Nog leuker is het natuurlijk om al dat heerlijks wat Alkmaar te bieden heeft met iemand te delen. Caro, ga je mee? Iemand anders misschien?

Zoef, 

Ik ben niet gediagnosticeerd met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis.

 Ik heb C ptss, onveilig gehecht/ gedesorganiseerd, idd  geen basisvertrouwen. Zoiets levert wel persoonlijkheidschade op , dat kan ook niet anders want het is vroegkinderlijke traumatisering , ontwikkelingschade.

 Het is geen specifieke persoonlijkheidsstoornis, al werd er bij mij altijd richting borderline gehint maar daar voldeed ik ook niet voldoende aan, eigenlijk bij geen enkele. Dan maakt de ggz  er een nao ,niet 'anderszins omschreven'  van. 

Ik begrijp je interpretatie van als vermijdend wel als ik de beschrijving zo lees daarvan. 

Het is laatste jaren vooral meer dat ik  ook niet meer op kan brengen om af te stemmen.  Het hele geinvesteer en dan maar zien wat het brengt, gewoon . Dat geforceerde. Afspraken en zo. Inplannen ,agenda's ,gedoe. Helemaal mijn ding niet . 

Vroeger ontstond er nog gewoon gaandeweg wel iets of niet omdat paden elkaar simpelweg kruisten . Het onderhield  zichzelf allemaal wel of niet. 

Ja het is lastig allemaal,

Groetjes

Ik ben niet gediagnosticeerd met een vermijdende persoonlijkheidsstoornis.

Ik wilde zeker geen diagnose stellen. Ik meende een lotgenoot te herkennen, da’s alles.

Geeft niet Zoef, 
ik voelde me er niet door diagnosticeerd ofzo. Ik dacht alleen ik licht even toe hoe t hier zit . 

We hebben zeker  ook een overlap.
 Lotgenoten  zijn we sowieso . 
Vrijwel iedereen hier heeft te kampen met kwesties met zichzelf, en  in relatie tot anderen. 
Buiten dit forum  eigenlijk ook. 

Je tot een ander verhouden levert bij iedereen wel tot problemen .  Met en of zonder, mij levert het spanning op. 

Denk ook eigenlijk niet dat we uitzonderingen zijn, bij heel veel mensen is het allemaal zo soepeltjes niet verlopen vroeger, en krijgen er later ook nog stress van. 

Een voordeel van een diagnose is dat je er n taal mee krijgt waardoor je kan uitleggen wat er zo ongeveer speelt. 
Maar het is ook niet meer of minder dan een cluster met symptomen,  een mens is altijd wel meer dan dat. 




Groetjes!

Ik ben nog steeds aan het piekeren waarom ik zo snel weer naar huis ben gereden. Ik vraag me af, zou het kunnen komen dat ik overprikkeld raakte door al die mensen op de camping? Het is toeristisch gebied, je komt elkaar steeds tegen, je gedraagt je sociaal-wenselijk en ik ben het niet gewend om al die mensen om me heen te hebben. Ik voelde me steeds gedwongen om een praatje te maken of op zijn minst een vriendelijk of grappige opmerking te plaatsen en schaam me achteraf voor wéér zo’n stompzinnige opmerking. 

In het dagelijks leven maak ik hooguit contact met de caissière van de supermarkt. Nou, soms laat ik me voorlichten over het één of ander. Over bijzondere zure biertjes bijvoorbeeld, maar dat zijn functionele contacten. Sociaal contact vind ik doodeng blijkbaar. Ik compenseer het over door me overdreven en gespannen te gedragen. Mooi klaar mee!

Ach zoeff,  beetje mild voor jezelf zijn hoor. 
We foen allemaal ons best. 

Soms is de beste oefening om niet je best e doen. Gewoon je mond houden, vriendelijke groeten en laat de ander maar eens een gesprek beginnen. 

Zo niet ,ook goed. 

Groetjes

Soms is de beste oefening om niet je best e doen. Gewoon je mond houden, vriendelijke groeten en laat de ander maar eens een gesprek beginnen. 

Zo niet ,ook goed. 

Groetjes

Daar sla je de spijker op zijn kop Mabel! Ik was daar vroeger toch veel handiger in. Me voor de ander ontvankelijk opstellen maar het initiatief bij de ander laten.

