Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Waarom ik?


#1

Hoi allemaal, 

Ondanks dat woorden me tekort schieten en ze zoals vermicelli in de soep lijken weg te drijven zodra ik wat probeer te zeggen wil ik proberen me te uiten via deze site. Het gaat namelijk al een tijdje niet zo goed met me en ik weet gewoon even niet meer wat ik ermee aanmoet. 

Het is allemaal 2 jaar geleden begonnen. Ik voelde me down, begon me af te sluiten van mensen om me heen en lag het liefst zoveel mogelijk in mijn bed. Mijn bed geeft mij een veilig gevoel, omwikkeld door zachte dekens en beschermd in mijn kamer. Na een mislukte poging van de dokter met de medicatie escitalopram ben ik begonnen met een behandeling bij de psychiater. Behalve de ervaring hoe het is om een medicijn konijn te zijn heb ik hier niet veel aan over gehouden. Ik ben enorm goed in een sociaal masker opzetten en zij kon hier niet doorheen prikken. Destijds gaf ik de schuld aan haar, maar als ik eerlijk ben weet ik niet of er iemand door de dikke betonnen laag heen kan komen. 

Nu zijn we 2 jaar verder met ongelooflijk veel downs en het enige wat ik heb bereikt is dat ik nog verder ben weggezakt in de donkere put zonder bodem. Dit beangstigd me. Ik realiseer me nu dat ik altijd een donker kantje zal blijven hebben, ook als ik wat verder opgeklommen ben in de put. 

Nu zijn we op het punt om te kijken voor een intensieve behandeling of opname. Want een 21 jarige hoort niet hele dagen op bed te liggen, paniekaanvallen te hebben en continue na te denken over de zin van het leven. De realiteit is dat er nog zoveel meer in me omgaat dan dat, maar ik het niet meer onder woorden weet te brengen. Dat is zo frustrerend. Iets waar ik ooit goed in was ontbreekt me nu in tijden dat ik het het meest nodig heb. Ook in sociale situaties klap ik dicht. Ik verstop mezelf in mijn eigen wereld en er lijkt alleen nog maar wartaal uit te komen. Prikkels komen dan ook niet meer binnen. Als een spons die te veel water in zich heeft. 

Het is lastig dat het zo lang duurt. Alsof er geen einde aan komt en die er ook nooit meer zal zijn. Heeft iemand tips hoe om te gaan met dit gevoel? Komt er überhaupt wel een einde aan? 

Ik voel me dan soms zielig, zielig dat dit mij overkomt. En ontzettend boos. Mijn hele leven heb ik gestreefd om goed te doen en anderen te helpen. (misschien dat ik mezelf soms ben vergeten) maar waarom overkomt mij dit dan? Het is lastig om te accepteren dat ik dit heb en anderen niet. Niet dat ik het hun gun. Maar wel omdat ik het zelf nooit had willen hebben. 

Ik hoop hier ervaringen met mensen te kunnen uitwisselen waardoor ik wat meer acceptatie kan hebben en progressie kan maken. En soms voelt het ook gewoon even fijn om gehoord te worden of een ander te horen met soortgelijke problemen.

Zijn er mensen die dit herkennen en hun ervaringen met mij willen delen? Dat zou ontzettend fijn zijn! 

Groetjes, 
RHE
Antwoord

#2

(08-09-2018, 18:11)RHE schreef: Ik voel me dan soms zielig, zielig dat dit mij overkomt. En ontzettend boos. Mijn hele leven heb ik gestreefd om goed te doen en anderen te helpen. (misschien dat ik mezelf soms ben vergeten) maar waarom overkomt mij dit dan? Het is lastig om te accepteren dat ik dit heb en anderen niet. Niet dat ik het hun gun. Maar wel omdat ik het zelf nooit had willen hebben. 

Hallo RHE,

Welkom hier.

Zeer herkenbaar hoor, vooral die ene passage hierboven.
Trouwens voor iemand die af en toe wartaal uitslaat, weet je je prima op schrift uit te drukken.

Het sociale masker ken ik ook, ik noemde het mijn persoonlijke muur. Geen psych die er doorheen brak, omdat ik veel te eigenwijs ben en ze vaak naar de mond praatte. Lekker slim van mij.  Dodgy Dat schoot dus niet op. Pillen bij mij wel en die hebben me in ieder geval bijna geheel van mijn sociale angsten afgeholpen.

