Your browser does not support JavaScript!
Bijeenkomst van lotgenoten die kampen met depressie
  Welkom Gast, meld je snel aan! Maak Account    Log In   

 

Hoi allemaal (waarschuwing: lang verhaal)


#1

Hallo allemaal,


Met mij gaat het niet goed. ik wil mezelf op dit forum voorstellen om frustratie van mij af te schrijven. Ik ben een man van 27 uit de randstad. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen terwijl ik de hele dag aan niets anders kan denken dan aan mijn depressiviteit en mijn waardeloze kut leven.
Tot mijn 18e of 19e was er weinig met mij aan de hand, ik ging goed op school, ik had leuke vrienden en een redelijke band met mijn familie. Ik haalde mijn VWO diploma met gemak en eigenlijk begon ik die zomer voor het eerst last van twijfel en grote stress. Mijn vrienden hadden het allemaal voor elkaar: ze wisten wat ze gingen studeren of waren zeker van een tussenjaar. Ik niet: ik ben naar weetikhoeveel open dagen gegaan om te kijken wat ik nou wilde en ik kwam er niet uit. Uiteindelijk ben ik bedrijfseconomie in Rotterdam gaan doen omdat... ja geen enkel fucking idee eigenlijk. Ik ging naar een stad waar ik niemand kende, ik denk omdat ik wilde laten zien dat ik een zlefstandig persoon ben die niet zijn eigen plan trekt. De eerste jaren zijn in een soort roes voorbijgegaan, ik werkte keihard op school en omdat iedereen zei dat ik dat moest doen voor mijn netwerk werd ik lid bij een studievereniging. De sfeer beviel mij vanaf het eerste moment niet maar er werd mij op het hart gedrukt dat dit echt goed voor mij zou zijn. Daarnaast moest ik werken om mijn studie te betalen (ik was één van de weinigen die het niet van zijn papa en mama kreeg) . Via de vereniging dacht ik wel vrienden te hebben, alhoewel dat nooit echte vrienden zijn geweest. Het was eigenlijk een extra verplichting. Ik wilde niets missen. Ik moest het echte studentenleven ervaren. In het twee jaar of het begin van het derde jaar begon dit allemaal zijn tol te eisen: ik begon slechtere cijfers te halen en het liegen tegen mijn ouders en mijn omgeving begon. Ik verpestte een toets waardoor ik een half jaar studievertraging zou krijgen. Ik heb dit aan niemand verteld want ik was altijd de jongen die zo goed kon leren en waarvan iedereen alleen maar goede cijfers verwachtte. Ik begon achter de feiten aan te lopen, op verjaardagen bij mijn familie bleef ik met een lach vertellen hoe goed het allemaal op de universiteit ging en hoeveel leuke vrienden ik wel niet allemaal had. Tegen mijn vrienden vertelde hoe makkelijk ik al miin tentamens rockte en hoeveel zin ik had in de volgende zuipsessie. Ik had totaal geen zin om met die jongens te drinken en steeds vaker lag ik 's nachts wakker van de stress. De  twijfel en onzekerheid over mijn universiteit sloeg door naar alle andere delen in het leven. Ik had ook geen vriendin en scharrels en vaak verzon ik tegen mijn vrienden dat ik bij een meisje had geslapen. Mijn huisgenoten namen chicks mee, gingen goed op school, deden commissies en waren contacten aan het leggen om straks een goede baan te vinden. Ik voelde mezelf zinken in een diepe modder waar ik zelf was ingestapt. Iedereen om mij heen ging vooruit terwijl ik stilstond. Ondertussen deed ik alsof ik net zo snel vooruit kwam als de rest. Ik probeerde wel vooruit te gaan want stilstaan is geen optie. Met mijn ouders en vrienden kon ik niets bespreken omdat die dachten dat het goed met mij ging en ik tegen ze had gelogen. Ze verwachten een succesvolle vrolijke gozer en die ben ik ze blijven geven.
Ik knapte toen ik weereens op 2 uur snachts zat te leren. Ik had de hele dag niet gegeten van de stress of depressie (weet ik veel), de volgende dag had ik een toets en ik wist zeker dat ik het niet zou halen waardoor mijn falen in de openbaarheid zou komen. Ik was helemaal kapot en wist ineens niet meer waarom de fuck ik dit allemaal zat te doen. Ik deed iets wat ik helemaal iet wilde en voelde me een ontzettende faalhaas omdat ik niet deed wat ik wilde en dat wat ik niet wilde ook nog eens verschrikkelijk slecht deed. Het stemmetje in mijn hoofd dat mij vertelde dat ik niet goed genoeg was werd steeds harder. Ik meldde mij ziek voor het tentamen en na mij enkele dagen in mijn kamer te hebben opgesloten besloot ik alles aan mijn ouders te vertellen. Dit luchtte enorm op. Ze waren helemaal niet boos en wilde mij gelijk helpen. Dit was ongeveer 4 jaar geleden.
