Ik heb van de week te horen gekregen dat ik geen nazorg kan krijgen voor een speciale trauma behandeling, wegens mijn depressie en borderline. Ook al is die laatste de afgelopen 4 jaar prima onder controle. 

Hierdoor kan ik dus niet starten aan de trauma behandeling, maar voelt het ook vooral alsof alle therapieën die ik de afgelopen jaar heb gehad, inclusief nieuw aangeleerd gedrag, compleet voor niks is geweest. 
Want ja die borderline i.c.m depressie kan voor crisismomenten zorgen waar zij niets mee kunnen, dan moet er een grotere GGZ partij in het spel komen terwijl ik daar juist vandaan kom na veel negatieve ervaringen. 

Ik heb nu geen perspectief, geen doel, en vraag me af waarom ik dan in godsnaam al die pijn, moeite en energie heb gegeven. Want als puntje bij paaltje komt, telt het dus niet dat mijn borderline al 4,5 jaar stabiel is en dat ik keihard gewerkt heb om ermee te leren leven.

Ik weet het eventjes niet meer en voel mij onwijs in de steek gelaten door de hulpverlening.

Ok, 
Is het dan mogelijk de grotere ggz mee te laten doen in het plan voor die evt op te treden crisismomenten ( omdat zij de opnamefaciliteiten hebben , of waarom?) . Het wil toch helemaal niet zeggen op voorhand dat je ervan gebruik hoeft te maken immers, maar mischien wil de huidige behandelinstelling dit hebben afgedekt? 
Voor de vorm, om het maar voor elkaar te krijgen?
 ( al had je er vrijwillig niet voor gekozen, maar oké)
Of hoe zit dit in elkaar?

Groet!

Ok, 
Is het dan mogelijk de grotere ggz mee te laten doen in het plan voor die evt op te treden crisismomenten ( omdat zij de opnamefaciliteiten hebben , of waarom?) . Het wil toch helemaal niet zeggen op voorhand dat je ervan gebruik hoeft te maken immers, maar mischien wil de huidige behandelinstelling dit hebben afgedekt? 
Voor de vorm, om het maar voor elkaar te krijgen?
 ( al had je er vrijwillig niet voor gekozen, maar oké)
Of hoe zit dit in elkaar?

Groet!

Geen idee, het was vooral zodat het lijntje niet te lang zou zijn mocht ik in crisis raken.
Maar een samenwerking zit er dus niet in. Denk dat ze zichzelf vooral willen indekken? Ik kan een risico zijn voor hun slagingspercentage of hoe dat mag heten?

Ik weet het ook niet zo goed..

Nou maar Muppet,  stel hen voor dat je dat lijntje dan  regelt?  Ws een suffe voorwaarde, maar goed, als je plan daarmee kan doorgaan , voor jou betekend het veel , dan is het toch jammer als het daar op strand. 

Groet

Nou maar Muppet,  stel hen voor dat je dat lijntje dan  regelt?  Ws een suffe voorwaarde, maar goed, als je plan daarmee kan doorgaan , voor jou betekend het veel , dan is het toch jammer als het daar op strand. 

Groet

Helaas willen ze niet samen coördineren, het is of het een of het ander. Lekker zwart wit of niet?
Dus heb ik geen keus, en de drempel is voor mij echt te hoog om weer terug te gaan naar die grote hulpverlening na de slechte ervaringen. Bovendien moet ik daar voor 15km reizen en zit ik in de wsnp met een weekbudget. Hierdoor zijn mijn opties ook erg verkleind. 

Daarom voelt het nu zo uitzichtloos denk ik.
Anders was het dé oplossing geweest.

Hey Muppet,

Wat vervelend dit...  Ik snap je gevoel dat het allemaal voor niets is geweest.  
Ik heb af en toe ook het idee dat ik wel heel veel moeite moet doen om het systeem en protocollen te moeten snappen. Ik kan me goed voorstellen dat je nu het idee hebt dat al het harde werken aan jezelf zo'n beetje voor niets is geweest. 

Kun je bij hen uiting geven hieraan?  Ik ben nu een nieuwe "techniek"  aan het proberen bij de hulpverlening. Dit vergt wel wat energie en bewustwording. Ik probeer nu uit te leggen dat dit soort situaties ook een trigger zijn voor mij en waarom. 
Bv; ik voel mij boos en in de steek gelaten door de hulpverlening.  Het vergt moeite om je dan af te vragen waarom precies, dat kun je opschrijven en in het gesprek met hulpverlening voorlezen.  Zo doe ik het nu vaak als ik in gesprek ga met hen.
Hopelijk staan zij ervoor open om te zien dat op bepaalde manieren óók zij soms problemen in stand kunnen houden. 
Goed dat je ook hier van je afschrijft

Liefs Joyce

Hey Muppet,

Wat vervelend dit...  Ik snap je gevoel dat het allemaal voor niets is geweest.  
Ik heb af en toe ook het idee dat ik wel heel veel moeite moet doen om het systeem en protocollen te moeten snappen. Ik kan me goed voorstellen dat je nu het idee hebt dat al het harde werken aan jezelf zo'n beetje voor niets is geweest. 

