Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Waarom


#1

Hallo allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Zelf ben ik 24 jaar oud en het gaat niet zo lekker met mij. Gelukkig heb ik hele lieve ouders die er echt proberen te zijn voor mij, maar ook voor hen is dit gewoon heel pittig, wat ik ook heel goed begrijp.

Ik werk in een winkel, daarnaast ben ik nog altijd mijn eigen praktijk op aan het zetten voor paarden. Hierin ben ik regelmatig heel erg onzeker, maar ik kan er ook van genieten om paarden te behandelen, toch vind ik het heel erg spannend als ik nieuwe klanten heb en ben dan ook heel erg bang voor negatieve feedback. In de winkel zijn er ook nogal wat dingen gebeurd die me gekwetst hebben, lees vele afspraken gemaakt die niet worden nagekomen en het gevoel dat er flink gebruik gemaakt is van mij al die tijd. Vandaar dat ik ook op zoek ben naar een andere parttime baan, om naast mijn eigen praktijk aan te houden, aangezien dat lichamelijk heel heftig is soms. Nu is het zo dat ik steeds meer moeite heb om sollicitatie gesprekken aan te gaan, omdat dat voor mij als heel angstig wordt ervaren nu. Ik ben in principe helemaal niet slecht met mensen maar het is voor mijn gevoel allemaal teveel aan het worden. Alle dingen die voor mij ook maar een beetje een uitdaging zijn op dit moment, zijn niet alleen een uitdaging, maar lijken voor mij dingen die bijna onmogelijk zijn.

De behoefte aan vakantie is dan ook erg groot, maar helaas komt er dan gewoon geen geld binnen dus dat is nu wat lastiger te realiseren dan voorheen. Vriendlief die weet niet goed hoe hij ermee om moet gaan. Hij is sowieso niet echt knuffelig of ondersteunend opgevoed en ingesteld, maar er is ook nogal wat onbegrip. Dat vind ik heel erg lastig. Ik doe heel erg mijn best om alles toch draaiend te houden, maar het is dan heel erg lastig als er iemand hier rondloopt die jouw niet begrijpt en soms zelfs nog commentaar geeft, waar je dus echt even niks aan kunt doen. Iemand tips om je wederhelft dit uit te leggen? We wonen samen namelijk, dus dat zou me denk ik al heel erg helpen.

De laatste week heb ik zelfs dagen gehad dat ik dacht, ik kan echt even niet meer. De planning heb ik deze dagen dan ook wat omgegooid om toch wat rust in proberen te lassen.

Het is nog niet zover dat ik echt niet meer kan, maar ik ben wel heel erg bang dat dit eraan zit te komen. Heeft iemand tips?

Voor iedereen, ook heel veel sterkte met jullie proces! Hopelijk komen we er samen uitSmile
Antwoord

#2

(07-09-2018, 22:09)Marpas schreef: De laatste week heb ik zelfs dagen gehad dat ik dacht, ik kan echt even niet meer. De planning heb ik deze dagen dan ook wat omgegooid om toch wat rust in proberen te lassen.

Het is nog niet zover dat ik echt niet meer kan, maar ik ben wel heel erg bang dat dit eraan zit te komen. Heeft iemand tips?
Hallo Marpas,

Welkom op het forum.

Onbegrip is een vervelende bijkomstigheid, als je toch al niet zo lekker in je vel zit en zeker als het je partner is die je niet begrijpt. Een beetje steun is toch eigenlijk het minste dat je mag verwachten van degene die van je houdt!
Tips om hem duidelijk te maken hoe jij je voelt heb ik niet, ook al omdat ik niet kan beoordelen wat de diagnose is. Het enige dat ik kan bedenken is dat je het hem op een rustig moment duidelijk, met voorbeelden, uitlegt. Maar dat heb je vast al geprobeerd, neem ik aan?

Als je behoefte aan vakantie zo groot is en je geen geld hebt voor een reis, waarom neem je dan niet gewoon verlof op bij de winkel? Ik neem ten minste aan dat je een contract hebt, waarin betaald verlof is geregeld? Of zeg ik nu iets doms? Dan kun je thuis in ieder geval tot rust komen.

Sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • Marpas
Antwoord

#3

(07-09-2018, 23:02)Ray schreef: Hallo Marpas,

Welkom op het forum.

Onbegrip is een vervelende bijkomstigheid, als je toch al niet zo lekker in je vel zit en zeker als het je partner is die je niet begrijpt. Een beetje steun is toch eigenlijk het minste dat je mag verwachten van degene die van je houdt!
Tips om hem duidelijk te maken hoe jij je voelt heb ik niet, ook al omdat ik niet kan beoordelen wat de diagnose is. Het enige dat ik kan bedenken is dat je het hem op een rustig moment duidelijk, met voorbeelden, uitlegt. Maar dat heb je vast al geprobeerd, neem ik aan?

Als je behoefte aan vakantie zo groot is en je geen geld hebt voor een reis, waarom neem je dan niet gewoon verlof op bij de winkel? Ik neem ten minste aan dat je een contract hebt, waarin betaald verlof is geregeld? Of zeg ik nu iets doms? Dan kun je thuis in ieder geval tot rust komen.

Sterkte,
Ray



Bedankt voor je bericht Ray.