Ik  besloot op mijn studie niets te vertellen maar mijn ouders hebben mij geholpen om een psygoloog te vinden om te praten over mijn depressies. Na mij te hebben aangehoord zei ze dat ik waarschijnlijk een lichte depressieve stoornis had en dat dit goed te verhelpen is met medicijnen en gesprekken. Ik schrok van de medicijnen, dat had ik niet verwacht maar ik ben er toch maar mee begonnen. Na zes gesprekken vond dat mens dat ik uit behandeld was en dat ik nog even door kon gaan met de antidepressiva. Waarom weet ik niet meer maar dat vond ze verstandig en ik vond het logisch klinken. Ik heb ook huiswerk meegekregen en opdrachten die ik kan doen als ik mij somber voel. Als ik bijvoorbeeld geen zin had om naar de vereniging te gaan (altijd) moest ik tegen mezelf zeggen wat voor meerwaarde het heeft als ik wel ga en als ik was gegaan mezelf hardop comlimenteren. Dit is allemaal even best wel goed gegaan, ik deed het beter op school en werd weer actiever op de vereniging. Twee jaar geleden studeerde al mijn jaargenoten af en ik had een jaar vertraging (waar ze ondertussen ook achter waren). Rond dat moment begon de diepe depressie: ik kan mij het als de dag van gisteren herinneren dat ik tegen mijn spiegelbeeld aan het schelden was op één van de afstudeerfeesten van iemand:Jij zielige, kansloze falende freak, kijk jezelf hier nou staan: zonder vriendin, zonder diploma zonder plan en met allemaal pillen waardoor je kan functioneren. Mongool. Sukkel.
ik sloot mezelf op en kwam zo min mogelijk uit huis. Mijn lieve ouders, die ik helemaal neits kwalijk neem, werkte niet mee. Ze waren heel begripvol maar verwachte ook dat ik er wel weer overheen kom. En dat kom ik niet. Ik weet niet hoe. Mijn ouders bleven dingen zeggen zoals: ik zie dat het beter met je gaat, goed om te zien! en 'het is nu wel tijd om weer een baantje erbij te nemen he, je gaat toch niet meer naar de psygoloog''. Het ging niet beter met me, het gaat niet beter met me en misschien gaat het wel nooit meer beter met me. Al mij energie ging op aan school en met pijn en moeite heb ik mijn diploma gehaald. De uitrijking moest een mooie dag zijn, de hele familie was er. Mijn broers en zussen waren er, met hun diploma's op zak, hun partners en hun kinderen. Ik weet niet precies waarom maar ik heb mij nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Ik voelde mij een mislukkeling op de uitreiking van mijn diploma! Geen van mijn vrienden vond het nodig om te komen en al mijn verzonnen vriendinnetjes om mijn ouders en vrienden blij te maken waren er ook niet. Ik had een 6,5 voor mijn scriptie en ookal zei iedereen dat ik er hartstikke blij mee moest zijn baalde ik ervan. Wie de fuck gaat mij aannemen.
Nu zit ik thuis zonder een baan die bij mijn niveau past. Ik werk 25 uur per week op in een magezijn en meer kan ik op dit moment niet aan. Alles maakt me bang. Ik solliciteer niet eens op functies van mijn opleiding want wie zal mij aannemen. ik voel me een faler en een sukkel omdat ik alle kansen heb die een mens kan hebben en ik pak het niet aan. En ik voel mij een sukkel omdat ik depressief thuis zit en onder mijn niveau presteer. Ik ben depressief, ik heb het zelf gedaan en weet niet hoe ik hier ooit weer uit moet komen. Ik spreek mijn ouders gewoon zo min mogelijk omdat ik bang ben wat ze van mijn gezeik vinden.
Wow, ik heb dit hele verhaal in een keer geschreven, zonder te ademen. Sorry als het onduidelijk is. Het is voor mij in ieder geval een hele opluchting.
Ik hoop dat iemand mijn verhaal een beetje herkend. Wat doen jullie om hier overheen te stappen?
Antwoord

