ij het liefst, dan maar weer hard voor mezelf zijn. Echt een irritante, vicieuze rotcirkel om het zo maar te zeggen.

Aan dode paarden trekken (prachtige uitdrukking haha) doe ik gelukkig ook niet zo vaak meer. Mensen die mijn energie niet verdienen die krijgen het ook niet, dat is wel een vooruitgang waar ik iets mee kan! Ik hoop dat ik het nog kan uitbreiden.

Bedankt voor je bericht!

Liefs van Shalin

Hoi Jorin,

Bedankt voor je bericht!
Het ligt inderdaad voornamelijk aan zelf acceptatie, maar hoe hard ik mijn best ook blijf doen, het blijft stagneren en ik schiet er niks mee op. Ik weet e juiste tricks gewoon niet, en ik kan mezelf ook niet verloochenen met mezelf complimenten te geven die ik toch niet meen, dat heb ik overigens wel eens geprobeerd! Ik ben qua karakter een kritisch en cynisch persoon, dat vind ik zelf onprettig maar daardoor werken veel dingetjes ook niet. Ik ben te snel sceptisch, vooral over mezelf.
Ik heb altijd een eigen mening gehad, een eigen wil en eigen normen en waarden. Bijvoorbeeld kan ik er niet tegen waar de meeste leeftijdsgenoten zich mee bezig houden, dat vind ik oppervlakkig en leeg, hier strijdden ik vroeger ook altijd tegen maar daar ben ik mee opgehouden, dat geeft wel enige rust. Ik moet mensen niet willen veranderen, laat ze lekker en werk aan jezelf, zeg ik dan wel eens.

Dankjewel nogmaals en ik wens jou ook veel sterkte met alles!


Liefs van Shalin

Dankje!
Ik snap het hoor, elke dag voor de spiegel staan en zeggen hoe geweldig je bent gaat ons probleem niet oplossen haha.
Maar waarom zouden wij onszelf naar beneden blijven praten als je weet dat dit blijkbaar niet werkt en je heel slecht doet voelen?
Ook al geloof je niet wat je tegen jezelf zegt, altijd beter dan doorgaan met die kritische stem toch? Baat het niet, dan schaadt het niet en andersom wel.
Wat fijn dat je duidelijk weet wat je vindt en wilt. Mensen veranderen is het moeilijkste wat er is en werkt alleen als ze zelf gemotiveerd zijn. Je kunt natuurlijk jouw ideeën wel uitdragen. Er zal niet altijd iets mee gedaan worden, maar soms word je door iemand verrast!
Hoe richt jij je leven het liefst in, zodat het niet oppervlakkig en leeg is?

Dankje!
Ik snap het hoor, elke dag voor de spiegel staan en zeggen hoe geweldig je bent gaat ons probleem niet oplossen haha.
Maar waarom zouden wij onszelf naar beneden blijven praten als je weet dat dit blijkbaar niet werkt en je heel slecht doet voelen?
Ook al geloof je niet wat je tegen jezelf zegt, altijd beter dan doorgaan met die kritische stem toch? Baat het niet, dan schaadt het niet en andersom wel.
Wat fijn dat je duidelijk weet wat je vindt en wilt. Mensen veranderen is het moeilijkste wat er is en werkt alleen als ze zelf gemotiveerd zijn. Je kunt natuurlijk jouw ideeën wel uitdragen. Er zal niet altijd iets mee gedaan worden, maar soms word je door iemand verrast!
Hoe richt jij je leven het liefst in, zodat het niet oppervlakkig en leeg is?

Nee dat is waar, met de negatieve dingen doorgaan is ook geen optie inderdaad. Ik zal er een goede weg in zien te moeten vinden.
Ik heb al wat dingen uitgeprobeerd in het verleden die helaas geen baat mochten hebben.


Wat ik doe om mijn leegte op te vullen is koken, daar haal ik veel plezier in uit maar wat ik sinds drie/vier jaar doe is spullen verzamelen, (kinderkleding en schoolspullen) voor het land waar ik vandaan kom, wat nog steeds geen erkent land is en arm is. Dat heb ik een paar jaar geleden spontaan bedacht dat te gaan doen. Even investeren in andere mensen, in dit geval kinderen die beter verdienen dan dat ze hebben. Ik ben absoluut geen wereldverbeteraar of zo, maar ik haal daar het meeste mijn voldoening in uit.

En hoe vul jij dat in?

Groetjes