Maar zie het er maar eens uit jezelf te krijgen, die 'instellingen'. Je schrijft het gewoon niet even opnieuw erover, al dan niet met een  praatherapie. 
 Dat lukt ook helemaal niet op ratio ,  het is  n inprent van n gevoelsherinnering. 

Hoeveel positieve gevoels belevenissen aan ervaringen heeft een mens dan nodig om dat voor elkaar te krijgen? Als je overal op voorhand al afwijzing ziet en gevaar voelt waar die andere dan weer op reageren? 

Ik baal er flink van in ieder geval, Ik zie het bij mezelf er niet meer uit krijgen . Misschien wat verminderen dan maar, en het er maar mee doen.
Ik snap prima hoe dat werkt, maar het euvel verandert er niet mee.

Tijdens mijn opleiding tot groepswerker was er veel aandacht voor persoonlijke ontwikkeling. We deden dramatische vorming. Dat gaat erover om in een theatervorm spontaan en vrij en associatief te leren reageren op situaties. We deden aan muziek, aan kunstzinnige werkvormen enzovoort. Alles er op gericht om de beperkingen die je vanuit je opvoeding hebt meegekregen te overwinnen. We kregen zelfvertrouwen. Na een half jaar waren alle leerlingen spontane persoonlijkheden die zich kwetsbaar op durfden te stellen en zelfstandig nadachten. Wat een geweldige opleiding was dat. In feite was het natuurlijk één grote therapie. Ik groeide er als kool in elk geval. 

Het verschil met therapie is dat een therapie vooral aandacht heeft voor het zieke deel van de persoonlijkheid terwijl de opleiding aandacht geeft aan wat je kan, aan wat je mogelijkheden zijn en welke vaardigheden je kunt ontwikkelen. Ik denk er nog vaak aan terug.

Nou zoiets . 

Ik heb ook wel ervaringen in die trant, veel geleerd in opleidingen/ werk , eigenlijk allerlei sociale situaties. Idd ook meer aan gehad dan bij alle therapie elkaar, (die ik deed omdat ik tekens ziek werd, desondanks)
Maar echt ' eigen' worden , zo ervaar ik het ook niet. 
Niet zoals bij mensen die veilig gehecht. 

Kijk,  ik gedraag me er op zich niet naar aan de buitenkant als ik naar buiten treedt , maar de binnenkant is wel andere koek. 

Door het isolement is het er ook niet beter op geworden. 
Dus ik ben maar weer eens wat aan het proberen geslagen. 

Als ik jouw bericht zo lees en aan je goede herinneringen te lezen, zou ik denk dat je misschien mogelijk heel goed op je plek bent in wat  een  ontwikkelingstraject word genoemd. 

Groetjes

Nee, aan therapie, welke vorm dan ook, heb ik geen behoefte meer. Door dat gepruts zijn mijn klachten alleen maar verergerd. Er is nu eenmaal een groep van mensen voor wie niets helpt. Blijkbaar behoor ik tot die groep.

Ik bedoelde ook  geen therapie hoor  Zoef, 

Ontwikkelingsdingen, die heb je echt in soorten en maten .
Dat  is echt zo  enorm breed , en het kan zo vaag als  concreet zijn naar behoefte .  

Het komt er enkel  op neer dat je een persoonlijk punt of vraagstuk hebt , je wil iets ermee of iets  uitzoeken, meestal voor jezelf , of je hebt n interesse ,  whatever.
 En dat kan in je eentje , of deels met anderen , of in een groep , fysiek, online of schriftelijk. 

Boeken om te lezen , films,  cursussen, trainingen , online, fysiek, individueel ,groepen .... Filosofie avonden ,  meditatie dingen... jaargangen met groepsbegeleiding.... , Naar binnen of naar buiten gericht...
Wandeltochten .... 

Er worden zelfs compleet verzorgde reizen in aangeboden . 

Je kan ook hier schrijven en zo eens ergens  over nadenken, dat is net zo goed jezelf ontwikkelen.  

Ontwikkeling is nogal erg breed , kan  groot of klein zijn .  

 Kan en mag  allemaal , maar t moet ook  allemaal  niet. 

Groetjes

Je doelt op iets waar ik mijn zelfvertrouwen mee kan vergroten. Ja, dat zou mooi zijn. 

Ik vind fotografie leuk. Ik heb daardoor een kijk op compositie en beeldtaal gekregen. Ik wil nog eens naar het cobramuseum. Weliswaar geen fotografie maar compositorisch wel erg mooi en vernieuwend. Misschien moet ik er maar eens naar toe. Ook het Kröller-Müllermuseum kan ik weer eens aandoen. Leuke motorrit en mooie kunst.

Wat ik eigenlijk wil leren is dat ik kan genieten van de activiteiten die ik alleen doe. Dat ik andere mensen niet nodig heb om plezier te hebben. Dat is het ultieme egocentrisme. Volkomen tegengesteld aan de menselijke natuur. We zijn immers apen, primaten, groepsdieren. We hebben elkaar nodig.

Zoef, ik vind het niet  egocentrisch. Er zijn zoveel mensen die alleen dingen doen. Ik ook wel hoor. 
Maar ik kan ook niet zeggen dat ik er van geniet. 
Maar in gezelschap geniet ik ook niet perse. 
TJa misschien ben ik ook wel helemaal niet goed in genieten. 

Over het algemeen vind ik het al goed genoeg als ik iets doe, mocht ik tot genieten komen is het mooi meegenomen.

 Ik hou de drempel laag bij alles, verwachtingen geven ook maar druk. En instant teleurstelling. 

Zo'n musea bezoek op te Veluwe levert inderdaad al een bijzondern mooie rit op. Dat is al winst. 

Groetjes

Misschien is ‘egocentrisch’ niet het juist woord. Iemand die egocentrisch is beschouwd zichzelf als het middelpunt van het universum. De enige waarheid is die van de egocentrische persoon en deze gaat er vanuit dat iedereen dezelfde opvattingen heeft.

Toch wil ik ‘helemaal alleen voor me eige’ kunnen genieten. Het zal de depressie wel zijn waardoor dat niet goed lukt.

Nou een heel normale wens lijkt me , dat wil ik ook wel.  Gewoon dat het goed is en dat ik wel content ben met wat er is . 
Dat zullen wel momentopnamen zijn denk ik, dat genieten. 

Groet

Ik heb het hele topic eens doorgelezen toen ik de titel las.

Wel goed dat je de reis heb ondernomen, zelf zou ik al gauw twijfelen en dus uitstellen (heb ook geen motor). Wel jammer inderdaad dat je zo snel weer terug was. Heb je echt heimwee of wat het ook de situatie, daar op de camping? 
Is een motorclub niet iets? Af en toe eens een rondrit maken, of wie weet wat.

Al begonnen met fotograveren? Cursus gevolgd, van plan ... ben wel benieuwd.