#2
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 11-04-2018, 20:29 door Kossie.)

Komt door onze geweldige maatschappij dat je je zo kut voelt. Alles moet snel en het meerendeel is zo materialistisch als wat. Probeer wel zoveel mogelijk te zoeken wat je leuk lijkt om te doen. En dan maar geen dikke baan om me te pochen. Ik ken je gevoel. Zit ook niet voor jan lul op dit forum. Je moet niet denken dat je niks voor stelt omdat je dingen niet heb die anderen wel hebben. En ga er van uit dat iedereen hetzelfde is. En dat dingen niet lukken, niet erg is. En volgens mij bedoel je ellendeling
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Kossie :   • Elledeling
Antwoord

#3

Hoi!

Allereerste: Jij bent geen kansloze sukkel, een freak, ellendeling of wat dan ook, en klagen of zeiken doe je al helemaal niet! Jij bent iemand met een ziekte. Net zoals mensen suikerziekte hebben en hun hele leven lang insuline moeten spuiten, of epilepsie, hoge bloeddruk, reuma, you name it, het maakt niet uit - het is een ziekte en het overvalt je op de meest ongunstige momenten.

We hebben hier en daar wel wat overeenkomsten. Ook ik deed zonder moeite VWO, met het verschil dat ik moest stoppen in mijn derde jaar nadat het pesten zo erg was geworden dat ik niet meer verder wilde leven. Sindsdien, nu 15 jaar geleden, worstel ik met allerlei soorten depressies en stoornissen - ze zijn er nog steeds niet uit wat het nu allemaal precies is.
Ook ik heb mij langer voor gedaan als iemand met wie het allemaal goed ging, tot het ook bij mij absoluut niet meer ging.

Mensen vinden het moeilijk, iemand met een depressie. Het is een taboe en ze weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Dat mag je echter niet jouw probleem maken (makkelijker gezegd dan gedaan hoor Wink
Als mensen die zich jouw vrienden noemen, het niet eens kunnen opbrengen om naar jouw uitreiking te komen, dan zijn het simpelweg geen vrienden.
Ja, dat betekent dat je sociale wereld kleiner wordt, want tegenwoordig is de term vriendschap een erg breed begrip.

Het is enorm belangrijk dat je eerst moet accepteren dat je een ziekte hebt. Dat is ontzettend moeilijk en zal iedereen hier ook lang hebben gekost (jaren in mijn geval), maar dat is de eerste grote stap in het proces.
Daarnaast moet je proberen uit te gaan van het positieve. Je kan op dit moment 25 uur werken - hartstikke goed! Heb je aardige collega's? Vind je het werk goed te doen?
Doe je nog iets naast je werk? Hobbies? Smile

Alleen omdat de eerste psycholoog zei dat ze vond dat je uitbehandeld was, betekent dat niet dat dat ook perse zo is. Ik denk dat het een goed idee zou zijn om weer op zoek te gaan naar professionele hulp. Zij kunnen naar je luisteren en eventueel handvaten bieden waar je die nodig hebt.

Het is echt super goed dat je je hier hebt durven aan te melden en ik vind het fijn te horen dat dit verhaal hier neer te zetten opluchting heeft geboden. Praten of schrijven over je problemen helpt, er zitten hier gelijkgestemden, dus je hoeft je nergens voor te schamen of wat dan ook. We zitten hier allemaal met een reden Smile

Goed, al met al is mijn reactie ook langer dan verwacht, dus dank voor de moeite om te lezen, en wees meer dan welkom hier!