Kun je bij hen uiting geven hieraan?  Ik ben nu een nieuwe "techniek"  aan het proberen bij de hulpverlening. Dit vergt wel wat energie en bewustwording. Ik probeer nu uit te leggen dat dit soort situaties ook een trigger zijn voor mij en waarom. 
Bv; ik voel mij boos en in de steek gelaten door de hulpverlening.  Het vergt moeite om je dan af te vragen waarom precies, dat kun je opschrijven en in het gesprek met hulpverlening voorlezen.  Zo doe ik het nu vaak als ik in gesprek ga met hen.
Hopelijk staan zij ervoor open om te zien dat op bepaalde manieren óók zij soms problemen in stand kunnen houden. 
Goed dat je ook hier van je afschrijft

Liefs Joyce

Hee Joy,

Dankje voor je reactie, vind het wel een goed idee van je techniek! Helaas ontvang ik momenteel geen andere vorm van hulpverlening omdat ik bezig was met de trauma behandeling regelen. Een andere behandeling werkt niet, niemand neemt me aan tot ik die trauma behandeling heb gehad. Wat het extra krom maakt dat mijn nazorg mij afwijst door mijn eerdere stempel. 
Dus loop van het kastje naar de muur? Dit was mn laatste optie zeg maar. Heb dus niet echt iemand om tegen te ventileren, behalve mijn wmo coach en mijn man, maar die begrijpen er maar de helft van hoe erg ze hun best ook doen.

Morgen heb ik een afspraak met de huisarts, misschien dat hij me een richting kan opsturen. 
Anders weet ik het ook niet meer eigenlijk.

Dag muppet,

Wat irritant dit… maar ook heel herkenbaar. Dan heb je keihard gewerkt voor de volgende stap en komen ze met zoiets op de proppen. Ik ben ook om die reden al een paar keer weggelopen bij instanties omdat er ineens eisen worden gesteld die daarvoor nooit besproken waren. Ik wordt dan altijd zo boos. Het gekke is nog als je dan wegloopt dat er niemand achter je aan komt of dat er nog eens een telefoontje komt, alsof het ze niks uitmaakt hoe het met je afloopt. Voor het zelfde geld hang je jezelf op na zo’n situatie, maar niemand die wat doet…

Ook weet ik dat als je dan weer stopt, ik er na een tijd toch weer hulp nodig heb en dan begin je weer helemaal opnieuw. Het is dan ook moeilijk om op zo’n moment als nu een goede keuze te maken, ga je toch weer terug naar die grote instantie of ga je iets anders doen. Goed om dit te overleggen met je huisarts. Hoop dat de huisarts je kan voorzien van goed advies.

Sterkte

• Hoi m , 

Buitengewoon walgelijk hoe een oud  borderline stempel zo tegen iemand word gebruikt. 


Weten ze ook dat c/ ptss vaak voor borderline word aangezien, maar het niet is? 

Je zou je ook nog kunnen laten hertesten. 
Na 4.5 jaar hard werken kun je die diagnose/label ook wel eens kwijt zijn namelijk.  
Je kunt een verzoek tot  heronderzoek overwegen. Dan kun je daar met de bijkomende voorwaarden niet meer op worden afgewezen. Of laat het elders onderzoeken. Mischien heeft de huisarts inderdaad nog meer ideeën. 



Sterkte!

Dag muppet,

Wat irritant dit… maar ook heel herkenbaar. Dan heb je keihard gewerkt voor de volgende stap en komen ze met zoiets op de proppen. Ik ben ook om die reden al een paar keer weggelopen bij instanties omdat er ineens eisen worden gesteld die daarvoor nooit besproken waren. Ik wordt dan altijd zo boos. Het gekke is nog als je dan wegloopt dat er niemand achter je aan komt of dat er nog eens een telefoontje komt, alsof het ze niks uitmaakt hoe het met je afloopt. Voor het zelfde geld hang je jezelf op na zo’n situatie, maar niemand die wat doet…

Ook weet ik dat als je dan weer stopt, ik er na een tijd toch weer hulp nodig heb en dan begin je weer helemaal opnieuw. Het is dan ook moeilijk om op zo’n moment als nu een goede keuze te maken, ga je toch weer terug naar die grote instantie of ga je iets anders doen. Goed om dit te overleggen met je huisarts. Hoop dat de huisarts je kan voorzien van goed advies.

Sterkte

Hey Duton,

Ja mijn eerste reactie is ook opgeven en weglopen want het heeft toch allemaal geen zin. 
En inderdaad ze wijzen je af en het is doei, zoek het zelf maar weer uit. Heel verwarrend maar ook erg slecht voor je eigenwaarde en zelfvertrouwen. 

Ik overleg het morgen met de huisarts en dan zien we daarna wel verder denk ik maar.
Dank voor je advies!

---

• Hoi m , 

Buitengewoon walgelijk hoe een oud  borderline stempel zo tegen iemand word gebruikt. 


Weten ze ook dat c/ ptss vaak voor borderline word aangezien, maar het niet is? 

Je zou je ook nog kunnen laten hertesten. 
Na 4.5 jaar hard werken kun je die diagnose/label ook wel eens kwijt zijn namelijk.  
Je kunt een verzoek tot  heronderzoek overwegen. Dan kun je daar met de bijkomende voorwaarden niet meer op worden afgewezen. Of laat het elders onderzoeken. Mischien heeft de huisarts inderdaad nog meer ideeën. 



Sterkte!

Ik mag aannemen dat ze dat toch wel weten dat die 2 erg op elkaar lijken. 

Misschien is dat hertesten iets voor de toekomst, voor nu lijkt het me allemaal erg veel gedoe en kan mij maar op een ding tegelijk focussen. Maar zeker geen slecht idee!!