Maar wat bij mij wel binnenkwam en me uiteindelijk goed heeft geholpen was groepstherapie. Voorheen had ik dat noot gedurfd, maar door de medicatie later wél.
Hier herkenden lotgenoten binnen no time mijn muur en ze prikten er niet doorheen, ze zeiden: "als je mee wil doen, bouw je eerst zelf die muur maar af."  En dat deed ik, eindelijk. Het luisteren naar en praten met mensen die weten waar je het over hebt, heeft mij veel goed gedaan.

Zoek verder RHE, het heeft bij mij veel te lang geduurd. Op 24 begonnen met therapie, met 42 alleen nog medicatie en pas op mij 56e die groepstherapie. Ik ben nu 58 en het gaat best goed en zeker t.o.v. heel lang geleden. Maar als het over mocht doen …

Ik hoop dat jij veel sneller bent.

Sterkte,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • RHE
Antwoord

#3

Hoii,

Bedankt voor je reacties, ik neem je tips ten harte. 

Ik denk dat groepstherapie ook wat voor mij zou kunnen staan maar voor nu sta ik even stil. Ik moet mijn intake even afwachten voor ik van alles zelf verzin en dat is lastig. Ik kan zelf wel kleine dingen ondernemen maar mezelf aanmelden voor een lotgenoten groep is niet mogelijk ivm een mogelijke opname. Ik denk dat ik bij een opname ook groepstherapie heb.... dat hoop ik inieder geval wel. 

Wat heb je denk je zelf het meest gedaan in je herstel proces wat ervoor zorgde dat het lukte? (Hoop dat je mijn vraag snapt)

Had jij ook zo’n last van de wachttijden? Voor elke behandeling/ opname of uberhaupt een gesprek zit maar telkens een wachttijd. Dit vind ik moeilijk. Alsof ik wacht op het moment dat ik zeg ‘ik wil niet meer’ en er dan geen behandelaar is. Ik ben bang dat ik dan echt mijn handdoek in de ring gooi.
Antwoord

#4
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 09-09-2018, 17:49 door Ray.)

(09-09-2018, 13:14)RHE schreef: Wat heb je denk je zelf het meest gedaan in je herstel proces wat ervoor zorgde dat het lukte? (Hoop dat je mijn vraag snapt)

Had jij ook zo’n last van de wachttijden? Voor elke behandeling/ opname of uberhaupt een gesprek zit maar telkens een wachttijd.
Hoi RHE,

Wachttijden in Zuid Limburg vielen erg mee. Tongue Daar heb ik geluk mee gehad. Ik kan me voorstellen dat het elders een drama moet zijn. 

Wat mijn redding is geweest is het aanhoren van en het meedenken in een groep. Zoveel verschillende problemen, die door de therapeuten steeds subtiel werden teruggebracht naar een paar basis moods, met als gemene deler 'voelen.'
Ook de acceptatie van mijn persoon met alle kenmerken, positief en negatief. Dit ben ik, take it or leave it.
Ik ben de optelsom van al mijn ervaringen 

Dat 'dit ben ik' komt in de praktijk ook terug in het feit dat ik me niet meer standaard verdedig voor de dingen die ik doe of juist niet doe. Mijn geweten is opgepoetst en ik doe mijn best iedereen te begrijpen, ook al ben ik het totaal oneens met iets of iemand. Het heeft me een andere, nog bredere kijk op de maatschappij gegeven. Het kost moeite om dat te doen, maar ik vind het boeiend en het helpt me meteen om minder te piekeren.

Kan je daar wat mee?

groet,
Ray
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Ray :   • RHE
Antwoord

#5

Je hebt op een hele mooie manier beschreven over zaken waar ik zeker nog aan moet werken! Het lijkt soms alsof ik zo zweef tussen wisselende gedachtes dat ik niet goed weet wie ik ben. Hoop dat dit niet al te onlogisch klinkt. 

Ik woon zelf in Zuid-Holland dus ik zoek het nu nog iets dichter bij. Maar als het nodig is zou ik zelfs naar het buitenland toe gaan. 

Ik vind het onwijs knap dat je je niet altijd meer verdedigd om dingen die je doet. Dat is zeker een wijze les voor mij.
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen RHE :   • Ray
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Waarom ben ik hier? Started by Phoenix
3 Replies - 1,132 Views
07-02-2022, 14:24
Laatste bericht: Mabel
  Waarom Started by Marpas
4 Replies - 3,466 Views
08-09-2018, 18:12
Laatste bericht: Ray
18-06-2018, 23:44
Laatste bericht: mouna
  Waarom ben ik hier? Started by Number 2766
10 Replies - 5,424 Views
26-01-2018, 21:53
Laatste bericht: Positiva
  Waarom ik Started by Lievemoedertje38
24 Replies - 10,001 Views
30-07-2017, 11:28
Laatste bericht: Lievemoedertje38



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)