Groetjes,
Sanna
[-] 2 gebruikers zegt bedankt tegen Sanna :   • Elledeling, Letitgo
Antwoord

#4

(11-04-2018, 20:28)Kossie schreef: Komt door onze geweldige maatschappij dat je je zo kut voelt. Alles moet snel en het meerendeel is zo materialistisch als wat. Probeer wel zoveel mogelijk te zoeken wat je leuk lijkt om te doen. En dan maar geen dikke baan om me te pochen. Ik ken je gevoel. Zit ook niet voor jan lul op dit forum. Je moet niet denken dat je niks voor stelt omdat je dingen niet heb die anderen wel hebben. En ga er van uit dat iedereen hetzelfde is. En dat dingen niet lukken, niet erg is. En volgens mij bedoel je ellendeling

Dank voor het lezen en je reactie. Inderdaad! een typfout in mijn naam. hahaha. Ach, het heeft wel wat.
Antwoord

#5

Ik was vandaag voor het eerst bij een psycholoog. En kreeg het idee dat ze er enorm veel zin in had. Niet dus. Zou ze een depressie hebben? Niet leuk. Ik krijg cognitieve gedrags therapie
Antwoord

#6

Hallo! 

Wat een verhaal, ik hoop dat het je heeft opgelucht!! Persoonlijk vind ik het jammer dat een psycholoog meteen medicijnen voorschrijft voor een lichte depressie... ik ben 2 keer depressief geweest en ben er zonder medicatie vanaf gekomen. Ik geloof echt wel in de kracht van medicatie, maar ook in eigen kracht en als dat laatste niet werkt, dan medicatie (maar dat is mijn mening). Wat ik lees is dat je extreem hoge eisen stelt aan jezelf, wat misschien deels ook door anderen komt. Wij leven in een tijd dat je altijd je van je beste kant moet laten zien en alles moet mooier en beter, dat kan voor sommige mensen echt slopend zijn (om aan die perfecte plaatje te voldoen). Veel mensen doen zich beter voor dan dat ze zich voelen, puur door die druk die wordt opgelegd, jammer. Ik maak me er zelf ook wel eens schuldig aan hoor. Ik snap je ook wel, al mijn vriendinnen hebben een relatie (de meeste al jaren) en pas is mijn relatie stuk gegaan (de zoveelste) en daar zit je dan weer als 24 jarige. Alleen heeft die laatste relatie me er wel tot doen beseffen dat een relatie uiteindelijk wel komt, ik moet daar niet naar op zoek gaan, werkt voor geen meter! Ik dacht altijd van ik moet een relatie, ik moet veel vrienden hebben, maar eigenlijk is dat onzin. Jij bent jij en wie is de ander om daar iets over te zeggen. Heb je eigenlijk op dit moment nog therapie? Als je me ooit een privébericht wil sturen, dan kan dat natuurlijk ook.

Groetjes Sanne
Antwoord

#7

Hallo Ellendeling,

Tijd om de balans op te maken lijkt mij zo en er veel tijd voor uit trekken.
Als ik jouw verhaal zo lees is er een reden voor die depressieve gevoelens.
Je hebt jezelf lange tijd geforceerd en daarbij je gevoelsleven lange tijd genegeerd.
Dat doet wat met een mens! Dan komt er een tijd dat je lijf/ hoofd reageert met een depressie. Het is een signaal waarbij je lijf keihard zegt "Stop". Stop zo kan je niet langer in het leven staan.
Je moet er wel veel tijd aan besteden anders blijven sombere periodes terug komen.

Misschien vul ik het net teveel in hoor. Ik heb zelf verschillende depressies doorgemaakt, vandaag gaat het gelukkig goed.
Ik heb ontdekt dat mijn depressies een keihard signaal was.
Ik heb mijzelf voortdurend geforceerd en krampachtig in het leven gestaan. Ik vond het ook erg belangrijk wat anderen van mij vonden.
Kort samengevat "ik was mijzelf niet!" Daar heb ik de laatste jaren hard aan gewerkt, met opmerkelijke resultaten.

Ben benieuwd hoe jij dit ziet.

