Verstandig , het is wat is Bert,   forceren of verontrust erover zijn is toch niet helpend. 

Ik lees niets over nare ophoog bijwerkingen , en dat is ook al iets waard. 

Groetjes

Nee ik heb geen bijverschijnselen bij het opbouwen.

Groet, Bert

Bert, 
Dat is fijn om te lezen, nou hopen op t gewenste effect na verloop van tijd.

Groetjes

Hoi Mabel,

En hoe is nu met jouw AD gebruik? Mee me te herinneren dat je de dosis laatst wat verhoogd had?
Hoor het graag.

Groet, Bert

Uh ja ...  daar deed ik toen een poging toe -  eigenlijk om min of nog meer dezelfde redenen als jij. Maar al snel  last van angstige  spanning.

 Ik kon het heel moeilijk duiden of het nu daar aan lag, maar ook niet uitsluiten.
Dat het met de medicatie in het verleden ontzettend mis  is gelopen, is er waarschijnlijk ook wel debet aan,  als ik maar iets bespeur begint onbewust en onbedoeld het alarm mogelijk te loeien.
Hoe het ook zit, ik heb er dan echt helemaal geen zin meer in om te uit te proberen en door te gaan..... 

Dus maar weer teruggedraaid naar de ondermaats te noemen dosering van 25 mg. Geen vertrouwen meer in  ad  en gedoe. 

Nu gaat het best redelijk, Ik probeer maar voorzichtig op andere manieren wat meer vertrouwen op te bouwen, met weinig stress en weerstand, kleine stappen , en wat meer acceptatie en vrede ermee, en dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. 

Dus zo. 

Groetjes

Hoi Mabel,
bedankt voor het vragen.

Ik heb de Sertraline opgehoogd naar 200 mg.
Daarbij heb ik bewust besloten een tijd niets meer te "moeten". Daardoor had ik overdag eigenlijk niets te doen en er was ook niks op de TV. Verder had ik ook het draad energie.
Ik ben dus 's nachts gaan leven en overdag gaan slapen. Dat was een tijdje prima, maar het ging me tegen staan. Afgelopen weekend heb ik dit radicaal omgegooid, met als gevolg dat ik vanmorgen om 8.00 uur ben opgestaan, ik was uitgeslapen. Ik heb mij ook weer beter gemeld voor mijn werk als ervaringsdeskundige, dus dat zal ook weer wat meer gaan lopen.  Al met al ben ik zo'n 3 maanden uit de running geweest, waarbij ik amper een mens heb gesproken. Sociale contacten kwamen niet verder dan afrekenen bij de kassa bij de supermarkt. "Ja, graag een bonnetje" en dat was het. 
Er is nog achterstallig onderhoud bij mijn zelfverzorging en bij schoon houden van mijn huis, dit langzaam weer opbouwen.
Dat was zo'n beetje.

Hoe gaat het met jou?

Groet, Bert

Tjee Bert, 

Schokkend herkenbaar . Je lijkt mij wel, maar dan nog wat meer onder de steen gekropen of in de kluizenaars modus beland. 

Eind november werd ik ziek, bleek corona te hebben, daarna kreeg ik er nog een virus overheen.
Dat is me vies tegengevallen zeg, ook psychisch.  Een tijdlang was het eigenlijk wel ok om gewoon te  coconen,  had ook weinig energie, de prikkelverwerking liep ook allemaal niet zo lekker. Al dat  donker was ook wel heerlijk knus en veilig . Maar daarmee zat ik blijkbaar in 'de val'. 
 Maar ik kwam er niet meer uit , ging overal tegen opzien,  angst werd groter. Ik liet steeds meer versloffen.  Ik wilde eigenlijk het leven helemaal niet meer in,.  Het bleek geen drempel maar een berg.  Probeer nu wel weer wat meer in het openbare leven te zijn.

Maar dat gaat nou (nog)  niet bepaald goed. Ik kan het niet goed opbrengen, volhouden en bij het minste geringste ben ik zo weer een paar stappen terug. 
Qua medicatie heb ik niets veranderd overigens.  Gewoon 25 mg. Het is niet eens bij me opgekomen. Oxazepam  begon ook weer te stijgen. 

Ik lees bij jou ongeveer een beetje hetzelfde proces. Je glijdt er zo in ,maar  eruit: 
 is totaal niet iets wat vanzelf gaat.  Een heel vervelend terug naar af-  een beetje heen en weer op dezelfde plaats gevoel tot op heden.

Bahbah !  Hoop meer van je te lezen Bert,

Liefs van Mabel

Inderdaad je glijd er snel in, maar het patroon keren is moeizaam. Ik moet me weer helemaal opnieuw instellen, opgang komen. De fut creëren om dingen te gaan ondernemen.
Zo lukt het vandaag nog niet om mijn huis te zuigen, ik kan het niet opbrengen. Bij gedachten hierover valt er direct een loomheid over me en zit ik een paar uur in mijn stoel voor ik weer wat kan gaan doen. Vandaag had ik ineens de energie om de afwas te doen en het aanrechtblad schoon te maken. Ik moet het hebben van korte energie momenten.
Het is ook niet zo dat ik de laatste maanden erg depressief was, dit lijk ik achter me te laten. Het zijn langere periodes dat ik lam geslagen ben, loom en lusteloos en nergens zin in, ik kan het niet opbrengen. Ik wil zo'n periode ook liever niemand spreken of bellen, korte appjes lukt me wel. 

Groet, Bert

Nou Bert, precies dit ook:
 
'Het is ook niet zo dat ik de laatste maanden erg depressief was, dit lijk ik achter me te laten. Het zijn langere periodes dat ik lam geslagen ben, loom en lusteloos en nergens zin in, ik kan het niet opbrengen'.

Weet je soms denk ik,  Ik heb het ook wel eens een keer gezien met dat leven. Ik weet het nou onderhand wel.  Waar moet ik het nou weer vandaan trekken om mezelf een worst voor de neus te houden.  
Misschien niet perse depressief te noemen, maar gebrek aan noodzaak  mischien , zingeving is nou ook niet  iets wat je bedenkt, en wat dan zin geeft  .
Een zeker sleetsheid , mischien levensmoe te noemen, of afgestompt . 

Het niet kunnen opbrengen , precies dat. 

Liefs.

En toch moet ik er weer iets van maken Mabel. Ik ben niet suïcidaal, dus ik ga er geen einde aan maken. Wat maakt dan dat je toch weer doorgaat? De laatste tijd niets moeten en wegzakken is even prettig maar werkt na een tijdje niet meer. Dan gaat het tegen me werken. 
Vreemd genoeg besluit ik dan het roer radicaal om te gooien, er ontstaat een soort wilskracht, misschien is het meer verbetenheid, die me in een paar dagen weer een beetje in een andere gevoelswereld brengt. Ik zoek dan naar aanknopingspunten omdat gevoel uit te bouwen. Aangeven dat ik weer beschikbaar ben als ervaringsdeskundige, volgende maand op verzoek in gesprek met Versa en POH over de inzet en nut van ED. Het weekend voor het eerst in maanden weer bij een vriendin langs en in maart weer haar belastingaangifte regelen.
Weer verlangen naar een zonnetje en 20 graden. Toch weer zoeken naar iets waardoor je iets bijdraagt, toch weer die behoefte om iets te betekenen.
Poeh ik ben nu moe en ga nu afsluiten.

Groet, Bert