Hallo Siep, 
Ik kan eigenlijk niemand die nou gelukkiger is geworden na het gebruik van antidepressiva/ het stoppen. Als het al werkt , werkt het alleen zolang je het slikt. 
Na stoppen krijg je weer allerlei andere klachten erbij. 

Het zijn rare middelen, ze kunnen je uit de brand helpen maar vervolgens beland je ergens  tussen kant en Wal. 

Tja heel erg vervelend , dit lijkt toch echt het algemene beeld met hier en daar een uitzondering.

Groetjes en welkom hier!

Ik ben nog steeds diep onder de indruk van deze uitvaart dienst. Deze duurde 1 1/2 uur en zij had de dienst tot in detail zelf voorbereid. De verschillende muziek stukken met uitleg waarom ze er voor had gekozen. Stukken tekst zelf geschreven die de uitvaartbegeleider in de "ik" vorm voorlas.  Een persoonlijke mening van de begeleider over de samenwerking tussen deze twee en wat zij hiervan had geleerd. Bij de muziek door haar zelf uitgekozen foto's, waarbij zij het belangrijk vond dat er geen dramatische foto's bij zaten.
Geen dress-code voor de aanwezigen, maar ze had wel voor haar vriend (relatie van 13 jaar) bepaald wat hij die dag moest aantrekken. Dit vertelde vriend zelf tijdens zijn praatje over zijn relatie met haar. Een 1 1/2 uur durend heel persoonlijk verhaal over haar leven en tot slot wat persoonlijke adviezen voor de aanwezigen. 
Dit zal altijd in mijn herinnering blijven.

Groet, Bert 

P.S. Moest het even kwijt.

Bert, dat mag je hier toch zeker kwijt!

Als ik het allemaal zo lees ben ik ook onder de indruk. Dat iemand nog de fut,  de moed, de kracht en de wil kan opbrengen om te organiseren om na het levenseinde ook nog  een dergelijke eindpresentatie neer te zetten . 
Ik vind het ook echt een prestatie. 

Ik persoonlijk vraag me ergens toch  ook weer  af waarom iemand dat  doet. Het schuldgevoel naar de nabestaanden?   Verantwoording, verklaring? Of heeft het een belangrijke rol gehad in het eigen sterfproces, afscheid nemen, afsluiten, klaarmaken om over te gaan ? 

Ik hoop het laatste, sterven Is niet niets en ik kan me voorstellen dat er de behoefte is om af te ronden,  terug te kijken door de persoon zelf, en anderen mee te nemen in het persoonlijk verhaal van het leven. 

 De (door mij gehate)' Wat heb je ervan geleerd?' vraag komt ook hier  weer voorbij. Het is zo belerend en roept aversie bij me op. 

Met levenspijn/ziekte kwesties mag ook  enkel de prestatie zijn dat je ze overleeft - of door zet in dit geval. Het ergert me,  dat het altijd maar over  overwinnen en persoonlijke ontwikkeling in de zin van iets moeten/ willen leren gaat.   
Ja als je er goed op let leer je er altijd wel iets van, maar is dat nou waar je je mee bezig moet houden in een sterf proces? 

Maar goed , dat t ben ik dan weer hè ..... met n fiks verwijt naar de rol van anderen /omgeving in mijn leven.  De gedachte ik daar voor en na mn dood ook nog rekening mee moet gaan houden enzo. 
Ik vraag me ook af of dat ooit nog eens ophoudt, die wrok.  Zou mooi zijn , voor mezelf. 

Het roept ook herinneringen op aan de dood van mijn broer, hij werd dood gevonden na een ellendig GGZ ziekte leven, er was geen enkele  voorbereiding, we moesten er maar een draai aan geven en de praktische afhandeling was ook moeilijk.
 Ergste voor mij was nog , boven het overlijden, het moeten  samenwerken met overige gezinsleden, die ik niet kan vertrouwen omdat ze niet te vertrouwen zijn . Echt vreselijk. 

Zo lees ik ook hoe het heel anders kan gaan. 
Voor een ander is dat waarschijnlijk ook allemaal heel anders, en dan zijn er ook andere overwegingen waarschijnlijk . 

Hoe dan ook, je leest  het , het roept weer van alles op. Ik neem de vrijheid om dat hier ook even kwijt te kunnen. 

Het doet niets over af over jou ervaring dat je onder de indruk bent van hetgeen wat je hebt beleefd op die uitvaart Bert  Het is enkel wat het bij me oproept. 

Het overweldigt me  een beetje. 
Ik besef dat ik je verhaal overneem. Mijn excuses, Ik laat het hier ook bij. 

Groet, en sterkte.

Hoi Mabel,

Ik heb niet het gevoel dat je mijn verhaal over neemt, je reageert op wat ik geschreven heb en natuurlijk heb je daarbij je eigen geschiedenis.
Zij vertelde in de geschreven vorm dat het afscheid nemen veel moeilijker was dan zij had verwacht. De uitvaartdienst zelf vorm geven was voor haar een manier om afscheid te kunnen nemen en om de emoties er omheen in woorden vorm te geven.
Verder waren haar adviezen op het eind niet ingewikkeld of beladen. Zij hoopte dat we een beetje op elkaar gaan letten, wat aandacht voor elkaar zouden hebben.