Groeten,  Bert
Antwoord

#8

Hoi Elleding,

Erg herkenbaar hoor wat je schrijft en maak je niet druk om de lengte van je verhaal want je schrijft prima. Lekker leesbaar, ondanks het onderwerp.

Mijn eerste reactie (en dat is ook een hand in eigen boezem): besef dat je niet de enige bent die zich zo klote voelt. En hoewel gedeelde smart nog steeds pijn kan doen, wordt het misschien toch iets draaglijker als je weet dat 4 miljoen Nederlanders aan de pillen zitten en 'sjemisch vrolijk' zijn zoals Youp van 't Hek het ooit noemde.

Het werd in één van reacties ook al genoemd; die klote maatschappij van tegenwoordig waar bijna iedereen over de kling wordt gejaagd, de lat steeds hoger wordt gelegd en er dus mensen aan het verzuipen zijn.
Vaak vind je bij de mensen die het wél aankunnen, de echte losers. Het zijn vaak degenen die zich geen doelen stellen, zich niets aantrekken van wie dan ook en maar wat aankloten.

Jij vertoont trekjes die veel depri's hebben. We neigen naar perfectionisme en voelen ons volledig mislukt omdat we aan dat zelfbeeld niet kunnen voldoen. Als we dat 'volledig' nu konden vervangen door een iets luchtiger en realistischer woord, dan zouden we ons niet zo kut voelen.

Heb je je trouwens wel eens gerealiseerd dat je tussen je mede-studenten personen zitten die zich van tijd tot tijd klote voelen omdat ze opkijken tegen JOU. Acteur tussen de acteurs ... Confused

sterkte man,
Ray
Antwoord

#9
(Dit bericht is het laatst bewerkt op 12-04-2018, 22:47 door Letitgo.)

(11-04-2018, 20:38)Sanna schreef: Hoi!

Allereerste: Jij bent geen kansloze sukkel, een freak, ellendeling of wat dan ook, en klagen of zeiken doe je al helemaal niet! Jij bent iemand met een ziekte. Net zoals mensen suikerziekte hebben en hun hele leven lang insuline moeten spuiten, of epilepsie, hoge bloeddruk, reuma, you name it, het maakt niet uit - het is een ziekte en het overvalt je op de meest ongunstige momenten.

We hebben hier en daar wel wat overeenkomsten. Ook ik deed zonder moeite VWO, met het verschil dat ik moest stoppen in mijn derde jaar nadat het pesten zo erg was geworden dat ik niet meer verder wilde leven. Sindsdien, nu 15 jaar geleden, worstel ik met allerlei soorten depressies en stoornissen - ze zijn er nog steeds niet uit wat het nu allemaal precies is.
Ook ik heb mij langer voor gedaan als iemand met wie het allemaal goed ging, tot het ook bij mij absoluut niet meer ging.

Mensen vinden het moeilijk, iemand met een depressie. Het is een taboe en ze weten niet hoe ze ermee om moeten gaan. Dat mag je echter niet jouw probleem maken (makkelijker gezegd dan gedaan hoor Wink
Als mensen die zich jouw vrienden noemen, het niet eens kunnen opbrengen om naar jouw uitreiking te komen, dan zijn het simpelweg geen vrienden.
Ja, dat betekent dat je sociale wereld kleiner wordt, want tegenwoordig is de term vriendschap een erg breed begrip.

Het is enorm belangrijk dat je eerst moet accepteren dat je een ziekte hebt. Dat is ontzettend moeilijk en zal iedereen hier ook lang hebben gekost (jaren in mijn geval), maar dat is de eerste grote stap in het proces.
Daarnaast moet je proberen uit te gaan van het positieve. Je kan op dit moment 25 uur werken - hartstikke goed! Heb je aardige collega's? Vind je het werk goed te doen?
Doe je nog iets naast je werk? Hobbies? Smile

Alleen omdat de eerste psycholoog zei dat ze vond dat je uitbehandeld was, betekent dat niet dat dat ook perse zo is. Ik denk dat het een goed idee zou zijn om weer op zoek te gaan naar professionele hulp. Zij kunnen naar je luisteren en eventueel handvaten bieden waar je die nodig hebt.