Dat heb ik inderdaad al eens geprobeerd, maar dat zal ik zeker nog eens doen. Ook heb ik mijn schoonmoeder ingelicht, deze heeft daar wat meer begrip voor en zou het er ook nog eens met hem over hebben.

Jaa verlof, helemaal niet dom, maar helaas heb ik 0 uren, en is er verder niet zoveel mogelijkheid, maar anders maar even op een houtje bijten, geloof dat rust toch ook belangrijk is.

Groetjes,

Marpas
Antwoord

#4

(07-09-2018, 22:09)Marpas schreef: Hallo allemaal,

Ik ben nieuw op dit forum. Zelf ben ik 24 jaar oud en het gaat niet zo lekker met mij. Gelukkig heb ik hele lieve ouders die er echt proberen te zijn voor mij, maar ook voor hen is dit gewoon heel pittig, wat ik ook heel goed begrijp.

Ik werk in een winkel, daarnaast ben ik nog altijd mijn eigen praktijk op aan het zetten voor paarden. Hierin ben ik regelmatig heel erg onzeker, maar ik kan er ook van genieten om paarden te behandelen, toch vind ik het heel erg spannend als ik nieuwe klanten heb en ben dan ook heel erg bang voor negatieve feedback. In de winkel zijn er ook nogal wat dingen gebeurd die me gekwetst hebben, lees vele afspraken gemaakt die niet worden nagekomen en het gevoel dat er flink gebruik gemaakt is van mij al die tijd. Vandaar dat ik ook op zoek ben naar een andere parttime baan, om naast mijn eigen praktijk aan te houden, aangezien dat lichamelijk heel heftig is soms. Nu is het zo dat ik steeds meer moeite heb om sollicitatie gesprekken aan te gaan, omdat dat voor mij als heel angstig wordt ervaren nu. Ik ben in principe helemaal niet slecht met mensen maar het is voor mijn gevoel allemaal teveel aan het worden. Alle dingen die voor mij ook maar een beetje een uitdaging zijn op dit moment, zijn niet alleen een uitdaging, maar lijken voor mij dingen die bijna onmogelijk zijn.

De behoefte aan vakantie is dan ook erg groot, maar helaas komt er dan gewoon geen geld binnen dus dat is nu wat lastiger te realiseren dan voorheen. Vriendlief die weet niet goed hoe hij ermee om moet gaan. Hij is sowieso niet echt knuffelig of ondersteunend opgevoed en ingesteld, maar er is ook nogal wat onbegrip. Dat vind ik heel erg lastig. Ik doe heel erg mijn best om alles toch draaiend te houden, maar het is dan heel erg lastig als er iemand hier rondloopt die jouw niet begrijpt en soms zelfs nog commentaar geeft, waar je dus echt even niks aan kunt doen. Iemand tips om je wederhelft dit uit te leggen? We wonen samen namelijk, dus dat zou me denk ik al heel erg helpen.

De laatste week heb ik zelfs dagen gehad dat ik dacht, ik kan echt even niet meer. De planning heb ik deze dagen dan ook wat omgegooid om toch wat rust in proberen te lassen.

Het is nog niet zover dat ik echt niet meer kan, maar ik ben wel heel erg bang dat dit eraan zit te komen. Heeft iemand tips?

Voor iedereen, ook heel veel sterkte met jullie proces! Hopelijk komen we er samen uitSmile

Hoii, 

Ondanks dat ik zelf ook erg zoekende ben met het vinden naar een manier om met mezelf om te gaan heb ik wel een aantal basistips die je misschien wel kan gebruiken. 
- Soms helpt het erg om quotes of liedjes op te zoeken. Het kan dingen wat beter verwoorden waardoor anderen soms meer 'understanding' krijgen. 
- Het is oke om een stap terug te nemen (dat is makkelijker gezegd dan gedaan, ik ben er zelf nog steeds mee bezig) en om de situatie te accepteren. Revalidatie komt nooit voort uit haast, stress en zonder plan. 

Verder weet ik helaas niet zo heel veel tips meer. Ik vind het al ontzettend dapper dat je op deze site zit en met z'n allen komen we er wel. 

Groetjes
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen RHE :   • Marpas
Antwoord

#5

Hallo Marpas,

Goed idee om je schoonmoeder met je partners te laten praten. 

0 Uren? Ik hoop dat dat betekent dat je al je verlof dit jaar al opgemaakt hebt en niet dat je helemaal geen verlof hebt?
Als het dat laatste is; hoe komt dat dan? Volgens mij is een werkgever in dit land wettelijk verplicht om betaald verlof te verschaffen.

groet,
Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Waarom ben ik hier? Started by Phoenix
3 Replies - 1,132 Views
07-02-2022, 14:24
Laatste bericht: Mabel
  Waarom ik? Started by RHE
4 Replies - 3,608 Views
10-09-2018, 10:52
Laatste bericht: RHE
18-06-2018, 23:44
Laatste bericht: mouna
  Waarom ben ik hier? Started by Number 2766
10 Replies - 5,428 Views
26-01-2018, 21:53
Laatste bericht: Positiva
  Waarom ik Started by Lievemoedertje38
24 Replies - 10,002 Views
30-07-2017, 11:28
Laatste bericht: Lievemoedertje38



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)