Hoi zoef ik heb al veel bewondering voor het feit dat je überhaupt al bent vertrokken op reis, je hebt het toch maar gedaan... ikzelf zie t niet zitten om op reis te gaan maar het is nogthans eens een mentale opkikker. Eens weg uit de dagelijkse sleur. Maar ja die eenzaamheid herken ik , je toch eenzaam voelen zelfs als je in gezelschap bent, dat is me heel erg bekend. Bijvoorbeeld als ik op een feest ben in gezelschap van anderen ja dan voel ik me altijd een buitenbeentje heel erg eenzaam , omdat ik volgens mij niet ben zoals de anderen en ook een heel zwaar verleden heb met gedragsstoornissen. Dus ja ik snap je als je zegt dat je niet bent gebleven op je reis. Ik had vroeger vaak dat ik als ik ergens kwam gelijk weer naar huis wilde wat heel irritant is voor de persoon met wie je de uitstap doet in mijn geval een partner. Later vertrok ik helemaal niet. Nu moet ik wel eens meegaan omdat mijn partner uiteraard graag een uitstap doet maar ik kan er niet echt van genieten. Ik heb last van hevige vermoeidheid dus ja dat speelt ook op.  In ieder geval bewonder ik je dat je zo bent vertrokken. Vele groetjes van Cyranno

Het zijn eigenlijk allemaal gevallen van  niet veilig, oncomfortabel kunnen voelen onder mensen. 

Waarschijnlijk van oudsher meegekregen dat   geaccepteerd  worden niet vanzelfsprekend is , dat je zonder voorwaarden oké bent en dat je er toe doet. 
 Of ervaringen met afwijzing, vijandigheid, of gestoord gedrag. 

Zit het eenmaal goed in je systeem, blijf zich dat de rest van je leven maar afspelen, 
Al is  de situatie al 40 jaar compleet veranderd.,en geen enkele reden of noodzaak ertoe meer.

Doorgaans ligt het helemaal niet aan de omgeving meer. Zo wel , dan kan je er tenminste nog  naar streven van omgeving te veranderen of het contact ermee . 


Maar zie het er maar eens uit jezelf te krijgen, die 'instellingen'. Je schrijft het gewoon niet even opnieuw erover, al dan niet met een  praatherapie. 
 Dat lukt ook helemaal niet op ratio ,  het is  n inprent van n gevoelsherinnering. 

Hoeveel positieve gevoels belevenissen aan ervaringen heeft een mens dan nodig om dat voor elkaar te krijgen? Als je overal op voorhand al afwijzing ziet en gevaar voelt waar die andere dan weer op reageren? 

Ik baal er flink van in ieder geval, Ik zie het bij mezelf er niet meer uit krijgen . Misschien wat verminderen dan maar, en het er maar mee doen.
Ik snap prima hoe dat werkt, maar het euvel verandert er niet mee 

Groetjes

Waarschijnlijk van oudsher meegekregen dat   geaccepteerd  worden niet vanzelfsprekend is , dat je zonder voorwaarden oké bent en dat je er toe doet. 
 Of ervaringen met afwijzing, vijandigheid, of gestoord gedrag. 

Je slaat de spijker alweer op de kop! Het vervelende is, ik kan het niet goed duiden. Ik was het oogappeltje van mijn moeder. Ik kon geen kwaad doen, maar aan de andere kant heb ik het gevoel dat ik niet mijzelf mocht zijn. Niet ondeugend, niet uit de band springen, nooit eens gek doen. Ik moest een braaf jongetje zijn. Zo werd dat ook in de ontslagbrief van het ziekenhuis omschreven: “het is een eng braaf jongetje.” Ik was inderdaad niet vanzelf oké. Mijn ouders waren Jehova getuigen. Soms denk ik wel eens dat dat akelige aangeleerde brave gedrag daar vandaan komt. 

Afijn, vandaag ben ik op de motor naar Hargen aan zee geweest. Ik heb daar een fijne wandeling door de duinen gemaakt. Lekker in korte broek en op mijn blote voeten, motorlaarzen zijn te warm en te zwaar, korte broek had ik bij me. Ik ga dit vaker zo doen.

Nu een lekkere en ondeugende limoncello.