Het is echt super goed dat je je hier hebt durven aan te melden en ik vind het fijn te horen dat dit verhaal hier neer te zetten opluchting heeft geboden. Praten of schrijven over je problemen helpt, er zitten hier gelijkgestemden, dus je hoeft je nergens voor te schamen of wat dan ook. We zitten hier allemaal met een reden Smile

Goed, al met al is mijn reactie ook langer dan verwacht, dus dank voor de moeite om te lezen, en wees meer dan welkom hier!

Groetjes,
Sanna
Hoi Sanna,

Iedere keer lees ik vol interesse jouw reacties. Je kunt je schriftelijk zo goed verwoorden en je gevoel en medeleven aan jouw verhaal meegeven. Echt een oprecht compliment en een dikke dankjewel voor al jouw wijze en medelevende woorden ??

Groetjes,
Marjolein

Die vraagtekens moesten duimpjes voorstellen, maar blijkbaar wordt het omgezet in vraagtekens

(11-04-2018, 18:25)IElledeling schreef: Hallo allemaal,


Met mij gaat het niet goed. ik wil mezelf op dit forum voorstellen om frustratie van mij af te schrijven. Ik ben een man van 27 uit de randstad. Ik weet niet goed waar ik moet beginnen terwijl ik de hele dag aan niets anders kan denken dan aan mijn depressiviteit en mijn waardeloze kut leven.
Tot mijn 18e of 19e was er weinig met mij aan de hand, ik ging goed op school, ik had leuke vrienden en een redelijke band met mijn familie. Ik haalde mijn VWO diploma met gemak en eigenlijk begon ik die zomer voor het eerst last van twijfel en grote stress. Mijn vrienden hadden het allemaal voor elkaar: ze wisten wat ze gingen studeren of waren zeker van een tussenjaar. Ik niet: ik ben naar weetikhoeveel open dagen gegaan om te kijken wat ik nou wilde en ik kwam er niet uit. Uiteindelijk ben ik bedrijfseconomie in Rotterdam gaan doen omdat... ja geen enkel fucking idee eigenlijk. Ik ging naar een stad waar ik niemand kende, ik denk omdat ik wilde laten zien dat ik een zlefstandig persoon ben die niet zijn eigen plan trekt. De eerste jaren zijn in een soort roes voorbijgegaan, ik werkte keihard op school en omdat iedereen zei dat ik dat moest doen voor mijn netwerk werd ik lid bij een studievereniging. De sfeer beviel mij vanaf het eerste moment niet maar er werd mij op het hart gedrukt dat dit echt goed voor mij zou zijn. Daarnaast moest ik werken om mijn studie te betalen (ik was één van de weinigen die het niet van zijn papa en mama kreeg) . Via de vereniging dacht ik wel vrienden te hebben, alhoewel dat nooit echte vrienden zijn geweest. Het was eigenlijk een extra verplichting. Ik wilde niets missen. Ik moest het echte studentenleven ervaren. In het twee jaar of het begin van het derde jaar begon dit allemaal zijn tol te eisen: ik begon slechtere cijfers te halen en het liegen tegen mijn ouders en mijn omgeving begon. Ik verpestte een toets waardoor ik een half jaar studievertraging zou krijgen. Ik heb dit aan niemand verteld want ik was altijd de jongen die zo goed kon leren en waarvan iedereen alleen maar goede cijfers verwachtte. Ik begon achter de feiten aan te lopen, op verjaardagen bij mijn familie bleef ik met een lach vertellen hoe goed het allemaal op de universiteit ging en hoeveel leuke vrienden ik wel niet allemaal had. Tegen mijn vrienden vertelde hoe makkelijk ik al miin tentamens rockte en hoeveel zin ik had in de volgende zuipsessie. Ik had totaal geen zin om met die jongens te drinken en steeds vaker lag ik 's nachts wakker van de stress. De  twijfel en onzekerheid over mijn universiteit sloeg door naar alle andere delen in het leven. Ik had ook geen vriendin en scharrels en vaak verzon ik tegen mijn vrienden dat ik bij een meisje had geslapen. Mijn huisgenoten namen chicks mee, gingen goed op school, deden commissies en waren contacten aan het leggen om straks een goede baan te vinden. Ik voelde mezelf zinken in een diepe modder waar ik zelf was ingestapt. Iedereen om mij heen ging vooruit terwijl ik stilstond. Ondertussen deed ik alsof ik net zo snel vooruit kwam als de rest. Ik probeerde wel vooruit te gaan want stilstaan is geen optie. Met mijn ouders en vrienden kon ik niets bespreken omdat die dachten dat het goed met mij ging en ik tegen ze had gelogen. Ze verwachten een succesvolle vrolijke gozer en die ben ik ze blijven geven.
