Dag allen,

Ben een jonge jongen van 26 jaar oud en kamp al m’n hele leven met angsten/sombere gedachtes. Vanaf mijn 19/20e is dit uitgekomen op zware paniekaanvallen en hevige angsten en depressie. waardoor ik medicatie kreeg voorgeschreven (escitalopram) hierbij kreeg ik ook ondersteuning van een haptonoom. Na verloop van tijd krabbelde ik weer een beetje op en ben ik gaan afbouwen wat helaas na verloop van tijd weer tot een terug val lijden. Vaak door veranderingen in mij leven zorgde het ervoor dat ik uit balans raakte en weer hevige depressieve gevoelens en zware angsten en paniek ervaarde. 
Helaas werd mijn moeder ook ernstig ziek en kreeg de diagnose eierstokkanker stadium 4 wat betekend dat het niet meer te genezen viel.. m’n moeder was me alles en deelde letterlijk al me emoties met haar (zij kampte ook met veel onzekerheden net als ik) ik heb dus ook voor haar mantelzorg gedaan omdat ik dit graag voor haar wilde doen en heb daar tot op de dag van vandaag geen spijt van. Na het overlijden van mijn moeder ben ik na een half jaar proberen de draad op te pakken door te gaan fitnessen dit omdat ik ook altijd onzeker was over mijn lichaam en mezelf.  Dit gaf mij een soort boost en voelde me eindelijk iets lekkerder in m’n vel en ben toen gaan afbouwen en heel langzaam gaan stoppen met de medicatie.  Helaas was dit voor korte duur omdat mijn relatie van 6 jaar uitraakte mede door dat zij niet kon omgaan met m’n depressies. Hierdoor ben ik zwaar depressief geraakt ook door de hevige ruzies die wij hebben gehad samen waarin ze ook liet blijken dat depressies en angsten niet in haar ogen bestonden.  Ook heeft het bijna m’n huis gekost omdat ik samen een appartement met haar had gekocht waardoor ik haar moest uitkopen en gelukkig met behulp van vrienden kan ik blijven waar ik nu woon. Mijn ex wilde heel graag groter wonen,kinderen en ik kon door me onzekerheden en angsten dit niet waar maken, Heb toen een tijd ook qeutiapinne gehad omdat ik helemaal niet meer sliep en zelfmoord gedachtes heb gehad. Nu één jaar verder heb ik een hele lieve leuke meid leren kennen waar ik veel omgeef alleen verschrikkelijk moeilijk vind om weer vertrouwen in iemand te hebben ookal is ze super lief voor me en waardeert ze mij zoals ik ben.  Ik heb ook heel erg last van zelf perfectionisme wil altijd dat ik geen fouten maak want anders doe ik liever iets niet, dit is iets wat al me leven lang zo voelt maar sinds de relatie met me ex wil ik niks fout doen en aan de “perfecte” man voldoen wat natuurlijk niet bestaat…
Op dit moment slik ik nog escitalopram 10mg en  sinds eergisteren mirtazipine 15mg om m’n hevige depressie in balans te brengen… mijn grootste struikel blok is dat ik mezelf niet meer accepteer en heb het gevoel dat ik nooit gelukkig ben geweest in m’n leven…

Ik zou bijdeze erg graag in contact willen komen met lotgenoten want ben al lange tijd ten einde raad en hoop zo dat ik ooit van mezelf leer te houden en een hoopvolle toekomst zou hebben..

Vind het erg goed dat een site zoals dit bestaat en ik voel met iedereen mee. Bedankt alvast voor jullie openheid en reactie!

Welkom Brian, 

Moeilijk allemaal. Zelf acceptatie en zelfliefde is vaak n ding .
 Perfecte mensen bestaan niet,  perfecte relaties ook niet , n perfect leven al helemaal niet. Niets is zeker. Dat is het normaal , niet dat opgehypte wat overal geprojecteerd wordt en wat totaal niet realistisch is
Word jezelf ,  word oké met jezelf. Bewaak je basis. 
Als je niets zou  hoeven op te houden , niets te verliezen zou hebben, omdat je oké bent met wat er is, is dat vertrouwensgebeuren met n ander niet zo zwaar. Dan kun je gewoon enkel  nieuwsgierig zijn in de kennismaking en ontwikkeling. Dan hangt er niet zoveel aan .