Groet, Bert

Dat laatste is mooi Bert, 

Gelukkig doen we dat op dit forum ook zo een  beetje, dus we passen haar adviezen ook toe.


Groetjes en sterkte

Hallo mensen,
Voor mij is dit de eerste keer dat ik op een forum zit.
Ik heb jullie gevonden, omdat ik regelmatig met mijn ziel onder de arm loop na een aantal jaren Sertraline te hebben gebruikt die ik dit voorjaar rustig heb afgebouwd. Reden is dat ik het idee had dat ik er niet gelukkiger op ben geworden.
Heel trots ben ik dat ik het niet meer slik, maar ik merk nu dat ik mijn draai niet kan vinden, vaak erg moe ben ,prikkelbaar enz. Kortom niet lekker in mijn vel. Ik weet niet goed waar ik het moet zoeken en hoe ik het kan verwoorden.
Jullie gevecht met gevoelens en medicatie is deels herkenbaar en knap hoe ieder op zich een weg hierin probeert te vinden.
Ik mis mensen die mij echt kunnen begrijpen en hoop via deze weg wat steun te vinden. 
Jullie bijzondere verhalen helpen deels hierbij.

Bert, laat lekker je tranen rollen en je toon vooral je gevoelens, want dat is je echte ik.
Groetjes, Siep

Hoi Siep, voor mij hetzelfde verhaal, ook Setraline aan het afbouwen, zit nu op ongeveer op 10 mg . Ik wou graag weten hoe het nu met je gaat. Heb ook het idee dat het mij nooit echt heeft geholpen, het afbouwen ging eerst goed van 50 naar 25 nu merk ik ook weer spanning . 
Groetjes Hanna

Sinds mei ben ik 50mg beginnen afbouwen. Eerst een aantal weken 25mg, dan 12,5mg (ongeveer), 12,5 elke twee dagen, ... en dan niets meer. Is een weekje goed gegaan, dan ontzettende moe (in de ledematen) geworden en heel erg veel angst, heel geirriteerd ook en gewoon mezelf niet meer zijn. Is dit voor sommige onder jullie ook herkenbaar? Was/is best wel een heftige ervaring... Heb het een tijdje volgehouden, maar de spanning in mijn lijf en alle symptomen die dat met zich meebrengt zijn me toch wat te veel geworden. Ondertussen reeds drie dagen terug om 25mg jammer genoeg.

Sinds mei ben ik 50mg beginnen afbouwen. Eerst een aantal weken 25mg, dan 12,5mg (ongeveer), 12,5 elke twee dagen, ... en dan niets meer. Is een weekje goed gegaan, dan ontzettende moe (in de ledematen) geworden en heel erg veel angst, heel geirriteerd ook en gewoon mezelf niet meer zijn. Is dit voor sommige onder jullie ook herkenbaar? Was/is best wel een heftige ervaring... Heb het een tijdje volgehouden, maar de spanning in mijn lijf en alle symptomen die dat met zich meebrengt zijn me toch wat te veel geworden. Ondertussen reeds drie dagen terug om 25mg jammer genoeg.

Hoi Kristof , ik zit in dezelfde situatie dan jou, ook met 50 beginnen af te bouwen naar 25 , ging heel goed, voelde weer meer emotie, toen ook 2 weken 12,5 ging eerst super goed, toen ook weer de angst en niet kunnen slapen . Maar ik probeer nog even door te zetten, hopelijk zijn het ontwenningsverschijnselen. 

Maar nu je weer met 25 mg bent begonnen, gaat het nu weer beter?

Hoi Kristof , ik zit in dezelfde situatie dan jou, ook met 50 beginnen af te bouwen naar 25 , ging heel goed, voelde weer meer emotie, toen ook 2 weken 12,5 ging eerst super goed, toen ook weer de angst en niet kunnen slapen . Maar ik probeer nog even door te zetten, hopelijk zijn het ontwenningsverschijnselen. 

Maar nu je weer met 25 mg bent begonnen, gaat het nu weer beter?

Dag drie vandaag dat ik opnieuw iets neem en het gaat wel wat beter nu. Heb jij ook last van vermoeidheid? Die stak wel pas de kop op nadat ik volledig was gestopt...

Hoi Kristof , ik zit in dezelfde situatie dan jou, ook met 50 beginnen af te bouwen naar 25 , ging heel goed, voelde weer meer emotie, toen ook 2 weken 12,5 ging eerst super goed, toen ook weer de angst en niet kunnen slapen . Maar ik probeer nog even door te zetten, hopelijk zijn het ontwenningsverschijnselen. 

Maar nu je weer met 25 mg bent begonnen, gaat het nu weer beter? En heb je dat weer langzaam opgebouwd of ben je weer in 1 keer naar 25 gegaan ? 

---

Dag drie vandaag dat ik opnieuw iets neem en het gaat wel wat beter nu. Heb jij ook last van vermoeidheid? Die stak wel pas de kop op nadat ik volledig was gestopt...

Ja ik ben moe, slaap weer slecht en heb weer heel veel spanning pfff 
Ben je in een keer weer naar 25 mg gegaan of langzamerhand? Ik Had ook heel veel last toen ik er aan begon, heeft wel maanden geduurd en ook altijd gedacht dat het mij niet hielp . Wil hier zo graag van af