Ik knapte toen ik weereens op 2 uur snachts zat te leren. Ik had de hele dag niet gegeten van de stress of depressie (weet ik veel), de volgende dag had ik een toets en ik wist zeker dat ik het niet zou halen waardoor mijn falen in de openbaarheid zou komen. Ik was helemaal kapot en wist ineens niet meer waarom de fuck ik dit allemaal zat te doen. Ik deed iets wat ik helemaal iet wilde en voelde me een ontzettende faalhaas omdat ik niet deed wat ik wilde en dat wat ik niet wilde ook nog eens verschrikkelijk slecht deed. Het stemmetje in mijn hoofd dat mij vertelde dat ik niet goed genoeg was werd steeds harder. Ik meldde mij ziek voor het tentamen en na mij enkele dagen in mijn kamer te hebben opgesloten besloot ik alles aan mijn ouders te vertellen. Dit luchtte enorm op. Ze waren helemaal niet boos en wilde mij gelijk helpen. Dit was ongeveer 4 jaar geleden.
Ik  besloot op mijn studie niets te vertellen maar mijn ouders hebben mij geholpen om een psygoloog te vinden om te praten over mijn depressies. Na mij te hebben aangehoord zei ze dat ik waarschijnlijk een lichte depressieve stoornis had en dat dit goed te verhelpen is met medicijnen en gesprekken. Ik schrok van de medicijnen, dat had ik niet verwacht maar ik ben er toch maar mee begonnen. Na zes gesprekken vond dat mens dat ik uit behandeld was en dat ik nog even door kon gaan met de antidepressiva. Waarom weet ik niet meer maar dat vond ze verstandig en ik vond het logisch klinken. Ik heb ook huiswerk meegekregen en opdrachten die ik kan doen als ik mij somber voel. Als ik bijvoorbeeld geen zin had om naar de vereniging te gaan (altijd) moest ik tegen mezelf zeggen wat voor meerwaarde het heeft als ik wel ga en als ik was gegaan mezelf hardop comlimenteren. Dit is allemaal even best wel goed gegaan, ik deed het beter op school en werd weer actiever op de vereniging. Twee jaar geleden studeerde al mijn jaargenoten af en ik had een jaar vertraging (waar ze ondertussen ook achter waren). Rond dat moment begon de diepe depressie: ik kan mij het als de dag van gisteren herinneren dat ik tegen mijn spiegelbeeld aan het schelden was op één van de afstudeerfeesten van iemand:Jij zielige, kansloze falende freak, kijk jezelf hier nou staan: zonder vriendin, zonder diploma zonder plan en met allemaal pillen waardoor je kan functioneren. Mongool. Sukkel.
ik sloot mezelf op en kwam zo min mogelijk uit huis. Mijn lieve ouders, die ik helemaal neits kwalijk neem, werkte niet mee. Ze waren heel begripvol maar verwachte ook dat ik er wel weer overheen kom. En dat kom ik niet. Ik weet niet hoe. Mijn ouders bleven dingen zeggen zoals: ik zie dat het beter met je gaat, goed om te zien! en 'het is nu wel tijd om weer een baantje erbij te nemen he, je gaat toch niet meer naar de psygoloog''. Het ging niet beter met me, het gaat niet beter met me en misschien gaat het wel nooit meer beter met me. Al mij energie ging op aan school en met pijn en moeite heb ik mijn diploma gehaald. De uitrijking moest een mooie dag zijn, de hele familie was er. Mijn broers en zussen waren er, met hun diploma's op zak, hun partners en hun kinderen. Ik weet niet precies waarom maar ik heb mij nog nooit zo ongelukkig gevoeld. Ik voelde mij een mislukkeling op de uitreiking van mijn diploma! Geen van mijn vrienden vond het nodig om te komen en al mijn verzonnen vriendinnetjes om mijn ouders en vrienden blij te maken waren er ook niet. Ik had een 6,5 voor mijn scriptie en ookal zei iedereen dat ik er hartstikke blij mee moest zijn baalde ik ervan. Wie de fuck gaat mij aannemen.
Nu zit ik thuis zonder een baan die bij mijn niveau past. Ik werk 25 uur per week op in een magezijn en meer kan ik op dit moment niet aan. Alles maakt me bang. Ik solliciteer niet eens op functies van mijn opleiding want wie zal mij aannemen. ik voel me een faler en een sukkel omdat ik alle kansen heb die een mens kan hebben en ik pak het niet aan. En ik voel mij een sukkel omdat ik depressief thuis zit en onder mijn niveau presteer. Ik ben depressief, ik heb het zelf gedaan en weet niet hoe ik hier ooit weer uit moet komen. Ik spreek mijn ouders gewoon zo min mogelijk omdat ik bang ben wat ze van mijn gezeik vinden.
Wow, ik heb dit hele verhaal in een keer geschreven, zonder te ademen. Sorry als het onduidelijk is. Het is voor mij in ieder geval een hele opluchting.
Ik hoop dat iemand mijn verhaal een beetje herkend. Wat doen jullie om hier overheen te stappen?
Hallo Elledeling,