In ieder geval, schrijf gerust met ons mee,

Groet

Welkom op het forum

Inderdaad moeilijk, en wat Mabel al zei: perfecte mensen en zo bestaan niet. Iedereen is anders en heeft zo zijn plus en - minpunten. De ene wat meer dan de andere é. Ik ook, anders zat ik hier niet. 
In ieder geval leuk voor je dat je een lieve vriendin heb die om je geeft zoals je ben. Ze weet ook hoe het zit begrijp ik?
En zelfperfectionisme ... van fouten kan je leren zegt men. Kan er zelf niks (zinnigs) over zeggen en voor een ander is het altijd makkelijker zeggen maar zou toch gewoon dingen doen en proberen. En als je iets niet probeert weet je het niet. En als het dan fout gaat, jammer dan. Bedoel zoals ik al zei, van fouten leert men.

Welkom Brian, 

Moeilijk allemaal. Zelf acceptatie en zelfliefde is vaak n ding .
 Perfecte mensen bestaan niet,  perfecte relaties ook niet , n perfect leven al helemaal niet. Niets is zeker. Dat is het normaal , niet dat opgehypte wat overal geprojecteerd wordt en wat totaal niet realistisch is
Word jezelf ,  word oké met jezelf. Bewaak je basis. 
Als je niets zou  hoeven op te houden , niets te verliezen zou hebben, omdat je oké bent met wat er is, is dat vertrouwensgebeuren met n ander niet zo zwaar. Dan kun je gewoon enkel  nieuwsgierig zijn in de kennismaking en ontwikkeling. Dan hangt er niet zoveel aan .

In ieder geval, schrijf gerust met ons mee,

Groet


Door mijn leeftijd zie ik gewoon geen hoopvolle toekomst meer.. al m’n onzekerheden/angsten liggen in de weg. De dingen die ik eigenlijk zou willen worden beperkt door me hevige gevoelens van angst en onzekerheid.   Denken jullie dat als je uit je depressie bent dat je dan weer meer aankan/durft?  Ik weet gewoon ook niet meer hoe het is om zonder depressie/angst rond te lopen. Dat ultieme “geluksgevoel” heb geen idee of ik dat ooit ervaren heb..

Brian , wat bedoel je gezien je leeftijd? Je bent hartstikke Jong ,je hersenen zijn plastisch en kunnen zich aanpassen. Juist jij kan profijt hebben levenslang, van remedies die je nu onderneemt. 

Ik vermoed dat zaken in je achtergrond zijn geweest waardoor je een ontregelt zenuwstelsel hebt.  Daarvoor zijn ontwikkelingen in de  gezondheidszorg . 
Check eens even het reset onderzoek, check traumanet, check Polyvagaal theorie, check eft klopprotocol. Er is veel. Kijk wat je aanspreekt. 

Er is iets aan te doen en er is mee te leven ,met angst en dystemie ( nooit happy met een korte uitzondering hier en daar, sombere onderstroom)

Lees je in, wees gewoon  nieuwsgierig naast  dat je jezelf de grond in piekert. Lees, kijk, praat, informeer. 

Het is niet zo hopeloos als het lijken kan . 

 Ik leef er ook mee. Velen hier.
Ik had het ook liever niet gehad en al die andere ook niet,  maar tja , dat biedt geen handelwijze. 

Liefs.

Dag Mabel,

Na mijn weten ben ik altijd een heel gevoelig en onzekere jongen geweest. Heb altijd alles gekregen wat ik wilde (werd soms gepamperd door mijn moeder) zij was net als ik ook erg onzeker van aard en iemand die altijd voor andere klaar stond en zichzelf hierdoor vaak weg cijferde. 
Ik ben in de loop der jaren wel een gegeneraliseerde angststoornis gaan ontwikkelen en vind het super lastig dit te accepteren. Ben bang dat ik nooit vader kan gaan worden doordat ik te onzeker en angstig ben om dit aan te durven. 

Zou je mij wat linkjes kunnen doorsturen van de tips die je mij heb doorgestuurd?? Ik waardeer dit enorm! 

groetjes.