Wat ben jij ongelooflijk hard voor jezelf! Geen wonder dat je een depressie hebt als je kijkt wat je allemaal tegen jezelf zegt. Je bent goed zoals je bent! Ga eens kijken hoe jij jezelf wat liefde kunt geven... iedere dag kijken hoe jij jezelf kunt belonen. Het is een proces waarin ik ook zit. 
En ook wat Bert zegt: die depressie is een signaal. Het zegt Inderdaad Stop, ga een andere kant op. Ook dat is een zoektocht die voor mij herkenbaar is.

Ik ben ook universitair afgestudeerd en bij iedere baan ‘verkloot’ ik het weer door mijn depressie. En bij iedere depressie denk ik het wiel te hebben uitgevonden en ga ik dapper een andere kant uit, waarna ik weer binnen enkele jaren depressief word. Ik heb het dus nog niet gevonden, maar weet inmiddels wel dat de druk die ik voel om gelijk als anderen te moeten presteren averechts werkt.

Groetjes,
Marjolein
[-] 1 gebruiker zegt bedankt tegen Letitgo :   • Sanna
Antwoord



Lijst met mogelijk verwante topics
  Hoi allemaal Started by MeMyselfandI
8 Replies - 310 Views
12-03-2024, 15:30
Laatste bericht: MeMyselfandI
  Hoi allemaal Started by Mama van 4
4 Replies - 212 Views
06-02-2024, 17:41
Laatste bericht: misterj
  Lang voorstel bericht Started by BryanAfca
5 Replies - 306 Views
10-11-2023, 14:17
Laatste bericht: BryanAfca
  Hallo allemaal Started by Mart79
1 Replies - 240 Views
19-09-2023, 12:32
Laatste bericht: Liefde+Hoop
  Hallo allemaal Started by Indra
2 Replies - 279 Views
30-07-2023, 20:18
Laatste bericht: Joy
  Hallo allemaal Started by Speld
4 Replies - 460 Views
05-07-2023, 08:08
Laatste bericht: Mabel
  hoi allemaal Started by will
23 Replies - 1,868 Views
29-04-2023, 22:49
Laatste bericht: desireless
  Hallo allemaal Started by Mave
10 Replies - 1,363 Views
05-12-2022, 00:27
Laatste bericht: Vide
  Hoi allemaal Started by Denise38
4 Replies - 798 Views
31-10-2022, 23:20
Laatste bericht: wicket
  Hallo allemaal! Started by VriendelijkeReus
5 Replies - 1,228 Views
19-07-2022, 11:25
Laatste bericht: Paul77



Gebruikers die dit topic lezen:
1 gast(en)